Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #1 : Initial D : Can U love me??

 

                บนท้องถนนที่เงียบสนิทนั้นได้มีเสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น   เสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อยามเบรกหรือแม้กระทั่งเสียงตัวรถยนต์กระแทกกันสร้างความฮือฮาให้กับนักซิ่งที่มาดูการแข่งนี้ยิ่งนัก

                “เก่งจริงๆ นะฟูจิวาระ” ทาคาฮาชิ เรียวสุเกะเปิดประตูรถลงมา

                “คุณเองก็เก่งนี่ครับ” ฟูจิวาระ ทาคุมิพูดแล้วก็ขับรถออกไป

                เสน่ห์บนท้องถนนของเค้ามีมากมายเหลือเกิน   ผมเคยคิดนะว่าฉายาของเค้านั่นมันช่างไร้สาระซะเหลือเกิน   อาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยได้รู้เลยว่าฉายาของเค้าได้มาได้อย่างไร   แต่ผมก็สยบฉายาไร้พ่ายของเค้าไว้ได้...ทาคาฮาชิ เรียวสุเกะ

                “ทาคุมิ   วันนี้แกจะไปที่อากินะมั้ย??” อิทสึกิเพื่อนสนิทของผมถามขึ้น

          “ไม่ไป   ทำไมต้องไป?” ผมถามนิ่งๆ ขณะเติมน้ำมันให้ลูกค้าอยู่

                “พอแกชนะพี่น้องทาคาฮาชิได้แล้วทุกคนเค้าก็ตั้งหน้าตั้งตารอแปดหกของแกอยู่นี่นา” อิทสึกิพูด

          “เหรอ?” ผมถามนิ่งๆ จนได้ยินเสียงถอนหายใจของเจ้าอิทสึกิ

                เฟี้ยววว~

                FC สีขาวแล่นฟ้าวมาจอดตรงหน้าผม   ผมจำได้...รถของคุณเรียวสุเกะ

          “สวัสดีฟูจิวาระ” คุณเรียวสุเกะเลื่อนกระจกรถลงทักทายผม

                “สวัสดีครับคุณทาคาฮาชิ” ผมทักทายคืน

                “อ่า...เรียกชั้นว่าเรียวสุเกะดีกว่าจะได้คุ้นเคยกัน” คุณเรียวสุเกะยิ้มนิดๆ

                “ครับ” ผมพยักหน้า

                “ขอไฮออคเทนเต็มถังนะ” คุณเรียวสุเกะพูดผมจึงเติมไฮออคเทนให้ FCของคุณเรียวสุเกะ

                นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณเรียวสุเกะยิ่งมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นเมื่ออยู่บนท้องถนนก็ได้ล่ะมั้ง

                “ฟูจิวาระเย็นนี้นายว่างมั้ย?” คุณเรียวสุเกะถามขึ้นเมื่อผมเติมเสร็จแล้ว

                “ผมก็ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกนะครับ   ทำไมเหรอครับ?” ผมถาม

                “ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยเป็นไง   พอดีฉันสนใจฝีมือการขับรถของนายมากๆ เลยล่ะนะ” คุณเรียวสุเกะพูด

                “ก็ได้หรอกนะครับ” ผมพยักหน้า

                “อื้ม   ให้นายแนะนำร้านอาหารขึ้นชื่อของที่นี่นะฟูจิวาระคุง   แล้วเลิกงานฉันจะมารับ” คุณเรียวสุเกะพูดจบก็ขับรถออกไป

                เท่...เท่สุดๆ ไปเลย

                “ที่นี่บรรยากาศดีเนอะฟูจิวาระ” คุณเรียวสุเกะพูดพลางทอดสายตาไปยังทะเลเบื้องหน้า   ผมแนะนำให้เค้ามาที่ร้านอาหารริมทะเลตรงนี้องล่ะครับ

                “ครับ   คุณเรียวสุเกะชอบเหรอครับ??” ผมถาม   ที่จริงไม่รู้จะคุยอะไร

                “อื้ม   ยิ่งได้มากับนายแล้วด้วย...ฮ้า~ รู้สึกดีจัง” คุณเรียวสุเกะพูดพลางกางแขนออกสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ภาพนั้นทำให้ผมหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้

