DEMONS - 2jae marknior

ลำดับตอนที่ #10 : demons 08

PART 8

ทำไมคนต้องมาเยอะเอาวันนี้ด้วย.. 

ยองแจกำลังรู้สึกผิดที่ไม่ได้ออกไปช่วยซูจีรับออเดอร์หน้าร้าน แต่เขาก็ยุ่งไม่ต่างกัน มือระวิงเพราะต้องทำออเดอร์อยู่คนเดียว มีพนักงานแค่สองคน ต่อให้มีมือเพิ่มอีกสองมือยังไงก็ไม่ทัน

อยู่ๆคนก็แห่เข้ามาเต็มร้านทั้งๆที่พึ่งเปิดใหม่ คงเพราะมีบรรดาเทพบุตรอย่าง มาร์ค แจบอม แจ็คสันนั่งเรียกแขกไหนจะเจ้าของร้านแสนสวยอีก ความซวยตกอยู่ที่เขาเต็มๆ 

ว่าแต่ โนราหายไปไหนแล้ว.. 

เมื่อกี้ให้นอนเล่นอยู่แถวนี้นี่นา

คนตัวเล็กอ่านใบออเดอร์ไปพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองหาลูกแมวจอมซน เห็นแวบๆว่าไล่งับดอกไม้หลังร้านเลยไม่ได้สนใจอะไรต่อ ขอแค่ไม่ไปทำข้าวของเสียหายก็พอ 

“ยองแจ โต๊ะสามได้รึยัง”​

ซูจีผลักประตูเข้ามาพลางยกถาดพิซซ่าออกจากเตา มือหนึ่งเอื้อมไปปิดเตาแก๊สที่ต้มเส้นสปาเก็ตตี้ไว้ สภาพดูวุ่นวายจนผมเผ้ายุ่งไปหมด แต่นั้นก็ไม่ทำให้ความสวยลดลงเลย

“เหลือขนมปังกระเทียม แล้วยังมีคนมาอีกเยอะไหมอะครับ” 

“เยอะ เห็นว่าวันนี้เด็กๆมาดูเขาแข่งบาสกัน พี่ยกของโต๊ะสามออกไปก่อนนะยองแจ”

“เดี๋ยวครับ”

“หือ?” 

“แล้ว..แจบอม..” เพียงแค่เอ่ยชื่อออกมาซูจีก็หลุดขำ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหมายถึงอะไร

“โต๊ะหมอนั้นพึ่งกินไปไม่ถึงสิบนาที ยังไม่กลับง่ายๆหรอกนะ” 

จบประโยคก็เดินออกจากครัวไปพร้อมรอยยิ้ม คนที่ไม่ขำด้วยก็คงเป็นยองแจ เมื่อไรจะกลับไปซักที 

ถอนหายใจก่อนจะหันกลับมาสนใจใบออเดอร์ในมือพลางยกเส้นสปาเก็ตตี้ออก พูดถึงแจบอม โนราเงียบไปเลยแหะ..

เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กชะโงกมองหาสิ่งมีชีวิตร่วมห้อง แต่ครั้งนี้แม้แต่ปลายหางก็ไม่เห็น หายไปเล่นซนที่ไหนอีก ลองเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับ หรือว่าหลับไปแล้วนะ

“หาไอ่นี่อยู่หรอ”

เอ้ะ.. 

“เมี้ยว~”

-  D E M O N S  -

‘รีบกลับเถอะยองแจ เดี๋ยวคนรอจะโมโหไปซะก่อน’ 

สุดท้ายยองแจก็ไม่ได้ช่วยซูจีเก็บร้านเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว ร่างเล็กจำใจถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ก่อนจะโกยอากาศเข้าปอดเต็มแรง

หลังจากที่ถูกจับได้ว่าหลบหน้าแจบอมก็หิ้วโนราออกไปโดยไม่พูดอะไรต่อสักคำนอกจากทิ้งสายตาคาดโทษไว้ให้ เห็นฮึดฮัดออกไปแบบนั้นคิดว่าจะเอาโนราไปเลี้ยงคนเดียวแล้วซะอีก ที่แท้ก็แค่เอาไปดูแลตอนเขาทำงาน เลิกงานก็เอามาส่งให้เหมือนเดิม คงกลัวว่าเขาจะดูแลลูกสุดที่รักไม่ดีละมั้ง

แจบอมยืนรอริมถนนอีกฝั่งเหมือนวันก่อนไม่มีผิด จะต่างก็แค่ในมือไม่ได้ถือบุหรี่แต่ถือสายจูงแทน สายจูงสีเข้มคล้องไว้กับคอโนราที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นแล้วมัน..

