[ ONE PIECE ] เกิดใหม่ทั้งทีกลายเป็นสไลม์อีกแล้ว…

ลำดับตอนที่ #1 : มิตรภาพที่ไม่คาดคิด หญิงสาวผู้ใจดีและการทำความรู้จักกับโจรสลัด

---

“ แม่ครับ นั่นมันตัวอะไรน่ะ? ทำไมถึงมีพุดดิ้งเด้งไปเด้งมาอยู่บนพื้นด้วยล่ะครับ? ”

เด็กชายตัวน้อยใช้มือกำเข้าที่ชายกระโปรงของผู้เป็นมารดาพร้อมทั้งเขย่ามันเบาๆ  เขาพยายามร้องเรียกให้เธอหันมามองตามสายตาของตน  นิ้วก็ชี้ไปที่สิ่งเเปลกปลอมตรงหน้าซึ่งกำลังเคลื่อนตัวบนพื้นราวกับมีชีวิต  ในขณะที่เเม่ของเด็กชายกำลังเลือกซื้อของชำสำหรับทำอาหารเย็นวันนี้  เธอไม่ได้หันกลับมาตามคำบอกเล่าของผู้เป็นลูกแต่อย่างใด

“ มันจะมีพุดดิ้งที่กระโดดได้ยังไงล่ะ ตาฝาดรึเปล่าลูก ”

“ แม่ฮะแต่ผมเห็นจริงๆนะ ”

ตัดภาพกลับมาที่ด้านของริมุรุ  สไลม์ตัวน้อยอันเป็นต้นเหตุความสนใจของเด็กชายและใครหลายๆคนที่มองเห็นเขา  ริมุรุกระโดดดึ๋งไปตามทางเดินของตัวเองอย่างร่าเริงสดใสตามปกติ  

ริมุรุอยากจะสำรวจเมืองรอบๆให้ทั่วก่อนจะเริ่มต้นอะไรสักอย่าง  ที่นี่โดยรอบแล้วเหมือนจะมีความเป็นหมู่บ้านมากกว่าเมือง  วิถีชีวิตที่เรียบง่ายกับบรรยากาศสดชื่น  เดาว่าอาจจะเป็นแค่หมู่บ้านธรรมดาๆก็ได้  ริมุรุมองไปทางนั้นทีทางนี้ทีและให้มหาปราชน์ทำการวิเคราห์สิ่งต่างๆขณะเดียวกัน   

หารู้ไม่ว่าคนอื่นๆต่างก็คิดว่าเขาเป็นพุดดิ้งเด้งได้กันทั้งนั้น 

ไม่ใช่พุดดิ้งแต่เป็นสไลม์ต่างหาก 

ในใจริมุรุอยากจะลองเดินเข้าไปถามใครซักคนดูแถวๆนี้ดู  อย่างน้อยสิ่งเเรกที่ควรจะรู้ก่อนก็คือชื่อเหมู่บ้านเเละสถานที่แห่งคร่าวๆ  แต่แล้วความรู้สึกที่ร่างของตนชนเข้ากับบางสิ่งบางอย่างขณะกระโดดไปแบบไม่ทันระวัง  ทำให้สไลม์น้อยเด้งกลับออกมาหล่นตุ๊บอยู่ที่พื้นด้านล่างอย่างงุนงง  แม้ว่าจะไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บปวดจากการกระแทกใดๆเพราะเขามีร่างกายเป็นสไลม์  แต่ก็แอบตกใจอยู่นิดๆ  สงสัยจะใจลอยไปหน่อย 

โอ้ะ..

