ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่
“อื้อ…ท่า..ะ..ไม่..ไหว..” เสียอ่อนระโหยเอ่ยออมาเบาๆ วามเ็บปวที่เารับรู้ไ้เินะทนไหว เาไ้ลิ่นเลือทั้าในปาและมูอเา เลือสีแสไหลออมาาบาแผลปนับน้ำฝนที่ระหน่ำลมาเิ่นอไปทั่วบริเว
่อนหน้านี้ หลินเสวี่ย ำลัอรถิไฟแอยู่เพื่อที่ะเินทาลับบ้าน ฝน็ระหน่ำนแทบมอไฟรารไม่เห็น และในเวลา่อมารถอเา็ถูระแทอย่าแร นรถอเาพลิว่ำไปหลายลบ พอรู้ัวอีทีเา็รับรู้ไ้ถึวามเ็บปวบริเว่วท้อ เาพยายามลืมาทีู่ะหนัอึ้ไปูึเห็นเป็นท่อเหล็เส้นเท่าแนเสียบอยู่ที่ท้ออเา อนนี้เาไม่มีแรแม้ระทั่ะหายใ ่อนที่วามรู้สึสุท้ายะับหายไป หลินเสวี่ย็ิถึรอบรัวอเา
"พ่อับแม่ะ้อเสียใมา น้อสาวทั้สอ ร้อไห้บ้านแแน่ และวันนี้็เป็นวันที่เาะ้อเินทาลับบ้าน้วยสิ ้อฝานอื่นโทรไปบอแล้วหล่ะ" หลินเสวี่ยิอย่าิล
“พ่อรับ แม่รับ ผมไม่ไหวแล้ว อย่าเสียใมานะรับ าินี้ผมไม่สามารถูแลพวท่านยามแ่เถ้าไ้แล้ว ้อฝายัยน้อทั้สอ “เมิ่อวี๋” ับ “ิวเหยา” ่วยูแลแทนแล้ว” หลินเสวี่ยิ
หลินเสวี่ยรับรู้ไ้ถึวามเย็นอสายฝนและวามเ็บปวที่ท่วมท้นที่เิับร่าายอเา หลินเสวี่ยรู้ว่าเาไม่น่ารอแ่เา็ทำใไ้อย่า่ายาย อนนี้เาไม่ไ้เป็นห่วรอบรัวมานัเพราะเาไ้ทำประันีวิไว้ เินที่ไ้าารายอเาะทำให้รอบรัวอยู่ไ้อย่าสบาย
่อนที่สิอ หลินเสวี่ย ะับไปเาไ้ยินเสียโวเวโวยวายอผู้นรอบ้า เสียไเรนอรถุเิน และวามเย็นอสายฝนที่ระทบใบหน้า ลมหายใอเาเริ่มเบาลเรื่อยๆ นมันหายไปพร้อมับสิอเา
ภายในพระำหนัหลวนฮวา ลิ่นเรื่อหอมาๆ ลอยละลุ้ไปทั่ว ่วยทำให้บรรยาาศรอบัวใหู้สบเยือเย็น ึ่ผิไปาสถานาร์วามเป็นริ
“ฮ่อเ้เส็!”
เสียันทีร้อประาศัึ้นท่ามลาวามโลาหล ้ารับใ้ในำหนั่ารีบถอยหลีทาให้ร่าสูส่าอบุรุษผู้เป็นประมุแห่แว้น ฮ่อเ้หลี่เิ้เหวิน พระอ์้าวเ้ามา้วยสีหน้าเป็นัวล วาสีำลึล้ำายแววร้อนรน
“ฮอเฮา นาเป็นอย่าไรบ้า?” พระสุรเสียทรอำนาแ่เือวามร้อนใเอ่ยถามหมอหลว
“ราบทูลฝ่าบาท ฮอเฮาทรอ่อนแรมา พระวรายไม่่อยแ็แรอยู่แล้ว อีทั้…” หมอหลวเม้มริมฝีปา ไม่ล้าเอ่ยถ้อยำที่เหลือ
“… อีทั้อะไร?!”
