[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 คนที่ใช่ กับ คนที่รัก Rewrite 100%%%%%%%%%

ตอนที่ 9 คนที่ใช่ กับ คนที่รัก










“ เห้ยยยย เหี้ย ”

“ คนเว้ยไม่ใช่เหี้ย ”

ผมสวนกลับคนตกใจ ที่ตอนนี้กำลังรีบใส่กางเกงของตัวเองอย่างร้อนรน
 

“ เฮ้ออ ซอกจินนา นายจะมาอายอะไรตอนนี้ห่ะ หันมาเดี๋ยวนี้ ฉันยังทายาไม่เสร็จเลย ”

ผมเดินเข้าไปหยิบยาหลอดที่นอนอเนกอยู่บนเตียงขึ้น ในขณะที่ซอกจินกำลังเดินเลี่ยงไปอีกด้าน

“ ไม่ต้องแล้วว หายแล้วๆๆ ”

คนโดนฟาดพยายามบ่ายเบี่ยง แล้ววิ่งหนีเมื่อผมพยายามเดินเข้าหา

“ จองกุก จะไม่พูดอะไรสักหน่อยหรอ ”

คำพูดของซอกจินที่กำลังหนีไปทั่ว ทำให้ผมถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว กับท่าทางการปกป้องก้นน้อยๆของเขา

“ พูดอะไรอ่ะ ??? ”

ผมยังคงตีมึนใส่ซอกจิน ทำอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

 “ อะโอ้ยย พี่ลงทุนขนาดนี้  นายนี่มันไม่รู้จักบุญคุณจริงๆ ”

คนที่ค่อยๆนั่งบนเตียงเริ่มโอยขึ้นมา เมื่อแผลของเขากระทบกับมัน และต่อว่าผมทันที

“ ใครบอกละ เมื่อกี้ฉันก็ทายาที่ตูดให้นายได้ไง ฉันเสี่ยงมากเลยรู้ไหม ไม่รู้ว่าพยาธิของนายมันจะฝังตัวลงในฝ่ามือสวยๆของฉันหรือป่าวเนี่ย เห็นทีต้องเช็ดแอลกอฮอล สะแล้ว ”

“ ตูดฉันออกจะสดใส และ สะอาดสะอ้าน มือนายนั่นแหละ แหล่งสะสมเชื้อโรค ”

ผมกับเขาเริ่มพ่นสงครามน้ำลายใส่กันอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครยอมใคร

 เรื่องตูดเนี่ยนะ ???

“ พอเหอะๆ ฉันขึ้เกียจจะเถียงกับนายแล้ว เอาเป็นว่าฉันแวะมาเยี่ยมนายละกัน หายไวๆนะ ”

“ แค่เนี่ยย ?? ”

คิมซอกจินเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถามอย่างผิดหวัง

“ อื้มแค่นี้ ^___________^  ”

 “ ก็ดี กลับไปได้ละ แล้วก็รีบไปเร็วๆด้วย เห็นหน้านายแล้วมันเจ็บจริงๆ”

คำสบถเบาๆดังตามหลังผม ที่กำลังจะก้าวออกจากห้องที่เขาอยู่ แต่ถึงอย่างไรละ ทำไมผมต้องสนใจคนปากจัดอย่างซอกจินด้วย
 

“ โอ้ยยย เจ็บวะ โอ้ยยยย จองกุก นายจะทิ้งพี่ไปแบบนี้หรอ ก็เห็นอยู่ว่าตูดพี่ระบมไปหมด จะลุกไปไหนก็ไม่สะดวกอ่ะ ”

อ้าววไอ้นี่แม่งกวนตีนแหะ เมื่อกี้ยังไล่ผมอยู่เลย

 “ อ้าวก็เห็นนายไล่ ฉันก็จะไปนี่ไง ”

ผมแย้งกลับด้วยความสงสัยกับการเปลี่ยนใจรวดเร็วของเขา

“ ก็เมื่อกี้ไล่ แต่ตอนนี้ ไม่ไล่แล้วไง   จองกุกอา มานี้หน่อยสิ ”

