คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1.เพื่อไล่ออกจากเซฟโซน
มหาสมาพันธรัฐอิลลิเรียน ดาวสังเคราะห์บริวารดวงที่หนึ่ง
ปฏิทินดาว 100 / ปฏิทินโลกเก่า ค.ศ.2299
บรรยากาศในสมาพันธรัฐลิกซ์นั้นหนาวเย็นเป็นพิเศษ แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ขนบนท่อนแขนของคุณหมอหนุ่มลุกชันอยู่ตอนนี้
“นายต้องไปเที่ยวบ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่ทำงานแบบนี้”
เสียงดุของหญิงสาวคนหนึ่งดังออกมาจากโต๊ะทำงาน ภาพของเธอฉายอยู่เต็มจอกระจกทางซ้าย แต่แดเนียล เวลสันกลับเอาแต่จ้องจอทางขวาไม่ละสายตา
“เอเธอร์เป็นห่วงนายมาก เธอบอกว่านายไม่ได้กลับบ้านมาสองอาทิตย์แล้ว” ซินเซียชี้นิ้วใส่น้องชาย “โรงพยาบาลไม่ใช่บ้านนะแดน นายจะกินนอนที่นั่นไม่ได้”
พอได้ยินแบบนั้น แดเนียลจึงหันไปชักสีหน้าใส่พี่สาว “เมื่อไหร่พี่จะเลิกให้เอเธอร์คอยสอดแนมผมสักที”
“ก็นายไม่รู้จักดูแลตัวเอง แล้วพี่จะวางใจได้ยังไง” อีกฝ่ายชักสีหน้าส่งคืนกลับมา
แดเนียลหรี่ตามองกองขยะที่อยู่ด้านหลังพี่สาว “พี่เอาเวลาไปเก็บกวาดห้องทำงานบ้างเถอะ ผมว่าผมดูแลตัวเองได้ดีกว่าพี่นะ”
เขาดันเก้าอี้ถอยหลังแล้วผายมือให้ดูรอบๆ ห้องที่สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ ไม่ได้มีเอกสารกองสุมอย่างไร้อารยธรรมเหมือนห้องที่อยู่ในจอภาพ
“เราอยู่ในยุคที่เก็บข้อมูลไว้ในชิปประจำตัว แต่ทำไมในห้องทำงานพี่ถึงยังมีแฟ้มกระดาษอยู่อีก”
“ก็บอสชอบอะไรแบบนี้” เธอทำหน้าหน่ายใจ ก่อนจะกลับเข้าเรื่องเดิม “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง นายอาจดูแลเรื่องทางกายภาพได้ดี แต่เรื่องจิตใจไม่ได้เรื่องเลย เอาแต่ทำงานไม่มีพักผ่อนแบบนั้น นายคงโอเวอร์โหลดเข้าสักวันนึงแน่ๆ”
“เอาไว้ถ้าเริ่มเป็นเมื่อไหร่ ผมจะบอกพี่คนแรกก็แล้วกัน” แดเนียลหมุนเก้าอี้หนีจากหน้าจอ “แล้วความจริงก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดด้วย ที่ผมไม่ได้พักผ่อนก็เพราะงาน...”
“อย่ามาอ้างงาน อย่าหลบหน้าด้วย พี่รู้ว่าเวลาไม่มีเคสผ่าตัดนายก็หาเรื่องอยู่ที่นั่นต่อ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ แดน...พ่อกับแม่เป็นห่วงนายมากนะ ถึงได้บอกให้พี่โทรมาจัดการเรื่องนี้”
ให้ตายเถอะ ซินเซียรู้ดีเสมอว่าต้องใช้คำพูดแบบไหนมากดดันเขา แดเนียลจึงถอนหายใจแล้วหันหน้ากลับมา
“เข้าใจแล้ว คราวนี้จะให้ผมทำอะไรอีก”
“ไปพักผ่อนซะ นายไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น พี่จัดการทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว นายแค่เก็บของออกเดินทาง ไปทำตามแผนที่พี่วางไว้ก็พอ”
ซินเซียเอ่ยพลางโบกไม้โบกมือไปมา ทำเหมือนเรื่องที่เธอพูดเป็นเรื่องง่ายๆที่สมควรทำ
คุณหมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพดานขาวสะอาด เล่นวางแผนไว้เรียบร้อยแบบนี้ ฝืนปฏิเสธไปก็เปล่าประโยชน์
“แค่นั้นก็พอแล้วใช่ไหม”
“ใช่ แค่นั้นก็พอ” ซินเซียยกยิ้มมุมปาก สีหน้าพอใจมาก
“ตกลง”
แดเนียลตอบแล้วกดตัดสายพี่สาวทันที ไม่ทันสังเกตว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น
