LOVE LOVE YURI ความรัก มิตรภาพ น้ำตา (ตอนที่ 11 ครบ 100%)

ลำดับตอนที่ #1 : แค่เธอหันมามองกันสักนิดก็ยังดี

  บรรยากาศที่วุ่นวาย  ดูไม่สมกับเป็นห้องเรียนของนักเรียนดีเด่นทั้งหลาย  เนื่องจากเป็นวันแห่งความรัก แม้แต่ห้องคิงอย่าง ม.3/1 ยังวิ่งวุ่นกันทั่ว กับการมอบของขวัญและแปะสติ๊กเกอร์

  ท่ามกลางความวุ่นวาย สาวน้อยผมสีน้ำตาลเข้มกำลังหอบของพะรุงพะรัง พร้อมสอดส่องสายตามองหาเพื่อนสนิทที่รัก ทั้งๆที่ในเวลาปกติมักจะมาช่วยเธอขนของแล้ว  สงสัยคงไปรับของขวัญจากพวกเคะจัดทั้งหลายมั้ง...

 ณ สวนพฤกษศาสตร์หลังโรงเรียน

   สาวร่างสูง  ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมยาวสีน้ำเงินออกม่วงที่ปล่อยสยาย กำลังจ้องมองนาฬิกาอย่างใจจดใจจ่อ พลางนึกบ่นในใจที่เลยเวลานัดมานานนับ 30 นาทีแล้ว  แต่เมื่อเธอกำลังจะก้าวออกจากสวน ก็มีเสียงหอบเล็กๆออกมา

         "อย่าเพิ่งไปนะครับ!"
  
     หญิงสาวหยุดเดิน แล้วหันตามเสียงเรียกจากด้านหลัง  สายตาไล่มองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาตำหนิติเตียน

          "ทำไมมาช้านักล่ะ ชิโรดะ"   เจ้าของเสียงที่ฟังดูอ่อนหวาน แต่กลับแฝงด้วยความขุ่นเคือง เอ่ยถามชายหนุ่มร่างบางตรงหน้า

          "ขอโทษครับ พอดีกว่าผมจะหนีจากพวกผู้หญิงตรงนั้นมาได้ ก็กินเวลาไปนานแล้ว แถมยังไปเจอพวกผู้ชายมาดักหน้าอีกน่ะครับ แต่โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้นะครับที่ผมหนีมาได้  แล้วดันมาเจอกับพวกครูสาววายที่มาจับผมไปจิ้นอีกแล้ว กว่าผมจะหนีออกมาได้ก็กินเวลาไปตั้งครึ่งชัวโมงแล้วล่ะครับ คุณฮาจิรุ"   ชายหนุ่มเจ้าของนาม "ชิโรดะ" อธิบายเหตุผลอย่างสำนึกผิด

        "ช่างมันเถอะ  มีเรื่องอะไรก็ว่ามา  ฉันจะได้รีบไปช่วยมิสุกิถือของ ป่านนี้เธอคงรอแย่" ฮาจิรุตอบกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แต่กลับแอบแฝงด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาว

        "ผมชอบคุณครับ!! กรุณาคบกับผมด้วย!" ชิโรดะสารภาพรักออกมาด้วยเสียงอันดัง แต่สำหรับคนทั่วไป มันก็เป็นแค่เสียงเบาๆในสายลม

        "ขอโทษนะ แต่ฉันคงคบกับนายไม่ได้หรอก เพราะว่า..."
       
         "เพราะคุณแอบรักผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยครับ.." ชายหนุ่มร่างบางเริ่มน้ำตาคลอ "ผมมีอะไรไม่เหมือนผู้หญิงตรงไหน ผมพยายามทำตัวให้เหมือนกับผู้หญิง เพื่อให้คุณหันมามองผมบ้าง แต่สุดท้าย ความพยายามของผมคงสูญเปล่า" ชิโรดะระบายความอัดอั้นตันใจนั้นออกมา เล่นทำฮาจิรุอึ้งไปเลย

         "ต่อให้ฉันไม่ได้รักมิสุกิ ก็ไม่อาจจะหักหลังเพื่อนสนิทที่สุดได้หรอก" ฮาจิรุกล่าวออกมาเบาๆ "ทำไมล่ะครับ" หนุ่มน้อยผู้ใสซื่อถามด้วยความสงสัย

         "ก็เพราะยัยนั่นรักนายไงเล่า!! ฉันไม่อาจทนเห็นคนที่รักต้องมาเสียใจเพราะตัวเองหรอก!" ฮาจิรุตอบกลับด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้แล้วว่าคิดอะไรอยู่

         "งั้นก็ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะครับ ผมไม่อยากให้เรื่องนี้ต้องเปิดเผย" ชิโรดะขอร้องพลางส่งสายตาอ้อนวอน  "ก็ได้ เพราะมันก็ไม่มีผลอะไรกับฉันอยู่แล้ว" ฮาจิรุกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วเดินกลับไปที่ตัวอาคารเรียน

         "มิสุกิคงรอแย่แล้วสินะ" พูดจบก็รีบวิ่งด้วยความเร็วแสง(เว่อร์ไปมะ)ไปที่ห้องล็อกเกอร์ ในชั้น 3 
    
       ฮาจิรุเดาถูกด้วยว่าสาวน้อยที่เธอกำลังเป็นห่วง กำลังหอบของพะรุงพะรังเพื่อที่จะเดินลงบันไดไปยังล็อกเกอร์ของเธอซึ่งอยู่ในชั้น 31/2  ซึ่งเธอก็อยู่ในสภาพที่จะตกบันไดอยู่แล้ว  และด้วยความโชคร้ายทำให้เธอก้าวพลาด..

        "มิสุกิ!!"

      สาวน้อยหันตามเสียงเรียกพร้อมอมยิ้มน้อยๆ ก่อนที่ตัวเธอจะตกสู่พื้นปูนอันแข็งกระด้าง ในจังหวะนั้น หญิงสาวทั้งสองก็เผลอประสานสายตากัน

        แค่เธอหันมา แล้วมองกันสักนิดก็ยังดี

          
            โครม!!!!!!


To be continued...