คนโลเล กวักมือเรียกผมหยอยๆ ก่อนจะพยุงร่างของตัวเองนั่งด้วยความเจ็บปวด

“ นายนี้มันจริงๆเลย แล้วคิดยังไงถึงช่วยฉันไว้ละ ปกติคนอย่างนายไม่น่าจะช่วยคนเป็นนะ”

“ ย่าห์!!! ดูพูดเข้า พี่อยากจะเป็นพระเอกบ้างไม่ได้หรือไง หยิบน้ำมากิน ดิ !! ”

คิมซอกจินบ่นไปบ่นมา พลางชี้นิ้วไปยังเหยือกน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ผมค่อยๆบรรจงรินมันลงแก้วอย่างเบามือ พร้อมยื่นไปให้คนบนเตียง

“ นายก็เลยต้องเจ็บตัวเพราะฉัน ฉันก็ควรต้องตอบแทนนายบ้าง สินะ ”

“ ถูกต้องที่สุดเลยครับ ”

ร่างสูงได้ที เสริมรับคำของผมใหญ่ ก่อนจะดื่มน้ำในแก้วต่อ

“ ฉันว่าแล้วไงคนอย่างนาย มันไม่มีทางทำดีโดยไม่หวังผลหรอก ”

“ รู้แล้วก็ดี งั้นเอามา ~~~~~ ”

ซอกจินพูดด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท พร้อมกับแบมือของเขา

“ อะไร ?? ”

“ ค่าเสียหายไง  ค่าเจ็บตัวไง ”

ให้ตายเถอะ ยอมเจ็บตัวเพื่อเรียกร้องค่าเสียหาย หมอนี่มันมิจฉาชีพชัดๆ

“ ไม่มี ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือ ยี่สิบบาทเอง ”

“ ไม่ใช่เงิน พี่หมายถึงอย่างอื่น ”

อย่างอื่น ?? คืออะไร ไม่ใช่ว่า เขาจะทำร้ายผมแทนนะ ???

“ ส่งมือนายมาสิ ”

“ ไม่ !!! ”

ผมสะบัดหน้าไปมา พร้อมกับตอบปฏิเสธทันที

“ เอามาเหอะน่า พี่ไม่ทำอะไรให้เจ็บตัวหรอก ”

“ จะเชื่อได้ไหมเนี่ยย ???? ”

ผมคิดในใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยื่นมือเล็กๆของตัวเองไปให้เขา กุมเอาไว้

“ มองตาด้วย”

“ อะไร ทำไมต้องทำตามที่นายบอกด้วย ”

“ เหอะน่า อย่าพูดมาก ”

มือหนาของซอกจิน ช้อนใบหน้าผมเงยขึ้น จนอยู่ในระดับที่สายจาของเราสองคนประสานกัน ดวงตาคู่สวยราวกับหญิงสาวของเขา มองมายังผม ด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ จองกุกอา ต่อไปนี้แกห้ามมาสายอีกนะ เข้าใจไหม ?? ”

“ รู้แล้วน่า  ”

ผมพูดพร้อมกับเบือนสายตาตัวเองหนีไปทางอื่น แต่ก็กลับถูกมือหนาของเขาลากกับมาจุดเดิมอีกครั้ง

“ ถ้านายทำให้พี่ป็นห่วงอีกครั้ง นายตายแน่ เข้าใจไหม ??? ”

“ ใครใช้นายให้เป็นห่วงละ ”

“ จองกุกอา ถ้ายังไม่เลิกหุบปากเน่าๆนี้ พี่จะกอดนายแล้วนะ ”

ซอกจินเอ่ยเสียงดัง ก่อนจะกระชากร่างของผมให้ไปใกล้กับเขา

“ เลิกพูด และฟังฉันอย่างเดียวก็พอ จองกุกอา ฉันชอบ……….. ”

