คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ภาพวาสีำาวถูวาแวนไว้บนฝาผนัลายเรียบอย่าใ นุลรีสัมผัสไ้ถึวามนัยที่แฝไว้ในภาพวาอไม้รูปุหลาบบนรูปเียนสีนั้น
อไม้สีำสนิทแมเป็น่อั้อยู่ท่ามลาโลศพแสถึวามรัอันเป็นอมะ ุหลาบำเบ่บานสะพรั่รปลายอุหลาบำเลือบผิวมันเาล้ายหยน้ำไหลเปรอะอยู่ลาภาพเียนสี
หิสาวรู้สึราวับว่าหล่อนำลัหลุมรัภาพวาภาพเียนสีวอที่แวนเรียรายเหล่านี้อยู่อย่าถอนัวไม่ึ้น
นุลรีมอภาพเียนสีวออย่าหลใหล หล่อนเือบเอื้อมมือไปับภาพนั้น โยัีที่สายาอเธอเหลือบมอเห็นป้ายสีทอัวอัษรสีน้ำาลเ้มเียนไว้ว่าห้ามับไม่ั้นโนปรับ
หิสาวหัห้ามใไว้ไ้ทันพลาเินไปมานศิลปะในโนถัไปอย่ารวเร็ว
นุลรีำไ้ว่าโนแสานนิทรรศาร ‘เสพ่อนาย’ มีประมา ห้าส่วน้วยัน สามส่วนแรหิสาวไ้ไปเสพมานุใแล้ว อีสอโนนั้นะอยู่ในอาารถัไปึ่อยู่รออยเล็ ๆในเมือฝรั่เศส
ปารีสเป็นหนึ่ในเมือแห่วามรุ่มรวยไป้วยศิลปะนานานิ ที่นี่มีพิพิธภั์มามายหลายแห่เปิรอรับนัท่อเที่ยวผู้นสายอาร์ที่หลั่ไหลมาอย่าเนือแน่น
หิสาวเินผ่านออมาาหน้าประูุ้ม้อนรับเพื่อะเินไปมานศิลป์ัแสในโนถัไป
นุลรีอรู้สึื่นเ้นไม่ไ้ นั่น็เพราะว่าโนที่อยู่ห่าไลถัไปเป็นผลานศิลปะอสราาเีย นัประพันธ์ที่ผันัวมาเป็นศิลปินอย่าเ็มัว
เธออมอภาพโปสเอร์ที่แปะผนัไม่ไ้ านในเปเปอร์เป็นวัสุล้ายระาษเลือบผิวมันวาวที่วาเรียรายล้ายับระในโบสถ์อาสนวิหารนัวยที่แว้นโอฟร็อส์ที่เธอเห็นเมื่อทริป่อนะมาลอเที่ยวนเียว
ฟราน์เป็นเมือที่นุลรีื่นอบมาที่สุในบรราเมือ่าประเทศที่หล่อนเยไปเยือน เพราะวามามอศิลปะั้แ่ประูเมือไปยัรูปเียนสี…หล่อนอหัวใพอโึ้นมาไม่ไ้
พิพิธภั์ วูลฟ์ แ มาเรีย ที่เิหล่อนมาูนิทรรศารอศิลปินหิในวันนี้ เป็นอีหนึ่มิวเียมที่เลื่อื่อในฟราน์เป็นอย่ามา นุลรีรู้ีว่านในวารอาร์ทุนรัศิลปะ และพวเา็เื่อว่าศิลปะ็รัพวเาเ่นัน
นุลรีบาะนิเทศศิลป์ในประเทศไทย ทว่าวันนี้หล่อนไ้รับโบนัสาแม่อเธอให้มาื่นมผลานเป็นราวัลที่หิสาวเรียนบ
