ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เสียงกระซิบแห่งเถ้าถ่าน
ะเียสีทอหนึ่ใบส่อแสอยู่ที่อบลาในวาเลริส เมือที่รั้หนึ่เยเริรุ่เรือในอาาัรอัลเรนอร์ แสเรือรอสั่นไหวท่ามลาแสพลบ่ำที่ใล้เ้ามา ส่เาทอยาว สั่นไหวไปทั่วพื้นถนนที่ปู้วยหินรว ลิ่นเาลัั่วร้อน อบเยและระาษรออบนมที่เปื้อนๆ ผสมผสานันในอาาศเย็นสบายยามเย็น เป็นเรื่อเือนใถึวามอบอุ่นอันเลือนราอเมือ และวามรู้ที่เยไ้รับารทะนุถนอมในห้อสมุออัลเรนอร์
ไอย์ลา สาร์บอร์น เินผ่านลุ่มนที่เริ่มบาาโยึฮู้อเธอ่ำล ผมสีเ้มอเธอทำให้ใบหน้าอเธอูโเ่นนใรๆ ็อาะำระูลสาร์บอร์นผู้เสื่อมเสียื่อเสียไ้ แม้ว่าเธอะมีอายุเพียแ่20ปี ในฤูร้อนที่ผ่านมา แ่เธอ็รู้สึว่าัวเอแ่มาว่าวามเป็นริ แ่นั่น็ไม่ใ่เรื่อสำัอะไร ในสายาอุนนาผู้สูศัิ์แห่อัลเรนอร์ เธอเป็นเพียสิ่ที่เหลืออยู่าสายเลือที่ล่มสลาย วิาที่เินเร่ร่อนไปทั่วอาาัรเพื่ออยาะลืมวามล่มสลายอรอบรัวเธอ
เธอหยุอยู่ที่แผายอร้านหนึ่ นิ้วที่สวมถุมือสัมผัสผ้าไหมปัลายิ้นหนึ่ ลายปััล่าวเป็นภาพวอาทิย์ที่ออแบบอย่ามีศิลปะเหนือโล่ออัลเรนอร์ รั้หนึ่ เธอเยเห็นราประำบ้านอเธอประับอยู่เีย้า ึ่ทอ้วย้ายสีทอ สัลัษ์อวามภาภูมิใและวามส่าาม พ่อ้ามอูเธออย่าสสัย ไม่มีใรำเธอไ้อย่าแม่นยำ แ่เธอในุลุมพร้อมวามเศร้าเียบในสายาทำให้เธอโเ่นาผู้นที่พลุพล่านในลา
ไอย์ลาหยิบเหรียออมาาระเป๋าอเธอ มันพอสำหรับผ้าิ้นนั้นและนมปัหวานิ้นเล็ที่เธอสัเเห็นาแผ้าๆ พ่อ้าเิวามลัเลสสัย ถุมืออเธอที่สวมใส่นั้นอาบอเป็นนัยถึารเป็นนั้นที่ีว่านส่วนให่ และแล้วพ่อ้า็รับเินสำหรับ่าผ้าไหมปัาเธอ ไอย์ลารีบว้าอที่ื้อมาแล้วหันหลัลับและเินเ้าไปในรอที่นำไปสู่ห้อสมุเ่า
เธอมีนิสัยอบหายัวไปเ้าในห้อสมุหลัามื่ำ ั้นหนัสือที่เรียราย อมุมเล็ๆ อห้อสมุที่เียบสบมันปลอภัยว่า้านอและมีหนัสือมามายที่อยู่้าในนั้นให้เลืออ่าน หนัสือและวามรู้เป็นสิ่ปลอบโยนเธอ ท่ามลาประวัิศาสร์ที่ที่เล่าานและำทำนายที่เือบะถูลืม เธออา้นพบวามริเี่ยวับวามอับอายอรอบรัวเธอ หรืออย่าน้อย็อาพบุแที่ะไวามลึลับอพลัแปลประหลาที่ยัสั่นไหวอยู่ภายในัวเธอในืนที่ไม่สบ
ประูไม้อห้อสมุส่เสียัเอี๊ยอ๊าเมื่อไอย์ลาผลัมันเปิออ ผูู้แลท่านหนึ่ อาารย์ผู้เ่าเอ็มอน ำลัีบหลับอยู่ที่โ๊ะทำานที่นั่ประำอเา โยมีผ้าห่มบาๆ ลุมัอเา ท่ามลาแสะเียสลัว เธอเินผ่านั้นวาหนัสือที่เรีย้อนันเป็นั้นๆ ้วยหนัสือและม้วนระาษหนาๆ ฝุ่นละออลอยไปามแสที่อบอุ่น ทำให้ร่อทาเินูเียบสบราวับวามฝัน
ไอย์ลาเินไปยัมุมอ่านหนัสือที่อันเียบสบที่เธอโปรปราน ึ่ถูล้อมรอบ้วยั้นวาหนัสือและหนัสือลึลับรวบรวมอยู่ ำทำนายที่ารึอยู่ในปหนัที่เริ่มำรุและบันทึสายเลืออรอบรัวุนนาที่มีสายเลือสืบ่อมาหลายศวรรษและืนนี้มีหนัสือหนึ่เล่มที่สะุาเรียเธอโยเพาะ ศิลปะสวรร์อยุแร เธอไ้พบ้อมูลอ้าอิถึพลัที่่อนอยู่อสายเลือสาร์บอร์น ึ่อาอธิบายแสที่ไหลผ่านใ้ผิวหนัอเธอเป็นรั้ราว และแสอ่อนๆ ในวาอเธอเมื่ออารม์อเธอพลุ่พล่านไ้
เธอใ้นิ้วลูบไปามื่อเรื่อที่ประทับ้วยทอำที่ีา เธอเปิหนัสือออและนั่ลบนม้านั่ไม้และเริ่มอ่านหนัสือใ้แสอะเียประายให้แสสว่าอยู่
ในยุ่อนที่อัลเรนอร์ะ่อั้ รอบรัวบารอบรัวไ้รับอวัแห่วาว ลูหลานอพวเาสามารถร่ายวบุมเวทมนร์แห่วาวึ่เป็นพลัที่เื่อมโยันที่สามารถำหนะารรม...
