คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การแก้แค้น
ท่ามลาสายฝนที่หนัแบบไม่ลืมหูลืมา
‘พลอยมพู รันะ’ ในสภาพเือบเปลือยโน ‘มาร์วู’ ลาออมาที่ระเบียห้อพัผู้ป่วยวีไอพี สภาพอาาศหนาวเย็นปลายเือนุมภาพันธุ์ทำให้เนื้อัวอเธอสั่นเทาอย่าน่าสสาร
“พอเถอะ่ะ! ุมาร์! อย่าทำแบบนี้เลยนะะ พลอยหนาวะทนไม่ไหวแล้ว ถ้านอื่นเห็นะิยัไ” พลอยมพูอ้อนวอน และพยายามแะนิ้วแ็แรราวับีมเหล็ออาลำอ ไม่ว่าเธอพยายามอธิบายยัไเา็ไม่ยอมฟั ทั้ที่นอเาือผู้ัหาเสื้อผ้า้าวอเรื่อใ้ส่วนัวทุอย่าให้เธอเอ
“ผู้หิหน้า้านอย่าเธอรู้ัอายรู้ัหนาว้วยเหรอ?” มาร์วูยิ้มเหยีย
“ุที่เธอใส่วันนี้มันไม่ไ้่าาแ้ผ้าเิน้วย้ำ อยู่ในโรพยาบาลยัะทำัวร่าน เธอรู้สึันรหว่าามาใ่ไหม” เาับร่าบานัุ่เ่าบนเ้าอี้หินอ่อน ฝ่ามือ้าทีุ่มหลัอแนบใบหน้าเธอลับอบระเบีย
“ไม่นะ! นีุ่บ้าไปแล้วเหรอ!”
พลอยมพูเบิาว้าเพราะรู้ีว่าเา้อาระทำอะไร แ่เธอไม่สามารถ่อสู้ัืนเาไ้ เพราะายหนุ่มลูรึ่เาหลีอเมริันวัยสามสิบสามอย่ามาร์วูมีรูปร่าสูให่และมีพละำลัแ็แรมาว่าพลอยมพูหลายเท่า
“ผู้หิร่านแบบเธอ ้อเอนบ้าเท่านั้น ถึะสมน้ำสมเนื้อ”
มาร์ึาเั้นในลาสะโพผายลมลึ แล้วใ้นิ้วลาสอใส่เ้าไปในวามสาวสับแบอพลอยมพู
“หยุเถอะ่ะ ไ้โปร” เธออ้อนวอนทั้น้ำา แ่ไม่ว่าอย่าไรเา็ไม่แยแส
“หุบปาะ! ไม่ั้นันะลาเธอไปทำที่หน้าห้อ” มาร์ใ้น้ำเสียเหี้ยมเรียม่มู่เธอ านั้นเา็สอนิ้วที่สอเพิ่มเ้าไปในวามสาว
เาหวฝ่ามือใส่เนินเนื้อนุ่มนิ่มนเป็นรอยแ พลอยมพูรู้ีว่าารัืนะทำให้เธอยิ่เ็บหนั เธอไม่มีทาเลือ ึยอมหุบปาเียบและปล่อยมาร์ระบายใส่เธออารม์ให้หนำใ
“โนแหย่ไม่ี่ที็แะะแล้ว” เารูิปาเล แล้ววัท่อนเนื้อยาวแปนิ้วรึ่ออมาาบ็อเอร์
ร่าบาสะุ้เฮือ เมื่อสัส่วนแ็ร้อนอายหนุ่มเสือเ้ามาภายในวามสาวอย่าหยาบาย แ่พลอยมพู้ออทนให้ไ้ เพราะถ้าเธอแสวามเ็บปวออมา มาร์็ะยิ่ทำับเธอรุนแรมาว่าเิม
ทว่าสถานที่โล่แ้แบบนี้มันทำให้เธอรู้สึื่นลัวนเร็ไปหม ว่ามาร์ะสอใส่เ้าไปในัวเธอไ้สุนา ใบหน้าหล่อเหลา็แทบะลายเป็นสีเียวล้ำ
มาร์ปลเ็มัและึาเสแล็ับบ็อเอร์ล้วยวามุนเียว อนนี้เาไม่สนใอะไรทั้นั้น เรือนร่าาวผ่อนุ่มนิ่มอพลอยมพูทำให้เาร้อนรนนาสิไปแล้ว
“อ๊ะ!” พลอยมพูอไม่ไ้ที่ะราออมา เธอเอามือปิปาัวเอเอาไว้ ะที่ร่าบอบบาสั่นสะเทือนเพราะถูายหนุ่มระแทระทั้นเ้าหาไม่หยุ
“เธออบมาสินะ --อรัวแบบนี้ เสร็ไปี่รั้ล่ะ”
มาร์ระาเสื้อั้นในอเธอลมาอใ้านทรวออวบอัแล้วบีบยำ้อนเนื้อาวนวลนุ่มหยุ่นอย่าไม่ออมแร พลอยมพูเนื้อัวอ่อนปวเปียลไปอบนม้านั่ แ่เาพลิร่าเธอนอนหายานั้น็ยาเรียวเล็้าหนึ่พาบนพนัพิ และล่วล้ำเ้าสู่วามสาวอย่าป่าเถื่อน
ความคิดเห็น