[Fic Haikyuu!] My Sunshine✨

ลำดับตอนที่ #1 : Sunshine 1

ความฝัน คำง่ายๆที่ไปถึงได้ยากสำหรับคนส่วนมาก และเพื่อที่จะทำให้สำเร็จจะต้องผ่านเส้นทางที่ยากลำบากเพื่อไปให้ถึง

ซึ่งเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ชิราคิอิน คามิโยะ คือชื่อของเขา ชื่อที่หากใครก็ตามที่คลุกคลีอยู่กับวงการดนตรีจะต้องรู้จัก ชื่อของเด็กหนุ่มอัจฉริยะผู้มากความสามารถ อายุยังน้อยร้อยความสามารถ เป็นเด็กหนุ่มที่เก่งรอบด้านไปหมด ทำอะไรก็เพอร์เฟ็คเสมอ แม้จะไม่เท่าพี่ชายก็ตาม

แต่ภาพเบื้องหลังนั้นใครเล่าจะรู้ว่าต้องพบเจอกับอะไรบ้าง ความสามารถที่สมบูรณ์แบบที่ใครๆต่างก็อิจฉาเขาจะต้องเจออะไรไปเพื่อแลกมันมา จะต้องใช้ชีวิตอยู่แบบไหน ใครจะรับรู้เรื่องนั้นได้มากกว่าเขากันละ

คำสรรเสริญเยินยอมากมายที่เขาได้รับต่อหน้า คำด่าทอดูถูกมากมายที่ได้รับลับหลัง ความผิดของเขามาจากความริษยาของคนอื่นที่เขาได้รับ คนเหล่านั้นที่เอาแต่พูดพร่ำว่าร้ายลับหลังเขาที่มีความสามารถน่าอิจฉา แทนที่จะเอาเวลานั้นไปทำประโยชน์อย่างการซ้อม

สารพัดคำจากคนไม่สนิทที่เขาไม่ควรให้ค่าให้เสียเวลา แต่เขากลับทำไม่ได้

“วันนี้พี่ก็ต้องซ้อมหรอ” คำถามจากเสียงเล็กของเด็กน้อยตัวสูงโย่งเกือบจะเท่าตัวเขาแม้อายุที่จะห่างกันตั้งสามปีเกือบสี่ปีก็ตาม อืม…เด็กสมัยนี้โตเร็วเกินไปหรือเป็นเราเองนะที่ไม่ได้ความสูงมาทางสายเลือดมากเท่าที่ควรเลย

“ขอโทษนะเคย์ พี่ต้องผิดสัญญากับเราอีกแล้ว” เป็นอีกครั้งที่คามิโยะขอโทษเด็กน้อยที่ส่วนสูงไม่น้อยอย่าง สึิกิชิมะ เคย์ ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทด้วยประโยคนี้ นิ้วเรียวสวยที่ได้รับการดูแลอย่างดีลูบหับเคย์ด้วยความรู้สึกผิด

ทุกๆครั้งหลังการแข่งขันหากเสียงตอบรับไม่ทำให้แม่ของเขาพอใจได้ เขาจะต้องเพิ่มตารางซ้อมให้มากขึ้น นี่เลยเป็นสาเหตุหลังที่มักทำให้เขาผิดสัญญากับเคย์เสมอ แม้จะรู้สึกผิดแต่เขาก็ไม่สามารถขัดคำของคุณแม่ได้

“ผมเข้าใจ” เคย์ตอบเสียงอ่อยอย่าหงอยๆนานๆทีเขาจะได้มีโอกาศมาหาคามิโยะแต่มาทีไรก็มักจะเป็นคุณป้าที่บอกให้พี่คามิโยะซ้อมดนตรีเพิ่มมากขึ้น ตอนเด็กๆเขาเคยอิจฉาที่พี่คามิโยะเป็นคนเก่ง เขาเลยอยากเอาพ่ี่คามิโยะเป็นแบบอย่าง แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันทีที่เขารู้ว่าความสามารถที่พี่มี สิ่งที่เขาอิจฉา มันคือสิ่งที่ทำให้พี่ต้องเจ็บปวด พี่ต้องทรมานเพราะมัน

คุณป้าคางุยะ คุณแม่ของพี่คามิโยะเป็นลูกคนเดียวของตระกูลชิราคิอิน เธอเป็นผู้สืบทอดธุรกิจเพียงคนเดียวโดยชอบธรรมของตระกูล ทำให้เธอนั้นเติบโตมาท่ามกลางความกดดัน แม้แต่คุณลุงคามิยะ พี่ชายของแม่ของเขา ที่เป็นพ่อของพี่คามิโยะ และเป็นสามีของคุณป้าคางุยะ ยังถูกเลือกมาจากความบูรณ์แบบที่เริ่มตั้งแต่ชื่อไม่จนถึงความสามารถเพื่อมาเป็นสามี เพื่อคงความสมบูรณ์แบบของตระกูลสืบต่อไป

แน่นอนว่าคุณลุงคุณป้าที่แต่งงานกันทางผลประโยชนนั้นไม่ได้มีความรักให้กันแต่อย่างใด ความเข้มงวดหรือการลงมือทำร้ายร่างกายเพื่อสั่งสอนคนเป็นลูกจึงไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ

และพี่คามิโยะเองแม้จะเป็นลูกคนที่สองที่ไม่ได้สืบทอดตำแหน่ง แต่ว่าเพื่อความสมบูรณ์แบบก็เลยเรียกได้ว่าถูกฝึกไม่ต่างอะไรกับพี่อิซานางิพี่ชายของตัวเองเลย ไม่รู้ว่าควรบอกว่าพี่เขาโชคดีไหมที่เกิดมาเป็นลูกคนที่สองและเพราะคลอดก่อนกำหนดทำให้ร่างกายพี่เขาไม่แข็งแรงเท่ากับพี่ชายตัวเองก็เลยมีหลายอย่างที่คุณป้าผ่อนปรนให้