ติ๊ดตะลิ๊ดๆๆๆๆๆติ๊ด

ในระหว่างที่ผมกำลังลุ้นว่าซอกจินจะพูดอะไรออกมานั่นเจ้าโทรศัพท์ ก็มาเคาะระฆังช่วยผมไว้ก่อน เบอร์โชว์หราขึ้นว่าจีมิน เจ้าหมอนั่นมีอะไรอีกนะ ป่านนี้เขาควรจะซ้อมอยู่ไม่ใช่หรอ

ผมสะบัดมือตัวเองออกจากซอกจิน ก่อนจะหันขวับมารับสายของตัวเอง แต่ทว่า ระหว่างนั้นเอง แขนยาวๆของซอกจิน ก็รัดตัวผมไว้จากด้านหลัง ทำให้ผมตกใจจนทำโทรศัพท์มือถือนั้นตก

“ ย่าห์ คิมซอกจิน นายทำอะไรของนาย ”

“ ช่วยสนใจพี่สักทีได้ไหม จองกุกอา ”

ร่างของผมค่อยๆหันกลับไปยังร่างสูงที่กำลังซบที่ไหล่ของผมอยู่

“ อะไรอีกละ โอ๊ะ !!! ”

และแล้วผมก็หันกลับไปตามแรงของคนด้านล่าง ก่อนที่ริมฝีปากหนานั้นจะบรรจงลงที่ปากของผมพอดี  ทั้งสิ่งทุกอย่างรอบตัวของผมเหมือนกับหยุดไปชั่วขณะ ใบหน้าที่ร้อนผ่าวนั้นไม่ต่างจากความอบอุ่นที่ซอกจินสอดแทรกเข้ามาให้ผมได้รับ ความอ่อนหวานละมุน ทำไมถึงให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มเช่นนี้

ในขณะที่จูบแสนหวานของเรากำลังเดินไปอยู่นั้น ก็มีบุคคลที่สามเข้ามาพอดี

“ ซื้อของมาเยี่ยมจ้า !!!! โอ๊ะ !!!! ไอ้เชี่ยยจินนนน ”

“ ไอ้กุก !!! ”

คำพูดของซูก้าและวี รวมถึง เจโฮป ที่เดินเข้ามาพร้อมกับขนมเยอะแยะ ช่วยเรียกสติของผมกลับมา ในขณะที่ทั้งสามกำลังอึ้งกับภาพที่เห็นอยู่

“ เชี่ยแล้วไง”

ผมพูดด่าคนตรงหน้า พร้อมกับผลักเขาออกจากตัวเอง และเก็บสัมภาระของตัวเองออกไปทันที

“ เห้ยจองกุก อย่าเพิ่งไป ”

คำพูดของซอกจินดังขึ้นหลังจากที่ผมวิ่งออกไปด้านนอก

“ มึงคิดอะไรของมึงอยู๋ห่ะ เชี่ยจิน ”

“ ไอ้เชี่ยก้าไอ้เชี่ยวี พวกมึงงมาทำไมไม่ให้ซุ้มให้เสียงเลยวะ ”

“ ถ้ามาเสียงดังจะได้เห็นเลิฟซีนหรอวะ 5555 ”


 

ผมเสียจูบแรกให้กับซอกจินไปแล้ว  จูบแรกที่รักษามาเกือบสิบกว่าปี โดนขโมยไปต่อหน้าต่อตา

“ นายมันบ้าจริงๆ คิมซอกจินน  >/////////////< ”

แต่…..ทำไมผมถึงต้องเขิลด้วยเนี่ยยย

 กร่อกกกกก!!!

มือเรียวทั้งสองผมกำลังกวักของเหลวเย็นที่ก๊อกนั้นขึ้นมาเพื่อล้างปากของตัวเองอย่างรวดเร็ว ถ้าพกแปรงสีฟันติดมาด้วยผมจะรีบแปรงมันเลยทันที    ผมดูเวอร์ไปไหม ?