แปลกเกินไป.. 

หน้าตาแบบอิมแจบอมไม่ควรเลี้ยงแมวด้วยซ้ำ โนราเลยกลายเป็นแมวมาเฟียแบบไม่ต้องสงสัย

“เมื่อเช้าตัดสายทำไม”

พอเดินมาถึงร่างสูงก็ออกปากถามในเรื่องที่เขาโมโหมากที่สุด ยองแจมักจะทำให้เขาหงุดหงิดอยู่เสมอ 

“เปล่า ก็คอมมันพัง”

“พัง? แน่ใจนะว่าพัง”

คิดไว้แล้วว่าแจบอมคงไม่เชื่อ คนตัวเล็กเม้มปากเน้นก่อนจะหยิบมือถือออกมาเปิดรูปซากหน้าจอที่แตกเป็นเสี่ยงๆให้อีกคนดู พอแจบอมเห็นแบบนั้นก็ทำแค่มองหน้าเขานิ่งๆ 

“..เอาไป” 

และส่งเชือกจูงมาให้แทน ยองแจได้แต่ถอนหายใจแล้วรับมาถืออย่างไม่เต็มใจ 

“เอามือถือมา”

“หะ?” 

“บอกว่าเอามือถือนายมา”

“อะไรอีก ก็เ— อิมแจบอม!” 

จู่ๆแจบอมก็ขยับเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังหนี แต่ไม่วายโดนมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน เจ้าตัวโอบรอบตัวเขาจากด้านหลังก่อนจะดึงมือถือออกจากมือไปได้ง่ายๆ 

คนตัวโตไถหน้าจอมือถืออีกคนไปมาโดยที่มีลมหายใจร้อนเป่ารดแก้มกลมอยู่ 

“ย๊าา! เอามานะ!”

“อยู่นิ่งๆ” 

จัดการเพิ่มไอดีของตัวเองเข้าไปในโปรแกรมแชท ไม่นานแจบอมก็คลายแรงที่ข้อมือลง ยองแจผละตัวออกมาทันที ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็ทำเอาร้อนไปทั้งตัว

“พรุ่งนี้ฉันจะทักไป ถ้าฉันเห็นว่าโนราดูไม่ดีละก็”

“จะทำอะไรก็ทำ นายไม่ได้สนว่าคนอื่นจะเต็มใจรึเปล่าอยู่แล้วนี่”

“หึ ฉันทำอยู่แล้ว

“เดฟ จะไปกันได้รึยัง” 

เสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้น ไม่แปลกใจที่เห็นรุ่นพี่คนสวยอย่างโบราเดินมาทางนี้ สายตาเหยียดแบบที่เคยได้รับกำลังมองมาที่เขาอย่างจงใจ เช่นเดียวกับแจบอมที่ชายตามองร่างเล็กชั่วครู่ แต่เขากลับไม่เห็นความหมายในนั้น แผ่นหลังโปร่งเดินออกไปไม่มีแม้แต่คำลา

โนราส่งเสียงร้องพยายามจะวิ่งตาม แต่เพราะแรงอันน้อยนิดและสายจูงทำให้มันได้แต่วิ่งไปมาอยู่ที่เดิม อันที่จริงโนราคงจะอยากอยู่กับแจบอมมากกว่า

“ขอโทษนะโนรา แต่วันนี้แกต้องไปกับฉัน”​

-  D E M O N S  -

อิมแจบอมป่วย..

มันน่าแปลกที่คนอย่างอิมแจบอมป่วย เป็นถึงนักกีฬาโรงเรียนไม่น่าจะป่วยเอาง่ายๆ 

พึ่งรู้ว่าแจบอมนอนซม ท้องเสียหนักอยู่ที่หอจากจินยองเมื่อกี้ ถึงว่าละ วันอาทิตย์ที่ผ่านมาแจบอมไม่ได้ติดต่อมาหาลูกรักตัวเองเลย 

“แล้ว.. มาร์คฮยองได้ไปดูหมอนั้นบ้างยังอะ”

“แหนะ เป็นห่วงอะดิ”

“เปล่าาา.. ก็ถามดู”

“จริงอ้ะ?”