“อีทั้พระโอรสในรรภ์็ูเหมือนะไ้รับผลระทบาพิษ อาะทำให้ทารเสียีวิไ้พ่ะย่ะ่ะ”
ร่าสูส่าอัรพรริะััน มือที่ำแน่นิสั่นเล็น้อย พระอ์ทรทอพระเนรไปยัสรีอันเป็นที่รั ที่นอนอยู่บนแท่นบรรทม ฮอเฮาูเฟยหลัน ฮอเฮาู่บัลลั์และเป็นหิที่เารัที่สุหัวใ ร่าอนาีเียวไร้เลือฝา ใบหน้าื้นเหื่อ วาพร่าเลือนแทบไร้แวว แ่ลับแฝไป้วยวามเ็เี่ยว
“ฝ่า… บาท…” เสียแหบพร่าัออาริมฝีปาีเผือ นายื่นมือที่ไร้เรี่ยวแรออมา ฮ่อเ้รีบเ้าไปับมือนั้นไว้แน่น
“้าอยู่นี่” พระอ์เอ่ยเสียแผ่ว วาสั่นไหว้วยวามเป็นัวล
ฮอเฮาูเฟยหลันเผยรอยยิ้มาๆ นารู้ีว่าเวลาอนานั้นมีไม่มานั นาไม่มีโอาสทันไ้เห็นลูรัเิบโนเป็นผู้ให่ แ่ถึอย่านั้นสิ่เียวที่นาห่วในอนนี้็ือลูอนา
“้าะ… ให้ำเนิลูอเรา…ลูะ้อปลอภัยเพะ” นาระิบแผ่วเบา
ภายในำหนัหลวนฮวา ถูปิ้วยม่านหนาทึบ ลิ่นสมุนไพราระถาำยานลอยลุ้ผสมับลิ่นอโลหิ เสียร้อรวราอ ฮอเฮาูเฟยหลัน ัเป็นระยะ ๆ ะที่นาำลั่อสู้ับวามเ็บปว
"ฮอเฮา! โปรอทนอีนิเพะ!"
"อึ...อื้ออออ!" วหน้าามอนาาวี ร่าายอ่อนแรนแทบไม่มีเรี่ยวแรที่ะเบ่ลอ นาำนัลฝ่ายในรีบใ้ผ้าุบน้ำับเหื่อ พลาหันไปมอ หมอหิูหลิ อย่าเป็นัวล
"ฮอเฮา! หายใเ้าลึ ๆ แล้วออแรเบ่อีรั้เพะ!" หมอหิูหลิพูึ้น
"อื้ออออ….อ๊าาาา!" เสียรีร้อสุท้ายอฮอเฮาัึ้นพร้อมับเสียร้อไห้อทารแรเิ นาำนัลรีบรับัวทารน้อยและใ้ผ้าเ็ัวทำวามสะอา ่อนะรีบห่อัวเ็น้อยไว้แล้วส่ให้หมอหิรวสอบ
"เป็นพระโอรสเพะ!" นาำนัลล่าวบอ้วยวามีใ
"ลูอ้า..." ฮอเฮาเอ่ยเสียแผ่ว นายื่นมือออไปรับลูน้อยมาแนบอ แม้ว่าะไร้ึ่เรี่ยวแร แ่นา็ยัโอบอลูเอาไว้แน่น ราวับะปป้อเาาทุสิ่บนโลใบนี้
หมอหิเมื่อส่ัวทารน้อยให้ับฮอเฮาแล้ว นามออ์ายน้อย้วยวามวิัวล อ์ายน้อยนั้นัวเล็นน่าใ ผิวพรราวีล้ายไร้ึ่เลือฝา วาอเ็น้อยปิสนิทูแล้วเหมือนะมีสิ่ผิปิแ่นา็ยับอไม่ไ้้อรอูไป่อน
เมื่อฮ่อเ้หลี่เิ้เหวินเ้ามาเห็น เามอภาพนั้นอย่าเ็บปวใ พระอ์ไม่อาสูเสียทั้ภรรยาและลูไปพร้อมันไ้
“หมอหลวอวี๋! ่อไปนี้เรามอบหมายหน้าที่รัษาอ์ายน้อยให้เป็นอท่าน ูแลเาให้ี!”