“ หืม? นี่มันอะไรกันน่ะ? ”  เสียงหวานเอ่ยขึ้น  ดูเหมือนจะมุ่งตรงมาทางเขา

ริมุรุเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงผมบลอนด์หยิกปริศนาที่เขาพึ่งจะเด้งชนไปเมื่อสักครู่  เธอเป็นผู้หญิงผอมบางเเละสูงเพรียวถือกระเป๋าผ้าใส่วัตถุดิบเอาไว้ที่เเขนขวา  นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองลงมาที่เขาอย่างสงสัย  ใบหน้าติดกระของเธอให้ความรู้สึกราวกับทะเลดวงดาวที่สวยงาม  ดูเป็นคนมีความอ่อนโยนเเละมีความมุ่งมั่นเมื่อมองครั้งเเรก 

เมื่อคิดได้  ริมุรุจึงโบกมือขึ้นทักทายอีกฝ่ายไปด้วยท่าทางเป็นมิตร  ก่อนจะพูดคติประจำใจที่ไม่ว่าที่ไหนก็มักได้ผลเสมอ 

ซะเมื่อไหร่กันล่ะ

“ สวัสดี! ฉันคือริมุรุ แล้วก็ฉันไม่ใช่สไลม์ที่ไม่ดีหรอกนะ! ” 

ริมุรุคาดหวังว่าจะได้รับสีหน้างุนงงกลับมา  แล้วก็เป็นอย่างที่คิด  เมื่อผู้หญิงคนนั้นเอียงคอลงด้วยความแปลกใจเล็กน้อย  เหมือนว่าจะไม่เข้าใจคำพูดของเขา  แต่แล้วเธอก็พยายามยิ้มออกมาบางๆ  อาจจะดูเหมือนคนบ้าในสายตาคนอื่น  แต่เธอกำลังพูดคุยอยู่กับสไลม์จริงๆ 

“ สไลม์เหรอ? ฉันอาจจะไม่รู้ว่าคุณคือตัวอะไร… แต่สามีของฉันที่มีการผจญภัยมามากมายแล้วเขาต้องรู้แน่ๆ ”

โอ้…  ถ้างั้นอาเจ๊คนนี้ก็แต่งงานเเล้วงั้นสินะ  ว่าเเต่คนที่นี่ไม่ได้รู้จักสไลม์เป็นปกติกันอยู่เเล้วหรอกเหรอ?  แปลกดีจังเลยน้า

หญิงสาวย่อตัวลงมาให้ความสูงอยู่ในระดับเสมอกับร่างกลมๆของริมุรุ  ท่าทางอบอุ่นอ่อนโยนของเธอเปล่งรัศมีรอบๆบรรยากาศ  ทำให้ริมุรุรู้สึกว่าเธอไม่น่าจะใช่คนที่ไม่ดีอะไร  เธอกอดกระเป๋าผ้าเอาไว้บนตักแล้วแนะนำตัวอย่างมีไมตรีเหมือนที่ริมุรุทำ 

“ ฉันชื่อพอร์ทกัส ดี รูจ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีสิ่งมีชีวิตแบบคุณในทะเลเซาธ์บลู ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อน แต่ว่ากันว่าในแกรนด์ไลน์มีสิ่งมีชีวิตแปลกๆมากมายอาศัยอยู่เต็มไปหมด ”

พอร์ทกัส ดี รูจคือชื่อของผู้หญิงคนนี้  ถ้าอย่างงั้นที่นี่ก็คือเมืองทางใต้  ถึงจะไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่ก็ไม่เป็นไรหรอก  ก็นี่คือมิติใหม่นี่นา 

ส่วนผู้หญิงใจดีตรงหน้า  เธอคือคนแรกที่คุยกับเขา  ริมุรุก็อยากที่จะผูกมิตรด้วย  รูจคนนี้พึ่งจะบอกว่าแกรนด์ไลน์งั้นสินะ  ที่นั่นคงจะมีพรรคพวกแบบเขาเยอะแยะเลยใช่ไหม  สไลม์อย่างเขามีความอยากรู้อยากเห็นเป็นปกติอยู่แล้ว 

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณรูจ! แล้วก็! ความจริงแล้วฉันกำลังหลงทางน่ะ เพราะงั้นช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าแกรนด์ไลน์อยู่ที่ไหน ”  