“ จองกุกแกเป็นไรไหม ?? ”

เสียงของเจโฮปดังขึ้นหลังจากที่วิ่งตามผมเจอที่หน้าห้องน้ำ

“ เอิ่ม..เมื่อกี้แกไม่เห็นมันใช่ไหม ?? ”

ผมลองพูดหยั่งเชิงเพื่อนชายดูว่าเขาเห็นวีรกรรมของซอกจินที่ทำกับผมในห้องพยาบาลนั้นหรือป่าว

“ จองกุก แกพูดเรื่องอะไรหรอ ?? ”

“ คือเรื่องฉันกับ จิน ในห้องพยาบาลนายไม่เห็นใช่ไหมม ”

“ ไม่นิ ไม่มีพลาดดด ฮ่าๆๆๆ ”

แงแง TT แล้วจะหลอกให้ตรูดีใจทำไมฟะเนี่ย ???

“ ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละ นายควรดีใจนะ ได้จูบจากหนุ่มฮอตที่สุดมหาวิยาลัยอย่างจินน ”

“ ชู่ว< !! เงียบๆไว้นะ ไอ้โฮป ไอ้จินนั้นนะ ปากเหม็นมากก !!! ”

“ จริงอ่ะ ??? ”

ผมกำลังป้ายสีใส่ซอกจิน ให้เพื่อนรักฟัง และดูเหมือนว่าไอ้เจโฮปมันจะเชื่อผมด้วยนะเนี่ย ทั้งที่จริงปากของซอกจินมันช่างหอมหวานยิ่งกว่าไอศกรีมรสช็อคโกแลตสะอีก

“ แต่ว่าหน้าแก มันเหมือนกำลังฟินอยู่นะเนี่ย แกชอบซอกจินหรอ ??? ”

เพื่อนหนุ่มตรงหน้ากำลังซักไซ้ผมที่กำลัง ทำเคลือบเคลิ้มอยู่

“ ชอบบบบบบ  เห้ยยย ไม่ชอบบบบบเว้ยย ”

“ ฮ่าๆๆ นั่นไงหลุดออกมาแล้วว นั่นไง โถไอ้กุกเอ้ยยยย ”

เจโฮปร้องร่าออกมาพร้อมกับเอามือเขามาตบบ่าเบาๆ

“ เห้ยย ห้ามจิ้นนนกูกะไอ้จินเด็ดขาด ไม่มีทางเป็นไรได้แน่นอน  You know ???? ”


 

J-hope part…..

 

J-hope part…..

เด็กแว่นน !!!!!

ไอ้ขี้เหร่ !!!!!!!

ตอนนี้คำสรรพนามเหล่านั้นมันเป็นอดีตสำหรับผมไปแล้ว และนี่ก็คือเหตุผลที่ผมย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ทั้งที่สอบติดมหาวิยาลัยที่อังกฤษแล้วก็ตาม

เพราะเขาคือ ผู้ชายที่ผมแอบรักมาตั้งแต่แรก เพราะเขาคือแรงบันดาลใจของผม เพราะเขาคือ คิมซอกจิน !!!

ตั้งแต่วันนั้น สมัยย มัธยมต้น………

พรึ่บ!!!!

สมุดการบ้านเล่มหนาหลากหลายวิชา ถูกโยนลงบนโต๊ะเรียนของผม

“ ไอ้แว่น นี่การบ้านกู อย่าลืมทำด้วยละ ”

เสียงของคังซุก เจ้าอ้วนอันธพาลประจำห้องที่มักจะรังแกผมจนต้องอยู่เป็นทาสรับใช้เขาเสมอ

“ คังซุกอา ทำไมนายไม่เอาไปทำเองบ้างละฮะ แค่งานตัวเองฉันก็จะทำไม่เสร็จอยู่แล้ว  ”

ผมพูดต่อว่า พร้อมกับหยิบสมุดการบ้านส่งคืนให้กับคนวางอำนาจ

 “ มึงชักจะเอาใหญ่กับกูแล้วนะ อยากโดนกูตื๊บใช่ไหม ??   ”

ทันทีที่พูดจบ คุงซุกก็ใช่มือหนาที่เต็มไปด้วยไขมันทั้งสองข้างของเขา ตรงมากระชากคอเสื้อของผมทันที

 “ มึงจะเขียนให้กู หรือไม่เขียน ฮะ ไอ้โฮซอก ”

โคร้ม!!!

