ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายหนุ่มผมทอง
ในยุปัุบันริส์ศัรา 2050 เมือมอน์พีเลียร์รัเวอร์มอน์ประเทศสหรัอเมริา
ายแ่หัวล้านร่าท้วมยับมืออันอวบอิ่มหยิบเศษผ้าเ่าปัทำวามสะอาหน้าร้านอยู่ริมถนนพร้อมเหลือบาลไปหยิบนิยสารึ้นมาเปิอ่าน่าเวลารอลู้ารายแร
บทวามในนิยสารนิวส์ไทม์ไ้ให้สัมภาษ์นัีฬาฟุบอลระับำนานอย่าุโเฟ สั๊ ในหัว้อเพราะอะไรถึทำให้เาประสบวามสำเร็และมีื่อเสียมามายในวารีฬา
เาล่าวอย่าสุภาพับทาผู้สัมภาษ์ ผมเล่นีฬานเป็นอาีพเพียเพราะ้อาร่วยเหลือเหล่าเพื่อนมนุษย์และรัษาธรรมาิอันสวยามเอาไว้ วามสำเร็และื่อเสียนั้นไม่ไ้สำัเลยแม้แ่น้อย
ายแ่ประบมือปิหนัสือมันวาวเล่มสวยลพลาบ่น้วยเสียเล็ล้อเลียน
“ื่อเสียไม่สำัสำหรับผม บ้าบอสิ้นีไอ้นโหรวยแล้ว็พูไ้สิ”
“นี่ลุอนิวส์ไทม์รายเือนหนึ่เล่มเหมือนเิม”
“...”
“ไ้ยินหรือเปล่านี่ลุ..”
“อโทษ้วยเลนนี ลุิอะไรเพลินไปสัหน่อย..”
ายหนุ่มยื่นมือพร้อมำเินำนวนหนึ่ออไปเพื่อ่ายเินามวามเยิน
“1 เหรีย 50 เน์ เหมือนเิมใ่หรือเปล่า”
ายแ่หัวล้านพยัหน้าึ้นลพลาลาเศษเินเ้าหาัว้วยวามล่อแล่ว
ายหนุ่มโบมือลาพร้อมับเร่ฝีเท้ามุ่หน้าสู่โรเรียน
สัาาระิ่ไฟฟ้าสั่นไหวั่อันทั่วบริเวโถทาเิน
ฝีเท้ามามายประบพื้นัามพื้นโถทาเินัเอี๊ย ลุ่มนัเรียนหลาหลายเร่ามุ่หน้าเ้าั้นเรียนเพื่อเรียมัวฟัผู้สอนบรรยายรายวิา
ปาาลูลื่นเลื่อนผ่านระาษสีาวนเิเสียรู
ายหนุ่มผมทอยับเ้าอี้เ้าหาัวเพื่อเรียมฟัารบรรยาย
ประูไม้อัถูเลื่อนิอบผนัห้อเรียนสร้าแรึูสายานับสิบไปทาเียวัน
สวัสีอนเ้านัเรียนทุนเพื่อไม่ให้เป็นารเสียเวลานเินไป รูะเริ่มแระาษแบบสอบถามถึวามาหวัว่าอยาะเป็นใรทำอาีพอะไรในอนาพอหมั่วโม็มาวาบนโ๊ะทา้านหน้าั้นเรียนไ้เลย
ายหนุ่มผมน้ำาลส่สัามือหาายหนุ่มผมทอที่นั่อยู่้าน้ายมือพลายับริมฝีปาเปล่เสียออ
“นี่เลโอนายมีวามฝันหรือเปล่า”
ายหนุ่มผมทอหันหน้าไปามเสียเรียพลามวิ้ว่อนลายออมาอย่าเป็นธรรมาิ
“ไม่มี”
“อืม..ไม่มีสินะ ถ้าอย่านั้นแล้วอนเลิเรียนันวนไปสถานที่หนึ่นายะไป้วยันหรือเปล่า”
“นายวรถามำถามันว่าหลัเลิเรียนันว่าหรือเปล่า่อนสิ”
“ไม่ว่าอย่าั้นหรือ น่าเสียายันะไอ้เรา็เป็นนี้เหา้วยสิไปนเียวไม่ไ้แน่เลย..”
