ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #10 : [SF] ♡ Happy X'Mas & HNY ♡ - My Manito - 3/3

O W E N TM.


 

Date - 06/01/2017 –

♡ Happy X'Mas & HNY ♡

- My Manito –

 

            บรรยากาศแห่งความสุขของเทศกาลปีใหม่ได้ผ่านไปเป็นระยะเวลาหลายวันแล้ว ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่เหตุการณ์ปกติกับการใช้ชีวิตในการทำงานและไปโรงเรียน บางคนถือโอกาสให้ปีใหม่นี้เป็นปีที่จะเริ่มต้นในสิ่งใหม่ๆด้วยความหวังในหัวใจว่าจะเป็นปีที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แรงลมที่พัดผ่านสร้างความหนาวเย็นให้กับแจมินจนต้องกระชับผ้าพันคอสีชมพูสวยจากฝีมือคนรักอย่างมาร์คให้แน่นขึ้น มือหนาของคนเป็นพี่จับมือเรียวนั้นมาไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตนจนเรียกเสียงหัวเราะสดใสจากแจมิน ซึ่งทำให้มาร์คอดไม่ได้ที่จะยื่นมืออีกข้างไปหยิกจมูกรั้นนั่นเล่นอย่างนึกเอ็นดู

            นา แจมินทำอะไรก็ดีต่อใจมาร์ค ลี ไปเสียหมดจริงๆ : )

            “อากาศหนาวมากเลยอ่ะพี่มาร์ค น้องแจมอยากดื่มช็อกโกแลตร้อนจัง” ว่าจบก็ดึงมือออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ทก่อนจะกอดแขนอีกคนไว้อย่างออดอ้อน

            “ไม่ต้องใช้ไม้นี้พี่ก็พาไปอยู่แล้วครับ” เอ่ยคำตอบรับก่อนจะส่งยิ้มให้จนทำเอาร่างบางเอียงศรีษะมาซบที่ไหล่ราวกับลูกแมวที่อ้อนขอขนมได้สำเร็จ

            หลังเลิกเรียนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมาร์คตัดสินใจชวนแจมินออกมาเดินเล่นหลังจากจัดการเปลี่ยนชุดที่คิดว่าอบอุ่นเพียงพอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นแรงลมที่พัดโบกมาพร้อมๆกับหิมะสีขาวก็ยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมเสียจนควันสีขาวแทบจะพวยพุ่งออกมาทุกครั้งที่ขยับริมฝีปาก

            ร่างสูงเดินนำเข้าไปในคาเฟ่ขนมหวานร้านเดิมที่เคยมาเมื่อครั้งก่อน มาร์คเอ่ยปากบอกให้แจมินเป็นฝ่ายเลือกที่นั่งรอภายในร้าน พลันขายาวก็ก้าวเท้าไปที่เคาน์เตอร์บาร์เพื่อจัดการสั่งของที่คนตัวเล็กต้องการทันที

            เนื่องจากเวลานี้ไม่มีคิวลูกค้ามาร์คจึงตัดสินใจยืนรอที่เคาน์เตอร์บาร์เพื่อรอช็อกโกแลตร้อนและเมลโล่มอคค่าของเขา โดยใช้เวลาเพียงชั่วครู่เครื่องดื่มทั้งสองก็ถูกจัดการเสร็จเรียบร้อย

            “ช็อกโกแลตร้อน เมลโล่มอคค่าได้แล้วค่ะคุณลูกค้า” พนักงานสาวภายในร้านร้องบอกก่อนจะแจ้งราคาและรับบัตรเครดิตของมาร์คไปเพื่อทำการชำระเงิน

            มาร์คยกถาดไม้ที่วางเครื่องดื่มอุ่นร้อนไว้ ไอควันสีขาวกำลังพวยพุ่งขึ้นมาจากแก้วบ่งบอกถึงความอบอุ่นหากได้จิบมันเข้าไป แจมินบอกเขาว่าจะเลือกที่นั่งริมหน้าต่างกระจกของร้าน แต่ก่อนจะเดินถึงขายาวก็เผลอหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าที่โต๊ะนั้นไม่ได้มีแจมินอยู่แค่เพียงคนเดียว

