คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ขายอีบุ๊ค
"ไปโรเรียนวรรวิลาศ่ะ" มนสิาะโนบอับ วินมอเอร์ไ์ที่นั่อยู่ริมฟุบาท ายหนุ่มร่าผอมหันมาามเสีย เอสาววัยยี่สิบเ็ทรโ ้นอน เอวบา หุ่นระับนาแบบอเธอทำเอาวินมอเอร์ไ์อ้าปา้า หิสาวสวมสูทสีเทาถือแฟ้มใส่เอสารแนบอ มืออี้าแวนระเป๋าใบเล็มา้วย
"เฮ้ย หน้าสวย้วยว่ะ" เพื่อนวินอีนระิบ ทำเสียื๊๊าในปา
มนสิาทำเป็นไม่ใส่ใ เธอเอนิน เพราะทรโนี่แหละ เรียสายาหื่นไ้ีนั บารั้็เรียวาม่วยเหลือมาาเสี่ย ผู้บริหาร ายแปลหน้าไ้ี แถมสายาร้อนๆ าเหล่าผู้หิรอบัว แ่ถ้าเธอสนใรวยทาลั เธอไม่มาสอบสัมภาษ์านที่โรเรียนเล็ๆอย่านี้
"ไม่มีหมวไม่ไปนะะ" มนสิาบอ "เบื่อเวลาำรวเรีย"
"ไอ็น็อ ยืมหมวหน่อยโว้ย" วินมอเอร์ไ์ผอมบาไม่พูเปล่า แย่หมวันน็อมาาะร้าหน้ารถเพื่อน เ้าัวพยัหน้าหึหัแล้วส่ยิ้มเพ้อฝันมาให้หิสาว
"ยินีรับ อให้เป็นวันที่ีนะรับ" น็อ้อเม็มาที่หล่อน น้ำลายแทบะไหล
มนสิายิ้มอบามมารยาท่อนึ้นไปนั่้อนท้ายมอเอร์ไ์เรียบร้อย เธอเอามือับไหล่วินัวผอมเอาไว้ แล้วใ้ศอันไม่ให้หน้าอไปโน านั้น็นั่นิ่เป็นสัาให้รถออ วินมอเอร์ไ์บึ่รถออไปบนทาเท้าทันที
"อ้าว พี่วิน อย่าับบนฟุบาทิะ" เธอประท้วเมื่อเาเริ่มับหลบเสาไฟฟ้า แล้วมุ่หน้าแทรลุ่มนที่เิน้าทา เาบีบแรให้นรู้สึัวว่ามีรถับามมา ฝูนส่สายาำหนิ บานแล้ประ้วยารไม่หลบไปไหน นรถไปไ้้าว่าที่ิ
"เสียเวลาไปลับรถนะุ ผมับมาสามปีแล้วไม่เยเป็นอะไรสัรั้"
มนสิาบ่นในใ แ่เพราะรีบ เธอึเียบแทนำโ้อบ มอเอร์ไ์ับมานสุถนน เลี้ยวผ่านหน้ารถที่ำลัิไฟแพอี แ่อีเลนำลัเป็นไฟส้ม รถันท้ายๆ เร่วามเร็วเพื่อให้ทันไฟแ ายหนุ่มบิันเร่สุแรเพื่อให้พ้นรถเ๋ที่ับมา้วยวามเร็ว แ่ลืมเปลี่ยนเียร์เป็นเียร์่ำ มอเอร์ไ์วิ่อืๆัับเสียเรื่อยน์ที่เร่อย่าเ็มที่
แม้ะเห็นรถมอเอร์ไ์ปาหน้าแ่รถเ๋ไม่ไ้ลวามเร็วล มนสิาเห็นว่าหลบไม่ทันแน่ๆ เธอหลับาปี๋ นึถึหน้ารอบรัวเป็นรั้สุท้าย
เวลาผ่านไปนาน หิสาวพบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล รถยัับมาไ้อีไล มนสิาลืมาึ้น็พบว่ามอเอร์ไ์ำลัับไป่ออย่า้าๆ ่อนมาอหน้าโรเรียน เธอไม่ไ้มอไปที่ป้ายโรเรียนแ่ิว่าไม่มาผิที่แน่นอน
"สามสิบบาทรับ" เาเรีย่าบริารในราายุิธรรม ูแปลไปานเิม มนสิาอธิบายไม่ถูว่าเาเปลี่ยนไปแบบไหน ูสุภาพึ้น หน้าาูผ่อนลาย ท่าทาเร่รีบเมื่อสัรู่เปลี่ยนไป แ่เธอไม่สนใเสาะหาวามริเพราะใล้เวลาสัมภาษ์านึ้นทุที
"อบุนะะ"