“เผื่อตายคาห้องไปแล้วจะได้รู้ไง”

ยองแจตอบปัด แกล้งทำเป็นมองไปรอบๆกับบรรยากาศยามเช้าในวันแรกของอาทิตย์ ราวกับว่าเรื่องที่จินยองเล่าไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก

“มันอึดจะตาย คงเพราะข้าวโรงอาหารวันแข่งบาสแน่ๆ ไหนจะพิซซ่าร้านแจอีก”

“อะไร ร้านผมสะอาดนะ” 

“ไม่เกี่ยวกับสะอาดหรือไม่สะอาด แต่แจบอมมันธาตุอ่อน แพ้นมแพ้ชีส กับพวกอาหารรสจัดไรพวกนี้ แล้วเหมือนโรงเรียนจะเปลี่ยนคนครัวมั้ง มันคงเจอแจ็คพอตเข้าให้” 

“จริงดิ?”

“ก็แค่ท้องเสียแหละน่า ปกติมันก็ท่อตรงแบบนี้แหละ”

จินยองพูดติดตลก พร้อมกับที่เขาสองคนเดินมาถึงใต้ตึกพอดี 

“จะไปหาแบมเปล่า พี่ขึ้นห้องก่อนนะ”

“ครับ แล้วเจอกันที่ชมรมนะพี่”​

-  D E M O N S  -

“วันนี้มาเช้าจัง” 

“อุ่ย… ตกใจหมด ใครบอกให้มาเงียบๆแบบนี้”​ 

มาร์คยิ้มให้กับหน้าตาตื่นๆของคนขี้ตกใจ เขาเดินเข้ามาในห้องพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับจินยองก่อนจะยื่นกล่องข้าวที่แวะซื้อก่อนเข้าโรงเรียนให้

“เสียงดังเดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้กันหมด นายไม่กลัวหรอ”

“นี่..ประชดป่ะเนี่ย”​

มือเรียวฟาดต้นแขนคนตรงหน้าทันที ฟันธงเลย ที่พูดแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยยังเคืองเรื่องที่ร้านพิซซ่าอยู่แน่ๆ  

“ล้อเล่นน่า อะ เอาข้าวไปกิน” 

“เคยบอกว่าไม่ต้องซื้อมาไง ทำไมวันนี้ซื้อมาอะ” 

“แวะซื้อให้ไอ่บีมันก็เลยซื้อมาให้ด้วย กินข้าวเช้าซะบ้าง” เป็นปกติที่มาร์คจะซื้อข้าวจากข้างนอกมาให้แจบอมถ้าวันไหนเจ้าตัวเกิดท้องเสียขึ้นมา ท้องเซนซิทีฟแบบแจบอมจำเป็นต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

และเพราะสายตาตำหนิที่มาร์คไม่ค่อยจะทำ จินยองเลยต้องรับกล่องข้าวมาถึงแม้เขาจะไม่กินอยู่ดีก็ตาม ช่วยไม่ได้ ช่วงนี้มีความผิดเยอะ ต้องเอาใจซักหน่อย 

“แจบอมจะมาโรงเรียนอยู่หรอ” 

“มันบอกจะมาตอนบ่าย”

“ก็มีแค่คาบชมรม”

“ไม่รู้ เหงามั้ง”

“คนอย่างมันเหงาด้วยหรอ” 

“มันก็คนนะครับ” 

“อ้าวหรอ นึกว่าเป็นหุ่นยนต์ซะอีก ฮ่าๆ” 

นึกถึงหน้าตานิ่งๆเวลาเจอกับยองแจก็อดขำไม่ได้ เจอกันทีทำท่าเหมือนอยากจะฆ่ากันตลอดเวลา 

“ผมก็เหงาเหมือนกันนะครับ”​ 

“……” แต่แล้วคำพูดของมาร์คก็ทำเขาหยุดหัวเราะแทบไม่ทัน คนตรงข้ามพูดยิ้มๆและไม่ได้มองหน้าเขา มาร์คหลุบตาลงต่ำเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง 

“งอนหรอ”

“เปล่า..”