            เด็กผู้ชายในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเขาและแจมินกำลังยืนถือสมาร์ทโฟนและยื่นไปทางคนตัวเล็กที่มีสีหน้าลำบากใจ

            “…เราไม่สะดวกจริงๆ อ๊ะ! พี่มาร์ค” แจมินเรียกชื่อคนเป็นพี่เสียงดังก่อนจะได้รับรอยยิ้มกลับมาพร้อมๆกับที่มาร์คเดินไปวางเครื่องดื่มไว้ที่โต๊ะทันที

            มาร์คเคลื่อนสายตามองไปที่ป้ายชื่อที่บ่งบอกถึงชั้นปีก่อนจะพบว่ากลุ่มนักเรียนชายที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นรุ่นน้องของเขา “มีอะไรกับแฟนพี่หรือเปล่าครับ?” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทว่ากลับทำให้คนที่ถือสมาร์ทโฟนไว้ต้องค่อยๆลดมือลง

            “เราก็บอกแล้วว่าพี่ที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เป็นแฟนเรา” แจมินเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

            “งั้นถ้ามีแฟนแล้วจริงๆก็ช่างเถอะ เอ่อ…ขอโทษด้วยแล้วกันนะครับ” ว่าจบก็พากันเดินกลับไปที่โต๊ะที่อยู่อีกฟากของมุมร้านโดยที่สายตาของมาร์คยังคงมองตามไปอย่างคับข้องใจ

            “ไม่ต้องไปสนใจหรอกพี่มาร์ค น้องแจมไม่ได้ให้ข้อมูลติดต่ออะไรไปหรอกน่า~” รอยยิ้มหวานถูกส่งออกมาหลังจากจบประโยค มาร์คจึงเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับแจมินก่อนจะยกแก้วช็อกโกแลตร้อนไปวางไว้อีกฝั่ง

            “เฮ้อ… มีแฟนน่ารักแบบนี้หนักใจชะมัด…” มาร์คถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนแจมินเผลอหัวเราะออกมาให้กับใบหน้าขัดใจของคนรักรุ่นพี่ที่นานๆจะได้เห็นสักครั้ง

            “พี่มาร์คอ่ะ…” ส่งเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา “น้องแจมไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหวกับใครง่ายๆหรอกนะ สายตาน้องแจมก็มีแต่พี่มาร์ค หัวใจน้องแจมก็อยู่ที่พี่มาร์ค ทั้งชีวิตของน้องแจมก็ฝากไว้กับพี่มาร์คทั้งหมดแล้ว น้องแจมไม่ไปไหนหรอกน่า~” ยกนิ้วชี้ไปจิ้มแก้มของอีกคนก่อนจะหัวเราะออกมาจนมาร์คต้องคลี่ยิ้มตามเมื่อความสดใสจากคนตรงหน้ากำลังทำให้เขามีความสุขเหลือเกิน

            “ทำตัวน่ารักแบบนี้แค่กับพี่ก็พอนะครับ”

            “แน่นอนซิ! น้องแจมต้องทำตัวน่ารักแค่กับที่น้องแจมรักมากที่สุดอยู่แล้ว ♡” ยิ้มกว้างออกมาอีกครั้งจนมาร์คต้องยื่นมือไปประคองไว้ที่แก้มใสของแจมิน

            “ตกหลุมรักวันละร้อยรอบแล้ว เลิกน่ารักสักทีเถอะครับ” หยิกแก้มคนเป็นน้องด้วยความหมันเขี้ยวก่อนจะยกเมลโล่มอคค่าขึ้นจิบ พลางมองใบหน้าหวานที่แก้มเริ่มถูกแต่งแต้มเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความสุข

*****

เสียงพูดคุยดังขึ้นรอบสวนไผ่ภายในโรงเรียนที่เป็นจุดนั่งพักผ่อนยามว่างของนักเรียน มาร์ค แจมิน เจโน่และแฮชานนั่งรวมตัวกันหลังจากที่เพิ่งทานข้าวกลางวันไป ตรงหน้าเต็มไปด้วยขนมมากมายที่ซื้อมาด้วยฝีมือของแฮชานแต่มาจากเงินของพี่ชายคนโตสุดในนี้อย่างมาร์คนั่นเอง

“เย็นนี้โทรไปนัดสองจีนนั่นละก็จีซองไปกินบิงซูกันเถอะ อยากกินว่ะ” เจโน่เสนอความคิดขึ้นมาก่อนจะหยิบขนมเข้าปากและปาใส่หน้าแฮชานอีกหนึ่งชิ้น

“ไอเวรนี่!” แฮชานขว้างขนมกลับมาก่อนจะถูกแจมินยกมือห้ามสงครามขนาดย่อมที่กำลังจะเกิดขึ้น

“เย็นนี้เราไม่ว่างอ่ะ ต้องไปทานข้าวเย็นที่บ้านพี่มาร์ค” แจมินเอ่ยออกมาอย่างนึกขอโทษ

“แหม! มึงนี่ติดผู้ชายมากเลยนะ บ้านก็อยู่ข้างกันมาทั้งชีวิตไปห่าอะไรวันนี้” แฮชานต่อว่าออกมาจนโดนคนตัวเล็กปาขนมใส่

“เอ้า! ก็พ่อแม่กูนัดวันนี้มึงจะให้กูไปวันไหนล่ะ แล้วก็หยุดมือมึงที่เตรียมจะปาขนมนั่นด้วยไอแฮช!” มาร์คพูดขัดขึ้นมาจนแฮชานต้องขว้างขนมไปที่ใบหน้าของเจโน่แทน

“ไอแฮช! มึงนี่ทำอะไรไม่ได้ก็มาลงที่กู”

“กูหงุดหงิดอีคู่นี้มากอ่ะ แบบก่อนคบกันก็น่าหมันไส้พอแรงละ นี่แม่งพอพี่แจฮยอนอนุญาตแล้วยิ่งตัวติดกันเข้าไปใหญ่”

“ไม่มีก็อย่ามาอิจฉาคนรักกันดิแฮช” แจมินยิ้มเยาะใส่อีกคนก่อนจะเอนใบหน้าหวานซบลงไปไหล่ของมาร์ค

“รำคาญโว้ย!!!”

“มึงนี่แม่งก็ชอบไปแกล้งมัน กว่าจะคบกันได้อย่างเปิดเผยพี่มาร์คก็รอมาตั้งนาน มึงก็อย่าไปแซวนักเลย” เจโน่ว่าก่อนจะหัวเราะออกมา

“เออพูดดี! งั้นเอาเงินไปกินบิงซูเย็นนี้กับสองจีนแล้วก็จีซองนะ ส่วนไอแฮชให้มันจ่ายเอง” มาร์คหยิบเงินออกมาให้เจโน่ก่อนที่ประโยคของเขาจะทำให้เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วโต๊ะ

“อ่า…นี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วอ่ะ ขึ้นห้องกันเลยดีปะ?” แจมินดูเวลาในสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของตนก่อนจะเอ่ยปากถามเพื่อนร่วมห้องอย่างเจโน่และแฮชาน

เมื่อทุกคนพยักหน้าตอบรับ มาร์คจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะเอื้อมมือไปที่แจมินเพื่อดึงอีกคนให้ยืนขึ้นจากม้านั่งภายในสวนไผ่ คนเป็นน้องยกยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือคว้าไปที่ฝ่ามือหนานั้นด้วยความเต็มใจ

ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ถึงสถานะความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไประหว่างมาร์คและแจมินอย่างชัดเจน พวกเขารู้ดีว่าหลายๆคนในโรงเรียนต่างให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว

ทั้งนี้มาร์คและแจมินเองไม่ได้คิดว่าต้องการจะปิดบังเรื่องราวเหล่านี้ไว้เป็นความลับแต่อย่างใด หากมีใครมาถามพวกเขาก็ยินดีที่จะตอบไปตามความจริง

สายตาหลายคู่กับนักเรียนจำนวนมากที่นั่งอยู่บริเวณสวนไผ่ต่างจับจ้องมาที่ฝ่ามือหนาที่กอบกุมมือเรียวบางนั้นไว้อย่างสนอกสนใจ ทุกคนรู้ดีว่าระหว่างมาร์คและแจมินคู่พี่น้องคนสนิทต่างมีความพิเศษบางอย่างในความสัมพันธ์แม้จะบอกปฏิเสธมาโดยตลอด

ในวันนี้ที่ทุกอย่างชัดเจนแล้วหลายคนก็พร้อมใจยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อรู้ว่าคนพี่ดูแลคนน้องด้วยความห่วงใยมานานเท่าไรแล้ว ภาพของมาร์คและแจมินที่ยิ้มให้กันนั้นแสนสดใสเสียพาหัวใจของใครหลายคนให้ยิ้มตาม

*****

            อาหารที่ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะทำให้แจมินเผลอดวงตาเป็นประกายขึ้นมาจนเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของบ้านผู้เป็นคุณพ่อคุณแม่ของมาร์คได้เป็นอย่างดี มือเรียวสวยของคุณแม่วางทาบลงบนกลุ่มผมนุ่มของหลานชายข้างบ้านที่แปรเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรักของลูกชายเมื่อไม่นานมานี้อย่างนึกเอ็นดู

            “หิวหรือยังแจมิน?” คุณพ่อถามออกมาด้วยรอยยิ้มใจดีก่อนที่มาร์คจะเลื่อนเก้าอี้ให้แจมินนั่ง

            “หิวมากเลยครับ! คิดถึงอาหารฝีมือคุณป้าจะแย่แล้วววววว”

            “คุณป้าอะไรล่ะ ถึงตอนนี้ก็เรียกว่าคุณแม่ได้แล้วมั้ง” เธอเอ่ยแซวขึ้นมาจนทุกคนหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

            “ก็ไม่ใช่เรื่องที่คาดเดายากสักหน่อยว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะต้องลงเอยแบบนี้ วันๆเจ้าลูกชายนี่เคยสนใจใครที่ไหน เอะอะอะไรๆก็น้องแจมตลอดนั่นแหละ”

            “ก็ผมรักของผมนี่ครับ”

            “พี่มาร์ค!”

            คำตอบของมาร์คที่ตอบต่อคนเป็นพ่อไปทำให้แจมินต้องรีบปรามไว้ทันทีทั้งที่จริงแล้วเขามาที่นี่บ่อยเสียจนเป็นบ้านหลังที่สองและสนิทกับคุณพ่อคุณแม่ของมาร์คมากเสียด้วย

            “ก็พี่มาร์ครักน้องแจมจริงๆนี่ครับ”

            “แจมรู้แล้วน่า…” เสียงทุ้มหวานเอ่ยตอบรับเบาๆก่อนที่ใบหน้าหวานจะขึ้นสีแดงระเรื่อจนแก้มใสนั้นแดงราวกับมะเขือเทศสุก

            “อย่ามาน่ารักตอนนี้ซิครับ พี่หิวข้าวนะ” มาร์คว่าก่อนจะดึงแก้มของแจมินเล่นไปมาจนคุณแม่เอ่ยปรามให้หยุดแกล้งคนเป็นน้องได้แล้ว