ปลายเท้าสอ้าอหิสาวเินออมานอพิพิธภั์ นุลรียมือึ้นมาออนเอไว้เพื่อันวามหนาวเย็นออุหภูมิที่ล่ำลในปารีส
หิสาวสวมเสื้อสเวเอร์สีมพูส ้านในอเสื้อสเวเอร์เป็นเสื้อไหมพรมัวเล็ หาแ่บาแนบเนื้ออหิสาว
นุลรีเลือใส่เสื้อสเวเอร์ับระโปรอัพลีล้ายับระโปรนัศึษาเวลาที่หล่อนไปเรียนมหาวิทยาลัย
หิสาวเินออมา้านอ แสแอ่อนๆสาประายลมาเล็น้อย วอาทิย์ในรุปารีสทอแสอ่อนาหาแ่ายรัศมีอาบไล้ลมานฟาฟ้าสีรามลายเป็นสีฟ้าสใสนนุลรีเห็นเมที่รายล้อมบนท้อนภา
หิสาวเินไปามทา้อนหินที่เรียราย่อันอย่ารวเร็วเพียเพื่อหมายะมนิทรรศารุหลาบหินแสนปีอพิพิธภั์ที่หล่อนวาฝันวาแผนไว้ว่าะ้อูให้สัรั้หนึ่ให้ไ้ในีวินี้อเธอ
“พี่สาว…ุหลาบไหม้ะ” เสียหนึ่เอ่ยัึ้นะหิสาวำลัเินผ่านทาเ้าออหน้าพิพิธภั์ไปเพื่อไปอย่าอีอาารหนึ่ที่ำลััแสานที่เธอใฝ่ฝันว่าะมาู
นุลรีหยุมอมือเล็อเ็ายที่สุ่หลาบสีแสมาให้เธอเพียั่วรู่ หิสาวสัเเห็นเ็ายมีใบหน้าลมแ้มอเามีสีแล้ายมะเือเทศสุแ้มอยู่ วาอายหนุ่มมีสีน้ำาลเปล่ประายแวววับล้ายับเมล็ถั่วอัลมอน์
เวลานี้นุลรี้อเินทาไปมนิทรรศารุหลาบแสนปีให้ไ้ ทว่าหล่อนไม่สามารถที่ะรับอาเ็ายผู้ายอุหลาบแสนี้ไ้
หิสาวอรู้สึประหลาใไม่ไ้ว่าเหุไนพวเาะมาายุหลาบอไม้ในพิพิธภั์แห่นี้ หรือว่าพวเาะเป็นโรันแน่นะ
ในหนัสือพิมพ์อลัมน์นิยสารเือนภัยผู้หิไ้เยลเือนสาว ๆ เอาไว้ว่าในประเทศนี้มัมีโรุุมและเหล่าโระมีวิธีในารหาเหยื่อที่แ่าันออไป
หิสาวอรู้สึนลุไม่ไ้เลยเพราะเวลานี้หล่อนอรู้สึไม่ไ้เลยว่าเ็ายรหน้าอาเป็นมิาีพ็เป็นไ้
ิใฝ่ายีและฝ่ายั่วอเธอีันมั่วั่วไปหม ใหนึ่หล่อนเอ็สสารหาแ่อีใหล่อนนั้น็ลัว เหลือเินว่าเาะเป็นนร้าย และอาร้ายว่าที่หล่อนิไว้มา ๆ
วาู่สีสนิมอสาวเอเียทอมอวหน้าอเ็น้อย้วยวาระยับระยับพร่าพรมแสนัยน์าอเ็ายนนั้นพร่าพราว หาแ่ว่าลับมีหยาน้ำาไหลลอหน่วยา
ในที่สุิใฝ่ายี็นะิใฝ่าย่ำอนุลรีไ้ ิใฝ่ายีลับสามารถเอานะวามหวาลัวในใอหล่อนล
หิสาวโน้มัวลมาเพียเล็น้อยเพื่อุยับเ็ายัวน้อยแล้วึเอ่ยถามับเ็ายว่า