“ไม่เชื่อ ยังงอนวันที่ไปกินพิซซ่าอยู่อะดิ”

“แค่อยากอ้อนแฟน” รอยยิ้มใช้เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาไม่ได้โกรธอย่างที่จินยองคิดจริงๆ

“ไม่เชื่อ” 

“จริงๆ ก็เราไม่ค่อยได้เจอกันนี่” 

“เช้าก็เจอ กลางวันก็เจอ เย็นก็เจอเนี่ยนะ” 

“นั่นมันเจอกันในฐานะเพื่อน” 

“แล้ว..”

โหมดขี้งอนของมาร์คจะถูกใช้ก็ต่อเมื่อเขาทนอะไรบางอย่างไม่ได้จริงๆจนต้องพูดออกมา ฉนั้นจินยองจะระวังคำพูดตัวเองมากกว่าปกติ 

“ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหม”

“......” 

ในเมื่อไม่สามารถแสดงความรักกับจินยองที่โรงเรียนได้ เขาก็อยากจะมีพื้นที่ส่วนตัวที่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ อย่างน้อยถ้าได้พูดคุยกันในฐานะแฟนบ้างก็คงดี  

“ว่าไง”

“..ปกตินายก็มาหาฉันที่ห้องนี่” 

“ก็ใช่ แต่มันไม่สะดวกทำแบบนั้นตลอดซักหน่อย” 

“งั้นฉันจะไปหานายบ้าง โอเค้?”

“มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันยังไง”

“ฉันอยากอยู่กับนายตลอดเวลา..”

“แต่— ”

“ถ้านายไม่ได้คิดแบบนั้น ก็ไม่เป็นไร ช่างเถอะ” 

มาร์คแค่นหัวเราะ ความงี่เง่าของเขามีมากกว่าจินยองซะอีก ต้องการนู้นนี่เต็มไปหมด บางทีเขาอาจจะต้องลดความดื้อด้านของตัวเองลงบ้าง

ไม่อย่างนั้นจินยองอาจจะเหนื่อยกับเขามากเกินไป.. 

-  D E M O N S  -

“ยองแจ กินปะ?” 

“..ไม่อะ” ยองแจปฏิเสธลูกชิ้นจากมือแบมแบม เขากำลังสนใจร่างของใครคนหนึ่งนอนฟุบกับม้านั่งข้างสนามบาส ถ้าเป็นคนอื่นคงเป็นการนอนพักธรรมดา แต่เพราะเป็นแจบอมมันเลยแปลก แจบอมเคยเป็นแบบนี้ซะที่ไหน ยิ่งป่วยๆอยู่ด้วย

“อาทิตย์หน้าโรงเรียนมีค่ายชมรม นายรู้ยัง” 

“อือ รู้แล้ว” 

“น่าสนุกเนอะ อยากรู้ว่าจะได้ไปที่ไหนบ้าง” 

“อือ..” 

“ยองแจเป็นไรอะ”

“เปล่านี่”

หันมาตอบแต่ก็ยังไม่วายใช้หางตามองไปที่ฝั่งตรงข้าม แบมแบมเลยพยายามหรี่ตามองดูว่าเพื่อนสนิทกำลังสนใจอะไรอยู่

“อ๋อออ ที่ไม่ฟังฉันพูดเพราะพี่แจบอมงั้นหรอ”

แบมแกล้งทำแก้มป่อง ออกตัวงอนเพราะยองแจสนใจการนอนของอิมแจบอมมากกว่าเขาซะอีก

“ไม่ใช่ซะหน่อย” 

“ปากบอกว่าไม่ชอบแล้ว แต่มองจนลืมเพื่อนเลยนะ”

“ไม่ใช่แบบนั้น นายไม่แปลกใจหรอ หมอนั้นเคยซึมขนาดนี้ซะที่ไหน”

“เป็นห่วงว่างั้น?”

“ไม่ใ—”

“ไม่ใช่ๆอยู่นั่นแหละ ฉันดูออกนะ เลิกชอบไม่ได้ก็บอกมาเถอะ”

“เปล่า..”