            “บรรยากาศแบบนี้นี่ดีจริงๆเลยนะ ในที่สุดก็ได้แจมินมาเป็นลูกอีกคนแล้ว ต่อไปนี้เรียกพ่อกับแม่แบบที่พี่มาร์คเรียกได้เลยนะ” ว่าจบคุณพ่อก็ส่งรอยยิ้มใจดีมาที่แจมินอย่างนึกเอ็นดูอีกครั้งก่อนที่ทุกคนจะเริ่มต้นทานอาหาร

            ใช้เวลาบนโต๊ะอาหารอยู่พักใหญ่ทางด้านคุณแม่ก็นำชีสเค้กแสนนุ่มฟูที่เตรียมไว้ออกมา แจมินยิ้มกว้างออกมาก่อนจะรับชีสเค้กนั้นไปด้วยความเต็มใจพลางตักขนมเข้าปากไม่หยุดจนมาร์คต้องคอยยกแก้วชาเอิร์ลเกรย์ให้คนเป็นน้องจิบเป็นระยะ

            “แล้ววันนี้แจมินจะค้างที่นี่ไหม แม่จะได้บอกพี่แจฮยอนให้”

            “อ่า…คงไม่…”

            “ค้างบ้านพี่เถอะนะน้องแจม…” ประโยคขอร้องของมาร์คถูกเอ่ยออกมาทันทีทั้งที่แจมินยังพูดไม่จบเสียด้วยซ้ำ

            “ต…แต่พี่แจฮยอนคงจะไม่ชอบใจนักนะพี่มาร์ค”

            “ตอนเด็กๆยังมาค้างออกบ่อย จะเป็นไรไป”

            “ก็ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนี่!” ปากสวยเชิดใส่เมื่อเห็นคนพี่ตั้งท่าจะให้เขานอนค้างที่บ้านนี้เสียให้ได้

            “แม่บอกให้ได้นะแจมิน แต่ว่าจริงๆแล้วก็ถูกของเราแหละ ถึงยังไงนี่ก็อาจจะเร็วเกินไป”

            “เจ้าแจฮยอนนั่นหวงแจมินอย่างกับอะไรดี การที่ยอมให้คบกันนี่ก็คงต้องเอาชนะใจตัวเองอย่างมากแล้ว” คุณพ่อเอ่ยออกมาเมื่อคิดว่าแจมินอาจจะลำบากใจกับคำขอของมาร์ค

            “อ้าว! ไปๆมาๆทำไมไม่มีใครเข้าข้างผมกันสักคนเลยล่ะครับ” มาร์คเอ่ยออกมากับผู้เป็นพ่อเป็นแม่ก่อนจะจัดการอ้อนคนรักรุ่นน้องต่อ “…นะครับน้องแจม”

            “เจ้านี่ก็อ้อนแฟนซะน่าหมันไส้เชียว โตเป็นหนุ่มแล้วแท้ๆไม่อายพ่ออายแม่เลย”

            “งั้นก็แค่ขึ้นไปเล่นบนห้องของมาร์คก็พอ แล้วเดี๋ยวดึกๆค่อยกลับ พ่อจะโทรบอกแจฮยอนให้ก่อนแล้วกันว่าแจมินอยู่บ้านนี้”

            แจมินเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเพราะที่จริงแล้วเขาเองก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับมาร์คต่อ เพียงแต่ถึงขั้นให้นอนค้างในสถานการณ์แบบนี้นั้นแจฮยอนคงจะไม่เห็นด้วยมากนักเพราะอยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างถูกต้องและเหมาะสม

            ร่างสูงเดินนำไปที่ห้องนอนที่แจมินเคยมานอนค้างบ่อยๆในช่วงประถมก่อนที่ในช่วงมัธยมต้นจนถึงตอนนี้ได้แต่เพียงแวะเวียนเข้าไปบ้างเป็นครั้งคราวในระยะเวลาสั้นๆเพราะส่วนใหญ่จะนั่งเล่นนั่งคุยที่บริเวณโต๊ะรับแขกเสียมากกว่า