ซินเซียไม่ได้ทำเพียงแค่จองโรงแรมและร้านอาหารไว้ให้เท่านั้น เธอยังยื่นลางานให้เรียบร้อย และพอถึงเวลาเลิกงาน เอเธอร์ก็มาไล่เขาออกจากห้อง บอกให้ไปเตรียมตัวใช้วันหยุดสองวันหนึ่งคืนอย่างเต็มที่
เพราะเขาตกลงรับปากไปแล้ว แดเนียลจึงเลิกคิดแล้วกลับบ้านไปแต่โดยดี ในเมื่อมีคนใจดีจ่ายทุกอย่างให้ เขาก็ควรรับไว้และสนุกกับมัน
คุณหมอหนุ่มเดินถือแก้วกาแฟออกจากห้องทำงาน เลี้ยวซ้ายตรงไปยังบันไดหนีไฟ
เขาชอบเดินขึ้นลงบันไดมากกว่าใช้ลิฟท์ เพราะบันไดพวกนี้อยู่นอกอาคาร ทำให้เขาได้สูดอากาศด้านนอก ได้มองทิวทัศน์รอบเมือง
ไบโอ-03 เป็นเมืองระดับกลางในรัฐไบโอเนีย รัฐระดับสามของสมาพันธรัฐลิกซ์ เมืองแห่งการแพทย์
สิ่งที่เขาชอบเกี่ยวกับลิกซ์คือมันเป็นเมืองที่เงียบสงบ มีกลิ่นอายของความเศร้าปกคลุมเมืองอยู่รางๆ เป็นคลื่นความรู้สึกจากความเจ็บป่วยและความตาย
แต่กระนั้นก็พอมีความสุขแฝงอยู่บ้าง เพราะคนที่เดินทางมาที่นี่ล้วนพกความหวังมาด้วยเสมอ
แดเนียลเดินวนลงไปตามบันไดจนถึงพื้นเบื้องล่าง ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า บนถนนเหลือเพียงรถขนส่งข้ามรัฐกับรถส่วนตัวไม่กี่คัน
แต่ริมถนนมีคนสัญจรพลุกพล่าน บางคนก็เร่งรีบ บางคนก็เชื่องช้า ส่วนมากมักมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ตนหรือคนใกล้ชิดรักษาตัวอยู่
เขาเดินสวนทางกับกลุ่มคนส่วนมาก มุ่งหน้าไปยังเขตที่อยู่อาศัยที่ห่างไปห้าช่วงถนน
“อ้าว วันนี้กลับบ้านหรือครับคุณหมอเวลสัน”
เพื่อนบ้านคนหนึ่งเอ่ยทักทันทีที่เขาเดินเข้าไปในตัวอาคาร แดเนียลหันไปส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะตอบรับสั้นๆ
“ครับ”
แม้เขาจะพูดเพียงแค่นั้น แต่อีกฝ่ายดูพอใจอย่างยิ่ง คงเพราะแค่ได้เจอหน้าหมอเวลสันก็ถือเป็นเรื่องน่าประหลาดใจมากที่สุดในวันนี้แล้ว พวกเขาจึงเพียงยิ้มให้กันแล้วแยกย้ายไป
แดเนียลขึ้นลิฟท์ตรงไปยังชั้นยี่สิบ เขายกโฟนเทลที่ข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะปิดปากหาว ในใจคิดว่ารีบเปลี่ยนชุดแล้วออกเดินทางดีกว่า จะได้งีบระหว่างทาง
ชายหนุ่มเดินไปตามโถงทางเดินขาวสะอาด บนผนังมีโคมไฟสี่เหลี่ยมสีขาวติดอยู่เป็นระยะๆ และกล่องสี่เหลี่ยมสีดำเงาขนาดย่อมสองกล่อง แต่ละกล่องติดอยู่บนผนังฝั่งตรงข้ามกัน
เขาทาบข้อมือซ้ายลงบนกล่องดำทางขวามือ มีแสงวาบขึ้นครั้งหนึ่ง พอเครื่องอ่านดีเอ็นเอยืนยันตัวตนเรียบร้อย ประตูที่กลมกลืนไปกับผนังสีขาวก็เปิดออกอย่างแผ่วเบา
คุณหมอหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบเชียบ มีหลายครั้งที่เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้ามาในห้องเก็บศพ แต่กลิ่นมิ้นต์ผสมโรสแมรี่ช่วยดึงสติให้รู้ว่าที่นี่คือบ้าน
แดเนียลเลิกคิดแล้วเดินเข้าครัวไปล้างแก้วกาแฟ เขาเปิดดูตู้เย็นทั้งที่รู้ว่าข้างในแทบจะว่างเปล่า มีเพียงสตูเนื้อแช่แข็งสำเร็จรูปอยู่ไม่กี่ห่อ หลังจากกวาดตาดูอยู่สองรอบ เขาก็ปิดตู้เย็นแล้วเข้าไปอาบน้ำ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็มานั่งอยู่ในรถของตัวเอง มือหนึ่งใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่ยังเปียกอยู่ อีกมือป้อนจุดหมายปลายทางลงระบบ พอเห็นภาพสถานที่นั้นเขาก็อดคลี่ยิ้มไม่ได้
“หืม หรูขนาดนี้เชียวเหรอ รอบนี้ซีซียอมควักกระเป๋าเยอะขนาดนี้เชียว สงสัยจะรำคานเต็มที่แล้ว”