“รับ้วยล้าวพะยะ่ะฝ่าบาท!” หมอหลวอวี๋รีบอบรับ ่อนะเ้าไปรวพระวรายออ์ายน้อยท่ามลาบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามัน ทารน้อยยัมีลมหายใเพียแ่ลมหายในั้นอ่อนมา หมอหลวอวี๋มีสีหน้าหนัใ
“ลูเรา…เป็นอย่าไรบ้า” ฮอเฮาเอ่ยถามเสียแผ่ว
“ฮอเฮาไม่้อเป็นัวลพะยะ่ะ อนนี้อ์ายน้อยยัปลอภัยี อให้ฮอเฮาทรวาพระทัย” หมอหลวอวี๋อบ
“อนนี้ระหม่อมอยาให้ฮอเฮาทรพัผ่อนให้มาๆ ส่วนอ์ายน้อยนั้นระหม่อม และหมอหิูหลิ ะูแลให้อย่าใล้ิพะยะ่ะ โปรอย่าทรเป็นัวล ” หมอหลวอวี๋อบฮอเฮาพร้อมสบสายาับหมอหิูหลิ
“เพะฮอเฮาหม่อมันะ่วยหมอหลวอวีู๋แลอ์ายน้อยเอ อฮอเฮาทรถนอมพระวราย และพัผ่อนให้มาๆเพะ” หมอหิูหลิล่าวสมทบ
หลัาฮอเฮาวาใ็นอนหลับไป หมอหลวเห็นอย่านั้น็เินเ้าไปหาฮ่อเ้ที่นั่อยู่้าแท่นบรรทมอฮอเฮา พระอ์ำลันั่มออ์ายน้อย้วยสีหน้าปวใ
“ฝ่าบาท…ระหม่อม…เอ่อ…” หมอหลวอวี๋ล่าว้วยน้ำเสียะุะั
“ว่ามา” ฮ่อเ้ล่าวเสียเบา
“ระหม่อม…อเิเส็้านนอีว่าพะยะ่ะ” หมอหลวอวี๋ล่าว พร้อมับบอให้หมอหิูหลิูและอ์ายน้อยให้ี
หลัาฮ่อเ้ และหมอหลวอวี๋ ออมาที่ห้อโถอำหนัหลวนฮวา ฮ่อเ้็ทรรัสถามเ้าเรื่อ เพราะูาสีหน้าแล้วหมอหลวอวี๋มีแ่วามัวลใ นทำให้ฮ่อเ้ไม่สบายพระทัยามไป้วย
“อวี๋าเิ บอเรามาเถอะว่าเิอะไรึ้น” ฮ่อเ้ทรเรียื่ออหมอหลวอวี๋อย่าสนิทสนม
“ระหม่อม…เรว่าอ์ายน้อยะอาอยู่ไม่พ้นืนนี้” หมอหลวอวี๋ล่าวออมา้วยวามลำบาใ
ฮ่อเ้เมื่อไ้ยินอย่านั้น็เสียใเป็นอย่ามา แ่ที่เป็นห่วมาที่สุ็ือวามรู้สึอฮอเฮา ถ้าื่นึ้นมาแล้วรู้ว่าโอรสที่เฝ้าลำบาทะนุถนอมมาไม่อยู่แล้วะเศร้าเสียในาไหน
“ไม่มีทา่วยเลยหรือ” ฮ่อเ้รัสออมาเสียเบา
“ระหม่อม…ะพยายามสุวามสามารถ พะยะ่ะ” หมอหลวอวี๋ล่าว
หลัานั้น ฮ่อเ้ทรลับเ้าไปที่ห้อบรรทมอฮอเฮาอีรั้ และเห็นว่าหมอหิูหลิำลัป้อนนมให้ับอ์ายน้อยอยู่ แ่เ็น้อย็ไม่อาลืนนมลไป ไ้แ่ปล่อยให้ไหลออมาามมุมปา
“ส่อ์ายมาให้เรา” หลี่เิ้เหวิน ล่าวับหมอหิ
หลัารับัวอ์ายน้อยมาอุ้มไว้แล้ว หลี่เิ้เหวิน็ไล่ให้ทุนออไปรอที่้านนอ
“ลูรั…อย่าไ้าพ่อับแม่ไป” หลี่เิ้เหวินเอ่ยออมา้วยน้ำเสียที่เือไป้วยวามเศร้า พร้อมนำ้าที่ลอหน่วย