ในระหว่างที่ผมกำลังถูกไอ้อ้วนคังซุก ใช้กำลังใส่อยู่นั่นเอง บุคคลที่สามก็ปรากฏตัวขึ้น เพราะเก้าอี้ที่ไอ้อ้วนมันนั่งอยู่ถูกถีบโดนเท้าของเขาจนล้มไปพร้อมๆกัน

เด็กใหม่ชื่อ คิมซอกจิน

ผู้ที่ได้รับฉายา ว่า เจ้าชายน้ำแข็ง เพราะเขาแสนเย็นชา และ มีโลกส่วนตัวสูงมาก แต่ด้วยใบหน้าเรียวเล็กรับกับจมูกอันโด่งเป็นสัน ริมฝีปากกระจับได้รูป และไหล่ที่สองข้างที่สวยงาม ทำให้เขากลายเป็นคนดังทั้งๆที่เพิ่งเช้ามาเรียนเมื่อวานนี้

 “ ขอโทษที่นะ ที่มาขัดจังหวะพวกนาย แต่นั่งมันเก้าอี้และโต๊ะของฉัน นายไม่ควรมานั่ง ”

คิมซอกจิน ลากโต๊ะและเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาด ขึ้น ก่อนจะจัดมันที่ตำแหน่งเดิม และนั่งลงอ่านหนังสือทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น จึงยิ่งทำให้คังซุก อารมณ์เดือดพล่านราวกับหมูบ้า

 “ มึง ไอ้เด็กใหม่ กล้าดียังไงมาถีบกูวะ !!! ”

“ ชู่ว์ !! กูให้เวลามึง ห้าวินาที ถ้ายังไม่เคลื่อนร่างกายที่เต็มไปด้วยไขมันของมึงออกไปให้ไกลจากตัวกู ก็เตรียมตัวเดือดร้อนได้เลย ”

เสียงเบาอันแหบพร่าของซอกจิน บอกกับสายตาอันคมเฉียบนั้น มันช่างน่ากลัวเสียจริง แต่ดูเหมือนว่าผมจะต่างจากคังซุกที่กำลังอยากจะลองของเจ้าชายน้ำแข็ง

“ เดี๋ยวก็รู้ว่ามึงกับกูใครจะแน่กว่ากัน !! ”

โคร้มมมม เพล้งงง !!!!!!!!!!!!

คังซุก จัดการถีบโต๊ะตรงหน้าของซอกจินล้มกระจายเป็นการเอาคืน ทำให้หนังสือของเขา รวมถือ โหลแก้วของติดตัวของเขาแตกกระจาย

“ หึหึ หมดเวลาสนุกแล้วสิ !! ”

ซอกจินเอ่ยเสียงในลำคอ ก่อนจะพับหนังสือในมือและเดินตรงมาที่คู่กรณีอย่างช้าๆ

พลั่ก !!!!!

หมัดแรกของเขาพุ่งตรงไปปะทะกับใบหน้าของเจ้าหมูตอนอย่างเต็มแรงจนทำให้คังซุกเซทลา แต่ดูเหมือนว่าต่างคนก็ต่างไม่ยอมกัน จึงเกิดสงครามขึ้นต่อหน้าต่อตาผมทันที ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกและรับ แต่ดูเหมือนว่าซอกจินจะมีทักษะที่ดีกว่าเลยซัดไปเลยหมัดทีเดียว ผมพยายามเข้าไปห้ามแต่ทว่าก็โดนลูกหลงกลับมา

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอ !!!!!! ”

เสียงตะวาดของอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้นพร้อมกับไม้เรียว ก่อนจะตรงดิ่งมาตรงมวยทั้งสองที่กำลังฟัดกันอย่างนัวเนีย ในที่สุด สังเวียรมวยนี้ก็ยอมสงบลง ที่ต่างคนต่างก็มีบาดแผลโดยเฉพาะไออ้วนคังซุกที่คิ้วและปากแตก

“ ตามฉันมาที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้ ทั้งสามคน !!!!! ”

ณ. ห้องปกครอง แอร์เย็นเฉียบ !!!!

