คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
ลานอรถแถวบาร์แห่หนึ่ ภายในรถ แพรวา นัธุริสาววัย 25 ปี เธอำลัให้นับรถพาเธอมาที่บาร์เพื่อมาานวันเิอเพื่อน
“ลุเอะ รอแพรามแถวนี่่อนนะะ หรือะามเ้าไปหาอะไรทาน้าใน็ไ้่ะ เี๋ยวแพร่ายให้เอ แพรน่าะอยู่ไม่นาน”
“รับุแพร เี๋ยวผมรอแถวนี้ีว่ารับ ุแพระลับ็โทรบอลุเหมือนเิม”
“ไ้่ะ ลุ ั้นแพรอไปหาเพื่อนสัรู่นะะ”
แพรวาหยิบอวัึ้นมาและเินหายเ้าไปในบาร์แห่หนึ่ที่เพื่อนอเธอเป็นเ้าอ เธอนั่ื่มับเพื่อนอยู่พัให่็สัเเห็นบาน ที่ำลัมีปัหาับเพื่อนหรือนรัเธอ็ไม่รู้ แ่ที่เธอเห็น็ือ เธอนนั้นสวยมาและูเหมือนำลัมีอาารเมาไม่น้อย เธอ็ไ้แ่มอเพราะไม่รู้ัแ่เห็นว่าสวยี็เท่านั้น สัพัให่แพรวา ที่เริ่มมีอาารมึนเพราะื่มไปหลายแ้ว และเริ่มึมาพอสมวร ึอแยัวลับไป่อน
“เรย์ เราลับ่อนนะ มีอะไร็ิ่อไปเบอร์เิมนะ อย่าหายไปนานแบบนี้อีล่ะ ไม่ั้นเราเลิบเธอแนุ่หมอาหวาน”
“เ้าใแล้ว่ะ ุหนูแพร ส่วนเธอถ้าหาร้านนั่ริ้ไม่ไ้ ็อย่าลืมร้านอเรย์ล่ะ มานั่ไ้ลอเี๋ยวเปิห้อพิเศษอแVIPให้”
“ไว้ะมาละัน แ่อนนี้แพรลับ่อนนะ หลายแ้วละ ไม่ไหวแล้วล่ะ”
“ให้ไปส่มั้ยแพร”
แพรวาส่ายหัวไปมาและยิ้มหวานให้เพื่อนสาว “ไม่เป็นไร อยู่ับแฟนไปเถอะ แพรไม่อยาโน น้ำ้า ส่สายามาบันแบบนั้น”
“อโทษที เพราะเรื่อืนนั้น น้ำ้า น่าะเ้าใผิแพรอยู่ิว่าเรามีอะไรัน เี๋ยวเรย์อธิบายเอ”
“อืม เลียร์ให้้วยล่ะแพรไม่อยาเสียเพื่อน ถ้าไม่ิว่าเพื่อนัน แพรโนน้ำ้าบไปนานแล้ว เล่นอะไรแผลๆ ไปไ้นะเรย์ มาูบแพร่อหน้าน้ำ้าแบบนั้น แพรไม่ถูบ็ถือว่าน้ำ้าไว้หน้าันมาแล้ว”
“็นมันรันี่ะ ถ้าไม่ระุ้นแบบนั้น น้ำ้า ะยอมรับใัวเอเหมือนทุวันนี้หรือไ อบในะแพรที่่วยเพื่อน”
“อืม ไปละไม่ไหวริๆ บาย่ะ เรย์ / ไปนะ น้ำ้า”
แพรวาเินออไป้วยอาารเมาพอสมวร นไปถึรถ แพรวา็ลับเ้าไปนั่ภายในรถที่สาร์ทเรื่อไว้เรียบร้อยแ่ลุเอยัไม่ลับเ้ามาเพราะแพรวา ไม่ไ้โทราม สัพัหนึ่แพรวาสัเเห็นสาวนนั้นที่แพรวาเห็นในร้านำลัเินรมาทารถที่เธอนั่อยู่ โยมีผู้หิวัยลานเินพาเธอมา แ่ที่แพรวาสัเ็ือ สาวน้อยนนั้นเธอไม่ไ้เ็มใะมา้วย เพราะอาารที่ผลัไส และิ้นเพื่อให้หลุ แพรวาเมื่อเห็นแบบนั้น ็เปิประูรถออและว้าแนอเธอเอาไว้
“อยาให้่วยมั้ย”
