คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
“พี่ไม่อบให้ใรมายุ่มย่ามับพื้นที่ส่วนัว” เายายวามอีหน่อย ะเินไปยัู้เสื้อผ้ารมุมห้อ
“อาบน้ำ่อนไหม” เาเอ่ยถาม เธอส่ายหน้าไปมา เาึเินเ้าไปอาบน้ำ่อน แพรวพรรึ้นไปนั่บนเีย ่อนที่เธอะเผลอหลับไป้วยวามอ่อนเพลีย รู้สึัวอีทีหนึ่็เหมือนมีนมาแะ้อร่าาย
“อโทษที่ทำให้ื่น เห็นแพรวนอนัวท่าทาไม่สบายเลยะปรับท่านอนให้” ลิ่นหอมาสบู่เหลวที่เาใ้และลิ่นายอเาทำให้เธอใเ้นไม่เป็นส่ำ เา้อนเ้าใ้ร่าเธอ อุ้มึ้นเล็น้อย่อนวาไปลาเีย เธอเป็นนผอมบาน้ำหนัไม่เยอะ เาเลยอุ้มไ้สบาย
“นอนพัเถอะพี่ไม่วนแล้ว” เาึผ้าห่มผืนบามาห่มให้เบา ๆ ่อนะเปิหน้า่ารับลม เธอมอร่าสูอสามีาปริบ ๆ
หน้าแเมื่อิไปว่าเามีโอาสับเธอั้หลายรั้แ่ไม่ยอมทำอะไร เธอะวนเาฟีเอริ็ใ่ที่ ยาอายอเธอมันมีอยู่มาล้น
อนแรเธอ่วเลยเผลอหลับไป แ่พอื่นึ้นมาแล้ว็ไม่อยานอน่ออีเลย
“แพรวว่าแพรวอาบน้ำีว่า่ะ”
“้าวอเสื้อผ้าอแพรวพี่ให้นัารให้แล้วนะ” ่อนเธอะย้ายมาอยู่ับเา อินำเสื้อผ้า้าวออเธอมาัเรียมเอาไว้ให้่อนแล้ว พอเินทามาถึ็หยิบับใ้ไ้เลย เธอึมีแ่ระเป๋าเินทาใบเล็ ๆ อีใบเท่านั้น
“่ะ” เธอรับำ่อนะเลี่ยเ้าห้อน้ำ เาึแนอเธอเอาไว้ แพรวพรรเลิิ้วึ้นมอเ้าอมือหนาที่รั้เธอให้หยุ
“อาบน้ำเสร็แล้วลไปทาน้าวันนะ พี่ให้นเรียมเอาไว้ให้แล้ว”
“่ะ” เธอรับำ ยิ้มให้เา แพรวพรรรู้สึมีวามสุับวามเป็นอยู่อเธอับสามี
เธออาบน้ำอย่ามีวามสุ ่อนะออมาสวมใส่เสื้อผ้าและลไปรับประทานอาหารเย็นพร้อมเา
ลอารเินทาเาูแลใส่ใเป็นอย่าี มีอาหาร่าย ๆ ิรถมาให้้วย เธอเพิ่รู้ว่าเาสั่ให้แม่บ้านที่บ้านเธอทำั้แ่เ้า เพราะลัวเธอหิวระหว่าทา
อาหารมื้อเย็นเป็นอาหารเพื่อสุภาพ อิสั่ให้แม่รัวทำให้เธอโยเพาะ ั้แ่เธอบอเาว่าท้อ เา็เ้ามาูแลเรื่ออาหารารินให้เธอ ไม่อยาให้เธอินอาหารไม่มีประโยน์
“อร่อยัเลย่ะ” อาหารรหน้าไม่มันไม่เลี่ยน เหมือนอาหารลีนสำหรับสาว ๆ ที่อบลน้ำหนั แ่มันอร่อยมา ๆ เียวล่ะ หน้าาสีสันแปลไปาอาหารลน้ำหนัสีี ๆ ื ๆ นึ่ ๆ ้ม ๆ ไม่น่ารับประทานทั่ว ๆ ไป