“เบื่อพวกปากแข็งจริงๆ นายคิดว่าฉันเป็นใคร นี่แบมแบมนะ ทำไมจะไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่”

“......”

“ฉันรู้นะว่าการเลิกชอบมันยาก แต่นายก็ไม่อยากจะชอบต่อไปแล้วใช่ไหมละ”

“พ่อหมออีกแล้วนะนายน่ะ” 

“ฉันมีวิธีมานำเสนอ”

“หือ?” 

เพื่อนตัวเล็กขยับเข้าใกล้ ดวงตากลมนั่นฉายแววเจ้าเล่ห์พราวระยับ 

“รู้จักแชยองเกรดเก้าป่ะ..” 

-  D E M O N S  -

แชยองหรือน้องแชงที่ใครๆต่างใช้เรียก สาวน้อยฉายาไมเคิลแองเจลโล พ่วงด้วยความสามารถด้านดนตรี และหน้าตาหวานใส

ตัวเล็กน่ารักราวกับเจ้าหญิงดิสนีย์ ทั้งหมดนี้คือสรรพคุณที่แบมแบมเล่าให้เขาฟังก่อนจะยื่นสมุดภาพเล็กๆให้

“อันนี้น้องเขาฝากมาให้นาย”

“.......” 

ยองแจเปิดดูรูปวาดข้างในช้าๆ ทั้งหมดเป็นภาพวาดของเขาคนเดียว 

“น่ารักนะเว่ย วาดรูปก็สวย เล่นดนตรีก็เก่ง ผู้หญิงแบบนี้นะ เข้ากับคนอย่างนายได้สบายๆ” 

“นายกำลังบอกว่าน้องเขาชอบฉันงั้นหรอ...”

“อือฮึ” 

“แล้วน้องเขาไม่รู้เรื่องฉันกับแจบอมรึไง” 

แน่นอนว่าเด็กในโรงเรียนเกือบจะทั้งหมดรู้จักยองแจ แต่รู้จักผ่านเรื่องแจบอม รวมถึงรู้ว่ายองแจมีรสนิยมยังไง

“รู้ แต่ว่านะ น้องเขาติสท์ๆอะเลยไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ไม่สนว่านายจะชอบหรือไม่ชอบแจบอมแล้วด้วย” 

มีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรอ

ติสท์ของแท้เลย

“นายอาจจะไม่ได้ชอบผู้ชายก็ได้นะ นายอาจจะแค่ชอบแจบอม”

แบมแบมทิ้งประโยคน่าปวดหัวไว้ให้ก่อนจะเดินเข้าชมรมตัวเองไป ทิ้งให้เขางุนงงกับเรื่องแปลกๆนี้อยู่คนเดียว

-  D E M O N S  -

แชยอง

แชยอง

แชยอง.. 

มีบางครั้งที่ยองแจคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างที่แบมแบมว่า เขายังคงมองผู้หญิงน่ารักๆอยู่ หรือเขาควรกลับไปคุยกับผู้หญิงแบบจริงจัง.. 

ยองแจนอนคิดเรื่องนี้มานานกว่าสองชั่วโมงเข้าไปแล้ว คิดจนรู้สึกว่าตัวเองควรนอนสมองจะได้โล่งๆซักที อีกอย่าง ก่อนยองแจกลับเขาเห็นแจบอมยังซึมเหมือนเมื่อบ่ายอยู่เลย 

จะไหวไหมเนี่ย..

'แจบอมมันธาตุอ่อน แพ้นมแพ้ชีส กับพวกอาหารรสจัดไรพวกนี้'

ธาตุอ่อน? 

เคยเจอคนแพ้นม แต่ไม่เคยเจอแบบที่แพ้อย่างอื่นด้วย ไม่รู้ว่าอาการเป็นยังไงขนาดไหน 

ภาพของร่างสูงที่นอนฟุบอยู่กับโต้ทำให้เขาตัดสินใจหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต หมดแรง จนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับเขามันก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ 

‘น่าจะเป็น IBS (Irritable Bowel Syndrome) นะครับ กรณีท้องเสียเรื้อรังที่มีสาเหตุจากธาตุอ่อน ควรเริ่มต้นจาก การสังเกตดูว่าอาหารประเภทใดเป็น สิ่งกระตุ้นที่ทำให้มีอาการท้องเดิน ก็ควรพยายามหลีกเลี่ยงอาหารประเภทนั้น’