ริมุรุหากกลับไปยังโลกเก่าไม่ได้จริงๆ  เขาก็ตั้งใจเอาไว้ว่าอยากจะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยของตัวเองไปวันๆเหมือนเดิม  และแน่นอนว่าต้องอยู่กับคนที่ตนเองอยู่ด้วยแล้วสบายใจ  เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้างในหนทางข้างหน้า  อย่างน้อยแกรนด์ไน์ก็ดูน่าสนใจ  ริมุรุไม่อยากจะรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกหรอกนะที่จะอยู่กับมนุษย์  แถมโลกเก่าเขาก็ดันชินกับการอยู่กับพวกปีศาจด้วยกันไปซะเเล้วสิ  และเขาก็ยังเป็นสไลม์ที่ไม่ได้มีร่างมนุษย์อีกด้วย 

การที่ได้ร่างมนุษย์ของริมุรุก็มาจากการกลืนกินเพื่อนของตัวเอง  แม้จะได้รับการขอร้องก็ตาม  จนมาถึงตอนนี้เขาก็ไม่รู้สึกถึงเธออีกต่อไปแล้ว  ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาไม่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป

รู้สึกโหวงๆนิดหน่อยแฮะ…  ริมุรุคิดกับตนเอง 

สไลม์น้อยเห็นรูจยืนขึ้นเต็มความสูงของเธอ  เธอห้อยกระเป๋าเอาไว้บนแขนอีกครั้ง  ทำให้ริมุรุคิดได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองอยู่ก็ได้  หญิงสาวยิ้มให้เขาเล็กน้อย 

“ เรื่องนี้ฉันเองก็ฟังเรื่องเล่ามาจากสามีอีกที่น่ะ ถ้าไม่เป็นไร…จะลองไปถามเขาดูไหม? ”

จากที่ฟังรูจบอกเล่ามา  สามีคนนี้ของเธอคงจะมีประสบการณ์อยู่มากมายไม่น้อย  ริมุรุเห็นว่าข้อเสนอนี้น่าสนใจเเถมไม่ได้แย่อะไรจึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย  ตาของเขาหยีลงอย่างดีใจ  ก่อนจะเคลื่อนตัวออกไปพร้อมกับหญิงสาวที่เริ่มนำทางเขา

และแล้วมิตรภาพระหว่างสไลม์กับมนุษย์ก็ได้เบ่งบาน 

รูจพาริมุรุเดินกลับมาที่บ้านซึ่งตั้งอยู่บนเนินดินเเละติดกับทะเล  ระหว่างนั้นเขาก็คุยกับเธอไปเรื่อยเปื่อยอย่างสนุกสนาน  ซึ่งนั่นก็ทำให้ริมุรุได้รู้ว่ารูจเองก็มีอารมณ์ขันแบบแปลกๆเช่นเดียวกัน  เมื่อมาหยุดอยู่บนเนินกว้างหน้าบ้านของหญิงสาว  พื้นที่ตรงหน้าเต็มไปด้วยทะเลกว้างใหญ่สีคราม  เขาชื่นชมภาพวิวทิวทัศน์นั้นอีกครั้ง  น่าเสียดายที่ตอนนี้สไลม์ยังไม่สามารถรับรสกลิ่นได้  ไม่งั้นเขาคงจะจินตนาการถึงกลิ่นทะเลเค็มๆค่อยๆตีตื้นเข้ามามายังจมูก 

“ ฉันกลับมาแล้วค่ะ ” 

หญิงสาวเเละอีกหนึ่งสไลม์เดินเข้าไปภายในบ้านที่เธอบอกว่าสามีของเธอกำลังรออยู่  ริมุรุที่ตั้งใจเอาไว้เเล้วว่ามาทักทายอีกฝ่ายด้วยความเป็นมิตรเหมือนกับที่ได้ทักทายผู้เป็นภรรยาไป  ทันทีที่มุดตัวเข้ามาก็ต้องตกใจกับเเรงกดดันบางอย่างที่ทรงพลังมากแผ่ออกมาจากในตัวบ้าน  ความรู้สึกเหมือนกับได้มาอยู่ตรงหน้าเวลโดร่าอีกครั้ง  แต่ก็แตกต่างในระดับที่เปลี่ยนจากการกดดัน  สิ่งนี้ดูเหมือนจะพยายามกดทับสติมากกว่า 

