ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

"คุณพ่อระวัง!"

"โครม!"

"หนูดาลูกพ่อ!"

นิดาได้ผลักผู้เป็นพ่อจนพ้นชั้นวางเครื่องมือช่างพอดี เธอจึงถูกมันทับร่างแทนเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือเสียงเรียกของผู้เป็นบิดา

จนกระทั่งมีสติกลับมาเธอจึงรู้ว่าวิญญาณของตนได้มาเข้าร่างของผู้หญิงปากร้ายแถมเป็นคนขี้เกียจสันหลังยาว

"อะไรกันเนี่ย..."

"ฉันจะบ้าตาย มีชีวิตใหม่ทั้งทีดันมาอยู่ในร่างสตรีไม่เอาไหนแถมยังมีสามีเป็นคนพิกะ..."

"ใครน่ะหล่อมาก..."

"หลี่หยานหรูสายโด่งป่านนี้แล้วลุกขึ้นมากินข้าว..."

เขาคือสามีของเจ้าของร่างนี้

ตายแล้ว ๆ

ทำไมถึงหล่อขนาดนี้เนี่ย

หล่อวัวตายควายล้ม หล่อจริง ๆ พ่อคุณเอ๊ย

"..."นิดาคิดในใจพร้อมกับจ้องมองไปยังกู่ฝูหยานจนเขารู้สึกได้

"จะจ้องอีกนานไหม จะกินไหมข้าวถ้าจะกินก็ลุกขึ้นมา..."น้ำเสียงเรียบเฉยดังขึ้น

"กิน ๆ ๆ"นิดารู้สึกหิวมากขึ้นมาทันที

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นไปกินข้าวกับชายหนุ่มหน้าตาดีก็ล้มลงกับพื้นเสียก่อนเมื่อรู้สึกหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน

"ไม่สบายอยู่ เจ้ามิควรลุกขึ้นรวดเร็วขนาดนั้นจะหน้ามืดก็ไม่แปลก..."กู่ฝูเหยียนเดินมาช่วยพยุงให้กลับไปนั่งบนเตียงไม้เก่า ๆ อีกครั้ง

ทำให้นิดาสังเกตเห็นว่าแขนอีกข้างของเขาไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

"แขนของนาย..เอ่อ..ของท่าน..."กู่ฝู่เหยียนยังไม่ทันได้ตอบกลับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไหลมาเป็นฉาก ๆ

อ้อ เมื่อรับรู้แล้วว่าแขนข้างนั้นของเขาได้รับบาดเจ็บหนักก็ร้องขึ้นในใจ

"เจ้าก็รู้ดียังจะถามอีก..."

"ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า..."

"ข้าเลือกได้หรือไม่เล่า..."กู่ฝูเหยียนพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับไปหยิบถ้วยข้าวให้ภรรยาของตนก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเขากำลังได้รับคำขอบคุณจากสตรีด้านหลัง

หืม..นางกล่าวขอบคุณเป็นตั้งแต่เมื่อใดกัน

"..."

เหวอ!

นี่เรียกว่าข้าวต้มได้ด้วยเหรอเนี่ย!

โอ..จะเป็นลม

นิดาแทบรับไม่ได้เมื่อเห็นข้าวไม่กี่เม็ดอยู่ในถ้วยข้าวของตน แต่ก็จำต้องดื่มมันลงไปเมื่อไม่มีทางเลือก

"อึก..."

พยาธิในท้องของฉันไม่ขยับเลยสักนิด อยู่รอดมาได้เช่นไรกัน

เฮ้อ

"..."นิดาดื่มเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนก็พบว่ามันแข็งมาก

"โอ๊ะ!"

แข็งมาก!

"มีอะไรหรือ?"ถึงจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนาง แต่สตรีตรงหน้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของตนเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

"เอ่อ..ไม่มีอะไร"

"ไม่เป็นอะไรก็ดี ข้าจะออกไปหางานทำ"

"แต่แขนของท่านบาดเจ็บเช่นนี้จะมีคนรับทำงานหรือ?"

"..."กู่ฝูเหยียนยืนเงียบไปทันที

แน่นอนว่าส่วนน้อยที่จะมีคนรับเขาทำงานแต่ก็ให้ค่าจ้างถูกมาก ถึงจะให้ถูกมากก็ตาม แต่ก็ยังดีที่ได้เงินมาเขาจึงยินดีที่ได้ทำงานให้กับคนมีเงินพวกนั้น

"ก็พอมีบ้าง..."

"อ๋อ..."

"นั่นคืออะไรหรือ?"หลี่หยานหรูขานรับเห็นกู่ฝู่หยวนเดินไปสะพายตะกร้าขึ้นหลังมีของอะไรสักอย่างอยู่ในนั้น

"แก้วจากไม้ไผ่ข้าจะนำมันไปขายด้วย"

"ขายได้หรือไม่?"

"พอขายได้"

"อ๋อ..."

"ไปเถอะ เดี๋ยวจะสายเอาได้"

"อืม"

"อย่ามัวเอาแต่นอนขี้เกียจอยู่บนเตียงล่ะ ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายบ้างร่างกายจะได้แข็งแรงและหายป่วยเร็ว ๆ"ฝูหยวนพูดจบก็จากไปทันที

"เข้าใจแล้ว"หยานหรูพูดขึ้นก็เห็นหลังแกร่งเดินจากไปจึงนอนเล่นสักครู่ก็รู้สึกคันที่หลังมือจึงยกขึ้นเกา

"ทำไมอยู่ ๆ ถึงได้คันหลังมือมากขนาดนี้เนี่ย..."