ไม่สิ ไม่ว่ายังไงเรื่องพวกนี้มันก็ไม่ควรจะเรียกว่าเป็นความโชคดีได้เลยต่างหาก

“ขอโทษนะเคย์” คามิโยะว่าเสียงอ่อน เขารู้สึกผิดกับเคย์มากจริงๆ แต่หากเขาทำไม่ทำให้ดีขึ้น คนที่จะได้รับผลที่ตามมามากที่สุดจะไม่ใช่เขา แต่เป็นพี่อิซานางิต่างหาก พี่เขามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบมากกว่าเขาเสียอีก เขาไม่อยากให้ความผิดพลาดของตัวเองไปเพิ่มภาระให้พี่มากไปกว่านี้ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องพยายามให้มากขึ้น

เคย์ส่ายหัวน้อยๆไปมา เขาไม่่อยากให้พี่คามิโยะลำบากใจเพราะเขาอีกคน มือเล็กของเคย์ตัดสินใจวางลูกวอลเลย์บอลลงที่พื้นข้างตัว ก่อนที่เจ้าตัวจะปีนขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆกับพี่ชายคนโปรดของตัวเอง

“งั้นวันนี้ผมพักวอลเลย์ไปก่อนแล้วมานั่งฟังพี่ซ้อมแทนก็ได้ครับ” ปากของเจ้าเด็กแว่นตัวไม่น้อยฉีกยิ้มแผ่ออร่าความสดใสไปให้ คามิโยะมองรอยยิ้มสดใสของเจ้าน้องชายที่น่ารักของตนเองแล้วก็รู้สึกมีกำลงใจ

“เอางั้นหรอ” คามิโยะยิ้มบางลูบหัวเคย์อีกสองสามทีแล้วเริ่มการซ้อมอีกครั้ง โดยเริ่มจากเปียโนก่อนเป็นอย่างแรก

เสียงดนตรีคลอไปในห้องตลอดทั้งวัน แม้จะไร้เสียงพูดคุยกัน แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศในห้องอึดอัดเลยแม้แต่น้อย กลับกันในห้องตอนนั้นมีแต่ความรู้สึกอบอุ่นตีแผ่ออกมาเสียมากกว่า

“เฮ้! สึกกี้ เหม่ออะไรอยู่น่ะ ไดจิซังเรียกรวมตัวแล้วนะ” เสียงยาากุจิ ทาดาชิ เพื่อนสมัยเด็กของ สึกิชิมะ เคย์ วัย 16 ปีดังขึ้นมาจากด้านหลัง เรียกความสนใจจากเคย์ให้เงยหน้าขึ้นจากข้อความในมือถือของตนไปตอบรับก่อนจะเก็บมือถือแล้วไปรวมตัวกับคนอื่นๆ

“มีใครส่งข้อความมางั้นหรอสึกกี้” ยามากุจิถามด้วยความสงสัย เพราะนานๆทีเขาจะเห็นเพื่อนสมัยเด็กหน้าบูดข้างกายเขาจะมีรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขี้แกล้ง หรือเยาะเย้ยคนอื่น แต่เป็นรอยยิ้มเหมือนได้เจอเรื่องดีๆ คล้ายๆกับการที่คนเรามีความสุขกับการได้กินของโปรดเลย

“ไม่มีอะไรหรอก” เคย์ตอบกลับไปอย่าเฉยชาในขณะที่ปากเองก็หุบยิ้มตามไปด้วย ยามากุจิที่รู้ดีอยู่แล้วว่าหากเพื่อข้างกายไม่ต้องการพูดใครก็ทำให้เพื่อนของตนพูดไม่ได้จึงยอมถอดใจไป

“อะไรๆ มีสาวส่งข้อความมาหางั้นหรอสึกิชิมะ!!”เสียงของนิชิโนยะ ยู รุ่นพี่ปีสองในชมรมดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนรอบข้างทันที

“ห๊า!!! สึกชิมะ!! นี่แกกล้ามีสาวส่งข้อความมาให้งั้นหรอ!! เป็นสาวที่ไหนกัน! ทำไมเธอถึงส่งข้อความาให้นาย!” ทานากะ ริวโนะสุเกะ อีกหนึ่งรุ่นพี่ปีสองที่ได้ยินเสีียงของนิชิโนยะเมื่อกี้ก็รีบรุดวิ่งเข้ามาหาสึกิชิมะทันทีด้วยวามอิจฉา

เคย์เมินรุ่นพี่ทั้งสองของตนเองไปโดยไม่สนใจทั้งสองแต่อย่างใด การกระทำนี้สำหรับคนในชมรมแล้วค่อนข้างแปลกตามากทีเดียว เพราะหากเป็นปกติแล้วนั้น คนอย่าง สึกิชิมะ เคย์ จะต้องหันมาเย้ยหยันไปแล้ว แต่คราวนี้กลับเมินและปล่อยผ่านไปเสียอย่างนั้น

ก็นะ เพราะตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดีอยู่ จะไว้ชีวิตก็แล้วกัน

จะไม่ให้เขาอารมณ์ดีได้ยังไงละ ก็คนที่นานๆทีจะได้คุยกันส่งข้อความน่ายินดีมาทั้งทีนี่นา

‘เคย์ อาทิตย์หน้าพี่จะกลับญี่ปุ่นแล้ว เราไปอะไรกินด้วยกันนะ พี่เลี้ยงเอง’