[Fic Reborn] CR - The Lost Memory

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

            ...เธอ

รอเขามาตลอดในช่วงหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา

รอเขาอย่างคาดหวังว่า ...เมื่อไหร่กันนะ ที่เธอจะได้พบเจอกับเขาอีกสักครั้ง

แต่ ...โคโรเนโล่ นายจะตบหรือต่อยฉัน ...จะทำร้ายฉันยังไงก็ได้

แต่ช่วยอย่าทำร้ายจิตใจของฉันให้มันมากไปกว่านี้อีกเลยนะ

....เพราะว่าตอนนี้หัวใจของฉัน

...มันไม่มีที่ว่างให้กับบาดแผลใด ๆ อีกต่อไปแล้ว...

...เขา

...ลืมไปเลยว่ามี ‘ใคร’ ที่รอคอยการพบกันอีกครั้งของเขากับเธอมาโดยตลอด

...ลืมไปสนิทแม้กระทั่งตอนที่เธอคนนั้นเดินเข้ามาแล้วบอกว่าเป็นคนรู้จักของเขา

...เพียงแต่เขาจำไม่ได้เลยสักนิดในเรื่องระหว่าง ‘เขา’ กับ ‘เธอ’

...แต่เพียงเขาได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์

...หัวใจของเขาก็เรียกร้องออกมาว่าเธอคือ ‘คนที่เขาคุ้นเคย’

รัล ...เธอเป็นใครกันแน่ ? และเอมิเลียล่ะเป็นใคร ?

...ช่วย ...บอกกับฉันที

...หากว่าคนคนหนึ่งที่มีแต่ความทรงจำต่าง ๆ มากมายแล่นเวียนอยู่ในหัวสมอง...

แต่ถ้าเกิดอีกคนหนึ่งกลับไม่มีความทรงจำเหล่านั้นอยู่เลยแม้แต่น้อย

เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะนำความทรงจำเหล่านั้นมาบวก ลบ คูณ หรือกระทั่งหารอย่างไร

...ผลลัพธ์ที่ได้...

...มันก็ยังคงค่าเป็นศูนย์อยู่ดี...

 

 

เขาคนนั้นยังคงรอเธออยู่หรือเปล่านะ ?

            ยังรอที่จะได้พบกันอีกครั้งเหมือนที่เธอรู้สึกอยู่หรือเปล่า ?

            ...แล้วจะยังจำเธอคนนี้ได้อยู่หรือเปล่า ?

            ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานที่เป็นสเป็คของนาย ...แต่โคโรเนโล่

            ฉัน ...นายนะ

 

            “...รัล กลับบ้านมั่งเหอะไป” อิเอมิสึว่า เมื่อเห็นขอบตาอันดำคล้ำของร่างบางข้าง ๆ

            “ยุ่งน่าอิเอมิสึ !! เมื่อคืนฉันก็แค่นอนน้อยไปหน่อยเท่านั้นแหละ” เสียงทุ้มหวานของผู้หญิงในชุดพร้อมรบดังขึ้นประมาณว่ารำคาญเสียเต็มประดา

            “...ฉันมีประชุมที่อิตาลีใต้ตรงเกาะมาเฟียแลนด์น่ะ แต่พอดีขี้เกียจเลยไม่อยากเดินทาง แต่เธอ ...ไปพักที่นั่นหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มร่างบึกบึนพูด

            แต่หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “...ไม่เอาล่ะ ฉันก็ขี้เกียจทำตามกฎล้านแปดตอนก่อนที่จะเข้าเกาะที่มีแต่เครื่องเล่นปัญญาอ่อนอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันล่ะ”

            “หรอ” ชายหนุ่มหันหน้ามามองหญิงสาว “...อุตส่าห์อยากจะให้เธอไปหาแฟนหนุ่มผมทองชุดทหารของเธอเสียหน่อย”

            ร่างบางหน้าขึ้นสีแดงแปร๊ดทันที “...ฉันไม่มีแฟนย่ะ !”

            ...จริงด้วย โคโรเนโล่ทำงานอยู่ที่นั่นนี่นะ

            “...แต่ถ้าเธอไม่อยากไปฉันก็ไม่อยากจะบังคับ เดี๋ยวฉันให้บาจิลไปแทนก็ได้ เจ้านั่นยังไม่เคยไปเลยนี่นา” แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เดินออกไปหาบาจิล ก็ถูกหญิงสาวดึงชายเสื้อเอาไว้เสียก่อน “หืมม ?”

            “ฉันไปเอง !” หญิงสาวพูด แต่ก่อนที่จะทันรู้สึกตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป อิเอมิสึก็ชิงหัวเราะออกมาเสียก่อน ร่างบางหน้าขึ้นสี ก่อนจะรีบพูดแก้ตัวให้ตัวเอง “ฉะ ฉันหมายความว่า ให้บาจิลไปเดี๋ยวเจ้านั่นก็ไปทำเอ๋อ ๆ เปิ่น ๆ จนโดนเขานินทาว่าแก๊งพวกเราไม่เอาไหนหรอก”

            “...หรอ” อิเอมิสึหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับหญิงสาวอีกรอบ “แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ ? กำหนดการมันตั้งอีกสองวันนะรัล ไม่ต้องรีบไปเก็บเสื้อผ้าขนาดนั้นก็ได้”

            “จะบ้าหรือไง !!? ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” หญิงสาวแว้ด รีบปิดประตูห้องน้ำในขณะที่ยังมีเสียงหัวเราะของอิเอมิสึไล่ตามหลังมา รัลทรุดตัวนั่งลงกองกับพื้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            ...จะจำฉันได้ไหมนะ ? โคโรเนโล่ ?

            ช่วย ...อย่าลืมฉันเลยนะ

           

19.13 @ 4/09/54

I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)

แปะอินโทรไว้ก่อน -w-