                “ขำอะไรน่ะฟูจิวาระ?” คุณเรียวสุเกะทำหน้าสงสัย

                “อ๊ะ! เปล่าครับก็แค่คิดว่า...คุณเรียวสุเกะที่ดูนิ่งๆ เย็นชาๆ จะทำอะไรแบบนี้ด้วยน่ะครับ” ผมก้มหน้าพูด   รู้สึกหน้ามันร้อนผ่าวๆ ยังไงชอบกล

                “อ้าว...ทำไม่ได้เหรอ??” คุณเรียวสุเกะเอียงคอ

                “เปล่าครับ   แค่คิดว่ามันแปลกดี” ผมยังคงก้มหน้าไม่กล้ามองคุณเรียวสุเกะ

                “ยังไงเหรอ?” คุณเรียวสุเกะยังคงถาม

                “ผมว่า...มันน่ารักดีน่ะครับ...อ๊ะ!” ผมพูดออกไปแล้ว   เขินจังเลย

                “จริงเหรอ? ดีจังนะ” คุณเรียวสุเกะพูดผมจึงเงยหน้าขึ้นมองคุณเรียวสุเกะอย่างงงๆ ทำไมคุณเรียวสุเกะไม่เห็นว่าอะไรเลย

                “คะ...ครับ” ผมพยักหน้า

                “ถ้าฉันน่ารักแล้วนายจะรักฉันได้รึเปล่าล่ะ”

                “O[]O!!”

                อาหารมื้อนี้ดำเนินไปอย่างเงียบๆ ทั้งผมและคุณเรียวสุเกะได้แต่ก้มหน้ากินอาหาร   ไม่มีใครกล้าเปิดปากพูดหรือมองหน้ากันเลย

                และหลังจากทานอาหารเสร็จพวกเราก็ออกมาเดินเล่นริมชายหาดอันเงียบสงบกับ   อาหารมื้อนั้นคุณเรียวสุเกะเป็นคนจ่ายและนั่นทำให้ผมกับคุณเรียวสุเกะคุยกันหลังจากเงียบไปนาน   ก็ผมเกรงใจนี่ครับ

                “ฟูจิวาระ” คุณเรียวสุเกะเรียกชื่อผม

                “คะ...ครับ” ผมขานรับเบาๆ

                “ตอบฉันได้รึยัง??”

                “ตะ...ตอบอะไรครับ?”

                “ที่ว่า...ถ้าฉันน่ารักแล้วรักฉันได้มั้ย?” คุณเรียวสุเกะเดินมาขวางหน้าผมไว้ทำให้ผมต้องหยุดเดินไปทันที

                “ผะ...ผม...ผม...” ผมก้มหน้าเขินสุดขีด   ผมชอบคุณเรียวสุเกะแต่...แต่ผมไม่คิดว่าคุณเรียวสุเกะก็ชอบผมเหมือนกัน   ผมดีใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน   ดีใจจนพูดไม่ออก

                “ไม่ได้เหรอ?” คุณเรียวสุเกะทำหน้าเจื่อนทันทีเมื่อผมไม่ยอมตอบอะไร   ไม่ใช่ไม่ได้ครับ   ผมชอบคุณนะแต่ผมพูดไม่ออก

                “เอ่อ...” ผมอึกอัก

                “มะ...ไม่ได้เหรอ?” เสียงของคุณเรียวสุเกะเศร้าลงถนัดหู   และขาของเค้าค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปผมจึงรีบคว้าชายเสื้อของเค้าเอาไว้

                “ผม...ผม...” ผมอึกอักขย้ำชายเสื้อของคุณเรียวสุเกะไว้แน่น

                “...”

                “ผมชอบคุณครับ!!” ผมหลับหูหลับตาตะโกนออกไป   จากนั้นปากของผมก็ถูกริมฝีปากนุ่มๆ ของคุณเรียวสุเกะประกบไว้   ตอนแรกผมเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่พอนานเข้าผมก็ตอบรับจูบของคุณเรียวสุเกะได้อย่างดี

                “ฉันรักนาย ทาคุมิ”

                “ผมก็รักคุณครับ”

_________________________________________________________________________________________________________

อันนี้เป็นเรื่องอินนิเชียล ดี

มาแบบน่ารักนิดๆ กุ๊กกิ๊กหน่อยๆ สั้นด้วย  ฮร่าๆ

ยังไงก็เม้นด้วยนะ