            แจมินก้าวเท้าเข้าไปในห้องก่อนจะทำการสำรวจเล็กน้อย ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิมแต่ก็มีความเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลา รูปคู่ในวัยเด็กที่วางอยู่บนชั้นวางของสีน้ำตาลอ่อนถูกเคียงข้างด้วยรูปคู่ของมาร์คและแจมินที่ถ่ายไว้ในช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา

            “น่ารักเนอะ” แจมินชี้ไปที่รูปคู่ของเขากับมาร์คก่อนจะเอ่ยชมออกมาด้วยรอยยิ้มหวาน

            “ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปตั้งเยอะ” มาร์คเดินเข้ามาประชิดตัวแจมินก่อนจะดึงแก้มอีกคนเล่นทั้งสองข้างอย่างนึกหมันเขี้ยวอีกครั้ง

            “ฮื่อออ~ น้องแจมเจ็บนะ” แจมินว่าหลังจากที่มาร์คปล่อยมือออกจากแก้มนิ่มนั้นแล้ว

            มาร์คทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะดึงร่างบางมานั่งตักของตนไว้พลางมือหนาก็โอบเกี่ยวเอวบางของอีกคนไว้อย่างแนบชิด

            “ทำไมอยู่กันสองคนแล้วกะล่อนงี้เนี่ย” แจมินว่าก่อนจะพยายามแกะมือของมาร์คออก

            “พี่มาร์คไม่ได้กะล่อนสักหน่อย พี่มาร์คก็แค่อยากกอดน้องแจมเองนะ”

            “แล้วทำไมมือพี่มาร์คต้องเลิกเสื้อน้องแจมขึ้นด้วยล่ะ?” แจมินกดน้ำเสียงดุถามอีกคนแต่ก็ได้รับเพียงแค่เสียงหัวเราะกลับมา

            “พี่อดทนรอมาได้ตั้งนาน พี่ไม่พรากอะไรไปง่ายๆหรอกครับ ไว้ใจได้”

            “……….”

            “เว้นเสียแต่ว่าน้องแจมจะเต็มใจให้พี่ก่อนถึงเวลา…อ…โอ๊ย!” ไหล่หนาถูกฟาดเสียเต็มแรงจากคนตัวเล็กที่ถูกมาร์คกอดอยู่จนเขาต้องรีบรวบข้อมือเล็กนั้นไว้เพื่อปราบพยศเด็กดื้อ

            “ปล่อยน้องแจมเลยนะ!”

“พี่ล้อเล่นหรอกน่า~ น้องแจมก็รู้ว่าพี่อดทนรอมาได้นานขนาดนั้นทำไมแค่นี้พี่จะทำไม่ได้ อะไรที่เป็นความต้องการของหนูพี่ก็ทำให้ได้หมดแหละค่ะ รอยยิ้มหนูสดใสมากขนาดนี้พี่จะทำให้น้องแจมเสียใจได้ยังไงกัน”

            “……….”

            “พี่มาร์ครักน้องแจมมากที่สุดในโลกเลยนะคะ”

“อย่ามาพูดจาน่ารักแบบนี้ซิ! …จุ๊บ ♡” แจมินประทับริมฝีปากลงไปเบาๆก่อนจะรีบผละออกมา

“ใครจะร้ายกาจเท่านา แจมินของพี่กันนะ”

“อ๊ะพี่มาร์ค!” ริมฝีปากสวยถูกกดทับลงด้วยอวัยวะเดียวกันก่อนที่จะทันได้ท้วงติงสิ่งใดออกไปเสียด้วยซ้ำ

