คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
“พี่รัาวนะรับ” ภัทรศัิ์เอ่ยบอแฟนสาว้วยน้ำเสียอ่อนหวาน ารไ้อยู่สอ่อสอับเธอทำให้เามีวามสุยิ่นั
เารอโอาสนี้มานานแล้ว วันนี้เลิเรียนแล้วเา็รีบรับเธอึ้นรถหนีฝนออมาาโรเรียนในทันที แ่ฝน็ันลมาระหว่าทาเสีย่อน ทำให้้ออพัรระท่อมริมทา
“ฝนหนัเลยนะะพี่ภัทร” เนราวยิ้มเิน ่อนะหันมาปัเสื้อผ้าัวเอที่เปียปอนไปหม เสื้อผ้าเปียื้นอเธอทำให้เนื้อผ้าแนบไปับเรือนายสาว นั่นยิ่ทำให้เ็สาวูเ็ี่มายิ่ึ้น
“หนาวเหรอ” ภัทรศัิ์เอ่ยถาม เมื่อเห็นสาวน้อยห่อไหล่เ้าหาัน เนราวพยัหน้าอัวเอ้วยวามหนาว
“เี๋ยวพี่ะอให้ลายาวามหนาวเอ”
ภัทรศัิ์อรัร่าน้อยเอาไว้ในอ้อมแน แ่นั่นยิ่ทำให้เธอสะท้านมายิ่ึ้น
เาเยาอสาวน้อยให้แหนึ้นสบา วาอเาเ็มไป้วยไฟแห่วามปรารถนา ่อนที่ริมฝีปาหยัหนาอเาะ่อยๆ ประทับเ้าหา
เธอหลับาพริ้มยอมให้เาแนบริมฝีปาเ้าหา ทำให้ภัทรศัิ์ยิ่ไ้ใบูบริมฝีปาน้อยแสนหวานหนัหน่วยิ่ึ้น
“อุ๊ย! พี่ภัทร” เนราวอุทานเมื่อภัทรศัิ์เล้นลึทรวอนาเหมาะมืออเธอ เมื่อแฟนสาวถอยหนี เา็รุ้อนามิ เาะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุมือไปไ้อย่าแน่นอน
วันนี้เาะ้อพิิวามสาวอเธอให้ไ้ ่อนที่เาะเรียนบ เนราวถอยหนีไปนับผนัระท่อม และหมหนทาหนีเมื่อแฟนหน่มรุ้อนเธอนนมุม
ริมฝีปาอเาทำให้เธอมึน เาูบเธออย่าเนิ่นนานูื่ม บเม้มริมฝีปาบนล่าที่สั่นระริ สอมือเ้าในเสื้อนัเรียนอเธอเพื่อสัมผัสับทรวอสาวให้มายิ่ึ้น
“พี่ภัทร ทำแบบนี้ไม่ีนะะ” เนราวเอ่ยห้ามปราม้วยน้ำเสียสั่นเทา ใบหน้าแ่ำลามไปถึใบหู ริมฝีปาอเธอเผยออย่ายั่วยวน
“ไม่ทันแล้วละ เราูบันถึนานี้แล้ว” ถึะยัไเา็ไม่ยอมปล่อยเธอไปอย่าแน่นอน ภัทรศัิ์เบียายเ้าไปหาเธออี ท่วท่าอันแสนหวาเสียวนั้นทำให้เนราวร้อประท้วเบาๆ
ภัทรศัิ์แทรายเ้ารหว่าานวลเนียนอเธอ ระโปรนัเรียนสีน้ำเินรมท่าีบรอบถูถลึ้นไปเหนือเอวอ บาสิ่บาอย่าที่แ็ึำลัเสียสีอยู่ับเนินเนื้อสวาทอเธอ วาม่ำเยิ้มที่ไหลึมออมานเปื้อนาเในเนื้อบาทำให้เธอ้อหน้าแ่ำลามไปถึใบหู ้วยไม่ิมา่อนเลยว่าัวเอะมีอารม์ร่วมไ้ถึนานี้