"เอ๊ะ!"

"ปานนี้มันมาได้อย่างไรกัน"หยานหรูมองไปยังหลังมือของตนก็เห็นว่ามีปานรูปหัวใจคู่เธอยื่นมืออีกข้างลูบวนไปวนมาอย่างใคร่รู้ว่ามาได้อย่างไรก็ถูกดูดเข้าไปอย่างไม่ได้ตั้งตัว

"มันคือที่ไหน..."หยานหรูมองไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจก่อนจะดีใจเมื่อคิดว่าตัวเองได้กลับมาบ้านของตนแล้ว

"นี่มันคือโรงงานของคุณพ่อไม่ใช่เหรอ หรือว่าเราจะกลับมาแล้ว"

หยานหรูไม่รอช้ารีบเปิดประตูด้านหลังโรงงานเพื่อไปยังหน้าร้านขายเฟอร์นีเจอร์ของตน ก็เห็นว่าข้าวของอยู่ครบรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากจึงรีบไปเปิดประตูหน้าร้านเพื่อจะได้กลับบ้านไปหาผู้เป็นพ่อแต่ก็พบว่าหน้าประตูร้านราวกับเป็นหุบเหวไปมีทางให้เดินเสียด้วยซ้ำ

"นี่มันอะไรกัน!"หยานหรูรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าไม่มีทางให้ไปไหน

"มันเป็นยังไงกันแน่..."หยานหรูก้มมองลงไปยังหุบเหวมืดมิดนั้นก่อนจะรีบปิดประตูไว้เหมือนเดิมยืนเคว้งอยู่กลางร้านของตนเป็นนานสองนานพอตั้งสติกลับมาได้ก็พูดขึ้น

"แล้วจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน..."

"ออก..."

"ออกไปจากที่นี่..."สิ้นสุดคำพูดของเธอจิตก็กลับมาเข้าร่างอีกครั้ง

"โอ้!"หยานหรูถึงกับอึ้งเมื่อเห็นตนเองออกมาจากที่นั่นได้ก่อนจะลองเข้าไปใหม่และกลับออกมา

"มันเรียกว่าพื้นที่มิติใช่หรือไม่"หยานหรูพูดอยู่คนเดียวเป็นนานสองนานจนรู้สึกหิวขึ้นมาอีกครั้ง

"เฮ้อ..."

"หิวอีกแล้ว"

เมื่อเคยมีบทเรียนมาก่อนคราวนี้นิดาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอาการหน้ามืดเหมือนตอนแรกก็หายไป จึงเดินเข้าไปในครัวตามความทรงจำของเจ้าร่างเดิม ก็พบว่ามีของอยู่ไม่กี่ชิ้นพอเปิดฝาหม้อดูก็เห็นวิญญาณข้าวนอนอยู่ก้นหม้อ

"เฮ้อ..ทำไมสวรรค์ไม่ส่งฉันให้ไปอยู่ร่างของคุณหนูที่ร่ำรวยนะ ให้มาอยู่ในร่างผู้หญิงจน ๆ ทำไม่เนี่ย..."

นิดายืนทำทำใจสักครู่จึงหันไปหยิบตะกร้าขึ้นสะพายหลังพร้อมกับมีด เดินออกจากบ้านเพื่อหวังจะเข้าไปหาของกินในป่าตามที่ตนเองเคยอ่านนิยายมาพร้อมกับคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะหาของกินกลับมาได้

"ว่าแต่เราจะไปทางไหนดี..." แน่นอนว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นคนขี้เกียจเรื่องเข้าป่าไปหาเก็บผักเก็บไม้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาคงไม่มีอยู่ในหัวของนางพอหยานหรูทบทวนดูก็พบแต่ความว่างเปล่า

"สุ่มดูก็แล้วกัน"

"ฮะ..."หยานหรูหยิบกิ่งไม้เล็กก่อนจะหมุนตัวและขว้างมันไปข้างหน้าก็เห็นปลายกิ่งชี้ไปทางขวา

"ไปทางนี้ก็แล้วกัน..."

"..."

นิดาจึงเดินมุ่งหน้าไปทางขวามือโดยไม่รู้ว่าป่าทางขวามือไม่มีผู้ใดกล้าที่จะเข้าไปสักคนเพราะมีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาว่ามีสัตว์ดุร้ายอยู่ในป่าลึกเป็นจำนวนมาก จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปเพราะกลัวว่าจะเจอกับสัตว์พวกนั้นในป่าชั้นนอกได้

"โอ้..ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเข้ามายังป่านี้เลยนะ..."นิดามองไปยังทางที่สิ้นสุดลงหยุดนิ่งสักครู่จึงตัดสินใจใช้มีดถางหญ้าเปิดทางให้ตนเองเดินเข้าไปข้างในได้

ก่อนจะหันหลังกลับไปมองด้านหลังของตนก็พบว่าตัวเองได้เป็นผู้ทำเส้นทางป่าแห่งนี้เป็นคนแรกเสียแล้ว

"น่ากลัวเหมือนกันแฮะ..."นิดาพูดขึ้นแต่สองเท้าก็ยังก้าวเดินต่อไปพร้อมกับสองมือก็แผ้วถางหญ้าไปด้วยเช่นกัน

"..."