[Mashle]เวทย์มนต์ไม่ใช่คำตอบ ศอกเสยหน้าต่างหากที่แก้ปัญหา(OC)

ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบทความป่วน

ตูม!! เพล้ง!! โครม!!!! กระต๊าก!!!!

"ใครมันเอาไก่มาปล่อยในห้องวิจัยวะ!?"

เสียงความวุ่นวายดังขึ้นซึ่งเป็นเรื่องอันแสนชินชาในบ้านออร์ก้า ว่ากันว่าคนฉลาดกับคนบ้ามีเส้นบาง ๆ กั้นไว้อยู่แล้วยิ่งเป็นบ้านที่รวบรวมเหล่ามัญสมองของโลกเวทย์มนตร์เอาไว้ ความวุ่นวายจึงx10 ร่างเล็กเทียบเท่าเด็กอายุ10ขวบ ด้วยส่วนสูง140 เซนติเมตร ชุดคลุมประจำหอที่ยาวลากพื้นเป็นเอกลักษณ์ของตุ๊กตาประจำบ้านออร์ก้า 

ดิโอน่า โรสซี่ 

รุ่นพี่ชั้นปีที่3 ประจำบ้านออร์ก้า อัฉริยะผู้คิดค้นและวิจัยอุปกรณ์เวทย์มนต์ไว้มากมาย กลุ่มผมสีครามเดินเลี่ยงออกจากห้องที่มีเสียงระเบิดตูมตาม นัยน์ตาสีดอกวิสทีเรียกวาดมองซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหารุ่นน้องแสนจืดจางของตนที่ตัวตนแทบจะกลืนไปกับอากาศ 

"รุ่นพี่โรสซี่มีอะไรงั้นเหรอครับ?" รุ่นน้องหนุ่มในกลุ่มชั้นปีสองเอ่ยถามเมื่อเห็นรุ่นพี่คนดังประจำบ้านกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ 

"เห็นเซจังบ้างไหม? เค้ามีเรื่องอยากปรึกษาละ"

ชื่อไม่คุ้นหูทำให้เด็กหนุ่มได้แต่เกาหัวตัวเองอย่างสงสัยเพราะมันช่างเป็นชื่อที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยสักนิด พอหันไปถามเพื่อนข้างกันก็ได้รับเป็นการส่ายหน้าด้วยสีหน้างงๆไม่ต่างกัน

"ชื่อว่า เซโร่ ไวโอเล็ตล่ะ รู้จักไหม?" 

พอได้ยินชื่อเต็มก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิมเพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้ในชั้นปีที่ 2ของบ้านออร์ก้ามาก่อน 

"พวกผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนรุ่นพี่อาจจะเข้าใจผิด-เฮื่อก!!?"

ไม่ทันได้กล่าวจบอากาศพลับเย็นยะเยือก บรรยากาศรอบ ๆ ของโถงทางเดินกลับมืดครึ้มเต็มไปด้วยกลิ่นอายความกดดันของสิ่งลี้ลับ เหงื่อเย็นอาบทั่วทั้งแผ่นหลังพร้อมกับขนอ่อนที่เริ่มลุกชัน

"เรียก..เหรอ..รุ่น..พี่.."

เสียงเย็นยะเยือกติดขัด มาพร้อมกับร่างกายที่ขาวโพลนไปทั้งตัว เส้นผมสีขาวยาวจรดพื้นปรกหน้าขาวซีดเหมือนวิญญาณพันกันจนยุ่งเหยิงเผยเพียงดวงตาสีขาวโพลนที่มีดวงตาลึกโบ๋เย็นชาไร้ชีวิต

แกร๊ก!

ส่วนหัวเอียงข้างอย่างผิดธรรมชาติมาพร้อมกลับเสียงเคลื่อนที่ของข้อต่อกระดูกหันตรงมายังร้างสองร่างที่ยื่นอยู่ใกล้ ๆ นัยน์ตาสีซีดจ้องเขม่นอย่างไร้ชีวิต สีหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสองพลันซีดเซียวอย่างกับกระดาษ จากนั้นเพียงชั่วลมหายใจเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวก็ดังขึ้นพร้อมลมหอบใหญ่ที่พัดผ่านเส้นผมสีขาวจนปลิวกระจาย

"กรี้ด!!ผีหลอกพ่อจ๋าแม่จ๋า!!!!!"

"......."

ดวงตาสีซีดขาวกระพริบตาปริบ ๆ มองไล่หลังร่างสองร่างที่วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนกำลังหนีตายอะไรบางอย่าง

แกร๊ก !

ขยับเคื่อนลำคอที่ปวดเมื่อยเล็กน้อยจากการนอนท่าเดียวเป็นเวลานาน ฝั่งมือที่ไม่ได้กอดหมอนเอาไว้ถูกยกขึ้นนวดหลังคอตัวเองปอย ๆ 

"เดี๋ยวต้องมีข่าวลือแปลก ๆ โผล่มาอีกแหง ๆ ชัวร์ป้าบ" รุ่นพี่ตัวเล็กเอ่ยอย่างชินชา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น 

"เห๋..งั้นเหรอ..." ต้นเหตุของข่าวลือหลอน ๆ ในอิสตัล

อย่าทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเองสิเฮ้ย!?