ร่างสูงกดจูบย้ำลงไปก่อนจะค่อยๆเคลื่อนมือเพื่อกอบกุมใบหน้าสวยของแจมินไว้ นิ้วมือถูกไล้วนที่แก้มใสเพื่อขอให้อีกคนเปิดโพรงปากให้มาร์คได้เข้าไปลิ้มรสความหวาน มือหนาอีกข้างเคลื่อนลงที่แผ่นหลังบางเมื่อคนตัวเล็กดูจะโอนอ่อนไปกับสัมผัสวาบหวามที่ถูกมอบไห้ เมื่อแจมินยกมือคล้องไว้รอบคอของมาร์คในขณะที่มือเล็กอีกข้างที่วางทาบไว้ที่อกแกร่งนั้นกดจิกลงไปเบาๆเพื่อระบายความวูบไหวในจิตใจกับความรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนในท้อง

กว่าจะทันรู้ตัวร่างบางก็ถูกวางราบไปกับเตียงนอนสีขาวสะอาดตานั้นแล้ว ริมฝีปากของมาร์คถูกเปลี่ยนตำแหน่งไปที่ซอกคอหอมหวานของแจมินก่อนที่เขาจะกดจูบลงไปและขบเม้มมันไปตามแรงอารมณ์เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของร่างกายนี้ที่เขาได้ตีตราจองไว้แล้ว

“อื้อ…พ…พี่มาร์ค…” แจมินเรียกชื่อของอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ทำเอามาร์คแทบคลั่งตายเสียตรงนี้ มือหนาอยากจะกระชากเสื้อผ้าออกไปจากร่างบางนี้ให้พ้นสายตาแต่ก็รู้ดีว่าแค่เพราะอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ของเขาอาจจะทำให้แจมินต้องผิดหวังกับความไว้ใจที่มีให้

คิดได้ดังนั้นมาร์คจึงเพียงแค่ประทับริมฝีปากลงไปที่ปากนุ่มของแจมินเบาๆอีกครั้งก่อนจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดใจที่มีว่าเขารู้สึกอย่างไรและถอนริมฝีปากออกมาพลางดึงร่างบางนั้นมากอดไว้อย่างหวงแหน

“ปีนี้มันอาจจะเป็นปีที่เพิ่งเริ่มต้นสำหรับเราสองคนในสถานะที่เปลี่ยนแปลงไป แต่พี่อยากให้น้องแจมรู้ไว้นะว่าหัวใจพี่มันไม่เคยเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่ได้รักน้องแจม”

แจมินเอื้อมมือไปโอบกอดอีกคนไว้ราวกับต้องการบ่งบอกว่าเขารับรู้ทุกความรู้สึกที่มาร์คสื่อออกมา “อยู่ดูแลน้องแจมเด็กดื้อคนนี้ไปนานๆเลยนะครับ”

“ทั้งชีวิตเลยแล้วกัน”

“รักนะ ♡” สองเสียงเอื้อนเอ่ยคำบอกรักออกมาพร้อมกันจนเรียกเสียงหัวเราะตามมาหลังจากนั้น

มาร์คสบตากับแจมินอย่างหวานซึ้งก่อนจะพรมจูบไปที่หน้าผากมนของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอมเพื่อแทนคำสัญญาว่าเขาจะรักและดูแลแจมินให้ดีที่สุด ในขณะที่แจมินได้จับมือหนาของมาร์คมาวางทาบที่หน้าอกข้างซ้ายที่หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นด้วยจังหวะที่เขารับรู้มันได้ว่ามือที่ทาบทับลงมานี้เป็นเจ้าของหัวใจอย่างแท้จริง

♡ มาร์คมินเป็นเจ้าของหัวใจของกันและกัน ♡

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : ฮอลลลลลล TT มันไม่ค่อยสนุกขอโทษค่า หายไปนานมากจนเลยปีใหม่หลายวันละ พอดีไป ตจว มาละเพิ่งจะกลับมาเมื่อวาน 555555 ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะรีดเดอร์ทุกคน ขอให้มีความสุขมากๆและชีวิตมีแต่รอยยิ้มในทุกๆวันนะคะ!

เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213