เธอมอไปทาน้นเสียแล้วพยัหน้า แพรวาึึแนหิสาวที่้อารให้เธอ่วยเ้าไปภายในรถอเธอและปิประูใส่ ทำให้หิวัยลานที่ไม่ทันระวััวอะไร โมโหมา พยายามที่ะเปิประู แพรวาึโทรให้ลุเอ มา่วยัาร
ภายในรถที่อนนี้ แพรวาถูหิสาวที่เธอ่วยไว้นั่ทับอยู่บนันหน้านัน็เห็นว่าเธอหน้าแ่ำัว็ร้อนมาึถาม้วยวามหวัี
“เป็นอะไรหรือเปล่าะ ให้ันพาไปส่บ้านมั้ย ูแล้วเธอน่าะลับเอไม่ไหว”
แพรวาเอาหน้าผาอัวเอไปแะหน้าผาอเธอู ็รู้สึว่าเธอัวร้อนพอสมวรและมีเหือึมไปามัว แ่ที่แพรวาิไม่ถึ็ือ หิสาวรหน้าลับปรับเบาะให้เอนลและู่โมเธออย่าไม่ทันั้ัว และไม่พูาอะไรับเธอสัำแพรวาที่โนหิสาวประบูบเ้าอย่ารุนแรและเร่าร้อน เธอพยายามะหยิบโทรศัพท์เพื่ออวาม่วยเหลือาลุเอนับรถอเธอ็หยิบไม่ถึ แพรวาพยายามิ้นรน่อสู้ เพราะไม่ิว่านที่เธอยื่นมือเ้าไป่วยเหลือะทำแบบนี้ับเธอ
“อือ..ปะ..ปล่อย” แพรวาผลัันไหล่อหิสาวออ และมอสบาหิสาวที่อนนี้แววาเป็นประายหวาน่ำมอมายัหน้าออแพรวาที่มีเพียุเรสิ้นเียวปปิอยู่แ่็มอเห็นถึหน้าอที่สวยาม
“พายไม่ไหวแล้ว พายอนะ” หิสาวพูับแพรวาแ่นั้น็เอามือึุเรสอแพรวาออเหลือเพียหน้าอที่าวเนียน หิสาวที่ื่อพายมออย่าหลใหลึรีบฝัหน้าลไปูเลียเพื่อปลุอารม์แพรวาที่อนนี้เธอำลั่อ้านและัืนสุแร
“อ้ะ!... ฮะ..หยุเถอะ ุ...”
พายไม่ฟัที่แพรวาพูเลย เอาแ่รุรานเธออย่าหนัหน่วึ้น นเธอสัมผัสไ้ถึบาอย่ารลาหว่าาอพายที่ำลัทิ่มแทเธออยู่รหว่าาอเธอ ทำแพรวาใมาและิไม่ถึว่าพายะมีสิ่นั้น มันทำให้แพรวาสะุ้และพยายามผลัันพายให้พ้นัวอเธอ
“ุ..พ..พอเถอะ่ะ” แพรวาพยายามันพายให้ออไปาร่าายอเธอพร้อมับทุบีพาย
“อือ..พายไม่ไหว อโทษนะ”
พิมพ์มาาหรือพายที่อนนี้เธอที่โนวายาเริ่มุมร่าายัวเอไม่ไ้อี เพราะวาม้อารมันรุนแรมาึ้น ึรีบถอเสื้อผ้าทุิ้นอัวเอออนหม เผยให้เห็นสิ่นั้นที่มันให่โมาเ็มาแพรวายิ่ทำให้เธอลัวับนาอมัน ยิ่พายเริ่มที่ะถอระโปรและาเั้นในอเธอออนหม และับแพรวาอ้าาออพยายามแทรร่าายท่อนล่าอัวเอบเบียไปรำแหน่ที่รลาหว่าาอแพรวา แพรวาทีู่เสียท่ามาที่สุ็ลออร้ออีรั้แ่มือ็ยัพยายามผลััน หน้าท้ออพายให้ออไปาทาเ้า่อทารัอเธอที่แท่สวาทอพายำลัะทำารสอใส่มันเ้าไป
“อย่านะุพาย แพร่วยุไว้ ทำไมถึมาทำับแพรแบบนี้ ปล่อยแพรไปเถอะ อย่าทำแพรเลย”
พิมพ์มาาที่อนนี้หยุไม่ไ้แล้ว เพราะยาปลุอารม์มันทำให้ทรมานมา พิมพ์มาาพูสั้นๆ
