คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ยามเมื่อสายลมแห่รัิาลพัผ่านม่านหน้า่าสีแเพลิพลันพลิ้วไหว เสียนรีบรรเลั้อสอประสานับเสียสนทนา
หาแ่เมื่อเทียบับเสียหัวใที่ำลัเ้นระรัวในอ หลี่เหิเย่ว ลับรู้สึว่าเสียภายนอเหล่านั้น่าเบาบานั สออุ้มืออนาื้นไป้วยเหื่อที่ผุึ้น้วยวามื่นเ้นยินี ริมฝีปาสีาเม้มเ้าหาันนเป็นเส้นร วาลมโ้อมอผ่านผ้าลุมหน้าลายนหยวนหยาอย่ารออย ยิ่ิถึำล่าวที่ว่า ืนเ้าหอมี่าุทอพันั่ ในหัวพลันผุภาพวาที่แม่สื่อนำมาให้นาเรียนรู้นสอแ้มร้อนผ่าว
ในะที่หลี่เหิเย่วำลัอยู่ในห้วภวั์วามิ เสียประูเรือนหอ็เปิออ ไหล่บาสั่นสะท้านเบาๆ ้วยวามื่นระหน ในใสั่นระรัวเมื่อิินนาารถึเหุาร์่อานี้ ใบหน้าาม้มหน้าหลบสายามอพื้นเรือน้วยวามเินอาย ยามที่มอเห็นปลายรอเท้าปัสีแสมาหยุยืนเบื้อหน้า หัวใอนา็เ้นระรัวเป็นทบทวีู
“พระายา รอ้านานหรือไม่”
น้ำเสียเอ่ยถาม้วยวามอ่อนโยน ทำให้หลี่เหิเยว่ใสั่นสะท้านนแทบหยุเ้น ริมฝีปาลี่ยิ้มว้า เอ่ยอบเสียแผ่วเบาสั่นเรือ้วยวามเินอาย
“มะ...ไม่เพะ”
สอมือบาำระโปรเ้าสาวแน่น ยามที่ผ้าลุมหน้าถูเปิออวาหวาน็้อนมอบุรุษรหน้า้วยใที่สั่นระรัว อ์รัทายาทฟ่เฟยเทียน บุรุษที่หิสาวทั่วแว้น้าเิ้ปรารถนาเียู่ ทว่าเวลานี้เาือบุรุษอนา อนาเพียผู้เียวเท่านั้น ไม่ว่าใรนา็ไม่ิแบ่ปัน
ร่าสูโปร่่อยๆ ทิ้ัวลนั่บนเีย้าายพระายาสาว ่อนะใ้มือหนาเยา ยับใบหน้ามโน้มลมาแนบิ เอ่ยเสียแหบพร่าแผ่วเบา
“หลี่เหิเย่ว...้ารอวันนี้มานานเหลือเิน”
น้ำเสียทุ้มหนัแน่น หาแ่เ็มเปี่ยมไป้วยวามอบอุ่นทำให้หัวใอหลี่เหิเย่วเิวามรู้สึหวแหน เอ่ยเสียหวานเรียานพระสวามีอนอย่าโ่ม
“อะ...อ์รัทายาท”
ริมฝีปาออ์รัทายาทฟ่เฟยเทียนยึ้นเล็น้อย วาม้อแววาหวานรหน้านิ่ ่อนะ่อยๆ ปล่อยมือาามนหันไปหยิบสุรามลยื่นส่ให้นา หลี่เหิเยว่้อมศีรษะอย่าเินอายแล้วรับอสุรามลมาื่ม้วยท่าทาอ่อน้อยามลัษะุหนูสูศัิ์
ยามที่สุรามลไหลผ่านลำอ วาหวาน็เปล่ประายยินี นับานี้นาือพระายาออ์รัทายาทฟ่เฟยเทียน ือนายหิแห่ำหนับูรพา ือว่าที่พระมาราอแผ่นิน้าเิ้ สรีทั่วแว้นะ้ออิาริษยาในวาสนาอนา แ่ทำไ้เพียยิ้มและนอบน้อม่อนา
เพียแ่ะที่ในใำลัฮึเหิมยินี หลี่เหิเย่วลับรู้สึแสบร้อนไปทั้ร่าราวับในายมีไฟใ้โลันร์ำลัแผเผา