“ ผู้ปกครองมากันพร้อมแล้วใช่ไหม คะ?? เชิญด้านในเลยคะ ”

เสียงอาจารย์ฝ่ายปกครองหน้าโหดเอ่ยถามก่อนจะเปิดประตูเชิญทุกคนเข้าไป

คิมมินจุน ประธานบริษัทอสังหาริมทรัย์และธุรกิจอีกมากมาย ผู้เป็นพ่อของคิมซอกจิน

คุณนายปาร์ค เจ้าของร้านจิลเวอรี่แม่ของ คังซุก

ส่วนผมก็มีแต่ คุณลุงลี พ่อบ้านมาแทน เพราะพ่อและแม่ของผมอยู่ต่างประเทศกันหมด

“ เอาละคะ ดิฉันต้องขออภัยที่ต้องรบกวนเวลาของทุกท่านนะคะ แต่เพราะลูกหลานของพวกท่าน ทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง การทะเลาะวิวาทในโรงเรียนถือเป็นข้อห้ามที่สำคัญอย่างมาก และเนื่องจากทุกท่านก็เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมนี้ เอาเป็นว่าดิฉันอยากจะฝากให้พวกท่านช่วยอบรมบุครหลานของท่านในเรื่องนี้ด้วย ครั้งนี้ดิฉันจะไม่พักการเรียนใครสักคน แต่ถ้าครั้งหน้าฉันไม่ยอมแน่นอน หวังว่าทุกท่านคงจะเข้าใจนะคะ ”

เวลาอันอึดอัดในที่สุดก็ผ่านพ้นไปสักที เพราะผมกำลังจะตัวลืบอยู่แล้ว

“ มานี่เลยนะ ไอ้ลูกหมู  ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ก่อเรื่อง ฉันอุส่าห์ทิ้งร้านมาเพื่อแก ตามมาเดี๋ยวนี้นะ ”

“ โอ้ยยย แม่ครับบ ผมเจ็บบ ”

คุณนายปาร์คสุดจะทนจึงเริ่มลงไม้ลงมือกับคังซุกบุตรชาย และลากกลับบ้านไปในทันที

 “ ผมขอโทษนะครับ คุณลุงที่ต้องทำให้เดือดร้อน ”

ผมเอ่ยบอกลุงลีที่เดินออกมาพร้อมกัน ดพ้วยความรู้สึกผิด

“ ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู  ลุงรู้ว่าคุณหนูไม่ใช่คนแบบนั้น ”

“ ขอบคุณครับที่เชื่อใจผม คุณลุงกลับดีดีนะครับ ผมขอตัวไปเรียนต่อก่อน ”

หลังจากล่ำลากันเสร็จสรรพ ผมก็เดินเลี่ยงไปยังห้องเรียนของตัวเองทันที แต่ระหว่างทางก็ไปพบบทสนทาของซอกจินกับพ่อเข้า

“ ขอบคุณมากนะครับ ที่อุส่าห์เสียสละเวลามาเยี่ยมผมถึงที่นี่ ”

เสียงประชดประชนของซอกจินเริ่มเอ่ยขึ้นที ที่เดินออกมา

 “ฉันอุส่าห์ย้ายแกมาที่นี้ให้พ้นหูพ้นตา แต่แกก็ยังสร้างเรื่องอีกจนได้ รู้งี้ฉันน่าจะส่งแกไปต่างประเทศตั้งแต่แรก”

“ คุณไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตผม !!!”

