คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 สัมผัส
อนที่1 สัมผัส
วันนี้ท้อฟ้าูปลอโปร่บรรยาาศในฤหาสน์หลัในูอบอุ่น อให้เป็นแบบนี้ไปอีทั้อาทิย์ พรรษภิรมย์ยืนยิ้มมอท้อฟ้าอยู่หน้าฤหาสน์หลัให่อลูายเ้าอธนาารให่ ึ่สร้าึ้นเป็นเรือนหออเธอับนาธาน
"ุว่าเราวรแ้ห้อนอนเพิ่มอีไหม เพราะผมไม่่อยอบสีระเบื้อที่ระเบีย้านอ" นาธานบ่นอุบเพราะไม่่อยพอใในเรือนหอหลายอย่า เาอยาให้เรือนหออเาสวยสมบูร์แบบเหมือนที่เา้อาร พร้อม้มหน้าูแบบารัแปลสวนหย่อมหน้าบ้านนาธานเินหมุน้ายหมุนวาสั่นานให้ย้ายระถาอไม้ทานู้นทีทานี้ที นาน็่าแปลลับไม่ยอมบ่นเลยสันิยย้ายไ้ามในาธานสั่ เพราะเม็เินำนวนมาที่อย่วยปิปาพวเาอยู่ ารทำานับนาธานพวเา็ไ้ไปเยอะเหมือนัน ใรละะไม่ทำานถวายหัว
พรรษภิรมย์ลับยืนมอนาธานที่อยสั่านเียบๆ รอยยิ้มแห่วามสุผุึ้นอย่าอบอุ่น เธอมีวามสุับีวิรัมา นาธานไม่เยทำให้เธอเสียใเลยสัรั้ เาอยูแลเอาใใส่และเป็นสุภาพบุรุษ ให้เียริและพร้อมะสนับสนุนในสิ่ที่เธอทำ พรรษภิรมย์ปล่อยให้นาธานวบุมารสร้าเรือนหอทุอย่าเพราะเธอไม่อยาัใเา สิ่ที่เาทำนั้นล้วนแ่เพื่อเธอ
"นาธานะ แพทว่าุวรพับ้านะะ อย่าเรียมาไปนี้็ใล้วันะแ่านแล้วนะะ" พรรษภิรมย์เินไปอแนายนรัทีุ่่มไป้วยเหื่อเพราะยืนทำานลาแนานสอนาน นาธาน้มลหอมบนเรือนผมที่หอมอ่อนๆพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น ผู้หิที่อยู่รหน้าสวยบาใและเร้าร้อนนานี้เา้อทุ่มสุัวแล้วละ
"ผมอยาะูบุริๆ สีลิปมันบาใ" นาธานเย้าเบาๆเพราะลัวนานไ้ยินแล้วมอเรียวปาอเธอ้วย พรรษภิรมย์ยิ้มร่าเสียหัวเราะาารพูุยอนรัทำให้นานแอบยิ้มไป้วย
ร้านุเ้าสาว
พรรษภิรมย์้าวลมาารถสปอร์ันหรูสีแ ่ารับสีปาที่เธอบรรทาเสียริ ระเป๋าสีำหรูเป็นใบโปรอเธอที่นาธานสั่ทำให้เป็นพิเศษเนื่อในวันเิที่ผ่านมา
"รอนานไหมะ" พรรษภิรมย์ถามพร้อม้มอหอมแ้มายหนุ่มที่นั่มอุเ้าบ่าวอยู่ในร้าน นาธานหอมพรรษภิรมย์เมื่อเธอนั่ล้าๆเา
"ุอบแบบไหนะ" พรรษภิรมย์ถาม้วยเสียสุเย้ายวน นนฟั้อละสายาารูปที่ำลัเลือ