“เท่าไหร่้ะ” หิสาวเอ่ยถามเ็น้อยัวเล็ ะที่ไหล่้า้ายอหล่อนสะพายระเป๋าแบรน์เนมราาแพเหยียบแสน
ภาพที่อยู่้านหน้าอนุลรีเป็นเ็ายสวมหมวไหมพรมละม้ายล้ายหมวศิลปะ รอบหน้าอเ็น้อยนั้นมายเสียนนุลรีอรู้สึประหม่าเินอายไม่ไ้
“ราาไม่แพหรอ้ะพี่สาวแ่ 10 เน” เ็น้อยล่าว้วยน้ำเสียอู้อี้เล็น้อย
หิสาวถอนหายใอย่าโล่อ ไม่นานนัหล่อน็หยิบระเป๋าสา์ออมาาระเป๋าสะพายแบรน์เนมราาแพหูี่อเธอ
วาอนุลรีทอแสประายระยับวาววับ หิสาวส่ยิ้มหวานให้เ็ายัวน้อยที่ยัิ้วึ้น้าหนึ่
ทว่ายัไม่ทันที่หิสาวะไ้หยิบเิน่ายให้ับอุหลาบที่อยู่ในมืออเ็ายัวน้อย ไวเท่าวามิ ระเป๋าสา์หรูหราลวลายสวยในมืออหิสาว็ถูระาออไปามือหล่อนเสีย่อน
นุลรีมอบุรุษที่สวมหมวลุมปิบัใบหน้า้วยวามระหน หิสาวหวีร้อึ้นสุเสีย
ับพลันร่าอนุรารีล้มลสุแรเิ เวลานี้ระเป๋าสะพายราาแพหูี่อเธอ็ถูวิ่ราวไปเสียแล้ว
“่วย้วย้ะ…่วย้วย” หิสาวร้อเรียให้น่วย แ่แล้ว็หามีใรสนใเสียร้อเรียอเธอไม่
ผู้นแถวนั้นหันมามอและุบิบนินทาเธอ
อย่ารวเร็วไม่มีแม้สันที่มีน้ำใับนุลรี
นุลรีั้สิไ้ึัสินใเ็บระเป๋าสา์อหล่อนเอาไว้ในระเป๋าาเ หิสาวสูลมหายใเ้าปอเฮือให่อย่าพยายามนะับแรโทสะที่พวยพุ่ออมา
ในที่สุหิสาวาวเอเียัสินใวิ่ามโรผู้ร้ายที่เ้ามาโมยระเป๋าอเธอในทันทีที่หล่อนไ้สิ
หิสาววิ่ามนร้ายไปอย่าิ ๆนเห็นหลัอนร้ายอยู่ไม่ไลาหล่อนมานั
เมื่อนร้ายเหลียวมอ้าหลั็พบว่าหิสาวนั้นวิ่ามมานใล้ถึัวอมัน มันึเลี้ยวเ้าไปในรอแบและมืทึบไร้ึ่แสาโมไฟ
นุลรีเลี้ยวไปามรอทาที่มืทึบทันที หิสาวไ้ลิ่นอับอท่อน้ำทิ้ที่หล่อนวิ่เ้าไปใล้ทว่านี่ไม่ใ่เวลาที่เธอะมาิเรื่อท่อน้ำทิ้ที่ไม่วรมาอยู่ในอยนี้
นาทีวามเป็นวามายอนุลรีอยู่เบื้อหน้า่าหาล่ะ เพราะในระเป๋าอหล่อนมีพาสปอร์ หล่อนะไม่ยอมให้วายร้ายอย่ามันไ้ย่ามใแม้แ่น้อย
‘รอบนี้ายเป็นายยัยนุ’
โยัีที่ในอยนั้นเป็นรออยัน และเวลานี้ยัเ้าอยู่มาในอยนั้นึยัมีแสอาทิย์สาส่อลมาบ้าประปราย
+++
ความคิดเห็น