‘การสังเกตตนเองเป็นสิ่งที่สำคัญ การงดหรือหลีกเลี่ยงชนิดของอาหาร ควรทำกรณีที่จำเป็นที่พบว่ามีความสัมพันธ์กับอาการท้องเสียเท่านั้น เพื่อให้ร่างกายเรามีโอกาสได้รับชนิดอาหารที่หลากหลายมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้’

‘การกินอาหารที่มีกากมาก (ใยอาหารสูง) จำพวก ผัก ผลไม้ ข้าวกล้อง ธัญพืชต่างๆ ทำให้อาการถ่ายท้องในคนที่มีปัญหาธาตุอ่อนและลำไส้อักเสบดีขึ้น เพราะว่าใยอาหารจะช่วยทำให้การเคลื่อนไหวของลำไส้กลับมาเป็นปกติ’

‘มีข้อแนะนำที่สามารถนำไปใช้ได้กับคนทั่วไป คือ ควรกินใยอาหารประมาณ 20-35 กรัมต่อวัน ซึ่งจะ พอๆ กับการกินผักชนิดต่างๆ ให้ได้วันละ 4-6 ทัพพี และตามด้วยผลไม้หลากหลายให้ได้วันละ 3-5 ถ้วยตวง หรือคิดง่ายๆ ว่าพยายามกินผักและผลไม้ให้ครบทุกมื้ออาหาร’

Rrrr Rrrr..

เหวอ.. 

โครงหน้าคมเด้งขึ้นมาปรากฏอยู่เต็มหน้าจอจนต้องเอามือถือห่างจากตัวเอง จู่ๆ ก็เผลอไปกดรับ video call ที่เด้งขึ้นมา เพราะกำลังกดเข้าไปดูข้อมูล อิมแจบอมอยู่ในเสื้อยืดสีขาวง่ายๆบนเตียง ซวยละ..

ไม่คิดว่าแจบอมจะโทรมาตอนนี้

“รับเร็วเชียวนะ เพราะเมื่อวานไม่ได้คอลมาหรอถึงรอ” 

“ใครจะรอนายกันหะ มือมันไปโดนต่างหาก”

“อ้าง..” 

คำพูดคำจาแบบนี้ อิมแจบอมตัวจริงร้อยเปอร์เซ็น ถึงสีหน้าอีกคนจะมีท่าทางอิดโรย เสียงแหบไปบ้างแต่รอยยิ้มมุมปากน่าหมั่นไส้ยังคงมีให้เห็นอยู่เหมือนเดิม

“มีอะไรก็รีบพูดมาดีกว่า” 

“โนราละ” 

“หลับไปแล้ว” 

“ไหน” 

ยองแจยันตัวขึ้นนั่งพลางหันกล้องไปทางโนราที่นอนอยู่ข้างเตียง แมวมาเฟียกับเบาะสีเข้มยังปกติดีตามบัญชาของแจบอมทุกอย่าง 

“ให้อาหารเย็นก่อนนอนรึยัง” 

“ให้แล้ว” 

“น้ำละ” 

“ก็วางให้ข้างๆนั่นไง” 

“สอนให้มันเข้าห้องน้ำด้วย” 

“ถ้าจะขนาดนั้นนายเอาไปเลี้ยงเองเถอะ” 

แจบอมไม่ได้ด่าเหมือนอย่างเคยเวลาเห็นเขาทำท่าไม่พอใจ ครั้งนี้มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ

แปลก.. ท้องเสียจนซึมขนาดนี้เลยหรอ... 

“...ยังไม่หายหรอ” 

“......” 

คนในหน้าจอคิ้วขมวด ทำยองแจเลิกลัก ป่านนี้แจบอมคงคิดว่าเขาเสียสติไปแล้วแน่ๆที่ถามคำถามแบบนี้ ไม่รู้ว่าสมองส่วนไหนสั่งการให้ถามออกไป เคยคุยกันด้วยประโยคดีๆซะทีไหน  

“ค..แค่นี้นะ..” 

“เป็นห่วงหรอ” 

!!!! 