แดเนียลกดยืนยันจุดหมายปลายทาง รถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากกล่องพักรถใต้ดิน ก่อนจะลอยขึ้นสู่พื้นเบื้องบนอย่างนุ่มนวล
เขาเฝ้ามองระบบออโต้ไพลอตควบคุมรถเข้าสู่เส้นทางพอมั่นใจว่าระบบปกติดี เขาก็ปรับเบาะเอนลง จากนั้นก็ดำดิ่งเข้าสู่นิทรา
การเดินทางข้ามสมาพันธรัฐไม่ใช่เรื่องยาก เขาแค่ต้องตื่นมายืนยันตัวตนกับเอไอที่เฝ้าหน้าด่านสองครั้ง หนึ่งคือก่อนเข้าสู่ทางด่วนใต้ดินระหว่างสมาพันธรัฐ สองคือตอนที่โผล่กลับออกมาเหนือพื้นดิน
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่รัฐไอน์สไตน์ สมาพันธรัฐเมลคาร์ตค่ะ ขอให้คุณสนุกกับทริปพักผ่อนครั้งนี้”
ภาพโฮโลแกรมเต็มตัวของหุ่นเอไอเฝ้าชายแดนส่งยิ้มให้เขา แดเนียลยิ้มตอบ จากนั้นก็สั่งให้ระบบเริ่มขับรถต่อไป จนกระทั่งถึงโรงแรมที่พี่สาวจองไว้ให้
คุณหมอหนุ่มเปลี่ยนระบบเป็นบังคับด้วยมือ เขาขับรถเข้าไปจอดบนแท่นเช็คอินแล้วรอ
พนักงานต้อนรับคนหนึ่งคลี่ยิ้มกว้างเดินถือเปเปอร์ลิงก์เข้ามาหา เขาทาบข้อมือซ้ายลงบนกระดาษอิเล็กทรอนิกส์นั่น ก่อนจะกดรหัสยืนยันแปดตัวที่ซีซีให้มา
พอจอเปลี่ยนเป็นสีเขียว พนักงานโรงแรมก็ฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว้างเก่า
“ยินดีต้อนรับค่ะคุณเวลสัน เชิญค่ะ ดิฉันจะนำทางคุณไปยังห้องพักเอง”
แดเนียลดับเครื่องแล้วลงจากรถ พอเดินออกมาจนพ้นเขตแท่นเช็คอิน แท่นนั่นก็ผลุบหายลงไปใต้ดินเพื่อนำรถของเขาไปเก็บ อึดใจต่อมาแท่นว่างอันใหม่ก็ขึ้นมาแทนที่ทันที
“เชิญด้านนี้ค่ะคุณเวลสัน”
พนักงานต้อนรับเดินสับขาเรียวยาวอยู่เบื้องหน้า ขนาดสวมรองเท้าส้นสูงแหลมเปี๊ยบเดินบนพื้นกระเบื้องมันวับ เธอยังสามารถหันหน้ามาส่งยิ้มกว้างให้เขาได้ทุกๆสามก้าว ช่างเป็นหญิงสาวที่มากความสามารถเสียจริง
ที่นี่เป็นโรงแรมแบบสร้างเป็นหลังๆ แต่ละหลังมีรูปทรงและการตกแต่งแตกต่างกันไป
ซีซีเลือกการตกแต่งแนวเรียบหรูเอาไว้ให้ นี่ทำให้เขาพอหายใจออกได้บ้าง นับว่าเธอยังพอมีความกรุณากับเขาอยู่
แดเนียลทาบข้อมือบนกล่องอ่านรหัส พอประตูห้องเปิดออกก็เท่ากับการเช็คอินเรียบร้อย เขาจึงก้าวเข้าไปด้านใน
“ถ้าคุณต้องการอะไร กดเลข2036เรียกดิฉันได้เลยนะคะ”
พนักงานใช้มือขาวเรียวรั้งขอบประตูไว้ พลางส่งสายตามีความหมายมาให้
“ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับแล้วกดเลข2036ลงบนแป้นรับคำสั่งด้านในห้อง “ผมใส่ทิปให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
พูดจบเขาก็ดันประตูห้องปิดทันที ไม่สนใจสีหน้าผิดหวังของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
เขาตั้งใจมาพักผ่อน การยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมีแต่ทำให้เหนื่อยทั้งกายและใจมากขึ้นเท่านั้น
แดเนียลคิดพลางทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มฟู คงทำจากเจลใยนุ่นสังเคราะห์อย่างดี ทั้งปรับได้ตามสรีระที่กดทับ ทั้งเด้งคืนตัวทันทีที่แรงกดหายไป เป็นหนึ่งในตัวเลือกของเตียงชั้นดีสำหรับช่วงฮันนีมูนแสนหวาน
แดเนียลอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ แม้จะผ่านมาแปดเก้าปีแล้ว แต่เขาก็ยังจำเรื่องเหล่านี้ได้อยู่ พวกรายการสิ่งต่างๆที่เขาเตรียมไว้อย่างสูญเปล่า
ความคิดเห็น