“พายะรับผิอบุแพรเอ พายอนะ”
เมื่อพิมพ์มาาพูบ ็ไม่รอ้าอะไรอี พาย่อยๆ สอใส่แท่สวาทเ้าไปใน่อทารัอเธออย่า้าๆ และนุ่มนวลแ่นาที่มันให่มา ทำให้แพรวาเ็บปวนน้ำาไหลออมา และนี่็รั้แรอเธอที่ถูสอใส่เ้าไปแถมยัเป็นสิ่นั้นอผู้าย
“อึ..ะ...เ็บ” แพรวาที่อนนี้เสียใมาที่สุ เอามือผลัันพิมพ์มาาให้ถอยออไปาเธอ แ่พิมพ์มาาลับึมืออเธอาออและทับร่าายอัวเอลไปหาเธอ ่อนที่ะออแรระแทไม่รอให้ร่าายแพรวาไ้ปรับัวเลย ทำให้แพรวาที่อนนี้เ็บปว่อทารัอเธอมา
“อึ..แพรเ็บ..อั” พิมพ์มาาออแรระแทอย่าไม่หยุ ทำให้แพรวาทั้เ็บและเลียารระทำอพิมพ์มาามาที่สุ เพราะไม่ิว่าเธอะถูพิมพ์มาาสนอุเธอ้วยาร่มืนเธอแบบนี้ แพรวาเอาแ่ร้อไห้ไม่หยุ ภายในรถแพรวาที่ไม่ไ้โทรามลุเอให้เ้าไป ็ทำให้ลุเอไม่ล้าเปิประู เพราะูออว่าภายในรถำลัมีอะไรเิึ้นเมื่อนายสาวไม่อวาม่วยเหลือน็ไม่ล้าเ้าไปยุ่
นเวลาผ่านไปนาน 5 ั่วโม แพรวาที่ถูรุรานนาน็หมแรนอนบอพิมพ์มาาที่อนนี้สบลแล้วแ่แท่สวาท็ยัาอยู่ภายใน่อทารัอแพรวาไม่ยอมถอออ พิมพ์มาาอนนี้สิลับรบสมบูร์และำทุอย่าที่นเอทำลไปับแพรวานที่่วยเหลือนเอาไว้ ็รู้สึผิมา พิมพ์มาาระับอเธอเอาไว้แนบอัวเอ และูบไปยัแ้มอเธอเบาๆ
“พายอโทษนะุแพร พายะรับผิอบทุอย่าเอนะะ อบุที่่วยพาย”
“อืม...่วยเอามันออไป่อนไ้มั้ย แพรไม่ไหวแล้ว แพรปวไปหมทั้ัวเลย”
เมื่อพิมพ์มาาไ้ยินที่แพรวาอแบบนั้น็ับสะโพอเธอยึ้น่อนที่ะวาเธอลับลไปอีรอบโยที่ไม่มีสิ่ใาอยู่ในร่าายอเธออี พิมพ์มาาอแพรวาเอาไว้เหมือนเิมพรมูบเธอไปทั่วใบหน้าที่สวยาม่อนที่ะประบูบอย่าลึึ้อีรั้และบอเธอว่า
“ลับบ้านันนะะ ืนนี้ไปบ้านพาย่อน พรุ่นี้เ้าพายะไปสุ่แพรที่บ้านเอ”
“อือ ไม่เอาแพระลับบ้าน อร้อปล่อยแพรไปเถอะ”
“อย่าื้อสิะ ุแพรเป็นเมียพายแล้วนะ รั้แรอุแพรเป็นอพาย พาย้อรับผิอบเ้าใมั้ยะ ไปที่บ้านอพาย่อนนะนสวยอพาย”
แพรวาไม่อยาเถียอะไรับพิมพ์มาาอีแล้วเพราะอนนี้เธออยาพัมาที่สุ เธอปวร้าวไปหมทั้ัวาารถูพายรุรานอย่าไม่หยุพั เธอึบอพาย
“หยิบโทรศัพท์โทรามลุเอ่ะ ุะไปที่ไหน็บอลุเอไป แพรอยาพั อย่าวนแพรอี”
พิมพ์มาาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ึ้นมาและบอให้ลุเอเ้ามาภายในรถ
“ุลุ่ะ เี๋ยว่วยับรถไปามGPSเลยนะะ ืนนี้ไปบ้านอัน่อน”
“แ่ว่า....”