เธอหายใแทบไม่ทันเมื่อไ้เห็น้อวาม นี่เป็น้อมูลที่ัเนรไปรมามาว่าทุเล่มที่เธอเยอ่านมา่อน หน้านั้นบรรยายถึวามสามารถในารรัษา ารสร้าภาพลวาอแส และารับไล่วิาร้าย ทว่าท่ามลาถ้อยำเหล่านั้น บรรทัหนึ่เือนเรือแสึ้นบนหน้าระาษ พลัที่ไร้ารวบุมสามารถลืนินผู้รอบรอไ้ เ่นเียวับแสาวที่สว่าที่สุ่อนที่ะับล
เสียที่ัออมาาประูทำให้เธอเสียสมาธิ เธอหยุะั ผูู้แลแทบะไม่ลุาเ้าอี้อเาเลย และในเวลานี้ห้อสมุ็แทบไม่มีผู้มาเยือน ไอย์ลาหัวใเ้นแร้วยวามลัวเธอไ้ับะเียและรอในวามในที่มืสลัว เสียที่ไ้ยินือเสียฝีเท้า
ในวามมืมิ เธอเหลือบเห็นเาเลื่อนไหวไปมาระหว่าั้นวาหนัสือ ร่าายอเธอเริ่มประหม่าและึเรีย เธออแนบหนัสือไว้ับัวและภาวนาอให้นแปลหน้านั้นาไปเาร่านั้นหยุอยู่ใล้แถวถัไป เอื้อมมือไปหยิบม้วนหนัสือ หนึ่นาทีผ่านไปท่ามลาวามเียบอันอึอั ในที่สุผู้บุรุ็ยับัวาไป โยมีเสียฝีเท้าถอยลับเ้าไปในห้อสมุลึึ้น ไอย์ลาถอนหายใเฮือให่
เธอรีบเ็บหนัสือลในระเป๋าเล็ๆ ที่เธอพิัวมา แม้ว่าเธอะเลียารนำำราอันทรุ่าออไปโยไม่ไ้รับอนุา แ่วามเร่รีบและลาสัหร์อันเย็นยะเยือลับโหมระพืออยู่ในอ ราวับเือนให้รู้ว่า่ำืนนี้มีบาสิ่เลวร้ายำลัเลื่อนไหวในเามื มีบาสิ่เี่ยวับารปราัวอผู้บุรุที่ทำให้เธอรู้สึไม่สบายใ อาเป็นเพียนัวิาารผู้หลใหลในวามรู้ แ่สัาาอเธอลับร้อเือนว่าเาไม่ใ่เ่นนั้น
เธอรวบรวมสิและมุ่รไปยัทาออ ้านนออาาศเย็นลอย่าเห็นไ้ั ท้อฟ้าเหนือศีรษะพร่าพราวไป้วยวาวสีเินระยิบระยับ เธอยับฮู้ให้ระับึ้น่อน้าวเิน้วยวามมุ่มั่น มุ่หน้าไปยัห้อพัเล็แบที่เธอเ่าไว้
เมื่อเธอเลี้ยวไปามหัวมุมถนน ็มีเสียระเบิัึ้ออย่าะทันหันเสียเหล็ระทบเหล็ าม้วยเสียรีร้อที่ั้อไปทั่วถนน ทหารยามวิ่ผ่านพร้อมบเพลิที่ลุโน หนึ่ในนั้นเือบะวิ่นไอย์ลาะหมุนัวเลี้ยวไปามมุมและสบถออมา “นอ ไนท์วิน์!” เธอไ้ยินว่าเาะโนบอับทหารนอื่น
ษัริย์ราฟาเอล แห่ไนท์วิน์ ไ้เล็ถึพื้นที่ยุทธศาสร์ออัลเรนอร์มาอย่ายาวนานินแนอไนท์วิน์เป็นป้อมปราารที่ั้อยู่ทาทิศเหนือสุ เ็มไป้วยำนานลึลับที่น่าสะพรึลัว ใน่วหลายเือนที่ผ่านมา ่าวลือเี่ยวับวามทะเยอทะยานอเาเริ่มมืมนมาึ้น เาลุอยู่ในเวทมนร์้อห้ามและวาแผนารร้าย้วยวามโหร้าย หาทหารอเามาที่นี่ มันอาไม่ใ่แ่ารปะทะันเล็น้อย