สงครามประสาทกำลังเกิดขึ้นระหว่างซอกจินกับพ่อของเขา ซึ่งดูเหมือนว่าต่างคนต่างไม่ลดละที่จะยอมกัน

เพี๊ยะ !!

 “อย่ามาผยองกับฉัน  ไอ้เด็กเวร  ”

มือหนาๆของผู้เป็นพ่อก็ฟาดอย่างจังตรงหน้าของซอกจินอย่างแรง ก่อนจะเดินไปยังรถคันหรูที่จอดสนิทอยู่

ในห้องเรียนที่แสนอึมครีม

ด้วยเหตุผลที่ผมเป็นคนหน้าตาขี้เหร่ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวเคลอะ บวกกับแว่นกรอบสาเหลี่ยมหนาๆ แถมยังมีปานแดงที่คางอีก จึงไม่ค่อยมีใครคบค้าสมาคมกับผมสักเท่าไหร่ ดังนั้นโต๊ะข้างๆผมจึงว่างมาโดยตลอด จนถึงวันที่คิมซอกจินย้ายเข้ามา ผมจึงมีเพื่อนร่วมโต๊ะ

อาจารย์วรรณคดียังคงเล่าเรื่องอย่างสนุกสนาม เรียกเสียงหัวเราะของนักเรียนทั้งคลาส แต่ดูเหมือนว่ามีเพียงคิมซอกจินคนเดียวเท่านั้นที่เอาตัวนั่งเหม่อลอยไปนอกหน้าต่าง

“ เอ่อ เอิ่มม ซอกจินนา นายเป็นอะไรหรือป่าว ??? ”

ผมยื่นมือมาสะกิดไหล่ของเขาเบาๆ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“…………”

ซอกจินหันขวับมามองผม ก่อนจะแผ่ซ่านความเย็นใส่ เจ้าชายน้ำแข็งจริงสินะ  ผมรีบกระตุกมือของตัวเองกลับมาทันที ก่อนจะล้วงหยิบอมยิ้มรสผลไม้มาจากในกระเป๋า ก่อนจะเขียนข้อความให้กำลังใจเขา และวางมันลงข้างๆเขาและกลับมาตั้งใจกับเนื้อหาบนกระดานเช่นเดิม

‘ บางทีความเจ็บปวด มันก็อธิบายให้ฟังไม่ได้สินะ ฉันเอาใจช่วยนะ ซอกจิน ไฟว์ทิ้ง !!! ‘

 “ โอเคจ้ะ เลิกคลาสได้ ”

ในที่สุดก็หมดเวลาคลาลเรียนสักที นักเรียนคนอื่นต่างพากันร้องโห่ลั่นอย่างดีใจ และวิ่งกรูกันออกไป ผมเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋า และค่อยๆเดินไปยังทางออก แต่ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

“ คราวหลังขอเป็นรสโคล่าละ รสผลไม้ฉันไม่ชอบ ”

คิมซอกจินที่กำลังกินอมยิ้มของผมอยู่นั้น เดินออกมาพร้อมกับยักคิ้วและส่งยิ้ม ให้ผมที่กำลังใส่รองเท้าอยู่

 “ นายพูดกับฉันหรอ ?? ”

ผมเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ เพราะ คนที่ได้ชื่อว่าเย็นชาและหยิ่งในตัวเองที่สุดอย่างเขาตอนนี้กำลังคุยและยิ้มให้ผม

“ อื้มม”

“ แล้วนายจะไปไหนหรอ ??  ”

“ ตีกอล์ฟมั้ง   แถมอะไรบ๊องๆนะไอ้แว่น ”

คำพูดและสรรพนามการเรียกชื่อผมของเขาอาจจะไม่ค่อยถูกหูผมเท่าไหร่แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อย เขาก็คุยกับผมละกัน

“ ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันไหมกันไหม  ?? ”