[ คำเตือน! ตรวจพบพลังงานบางอย่างที่ทรงพลังกำลังแผ่ขยายออกมาจากพื้นที่ด้านใน จุดกำเนิดคือ: ไม่ทราบเเน่ชัด คาดว่าอาจจะอยู่ในระยะที่สามารถรับรู้ได้โดยสายตา ——— ] 

เสียงโมโนโทนของมหาปราชน์แจ้งเตือนดังเข้ามาในหัวของเขา  ที่บอกว่าสามีของรูจดูเหมือนจะมีประสบการณ์เยอะก็คงจะเป็นเรื่องจริงงั้นสินะ  เขาสามารถบอกได้เลยว่าคนๆนี้จะต้องเป็นคนที่สุดยอดมากแน่ๆ

เพราะงั้นการผูกมิตรด้วยก็ยังคงถือเป็นเรื่องดียังไงล่ะ  หวังว่าอีกฝ่ายจะใจดีเหมือนกับที่คนเป็นภรรยาเป็นนะ  ริมุรุก้าวกระโดดตามหญิงสาวซึ่งมุ่งหน้าเข้าไปก่อนเเล้ว  ไม่นานนักเธอก็อยู่ในครัวเเละกำลังพูดคุยกับใครบางคน  สไลม์โผล่หน้าชะแว๊บเข้ามา  เห็นชายร่างสูงแถมยังใหญ่โตคนหนึ่งที่มีหนวดยาวโค้งแปลกๆสีเข้มยืนอยู่ตรงหน้ารูจพร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใส  บรรยากาศโดยรอบขัดกับพลังในตัวที่ปล่อยออกมาอย่างสิ้นเชิง 

เช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายที่หันมาเห็นริมุรุอย่างพอดิบพอดี  ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าที  กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาริมุรุในทันที  ก่อนจะนั่งชันเข่าย่อลงหยุดอยู่ตรงหน้าของเขาพร้อมกับสีหน้าตื่นเต้น  ท่าทางเหมือนเด็กที่ได้ค้นพบอะไรใหม่ๆไม่เกรงใจอายุอานามของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

“ โอ้! งั้นนี่ก็คือเพื่อนที่รูจพูดถึงงั้นสินะ! ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับพุดดิ้งนี่มันอะไรกัน ” 

ว่าแล้วชายหนุ่มก็จับหมับเข้าที่ร่างนิ่มๆของริมุรุก่อนจะยกขึ้นมาในระดับสายตาตนเอง  ยึดๆบิดๆรางของเขาเล็กน้อย  ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้นของชายตรงหน้าทำเอาริมุรุเองก็ไปไม่เป็น  ในขณะที่รูจเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ครัวเพื่อวางกระเป๋าวัตถุดิบลงแล้วเริ่มทำอาหาร 

เอาล่ะ ๆ  อย่างน้อยก็ดีกว่าคนท่าทางน่ากลัวที่เขาแอบจินตนาการเอาไว้ล่ะนะ 

“ สวัสดี! ฉันชื่อริมุรุนะ ”  ริมุรุทักทาย 

“ งั้นเหรอ! ส่วนฉันชื่อโรเจอร์! โกล ดี โรเจอร์ ” 

โอ้  ดีคนที่สอง  

เมื่อลองสังเกตการแนะนำชื่อของทั้งสองแล้ว  ริมุรุก็เกิดสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวดีในชื่อ  เพราะทั้งสองคนต่างก็มีชื่อดีตรงกลางเหมือนๆกัน  แบบนี้คงไม่ได้หมายความว่าเป็นญาติกันหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ  ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นสไตล์การตั้งชื่อของคนที่นี่ก็ได้  ดังนั้นริมุรุจึงไม่ได้คิดว่าน่าสนใจขนาดนั้นเเล้วลืมมันไป  

“ การพบกันของเราคงเป็นโชคชะตานะ งั้นก็มาเป็นเพื่อนกับฉันสิ! ”