มือบาับแนแร่อผู้เป็นสวามี หาแ่ยามที่หมายใะเปล่เสียร้ออวาม่วยเหลือ ในลำอลับล้ายถูบีบรันลมหายใ
ิั ทั่วทั้ใบหน้าโุ่มไป้วยเม็เหื่อ เ็บปวนไม่อาทรัวนั่บนเีย ทรุายลไปอับพื้นเรือนหอ
หลี่เหิเย่วยับมือับายุออ์รัทายาทฟ่เฟยเทียน พร้อมับเยหน้าส่สายาอ้อนวอน ทว่ายามที่สบวามอผู้เป็นสวามี ลับพบเพียแววาเย้ยหยันไร้วามัวล นามวิ้วเรียวไม่เ้าใว่าเหุใสายาที่รัใร่หลใหลนามาลอ ยามนี้ลับูเยือเย็นุน้ำแ็ลาทะเลสาบ
“เ็บปวมาหรือไม่”
อ์รัทายาทฟ่เฟยเทียนโน้มัวลเอ่ยน้ำเสียแผ่วเบา หาแ่ลับเยือเย็น ในแววามปราวามเย็นาโหเหี้ยมายั มือหนาับสอแ้มอนาบีบเล้นราวับะบระูอนาให้หัามือ
“หลี่เหิเย่ว เ้าวรรู้ไว้ว่า อวี้หลันือหัวใอ้า เ้าล้าแะ้อนา ้าย่อมไม่ปล่อยเ้าไปโย่าย”
วาอหลี่เหิเย่วายัถึวามหวาลัว ที่แท้นรหน้ารู้มาโยลอว่านาเป็นนวาแผนสัหารหวัอวี้หลัน ใบหน้าามส่ายหน้าไปมา สอมือับ้อเท้าอเาเยหน้าส่สายาร้อออ้อนวอน
หาแ่ยิ่เห็นนาทุ์ทรมานในสายาออ์รัทายาท
ฟ่เฟยเทียนลับยิ่มีวามยินี หลี่เหิเย่วร่ำร้ออย่าไรุ้่มเสียสอมือสั่นสะท้าน หยาน้ำาแปรเปลี่ยนเป็นสีโลหิ ร่าายเ็บปวนมิอาทานทน หลัาที่ิ้นรนอยู่ับวามทรมานแสนสาหัสอยู่ร่วมหนึ่เ่อ นา็ระอัโลหิออมา พร้อมับลมหายใที่าหายไปแทบเท้าพระสวามีอนในเรือนหอ
แม้้าะาย ้า็ายภายใ้ำแหน่พระายาเอในอ์รัทายาท เป็นสรีที่ทุนอิาที่สุ
อ่านถึบรรทันี้ หวัเฟยเฟิ่ ็ปิหนัสือในมือลทันที นาร้ายหลี่เหิเย่วผู้นี้เป็นถึบุรีเสนาบีให่ หน้าาามเป็นหนึ่ใน
ห้ายอบุปผาอแว้น ล่าวไ้ว่าอเพียนาายามอบุรุษมามาย็หลั่ไหลมาให้เลือนนับไม่ไหว แ่นัเียนลับทำให้นาร้ายที่สมบูร์แบบผู้นี้โ่มหลใหลพระเออย่าอ์รัทายาทฟ่เฟยเทียนนไม่ลืมหูลืมา สุท้าย็ายอย่าน่าอนาถใ ิแล้วหวัเฟยเฟิ่็ทำใอ่านนิยายเล่มนี้่อไม่ไ้ริๆ สุท้าย็โยนลในล่ออออน แล้วทิ้ัวลนอนเพื่อระับอารม์หุหิในใ
นาร้ายโ่มหลใหลในวามรันายแบบนี้มีแ่ในนิยายเท่านั้น หาเป็นเธอะไม่มีวันเป็นแบบนี้แน่นอน
.....................................................
นิยายเรื่อสุท้ายอุ "ยอบุปผา"
เนื้อเรื่อเบาๆ อ่านสบายๆ ฝารี้วยนะะ
ปล.เรื่อนี้ไร์รีอัพ บับ E-book ให้นะะ
ความคิดเห็น