"อนนี้ผมอยาเห็นุุมาว่า" นาธานพยัหน้าให้พนัานพาพรรษภิรมย์ไปในห้อแ่ัว เานั่รอไม่นาน็ไ้ยินเสียเมื่อม่านเปิออ ทำให้เาหลเธอหนัมาเพราะเ้าสาวอเาสวยาบาใเสียริ หน้าสวย าม ทุ้าวที่ย่าเิน่าหน้าหลใหล รอยยิ้มที่ทอมาทำให้เาอยาะระาุเ้าสาวปัริสโราาสูลิบให้าผึ่ อยาะให้ถึวันานเร็วๆ เาะไ้รอบรอเธอทั้ัวและใสัที ไม่ว่าเธอะใสุ่ไหน็ทำให้อารม์เาพุ่พลานไปหม เารอเวลาที่ะมีวามสุะารสัมผัสเนื้อแนบเนื้อมานานแล้วแ่พรรษภิรมย์ไม่ยอมเาสัรั้ เาใ้วามอทนรอมาลอ ถึแม้มันะทรมานแ่เา็พร้อมะรอ เพราะเธอือผู้หิที่มี่าที่สุในีวิเาและเป็นผู้หิที่เารั ภายนอเธออาะูเป็นผู้หิเ็ี่ เร้าร้อน แ่เา็ไม่เยไ้ลิ้มลอเลยสัรั้ เพราะเธอเป็นผู้หิที่ถือมั่น เธอะ้อมอบให้นรัในวันแ่าน เธอเป็นผู้หิที่สวย เ่ มั่น เ็เี่ยว นาธานส่ยิ้มให้เ้าสาวอเา
"ุอบุไหนะ" พรรษภิรมย์ถามนาธาน เพราะุที่เาบอว่าสวยเธอะใส่ในวันแ่
"ผมอบุนี้" นาธานี้ไปทีุ่ที่พรรษภิรมย์ถูใเ่นัน
"ัน็อบ่ะ" พรรษภิรมย์ส่ยิ้มให้นาธานเพื่อเป็นารยืนยัน ว่าเธออบมันริๆ
อนโสุหรูอนาธาน
แสไฟบนท้อถนนเบื้อล่าลายเป็นสีสันที่อยแ่แ้มพื้นินให้สว่าไสว ูสวยามในวามรู้สึอเา ใบหน้าว่าที่เ้าสาวที่เานั่้ออยู่ในเวลานี้ทำให้ไวน์มีรสาิีึ้นมาว่าเิม นมือไม้อ่อนเพราะไม่สามารถวบุมัวเอไ้
"อุ้ย! ผมุ่ม่ามเอแหละ" นาธานยแ้วไวน์ที่หใส่เสื้อวาบนโ๊ะ
"ผมไปเปลี่ยน่อนนะ" ไวน์สีแทำให้เสื้อสีาวเลอะไปหม นาธานลุเินเ้าห้อไปเปลี่ยนุ พรรษภิรมย์เินามเ้าไปในห้อเพราะเธอะเรียมเสื้อไว้ให้เาใส่หลัาที่ล้าัวเสร็ นาธานเปิประูห้อน้ำออมาเอแผ่นหลัาวเนียนทำให้วามเป็นายนั้นันเป้าาเนุ
"แพท" นาธานเรียพรรษภิรมย์เสียแผ่ว อาารรึ่มๆทำให้วาม้อารในายพุ่สูึ้นเรื่อยๆ พรรษภิรมย์เอ็รู้ว่าเา้อารอะไร ยิ่นานวันยิ่มาึ้น
"ะ" พรรษภิรมย์ เินมาใล้นาธานที่นั่ปลายเียนาธานึมือพรรษภิรมย์ให้นั่ล้าเา เธอยอมทำามแ่โยี
"มีอะไร่ะ"