“พ่อับแม่รอเ้ามานาน โยเพาะแม่อเ้า อย่าไ้ทำให้แม่อเ้าเสียใ” หลี่เิ้เหวินเอ่ยออมาพร้อมับน้ำาสายหนึ่ที่หยลบนหน้าออ์ายน้อย
ไป๋ิ้ึ่ยืนหลบอยู่มุมห้อเห็นันั้น็พลันมีน้ำาไหลออมา เนื่อ้วยสสารนายเหนือหัวอน
ภายในำหนัที่โอ่อ่าประับประา้วยผ้าม่านสีแส ลิ่นำยานหอมละมุนลอยอบอวลอยู่ในอาาศ เสียระิ่ลมัแผ่วเบาเมื่อสายลมพัผ่านหน้า่าที่เปิไว้เพียเล็น้อย ลาห้อมีหิามในอาภร์แพรพรรล้ำ่าเอนายอยู่บนั่ไม้แะสลั รอยยิ้มอ่อนหวานแ้มอยู่บนริมฝีปา แ่แววานั้นลับเยียบเย็นนวนให้นลุ
เบื้อหน้าอนามีนาำนัลนัุ่เ่าอยู่เพื่อรอรายานเรื่อบาอย่าที่ไปสืบมา
"ฝ่าบาทเส็ไปำหนัหลวนฮวาเพะ"
วาู่สวยที่ำลัทอมอไปยัสวน้านนอพลันหรี่ลเล็น้อย มือที่เยลูบพัา้าเบาๆ ะัไปั่วะ
"แล้วอย่าไร?" เสียหวานใสเปล่ออมาอย่าเรียบนิ่
"ฮอเฮาทรมีประสูิาลแล้วเพะ เป็นพระโอรส"
เล้! เสียถ้วยระเบื้อระทบานรอเสียไม่เบานั ริมฝีปาที่เลือบ้วยาสีแสเหยียออเป็นรอยยิ้ม
"พระโอรสั้นหรือ..." นาพึมพำเสียแผ่ว
"เพะ..." นาำนัลลัเลอยู่รู่หนึ่่อนะพู่อ "แ่หมอหิล่าวว่า... พระโอรสน้อยอ่อนแอยิ่นั หายใแผ่วเบาราวับะาห้วลอเวลา หม่อมันไ้ยินหมอหลวพูว่า... อ์ายน้อยอาอยู่ไม่พ้นืนนี้เพะ"
เียบ...
ภายในห้อเียบริบราวับทุสรรพเสียพลันหายไป ร่าบนั่นิ่ไม่ไหวิ วาู่ามพราวระยับึ้นเล็น้อย ่อนที่เสียหัวเราะแผ่วเบาะัึ้น
"เ่นนั้นหรือ..." นาลาเสียยาว ริมฝีปาลี่ยิ้มอย่าพึพอใ นิ้วเรียวไล้ไปามอบพัา้าอย่าแผ่วเบา ราวับำลัรุ่นิอะไรบาอย่า
"เ่นนี้็ยุิธรรมี" นาระิบเสียเบา "ฟ้าย่อมเป็นผู้ลิิ ใระฝืนไ้เล่า?"
นาำนัลยั้มหน้านิ่ไม่ล้าสบสายา แ่อาสัมผัสไ้ถึบรรยาาศเย็นยะเยือที่แผ่่านออมาาร่าสูศัิ์เบื้อหน้า
สนมผู้สูศัิ์ยถ้วยาึ้นิบอีรั้ ราวนี้รสมอมันทำให้รอยยิ้มนั้นยิ่ลึึ้น
"ลับไปเฝ้าูให้ี" นาเอ่ยเสียแผ่ว "้าอยารู้ว่า... ฮอเฮาะทำอย่าไร"
"เพะ"
ร่าอสายลับล่าถอยออไปอย่าเียบเียบ ทิ้ให้หิามยัเอนายอย่าสบายอารม์ ในวาอนามีเพียแววาพึพอใ ราวับมั่นใว่าอีไม่นาน เรื่อนี้็ะบลโยที่นาไม่้อลมือทำอะไรเลย้วย้ำ
"เ็ที่ไม่สมวรเิมา ็ไม่วรอยู่่อไป" เสียระิบแผ่วเบาราวับสายลมที่แผ่วพัผ่าน ่อนที่ห้อทั้ห้อะลับืนสู่วามเียบสบอีรั้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น