“พี่ภัทร อ๊า... ไม่นะะ” เนราวร้อราเสียหลยามที่ส่วนปลายอวามแ็แร่เสียสีอยู่ับปาถ้ำสวาทอเธอ วาม่ำเยิ้มอทั้เธอและเาำลัทัทายันและันอย่าหยาเยิ้ม
เธอถอยหนีเา็รุล้ำเ้ามา้อนสะโพอเธอเอาไว้ให้เธอรอรับแ่นายอเาอย่าแม่นยำ
ร่าายให่โอเาที่สอแทรเ้ามาในเรือนร่าสาวมันทำให้เธอรู้สึเหมือนร่อายสาวะีาเสียให้ไ้
“พี่ภัทร” เสียราอเธอยิ่ระุ้นอารม์วามรู้สึให้เาปรารถนาเธอยิ่ึ้น เนราวร้อรวราแทบไม่เป็นภาษาในระท่อมหลัน้อยวบนฝนหยุ เธอเป็นอภัทรศัิ์้วยวามเ็มใเพราะวามรัที่เธอมีให้เา ึทำให้เธอยินยอมพร้อมใ
หลัาวันนั้นเธอ็ยอมเาเรื่อยมา ยิ่มีวามสัมพันธ์อันลึึ้่อัน เธอ็ยิ่รัเามายิ่ึ้น าินี้ะอมอบายมอบใให้เาเพียนเียวเท่านั้น
“พรุ่นี้ไปเที่ยวันนะรับ” ภัทรศัิ์เอ่ยวนแฟนสาว วันหยุสุสัปาห์เา็อยาไปเที่ยวับเธอ เธอเอ็เ่นเียวัน หิสาวรีบูแลยายโยารหุหาอาหารให้ท่านนเสร็เรียบร้อยแล้วออไปเที่ยวับแฟนหนุ่ม
ภัทรศัิ์ับรถมารับเธอที่ปาอยทาเ้าบ้าน ารบับเาทำให้ถูนินทาานในหมู่บ้าน ้วยว่าหมู่บ้านในนบทเ่นนี้ ใรทำอะไร ลูหลานบ้านไหนเป็นยัไ ะีหรือไม่ี็ล้วนมัถูนินทาอยู่เสมอ เธอไม่อยาให้ผู้เป็นยายไม่สบายใ ึหลีเลี่ยไม่ให้ภัทรศัิ์ไปรับไปส่ที่บ้าน
ยายอเธอบอว่าไม่วรมีวามรัในวัยเรียน เธอเื่อฟัผู้เป็นยายมาลอ แ่เอาเ้าริๆ เมื่อวามรัมาเยือน เธอ็ผิสัาับท่าน
แม่อเอ็น่ะ ็มีวามรัในวัยเรียน ลอเอ็ออมาผู้ายมันไม่รับผิอบ รอมใาย เอ็อย่าเป็นเหมือนับแม่อเอ็เ็า
นั่นเป็นประโยอผู้เป็นยายที่เธอไ้รับรู้มาโยลอ ใหนึ่็รู้สึว่ามันไม่วร อีใ็รู้สึว่าวามรัมันอาะไม่ไ้เลวร้ายอย่าที่ผู้เป็นยายพูเอาไว้็เป็นไ้
ภัทรศัิ์ูแลเธอีมา ไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึว่าเาะทิ้หรือไม่ริใเลยสันิ
วันนี้เธอแ่ัว้วยุแ็สั้นสีน้ำาลอ่อนที่เาื้อให้ เาบอว่าเธอสวมแล้วน่ารัี เธอสะพายระเป๋าเอาไว้้าน้า ้าวอทุอย่าที่เธอใ้อยู่ในปัุบัน เาเป็นนื้อให้ทั้หม
ภัทรศัิ์มอาาวๆ อแฟนสาวไม่วาา สายสะพายอระเป๋าที่พาาไหล่ลมาผ่านร่อออวบอิ่ม ทำให้หน้าอทั้สอนูนเ่นึ้นมาอย่าัเน
ความคิดเห็น