“ลุเอะ ไปามที่เาบอเถอะ แพรอยาพั แล้วไม่้อโทรบอุแม่นะะ แพร่อยัารเอ”
“รับุแพร”
ลุเอับรถไปามที่เ้านายสาวสั่
“นอนพั่อนนะะ ุแพร พอถึบ้านแล้วพายะปลุเอ”
“อืม...ปล่อยแพร แพรนอนเอไ้”
“ไม่เอา อย่าื้อสิ พายอยาอ นอนแบบนี้แหละ”
“ุนี่มัน..... อือ.....” แพรวาไม่ทันพูอะไร่อ ็ถูพายประบูบอย่าูื่มทำให้เธอราออมาเบาๆ นเธออ่อนลไม่ผลัันออพิมพ์มาาเพื่อไปนอนเออี เพราะพายลับไม่หยุลแ่ารูบลับรุหนัไปยัหน้าออเธอแล้วูนมอเธออย่าแรทำให้เธอร้อห้าม
“อือ..พอแล้ว” พิมพ์มาาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ่อนที่ะหลับไปแพรวา็บอับพิมพ์มาา
“นวยโอาส แพรเลียุ”
“ไม่เป็นไร พายะาม้อุแพรไปลอีวิเอ นสวยอพาย”
“ันเลียุ”
พิมพ์มาายอมรับว่าเสียใอยู่บ้าที่แพรวาบอว่าเลีย แ่็เ้าใเพราะสิ่ที่พายทำลไปไม่มีผู้หิีๆ นไหนเารับไ้หรอ ยิ่ผู้หิที่ยัรัษาวามบริสุทธิ์อัวเอเป็นอย่าี ยิ่ทำให้พิมพ์มาาเ้าใวามรู้สึอเธอ เพราะพาย่มืนเธอ สมวรแล้วที่โนเลีย และรถที่เธอนั่็ทำให้รู้ว่าไม่ใ่ผู้หิธรรมาทั่วไปที่ พายิะฟันแล้วทิ้ไ้ ยิ่แพรวาไ้่วยเหลือพายไว้้วย มันยิ่ทำให้พายทิ้แพรวาไม่ไ้
บ้านแถวภูเ็ พิมพ์มาาให้ลุเอับรถเ้าไปยับ้านหลัให่แห่หนึ่ที่มีเวราับอนันทิานั่อยู่ในห้อรับแ เห็นลูสาวนเล็อุ้มหิสาวนหนึ่เินหายึ้นไปบนห้ออัวเอ้วยสภาพที่เสื้อผ้าไม่สวมใส่ เวรามอหน้าอนันทิา
“เี๋ยวทิา ัารเอ่ะ ุเวย์ทาน้าวเถอะ ้อรีบไปที่โรแรมไม่ใ่หรือะ”
“่ะ ถามให้รู้เรื่อนะะ ่าสินสอเท่าไรเวย์ไม่สนใ ถ้าพายมันพาเ้าบ้านแบบนี้ ็อยาไ้ริๆ”
อนันทิายิ้ม “ามใันันะะ ีนะไม่ไ้ไปทำผู้หินไหนท้อ ไม่ั้นป่านนี้หลานเ็มบ้าน”
“็ใรละะ ามใลู บอให้เป็นผู้หิ็ไม่เอา มาเถียว่า ็มีพี่เพ เป็นลูสาวแล้ว ็ให้พายมีทายาทใหุ้แม่ละัน”
“ุเวย์่าหาที่ามใลู ให้ลูเลือเอ ว่าะเลือเพศไหน”
“เรา้อให้ลูเลือสิะพี่ทิา ีวิอลูเพศอลู ถ้าไม่มีให้เลือ็ว่าไปอย่า แ่พายมีให้เลือและลูเลือแล้วเรา็้อยอมรับ”
“ทิาเ้าใ ็ไม่ไ้ว่าอะไร แ่ไม่ใ่ ทำัวเ้าู้แบบนี้”
“เ้าู้ แ่็ไม่เยพาผู้หินไหนเ้าบ้านไม่ใ่หรือะ แ่นนี้ลับอุ้มวิ่หายึ้นไป้าบน เวย์ว่า เรียม่าสินสอไ้เลย”
“่ะ ทิาไปูน้อพาย่อนนะ”
ปล. แ่อนแรมัน็ิะแบนเราแล้วมั้
ามลิ์มา่ะ ลมาว่านี้มันะแบนเอา
สายใยร้อยใรั เล่มที่ 1
https://www.readawrite.com/a/7cf9cdf9ae746aa93a8a99a759e56759
สายใยร้อยใรั เล่มที่ 2
https://www.readawrite.com/a/97c10d8f599133e6578278114f7d9e63
ความคิดเห็น