“ินไมันีะไ้ไม่อ้วน เี๋ยวน้ำหนัแพรว็เพิ่มึ้นอีเพราะท้อ ถ้าเราินแ่อมัน ๆ ทอ ๆ ะยิ่อ้วน ะอึอัและไม่ี่อสุภาพ้วย”
“่ะ” เธอรับำ เาให้ินอะไรเธอ็ินไ้ เพราะเธอทำับ้าวไม่เป็น เรียว่าทำอะไรไม่เป็นเลย พวานบ้านานเรือนเธอไม่เยหยิบับแ่าานิยา พี่สะใภ้อเธอ รายนั้นลุอยู่แ่้นรัว
วามเบาบาในอารม์ที่โรธเลียพี่สะใภ้ลลไปไ้มาเมื่อไ้แ่านับอิ เธอรัพี่ายมา ไม่อยาให้พฤทธิ์เสียใ ลัวรอบรัวอพี่ายะมีปัหาเรื่อผู้ายที่มาิพันพี่สะใภ้ แ่พอมาิ ๆ ูแล้ว เธอไม่วรเ้าไป้าว่าย ึถอยออมาเียบ ๆ ปล่อยให้พวเาไ้ัารันเอาเอ เพราะพอัวเอมีรอบรัว็ไม่อยาให้ใรมายุ่วุ่นวายเ่นัน
“พี่ื้อหนัสือมาหลายเล่มเลยนะ เี๋ยวะอ่านให้ลูฟั่อนนอน” อิลูบหน้าท้ออเธอไปมา
แพรวพรรสะุ้เมื่อเาล้วเ้ามาสัมผัสหน้าท้อที่ยัแบนราบ เธอะพริบาปริบ ๆ ับสัมผัสอ่อนโยนนั้น
“่ะ” เธอรับำอย่าอบอุ่นใ ่อนเาะึมือออห่า ในใบิว่าะบอวามริเาไปีไหม เธอเผลอเม้มปาเบา ๆ แ่ใ็ไม่ล้า ลัวเาโรธไม่ให้อภัย
“ลัวพี่เหรอ” ู่ ๆ เา็ถามึ้น ใบหน้าอเธอเหลอหลา เยหน้ามอเาาปริบ ๆ
“ไม่ไ้ลัว่ะ แ่ไม่ิน” เธอ้มหน้าอบ ุ่อนแววาแห่วามัวลเอาไว้
“ไม่้อลัวนะ ืนนั้นพี่เมา แ่ืนนี้พี่ไม่เมา” เาเยาสาวให้แหนึ้นสบา เธอสะเทิ้นอาย หัวใเ้นไม่เป็นส่ำ ในะที่เาทาบทับริมฝีปาลมาบลึ สมออเธอหมุนว้ายิ่ว่าลู่า
เาะทำแบบนั้นริ ๆ เหรอ แพรวพรรถามัวเอ
“พี่อิะ” เธอันใบหน้าอเาออห่า พูเหมือนสำลัยามเาปลปล่อยริมฝีปาเป็นอิสระ
“ว่ายัไรับ” เาเลื้อยมือเ้าเล้นลึปทุมถันนาเหมาะมือ เธอัวแ็ทื่อ
“แพรว... แพรว่วแล้ว่ะ” เธอหลับาโพล่ออไป หัวใเ้นระทึ เาะัมือ หายใรุนแร ่อนะพลิร่าที่ร่อมทับเธออยู่ไปอี้านอเีย
“นอนเถอะรับ” เาุมพิหน้าผาอเธอ ่อนะห่มผ้าให้ แพรวพรรมอสีหน้าเรียบเยอเาแล้วเป็นัวล
“พี่อิโรธแพรวหรือเปล่าะ” เธอเอ่ยถามเา
“ไม่รับ รอให้แพรวพร้อม่อน” ำพูอเาทำให้เธอนึถึืนวันเ้าหอ ืน่อนเธอรุเา แ่ืนนี้เธอไม่พร้อมริ ๆ ถ้าเารู้ว่าเธอยัไม่เย เา้อับไ้ว่าเธอโหว่าท้อ ยิ่เธอเห็นเาีับเธอแบบนี้ เธอยิ่ไม่อยาให้เารู้วามริ
ความคิดเห็น