.

.

.

"แล้ว..มีอะไรเหรอรุ่นพี่...ฮ้าว" เจ้าของน้ำเสียงเอื่อย ๆ คือเด็กสาวแสนจืดจาง ออร่าที่ปล่อยออกมาก็ไม่ชวนรับแขก จนโดนข่าวลือปากต่อปากว่าบ้านออร์ก้ามีผีอยู่ เส้นผมสีขาวซีดยาวจนถึงข้อเท้า เพราะความไม่ดูแลจึงพันกันยุ่งเหยิง ดวงตาเป็นสีขาวซีดเหมือนคนตาบอดแต่มันก็แค่เหมือน ไหนจะใต้ตาคล้ำลึกจากการอดหลับอดนอนอีก ต่อให้เป็นกลางวันแสก ๆ โผลไปอิหรอบนี้ไม่ว่าใครก็วิ่งหนีทั้งนั้นละ 

"เค้าจะถามเรื่องน้ำยาที่สกัดจากดอกลิลลี่ออฟดิวอลเลย์ละ คิดว่าจะใช้มันปรับสมดุลของสะสารบางตัวได้ไหม?" ร่างเล็กเดินเอื่อย ๆ เคียงข้างรุ่นน้องสาวที่เมื่อยามแสงกระทบร่างของอีกฝ่ายก็เกือบเลือนหายไปในอากาศ 

"อา.. อันนั้นรู้สึกว่า..จะ-"

เสียงสนทนาพลันเงียบไปจนร่างเล็กของรุ่นพี่สาวต้องหยุดเดินพร้อมหันไปมองด้านหลังอย่างฉงน 

"......"

"ฟี้..." 

นอนหลับสบายเลยนะแม่คุณ..

นัยน์ตาสีวิสทอเรียเผยแววว่างเปล่าพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ อย่างชินชา ตรงหน้าของเธอคือรุ่นน้องสาวที่นอนหลับอุตุ เอนซบบนหมอนประจำตัวที่อีกฝ่ายตั้งชื่อไว้ว่าอลิซาเบส เป็นหมอนรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีหูกระต่ายสีดำ พร้อมกับการโชว์อภินิหารลอยตัวกลางอากาศซึ่งเป็นความสามารถที่จอมเวทย์ธรรมดาใช่จะลอกเลียนแบบได้ เพราะต้องใช้พลังเวทย์และความสามารถพอสมควร ทว่าตรงหน้าของเธอคือเซโร่ ไวโอเล็ต เพราะงั้นถึงได้ไม่แปลกใจกับปริมาณพลังเวทย์ของอีกฝ่ายเสียเท่าไหร่

"เซจัง อย่ามาหลับตรงนี้สิ!"

"อะ! เผลอหลับอีกจนได้..ฮ้าววว" คนเผลอหลับสดุ้งตื่นก่อนจะลงยืนอย่างมั่นคง

"เมื่อคืนไม่ได้นอนอีกแล้วเหรอ?" รุ่นพี่ตัวน้อยถามทักด้วยความเป็นห่วงก่อนจะจับจูงมือคนตัวโตกว่าให้เดินตามมา 

"รุ่นพี่ก็รู้ พวกนั้นหมู่นี้ออกมาก่อกวนบ่อย ๆ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่โลกฝั่งนั้น" ร่างสูงโปร่งเดินตามการลากจูงมายังเก้าอี้นั่งพักข้างอาคารหอนอน 

"เค้าหวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายนะ ท่านพี่ราฟและท่านพี่อิซาคนวิ่งจัดการจนหัวหมุนแน่ ๆ หวังว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยนะ" 

"ทางนั้นไม่น่าห่วง...เท่าทางนี้เนี่ยสิ..ฮ้าววว" 

บทสนทนาของทั้งสองผ่านไปอย่างเรียบง่าย ร่างเล็กหยิบหวีที่เก็บไว้ในช่องมิติค่อย ๆ สางเส้นผมที่พันกันยุ่งของรุ่นน้องสาว ผมที่ปรกหน้าปรกตาเกินไปก็หวีเก็บอย่างเรียบร้อยแม้จะไม่ทั้งหมดแต่ก็ดีกว่าผีจูออนก่อนหน้านี้มากโข 

"เอาละ เรียบร้อย!" 

ดิโอน่าชื่นชมผลงานของตัวเองอย่างพอใจ เส้นผมสีขาวซีดถูกผูกรวบไว้ด้วยริบบิ้นสีดำตัดกับสีผม เส้นผมที่ปิดหน้าปิดตาก็จับแหวกออกเผยให้เห็นปานสองเส้นรูปสามเหลี่ยมที่ใบหน้า แม้ใต้ตาจะดูคล้ำเพราะอดนอนแต่ก็ไม่ได้ดูหน้ากลัวเท่าตอนแรกแล้ว

"จริงสิ นอกจากมาถามเรื่องสารแล้วเค้าว่าจะมาชวนเซจังไปดูการคัดเลือกบ้านของน้องปี1ด้วยละ!" น้ำเสียงสดใสเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตส่องประกายวิบวับจนคนโดนชวนยากจะเอ่ยคำปฏิเสธได้

"......"