โรเจอร์ซึ่งเป็นสามีของรูจเผยยิ้มกว้างชิงตัดหน้าริมุรุพูดขึ้นมาก่อน  อย่างน้อยสไลม์ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนอัธยาศัยดี(เกินคาด)  รัศมีรอบกายของเขาให้ความรู้สึกที่ดีและสนุกสนานแบบแปลกๆ  แถมชายคนนี้ก็ยังทำให้เขานึกถึงเวลโดร่าที่มักจะเปี่ยมล้นไปด้วยพลังงานชีวิตมากมายอีกด้วย 

“ เพื่อนเหรอ ได้สิ! ”  ริมุรุตอบรับอย่างกระตือรือร้น 

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ต้อนรับเพื่อนใหม่แบบนี้ต้องฉลอง! ” 

ชายร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมยกก้อนสไลม์สีฟ้าชูขึ้นสูงราวกับเป็นลูกสิงโตแรกเกิดก่อนจะหัวเราะด้วยความชอบใจ  ริมุรุตกใจกับท่าทีกระทันหันของคนตรงหน้าจึงร้องออกมาเล็กน้อย  อยู่ๆก็บอกว่าจะฉลองงั้นเหรอ  ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ  ว่าแต่ว่าแค่ได้เพื่อนใหม่แค่นี้ถึงขั้นต้องฉลองเลยเหรอ  เป็นคนที่แปลกดีนะ  คงไม่ได้หาข้ออ้างมาเเค่เพื่อจัดงานฉลองหรอกใช่ไหมเนี่ย  แถมที่นี่มีเเค่เราสามคนไม่ใช่รึไง  ฉลองแบบเงียบๆอย่างงั้นรึเปล่า?

ริมุรุได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของผู้เป็นภรรยาดังออกมาจากด้านหลัง  เธอเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ครัวแล้วหยุดอยู่ข้างๆโรเจอร์ที่ดูจะสนใจเพื่อนใหม่ต่างสายพันธ์ุจนลืมนึกถึงเธอไป  เหมือนว่าตอนนี้จะกำลังรอให้ซุปตุ๋นได้ที่จึงใช้เวลาว่างนี้เข้าร่วมการสนทนาด้วย  คิดถูกแล้วล่ะที่พาริมุรุกลับมาด้วย  

“ ยกโทษให้เขาเถอะนะ เขาเป็นโจรสลัดน่ะ ชอบจัดงานฉลองเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ” 

โอ้โหหหห  โจรสลัดงั้นเหรอเนี่ย  สไลม์น้อยตาโตอย่างแทบไม่เชื่อ  

“ หมายถึงโจรสลัดที่ใช้เรือออกทะเลงั้นใช่ไหมน่ะ ”  ริมุรุอดไม่ได้ที่จะถาม 

“  ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ใช่แล้วล่ะ! แถมฉันคือกัปตันเลยนะ ”  ชายตรงหน้ายืดอกยอมรับอย่างภาคภูมิใจ 

โอ้โฮ้  แสดงว่าคนตรงหน้าของเขาก็ืเป็นโจรสลัดจริงๆงั้นสิเนี่ย  เมื่อริมุุรุลองจินตาการถึงภาพโจรสลัดที่เขาเคยเห็นในหนังสือหรือในการ์ตูน  บวกกับการสำรวจรูปลักษณ์ของโรเจอร์ไปพลาง  ทั้งชุดทั้งหนวด  ถึงจะไม่มีตะขอสีทองๆเกี่ยวๆที่มือซ้ายก็เถอะ  นี่มันโจรสลัดตัวเป็นๆเลยเเฮะ 

เอ๊ะ?  งั้นก็แสดงว่าต้องออกปล้นด้วยน่ะสิ 

สไลม์น้อยพิจารณาบุคคลตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง  ภาพลักษณ์ของชายที่ดูเป็นตาลุงใจดีอยู่กับครอบครัวแบบนี้ออกปล้นคนด้วยเหรอเนี่ย  

แต่คิดๆดูแล้วจากที่เขารับรู้ได้ถึงพลังของชายคนนี้  บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้นะ  

งั้นเขาก็กลายเป็นเพื่อนกับโจรสลัดซะแล้วสิ… 

ริมุรุเอ๋ย…