วันนี้เขาเจอประโยคนี้สองครั้งแล้ว ทั้งจากจินยองกับแบมแบม แต่พอมาเป็นแจบอมพูดยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ 

“ดีใจมากกว่าเถอะ...”

“หึ”

รอยยิ้มยียวนในหน้าจอเกือบทำให้เขาปามือถือทิ้งถ้าไม่ติดว่าไม่มีเงินซื้อใหม่คงทำไปแล้ว ยองแจเลยเลือกที่จะตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดีแทน จริงๆเพราะไม่รู้ต้องทำยังไงต่างหาก..

ถึงตัวจะป่วยจนไม่มีแรงขนาดนั้น ยังรักษาความกวนได้เสมอต้นเสมอปลาย 

ไม่รู้ควรจะสงสารดีไหม

‘การเป็นโรคธาตุอ่อน หรือ IBS นี้ สบายใจได้ว่า ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไร ถึงแม้จะมีเหตุให้ต้องเสี่ยงได้บ่อย (หากไปกินถูกของที่แพ้) ก็ไม่ทำให้เกิดผลแทรกซ้อนแต่อย่างใด เพียงแต่รู้จักหลีกเลี่ยงอาหารที่แพ้ ก็หายได้ สามารถบรรเทาด้วยการกินผักผลไม้ (ที่ไม่แพ้) ให้มากๆ ร่วมกับการหลีกเลี่ยงอาหารที่แพ้’

หน้าจอกลับมาเป็นกระทู้ที่เขาพึ่งกดเข้ามาอ่านก่อนหน้านี้ 

เลี่ยงอาหารที่ทำให้ท้องเสียงั้นหรอ.. 

-  D E M O N S  -

“เฮียนี่แปลกคน หน้าก็เถื่อนดันไม่กินผัก” 

“ใครบอกกูไม่กินผัก กูแค่ไม่กินบางอย่าง”

แจบอมว่าพลางเขี่ยหอมหัวใหญ่ในข้าวผัดไว้ข้างจาน จะหน้าตาแบบไหนมันก็เลือกกินได้เหมือนกันทั้งหมดไม่ใช่รึไง 

“เฮียพูดงงว่ะ”

“งงอะไรวะ”

“ไม่กินผักก็คือไม่กินผักดิ”

“กูกิน แต่แค่บางอันกูก็ไม่กิน จะให้พูดอีกกี่รอบ”

“โอเคเฮียๆ เข้าใจๆ” 

แจ็คสันยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ พลางหันมาสนใจข้าวในจานตัวเอง ความจริงที่เขาไปวอแวกับพี่ชายขี้โมโหก็เพราะอิจฉาต่างหาก 

จู่ๆก็มีเด็กเกรดหกวิ่งเอากล่องข้าวมาให้แจบอมหน้าตาเฉย พอถามว่าใครฝากมาก็ไม่มีคำตอบ แม้จะเอาขนมล่อให้ตอบคำถามแล้วก็ตาม เป็นโชคดีของคนป่วยที่ไม่ต้องกินข้าวโรงอาหารซึ่งเป็นสารเหตุหลักของอาการท้องเสีย ไม่งั้นคงต้องเดินไกลไปซื้อหน้าโรงเรียน ซึ่งคนขี้เกียจอย่างอิมแจบอมไม่ทำแน่ 

“เฮียว่าใครเป็นคนทำข้าวกล่องมาให้เฮียอะ”

“ทำไม? กูอิ่มก็พอ ใครสน..”

TBC..

-

กลับมาแล้วว หลังจากที่หายไปนานมากกเพราะงานล้วนๆ 555

แล้วก็ตอนนี้เลทมาหลายวันมาก จากที่สัญญาไว้ว่าจะลงวันที่ 11-12 

แต่พอกลับมาเขียนจริงๆพบว่าความสามารถในการเขียนลดลง TT

ลดลงจนตกใจตัวเอง เหมือนเขียนฟิคได้ยากกว่าเดิม แง้ 555

ยังไงก็มันอาจจะแปลกซักหน่อยนะคะ คงต้องใช้เวลาให้ตัวเองเข้าที่เข้าทาง 

ถ้ามันไม่สนุก ก็ไว้เป็นฟิคอ่านคั่นเรื่องอื่นๆเนาะ 5555555

สุดท้ายนี้ #demons2jae ค่า 

? cactus