" (*^*) "

"..."

"น้าา (*^*)" 

"...."

"เข้าใจ..แล้ว ไปด้วยก็ได้" กดดันขนาดนี้ปฏิเสธได้ที่ไหนกัน!?

"เย้! ไปกัน!!"

.

.

ตอนแรกที่อยากมาส่องรุ่นน้องเพราะอยากเห็นหน้าค่าตาตัวป่วน ๆ ของปีนี้ แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอคนรู้จักเข้ากันละ.. สถานการณ์ตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบอันแสนน่าอึดอัด ร่างเล็กของรุ่นพี่สาวบ้านออร์ก้าและรุ่นน้องปี1ผมทรงกะลา กำลังจ้องหน้ากันนิ่ง คนนึงนิ่งเพื่อกดดันอีกฝ่าย อีกคนนิ่งแต่ดวงตากลอกไปมาอย่างคนมีชนักติดหลังพร้อมเหงื่อที่ไหลอย่างกับก๊อกน้ำรั่ว มีพิรุธสุด ๆ อ่ะบอกเลย..

"เอ่อ....."

"....."จ้อง

"พี่เดีย.."

"...."จ้อง

"...ก็ไม่อยากขัดหรอกนะรุ่นพี่...แต่ถ้าไม่คุย... เจ้าหนูจะเข้าหอสายเอานะ...." เสียงเอื่อย ๆ เอ่ยขัดออร่ามาคุตรงหน้า

"....เฮ้อ." 

"นี่มัชจัง.."

"ครับ.."

ร่างเล็กของรุ่นพี่ปีสามเอื้อมไปกุมมือที่ใหญ่และสากจากการฝึกฝนของคนอายุน้อยกว่า นัยน์ตาสีวิสทอเรียช้อนมากคนสูกกว่าด้วยสายตาที่เจือไปด้วยความเป็นกังวล

"ท่านพี่ราฟและท่านพี่อิซาไม่ทราบเรื่องนี้ใช่ไหมคะ?" มือเล็กลูบหลังมือใหญ่อย่างปลอบประโลม แม้อีกฝ่ายจะมีสีหน้านิ่งสนิทแต่ไม่อาจจะปกปิดสายตาของคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กได้ อีกฝ่ายกำลังกังวลแม้ส่วนนั้นจะไม่ใช่ส่วนที่เกี่ยวกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นแต่เป็นกังวลที่ทำให้ร่างเล็กที่อายุมากกว่าโกรธ

"ครับ.."

"เล่าให้เค้าฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"

น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของมัช เบิร์นเดด ค่อย ๆ เล่าเหตุการ์ณทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตั้งแต่แอบออกไปในเมือง จนกระทั่งเจอกับตำรวจเวทย์มนตร์ โดนยื่นข้อเสนอให้เข้าเรียนที่อิสตัลและขึ้นเป็นเทพประทานให้ได้ พี่สาวทั้งสองแค่ออกไปทำธุระข้างนอก(มิติ) ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ก็เกิดเรื่องขึ้นสะแล้ว ถ้าสองสาวกลับมาไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ถึงแม้จะคิดว่ารอบนี้อาจจะไปนานหน่อยก็เหอะ แต่หลัก ๆ ที่ควรระแวงคือพวกกระทรวงเวทย์มนต์ ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา ชีวิตของมัชได้วุ่นวายแน่ ๆ 

"..เข้าใจแล้วละ เค้าจะสนับสนุนมัชจังเต็มที่! ไม่ต้องห่วงเรื่องปัจจัยภายนอกทางนี้พอมีวิธีจัดการอยู่ละ" 

"อุส!" 

พอเคลียกันได้เรียบร้อยก็กลับมาอารมณ์ดีทันที วิธีการละเล่นที่บ้านเบิร์เดดก็เลยถูกหยิบยกเอามาใช้ ร่างแสนจืดจางถอยห่างจากร่างทั้งสองที่เริ่มกิจกรรมโลดโผนสไตล์สมองกล้าม นั่นคือการตบแปะอย่างกับกะเอาตายกันไปข้าง ความเร็วจนเหมือนกับเป็นเงามือหลายร้อยมือกำลังสัมผัสกันพร้อมกับสร้างลมหวนรอบ ๆ ร่างทั้งสอง 

ร่างซีดเซียวได้แต่คิดว่าตนกำลังมองเรื่องราวสุดแฟนตาซีอะไรอยู่ กล้ามเนื้อเพียว ๆ ทำอะไแบบนี้ได้ด้วย? เกินสามัญสำนึดเกิดไปแล้วเฟ้ย! ทำเอาตาสว่างกันเลยทีเดียว...

.

.

.

TBC