"แพท ผมไหวแล้ว ผมอูบุไ้ไหม " นาธานเอ่ยำออย่าสุภาพ นพรรษภิรมย์รู้สึผิึ้นมาอย่าบอไม่ถูเาทรมานมาริๆ พรรษภิรมย์พยัหน้าเิอนุา นาธานยิ้ม แล้ว้อยร่าพรรษภิรมย์ึ้นวาลาเีย เา่อยๆ้มลูบที่หน้าผาอเธอเบาๆ ่าหอมหวานอะไรปานนี้ นาธาน้อมอพรรษภิรมย์ เธอ่าเป็นแม่มที่อยลั่นแล้เาเสียริ สายาที่ประสานันทำให้ามรมย์ลุรุ่น นาธานบรรุมพิที่ลีบริมฝีปาแสนเย้ายวน ลิ่นแอลอฮอร์อ่อนๆลอยามลม พรรษภิรมย์อบรับารูบอย่า่ายาย เธอ็้อารเ่นัน แ่รออีนิ ในเมื่อเาล้าอูบเธอ็ล้าให้ ลิ้นร้อนอนาธาน่าุนไล่วาวามเสียวทั่วโพรปาหวานอพรรษภิรมย์นเธอเผลอราออมา
"อึม อือ " นาธานถอนลิ้นออาปาสวยแล้วบรรูบลบนลิ้มฝีปา เา้อมอพรรษภิรมย์ที่หลับาพริ้มเหมือนรู้สึว่าเธอยัไม่อิ่ม นาธานูบลที่แ้มแระเรื่อไล่เลียไปที่้าหูสวยนพรรษภิรมย์ราระเส่า ร่าายที่โนนาธานทับไว้นั้นเริ่มมีารยับท่าอย่าเร้าร้อน ระโปรสั้นถูถลึ้นไว้ที่ท้อน้อย ไม่มีปราารั้นสัมผัสเ้ามัรัวให่ที่ำลัยับัวอหัวึๆในเป้าาเนุ สีึ้นลับหว่าาที่ร้อนผ่าวอพรรษภิรมย์ นเธอสิเลือนลอยามน้ำนาธานที่เล่นมอบบทรัให้เธอ มือให่เลื่อนลไปยัหน้าอูมอพรรษภิรมย์ ลิ้นร้อนยัไม่หยุลุล้ำ ทุรั้ที่เาัิ่หูอเธอทำให้ร่าายเธอเสียวสะท้านน้อระเอวรับสัมผัสแท่ให่อนาธาน วามร้อนในร่าายทำให้ทุรูมนื่นัว นาธานถูไถึ้นลนพรรษภิรมย์เสียว่านเธออ้าารับเอวหนาอย่าเป็นัหวะ นเปียแะไปหม นี้สินะสิ่ที่นาธาน้อาราเธอพอๆับวามรั
"ผมรัุแพท" นาธานเลื่อนปาร้อนมาที่ออาว ลิ่นน้ำหอมอ่อนๆทำให้นาธานยิ่บ้าลั่มาึ้น
"ัน อ้า รัุ" พรรษภิรมย์เอ่ย ทั้เสียวทั้้อารมาึ้นอยาให้นาธาน่วยให้ถึฝั่ฝันแ่วระรออีนิีว่า
"แพท ผมไม่ไหวแล้ว อืนนี้ไ้ไหม" นาธานเลื่อนปาไปบนเนินอสวยอพรรษภิรมย์
"อีไม่ี่วันแล้ว่ะ แพท็ะเป็นอุแพทสัา" นาธานไม่อยาะหยุเลย แ่เา็ยอมหยุอย่าว่า่ายเาถอนัวออาพรรษภิรมย์แล้วลุนั่้าพรรษภิรมย์ พรรษภิรมย์อนาธานเพื่อเป็นารปลอบใ
"แพท ลับ่อนนะะ" พรรษภิรมย์อัวลับบ้าน่อนนาธานหันไปุมพิบนริมฝีปาอเธออีรั้
"ผมะรอ" เาทำหน้าเศร้า พรรษภิรมย์ูบเาอบอีรั้
รถสปอร์สีแออแล่นออาอนโไปแล้วแ่อารม์นาธานยั้าเิ่ไม่หาย เาเินไปอาบน้ำเพื่อ่มอารม์ให้เย็นลแ่ไม่อออไปหาใรมา่วยเพราะอยาเ็บน้ำรัไว้ให้พรรษภิรมย์นเียว
ความคิดเห็น