เาเริ่มมวิ้วเ้าหาันอีรั้พร้อมับอบลทันทีเมื่อไ้ยินน้ำเสียอเพื่อนสนิท
ายหนุ่มผมน้ำาลเปล่เสีย้วยวามีในออนอหน้า
“เบาเสียหน่อยทา้านหลัห้ออย่ารบวนสมาธิเพื่อนสิ”
“อโทษ้วย..”
และแล้วเวลา็ล่วผ่านไปนถึ่วเลิเรียน
ายหนุ่มผมน้ำาลแบระเป๋าสะพายพาบ่าพลารีบวิ่ออาอาารอย่ารวเร็ว
เาเห็นายหนุ่มผมทอยืนอ่านหนัสือแผ่นหลัพิรั้วเหล็อยู่ทา้านหน้าอโรเรียน
ายหนุ่มผมทอไ้ยินเสียฝีเท้าทีุ่้นเยึปิหนัสือลและออเินทันที
ทั้สอ่าเินพร้อมันบนทาเท้า สอไหล่ทาเ็มไป้วยลิ่นออไม้ามธรรมาิ
ายหนุ่มผมทอเริ่มเปล่เสียพร้อมล้วมือเ้าระเป๋าหยิบระบอบรรุหมาฝรั่
เายื่นมือออไปทา้านเพื่อนสนิทที่ำลัเินอ้าปาหาวอยู่ทา้านวามือ
ายหนุ่มผมน้ำาลรับหมาฝรั่เอาไว้ เายับมือึ้นรีบนำ้อนน้ำาลเ้าปาทันที
“อืม..รสมิ้นท์อร่อยมา อบในะเลโอ”
ายหนุ่มผมทอยับปาั้ำถามับเพื่อนสนิท่อทันที
“นั่นสินะเราะไปที่ไหนัน..”
“อย่ามาวนประสาทันะไ้หรือเปล่ารีบอบมาไ้แล้ว..!?”
ายหนุ่มผมน้ำาลเียบลั่วะราวับำลัเมินำอบพลาหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมารับสายเรียเ้า
“ันำลัไปรอหน่อยะไ้หรือเปล่า..อืมล..”
เาเปลี่ยนอิริยาบถาูสบายลายเป็นเริ่มริัึ้นมาผ่านสีหน้าและแววาทันทีเมื่อวาสายล
ายหนุ่มผมทอแปลใับท่าทีอเพื่อนนไม่ล้าั้ำถาม
เา้าวเท้าามวามเร็วอายหนุ่มผมน้ำาล่อไปนถึป้ายรถประำทา
เวลาไ้ล่วผ่านไปสัเล็น้อยทั้สอ่าเินทามาถึ้านในอสถานที่านแ่ีฬาประำเมือ
ายหนุ่มผมทอวาสายไปโยรอบ เาะลึับบรรยาาศนเนื้อัวสั่น
“ันอัวไปหาเพื่อนที่นัไว้่อนนะเลโอ”
“อืม ันะรอนายอยู่แถวนี้นะ”
ายหนุ่มผมน้ำาลโบมืออบรับพลา้าวเท้าเินหายเ้าไปในฝูนูหนาา
ายหนุ่มผมทอเินไปโยรอบ่อนหยุเท้าลพลาเลื่อนอ่านอัษรย่ออันแปลประหลา
เายับปาเปล่เสียบ่นพึมพำับนเอ
านแ่ S.E.E.D ั้นหรือที่แปลว่าเมล็พันธุ์ถูไหมนะ หมายวามว่าเ้าบ้านั่นวนันมาานแ่อะไร็ไม่รู้ เราวรไปนั่รอที่ไหนีนะ้อรีบหา่อนแล้วละ
เารีบเินออมาถามลุ่มผู้สวมเรื่อแบบที่ระัระายและห้อยป้ายำว่าทีมาน
ทีมานัารแ่ันสาวนหนึ่สัเเห็นเ็หนุ่มผมทอำลัเินเ้ามาหา เธอึเหลือบมอเา้วยสัาาโยทันที
“อสอบถามสัหน่อยะไ้หรือเปล่า ที่นี่เาัานแ่อะไรัน”
“อืมไ้สิ พิธี็ะเริ่มพอีในระหว่านั้นันะเป็นนอธิบายให้ฟัลไหม”
เาพยัหน้าอบลไม่นานพิธีเปิ็เริ่ม้นึ้นแทบะทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น