ผมเอ่ยถาม ทั้งที่ความเป็นไปได้อาจจะดูต่ำหนักก็ตาม แต่ยังไงก็ขอลุ้นสักหน่อย

“ ไม่ !!! ”

“ ทำไมหรอ นายรังเกียจฉัน ?? ”

ผมสบถออกมาเบาๆ พร้อมกับทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“ ป่าวหรอก ฉันไม่อยากกินข้าว แต่อยากกินไก่กับเบียร์ แกโทรสั่งสิ ”

“ เบียร์หรอ ??? เรายังเป็นเด็กมอต้นอยู่เลยนะ จะกินมันได้ยังไง ?? ”

เสียงของผมแย้งขึ้นมา แต่พอได้เห็นใบหน้าแสนดุของซอกจิน ก็เริ่มอ่อนลงทันที

“ เฮ้ออ น่าเบื่อจริงๆ งั้นเอาอะไรที่มันสั่งได้ ก็สั่งมาสักทีเถอะ !! ”

ผมรีบพยักหน้ารับทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังหงุดหงิด ซอกจินทำการถีบโต๊ะเรียนต่างไปไว้ด้านข้างเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับกินไก่ที่กำลังจะมาถึง

สิบห้านาทีผ่านไป ในที่สุด ไก่ทอดร้อนๆ ก็มาส่งพร้อมกับ โค๊กขวดใหญ่ เราสองคนไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ลงมือกินมันอย่างเอร็ดอร่อย ดูเหมือนว่าซอกจินจะอารมณ์ดีมากๆถึงกับฮัมเพลงออกมาเมื่อได้กินไก่สมใจ

“ นายมาจากโซลสินะ ทำไมถึงมาเรียนไกลจังละ ”

ผมเริ่มบทสนทนากับคนตรงหน้าที่กำลังมีความสุขกับการกินอีกครั้ง

“ ฉันเบื่อ ”

“ อื้ม ดีจังนะ ที่นายคิดเหมือนฉัน จริงๆบ้านฉันก็อยู่โซลเหมือนนายนั่นแหละ แต่ฉันอยากหนีความวุ่นวายเลยเลือกมาเรียนที่นี้  เอ่อ ว่าแต่นายย้ายมาสองวันแล้ว มีเพื่อนบ้างหรือยังละ ?? ”

บทสนทนายังคงเริ่มต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสนใจผมเลยสักนิด

“  ไม่มี ”

“ อ่าหะ ฉันไง ฉันอยากเป็นเพื่อนนายนะ  ”

ผมรีบเสนอตัวเองทันที ถึงมันจะดูน่าขายหน้าก็ตามเถอะ

“ ไม่ !!! ”

“ อ่ออื้ม….”

เสียงปฎิเสธของซอกจินทำให้ผมหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา

“ ฮ่าๆๆ แกเสียใจหรอ ฉันไม่มีอยากมีเพื่อน แต่ก็อยากมีแกมากินไก่ด้วยแบบนี้ทุกวันนะ ไอ้แว่น ”

และนั่นเองก็คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมสนิทกับเขาและแอบรักเขาในที่สุด พอขึ้นมอปลาย ซอกจินถูกย้ายกลับมาที่โซลจึงทำให้เราสองคนแยกห่างกัน  แต่ผมก็ยังคงสืบสาวเรื่องราวของเขาอยู่เสมอ จนในที่สุดก็พบว่าเขาสอบเข้ามหาลัยแห่งนี้นี้ได้ ผมจึงยอมสละมหาลัยต่างประเทศทั้งหมด และตรงดิ่งมาสมัครที่นี้เพื่อเรียนที่เดียวกับเขา

การรอคอยของผมมันนานหลายปีจริงๆในที่สุดผมก็พบเขาสักที  

ถึงแม้ว่านายจะจำฉันไม่ได้ เพราะความเปลี่ยนแปลงของใบหน้าฉัน แต่เอาเถอะ ฉันจะยอมให้ใครมาแย่งนายไปอีกแน่นอน

End J-hope part 

CRY .q