หิสาวสาวเท้าเ้าโรเรียน มอหาอาารบริหาร โรเรียนมีอาารหันหน้าเ้าหาันเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เว้นพื้นที่รลาไว้เป็นลานเอนประส์ ามทาเินมีอไม้หลาสีปลูอยู่ เธอเินไปามทาเินที่มีทาแยสี่้าน เมื่อมอามไป็พบอาารเรียนามทิศ่าๆ อีมามาย น่าแปลที่โรเรียนแห่นี้มีนัเรียนแ่สามร้อยน แ่อาารเรียนลับมีมามายนานี้
หิสาวหวัว่าวันนี้ะเป็นวันที่มีแ่เรื่อีๆ เธอ้มมอนาฬิาอีรั้่อนสาวเท้าไปยัอาารบริหารที่ั้แอบในมุมึ โรเรียนแห่นี้เปิสอนเพาะั้นมัธยม มีนัเรียนเินันบาาเพราะเป็นเวลาเรียน นัเรียนหิสวมเสื้อแนสั้นผูเนไทสีน้ำเินระโปรสีรมท่า ส่วนนัเรียนายสวมเสื้อเิ้สีาวพร้อมเนไทับาเายาวสีรมท่า
ลมพัแรึ้นวูบหนึ่ ท้อฟ้ามืลอย่ารวเร็ว ่อนที่ฝนลห่าให่ มนสิาวิ่ไปหลบฝนใ้อาารเรียนที่ใล้ที่สุ ระหว่าอาารเรียนห่าันนเินไป เธอไม่สามารถวิ่าฝนไปไ้ ไม่อย่านั้นเรื่อสำอาะหลุหม เวลาสัมภาษ์ใล้เ้ามาทุที ใระวนระวายว่าะไปสัมภาษ์านไม่ทัน
ู่ๆ ฝน็เบาลแล้วหยุล ท้อฟ้าลับมาปลอโปร่อีรั้ นัเรียนมัธยมปลายสอนเินมาามทาเินที่เปียแะ นหนึ่เินมาหน้ายิ้มแย้มัผมสั้น ส่วนอีนัวอ้วนลมผมยาวทำหน้าบึ้ึเหมือนแบโลทั้ใบเอาไว้ นัเรียนนผอมเินมาทั้ๆที่เสื้อเปียฝนเห็นับในบาเียบ ส่วนอีนที่หน้าบึ้นั้นไม่มีร่อรอยโนฝนแม้แ่น้อย
"ฝนแบบนี้ ทำไมุปุยฝ้าย้อออมาาฝน้วยล่ะะ" นัวอ้วนถาม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เห็นเป็นไรเลย" ปุยฝ้ายอบแล้วระโาู่ไปบนบล็อทาเินอันให่ ระโาอันหนึ่มายัอีอันหนึ่ โไม่ีที่มีน้ำัอยู่ใ้บล็อ น้ำึระเ็นมาโนมนสิาเ้าพอี
"นี่หนู" หิสาวรุ่นพี่ประท้วเมื่อเห็นสูทอเธอเลอะ
"อ๊ะ อโทษ่ะ" ปุยฝ้ายนนั้นเอ่ย่อนยิ้มว้าให้ มนสิา หิสาวรู้สึรำารอยยิ้มนั้นอบล เธออบัวเอว่าเพราะเธออิาที่เ็นนี้ไม่มีวามัวลเรื่ออะไรเลย็ไ้
“่าเถอะ พี่อัว่อนนะหนู สายแล้วเนี่ย" เธอวิ่ลัลานอเนประส์ไปึบริหาร
ปุยฝ้ายหันมาสบาับูรีม ส่สายาเป็นประายให้เพื่อนสนิท แู่รีมส่ายหน้า้าๆเป็นารปิเสธ
"ไม่เห็นเป็นไรเลย" ปุยฝ้ายบอ้วยประโยเิม
"เี๋ยว็โนเลียหรอ่ะ" ูรีมเือน
"ถ้าไม่ทำอะไรเลย็ไม่ไ้สนิทันน่ะสิ" ปุยฝ้ายไม่รอำอบแ่วิ่ามมนสิาไป
มนสิาวิ่ามป้ายบอทาไปยัห้อผู้อำนวยาร เธอวิ่ึ้นบันไไปั้นสอ ป้ายี้ไปยัั้นสาม ั้นสี่ ั้นห้า มนสิาวิ่ไปพลาหอบไปพลา แ่เธอลับรู้สึว่าอาารเหนื่อยนั้นหายไปอย่าื้อๆ สาวสวยเริ่มแปลใเพราะมอาภายนออาารบริหารสูแ่สามั้น แ่ทำไมห้อผู้อำนวยารถึอยู่สูว่าั้นห้า เธอเินไปยัห้อธุรารที่อยู่ั้นห้าแล้วัสินใถามนในนั้น แ่ในห้อนั้นลับไม่มีใรอยู่เลยสัน มนสิาหวัว่าเธอะเอใรสันเพื่อให้ถามทา แ่เินไปามทาเิน็ยัไม่เอมนุษย์เลยสัน
"นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเนี่ย" เธอเอ่ยออมาอย่าอารม์เสีย
หิสาวเปลี่ยนใเินลมายัั้นหนึ่เพื่อามหาเ้าหน้าที่ เธอเินวนไปทุั้น แ่ไม่มีใรอยู่เลย
"อยู่นี่เอ" ปุยฝ้ายระโเย่าเ้ามาหามนสิา เธอมอท่าทาสำรานั้นแล้วหุหิใ แ่็เ็บวามรำาเอาไว้ในใ่อนเอ่ยถาม
"หนูเอเหรอ พอะรู้ไหมว่าเ้าหน้าที่หายไปไหนหม"
"ไม่ไ้หายไปไหน แ่ไม่มีั้แ่แรแล้ว" ปุยฝ้ายอบ
"เป็นไปไ้ยัไ หรือว่าวันนี้วันหยุเหรอะ" มนสิาถามอี
"พวเรา็มีเรียนนะะ แ่ไม่มีเ้าหน้าที่หรอ่ะ" ูรีมที่วิ่ามมาอบแทน ปุยฝ้ายทำท่าเหมือนะพูอะไร แ่็เปลี่ยนใระทันหัน "ถ้าะมี็มีรศูนย์แลเปลี่ยน แ่็ไม่เี่ยวอะไรับอาารบริหารหรอ่ะ"
"อพี่หาอีรอบแล้วัน" มนสิาิว่าสอเ็สาวอำเธอเล่น สอนัเรียนไม่ไ้ามเธอไป แ่ออไปนออาาร ปุยฝ้ายูสอนิ้วให้มนสิา่อนเินาไป
มนสิาหาทุอทุมุมออาาร แ่็ไม่เอใรเลยสัน นเวลาผ่านไปราวสอั่วโม หิสาวรู้ัวว่าเลยเวลานัมานานแล้ว เธอะวอีามเย นับในใว่านี่็เป็น ารสัมภาษ์รั้ที่สิบในรอบเือนแล้ว ที่เธอพลา
หิสาวเินอออาอาารบริหาร ไ้ยินเสียรี๊อย่าสนุสนานอปุยฝ้ายัมาแ่ไล
"วู้ววว ฮ่าๆๆ" ปุยฝ้ายะโนอยู่บนรอเท้าสเ็ เธอำลัเลื่อนสเ็ไปอย่าเมามันบนพื้นลายาหน้าอาารบริหาร ปุยฝ้ายระโแล้วอาทั้ที่ใส่ระโปร ูรีมเอามือปิาอนเธอระแทลบนพื้น ปุยฝ้ายเสียารทรัวเล็น้อย่อนลับมายืนรไ้อีรั้ ราวนี้เธอหมุนัวสามรอบ่อนเร่วามเร็วไปบนพื้นถนนอี
มนสิามออย่านึอิา เธอไม่ไ้หัวเราะแบบเ็สาวมานานเท่าไหร่แล้ว ั้แ่เรียนบหรือนานว่านั้น เธอหวัว่า ปุยฝ้ายะเล่นอย่าปลอภัยและสนุสมวัยแทนเธอ ทันในั้นเอที่ล้อสเ็เลื่อนหลุไปล้อหนึ่ ูรีมะโนบอให้เ็สาวรู้ัว แ่เธอำลัอยู่ในวามเร็วสูสุ ปุยฝ้ายเอียัวอย่าน่าลัวแล้วพุ่ลาเทาลา ลไปยัเนินอถนนที่แสนัน ลิ้ไปหลายลบ
มนสิาและูรีมวิ่ไปูเ็สาวที่เพิ่ล้ม ปุยฝ้ายเอามือทาบออย่าเสียวั่อนเปลี่ยนอารม์เป็นหัวเราะอบใ
"เป็นอะไรมาไหม" มนสิาึแนปุยฝ้ายมาสำรวใล้ๆ แะระุมแนเสื้อออแล้วสำรวรอยใ้ร่มผ้าอเธอ มีรอย้ำ แ่ไม่มีรูุมน และลายเส้นบนมือแม้แ่น้อย "แปลริๆ แปลมาๆ แปลเินไปแล้ว"
ปุยฝ้ายหันไปอวามเห็นาูรีม สาวน้อยัวอ้วนพยัหน้าให้สัาับปุยฝ้ายว่าเธอบอไ้แล้ว
"ไม่แปลหรอ เพราะที่นี่ือในฝันยัไล่ะ"
ความคิดเห็น