หัวใอไอย์ลาเ้นรัวะที่เธอหลบเ้าไปในประูทาเ้าที่ำบัเพื่อหลีเลี่ยารสัเเห็น เธอไม่มีวามรั่อราสำนัออัลเรนอร์ ึ่ับไล่รอบรัวอเธอออไป แ่เธอ็รู้สึอยาปป้อประานอเมือนี้ นบริสุทธิ์ะเป็นนแรที่้อทนทุ์ทรมานหาอทหารอไนท์วิน์เ้ายึรอเมือ
เธอลัเลที่ว่าะวิ่ลับไปที่ห้ออเธอหรือไม่ แ่ภาพอผู้บุรุห้อสมุ็ผุึ้นในหัวอเธอ เามีส่วนเี่ยว้อหรือไม่? อาารย์เอ็มอนอาอยู่ในอันราย เธอบ่นพึมพำเบาๆ แล้วหมุนัวและวิ่ลับไปที่ห้อสมุ เสียะโน้อัวานไปทั่วถนนที่เี้ยว และเธอเห็นเปลวไฟสีส้มที่พุ่ระายเลียท้อฟ้ายาม่ำืนในระยะไล
เมื่อเธอมาถึห้อสมุประู็เปิแ้มอยู่ แสะเียสาส่อออมา ้าในห้อสมุหนัสือระัระายั้นวาล้มว่ำระเนระนา เธอพบอาารย์เอ็มอนนั่พิอยู่ใล้ทาเ้า เายัมีีวิอยู่แ่มึนับเหุาร์ที่เิึ้น “พวมัน หยิบอะไรบาอย่าไป” เาหายใหอบ “ม้วนหนัสือ”
“ม้วนหนัสืออะไร” เธอถามะประอไหล่ที่อ่อนล้าอเาไว้
เาี้้วยนิ้วที่สั่นรัวไปามทาเิน “มันถูปิผนึไว้…าราวศ์เ่า บาอย่าเี่ยวับ... สายเลือสวรร์”
วามหนาวเย็นแผ่่านไปทั่วร่าอไอย์ลา หาทหารอไนท์วิน์ ำลัามหาบันทึเี่ยวับสายเลืออเธอ หรือพวที่เหมือนับเธอ มันหมายวามเพียอย่าเียวเท่านั้น เาแสวหาพลัแบบเียวับที่เธอลัวในัวเธอเอ เธอเอามือปลอบประโลมบนแนออาารย์เอ็มอนแล้วลุึ้นยืน “ันะไปอวาม่วยเหลือ” เธอบ่นพึมพำ แ่วามริแล้วเธอรู้สึหมหนทา ิใอเธอปั่นป่วนล่อลอยไปับวามหวาลัว
ะที่ทหารยามมาถึเพื่อ่วยเหลืออาารย์ที่ไ้รับบาเ็บ ไอย์ลา็เินหายัวไปในวามมืมิ เธอ้อารำอบและเธอ็้อารำอบอย่ารวเร็ว นานเินไปแล้วที่เธอ่อนธรรมาิอเธอวามพิเศษอเธอเอาไว้ โยลัวว่าราสำนัออัลเรนอร์ะทำอะไรหาพวเารู้ว่าเธออามีพลัเวทมนร์แห่วาว อนนี้ทหารอไนท์วิน์เพิ่โมยวามรู้ที่อายืนยันทุอย่าไ้ ารใ้ีวิที่้ออยู่ในเามือเธอำลัะหมล
ไอย์ลา สาร์บอร์นึฮู้ลมาปิหน้าะที่เธอำลัหลบหนี วามเียบสัยามเที่ยืนปลุมารเลื่อนไหวอเธอ และลมหายใอเธอระั้นและหอบอย่ารุนแร สรามำลัะเิึ้นไม่ว่าอัลเรนอร์ะรู้ัวหรือไม่็าม เธออาเป็นนเียวที่สามารถพลิสถานาร์ไ้
ความคิดเห็น