ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สุดยอดพนักงานดีเด่น
แพรพรรหิสาววัย28ปี เธอมีอาีพเป็นพนัานออฟฟิศธรรมาๆ เ้าไปทำานเย็นลับบ้าน เธอไม่เยมีใรรออยู่ที่บ้าน เมื่อเธอลับถึบ้านเลยสัรั้ มันเป็นแบบนี้มานาน นานนเธอเือบำไม่ไ้แล้ว ว่ารั้หนึ่เธอเยมีรอบรัวที่อบอุ่นมา่อน
เธออยู่นเียวมาั้แ่อายุ15ปี เพราะพ่อับแม่อเธอแยันไป มีรอบรัวใหม่แล้วทิ้ัวภาระอย่าเธอ ให้ใ้ีวินเียว มีเพียเินที่ทั้สอโอนเ้าบัีมาให้ใ้่ายทุๆเือน ีวิวามเป็นอยู่อเธอเลยไม่ลำบานั
และเมื่อไม่นานมานี้พ่ออเธอที่ป่วยใล้าย ไ้โทรเรียเธอเ้าไปหา พร้อมแบ่มรให้เธอ เป็นเินำนวนหนึ่ึ่็เยอะพอสมว รเธอมีพี่น้อ่าแม่อีสอน นโื่อพิมพ์อายุมาว่าเธอ นเล็ื่อพร็อายุมาว่าเธอ นั่น็แปลว่า พ่ออเธอนอใแม่มานานแล้ว แ่เรื่อนี้เธอ็ไม่ไ้สนใ
เพราะลูๆทุนอพ่อเธอ ไม่ไ้มาสร้าวามเือร้อนอะไรให้เธอเลย แม้แ่นิ ออะใี่วยเหลือเธอมาลอ ้วย้ำโยเพาะพี่พร ที่อยโทรมาถามไถ่วามเป็นอยู่ อเธอทุรั้ที่พี่พรว่า ไหนะอฝาทุรั้ที่พี่พรไปเที่ยวที่่าๆที่ส่มาให้เธอ….หลัาแบ่มรแล้ วทุน็ุยันเล็น้อย ่อนที่ะลับบ้านไป
เ้าวัน่อ มาแพรพรร็ไ้รับ่าวร้าย พี่พรโทรมาบอเธอว่าพ่อเสียีวิแล้ว
“ฮัลโหลว่ายัไพี่พรมีเรื่ออะไรหรือเปล่า ถึไ้โทรมาเ้านานี้”
“ฮัลโหลแพร ฮึๆๆๆๆฮือๆๆๆพ่อ…พ่อเสียแล้วนะเมื่ออนีสาม เธอรีบมานะพี่ไม่รู้้อัารานศพพ่อยัไ”
พี่พรอบลับมา ทั้สอุยันอีเล็น้อย ่อนที่พี่พระว่าสายไป
แพรพรรรีบอาบน้ำแ่ัว เ็บอที่ำเป็นใส่ลระเป๋ า่อนะรีบับรถไปบ้านพ่ออเธอ…..านสวอภิธรรมศพอพ่อเธอ ผ่านมาแล้วสามวัน วันนี้เป็นวันเผาศพพ่ออเธอ สามนพี่น้อยืนส่พ่อเป็นรั้สุท้าย ่อนที่สัปเหร่อะปิเาเผา
“เสร็านศพพอแล้วพ่อเธอะอยู่เ็บระูอพ่อับพี่ไหม”พี่พิมพ์ถาม
“อยู่สิพี่ันเหลือวันลาอีสอวัน”แพรอบลับ
“แ่ันอยู่ไ้แ่อนเ็บระูนะพี่ อนลอยอัารไม่ไ้ไป้วย วันลาันหมแล้ว”พี่พรพูอบพี่พิมพ์
“อืมไม่เป็นไร ยัยแพร็อยู่้วย แลับไปทำานเถอะยัยพร”พี่พิมพ์พูพลาเ็บอที่ใ้ในวันเผา ไปืนที่ศาลาวั
เ้าวันเ็บระู สามพี่น้อพาันไปที่วั เพื่อะนำระูพ่อไปลอยอัาร พรแยับพี่น้อ เพื่อับรถลับไปทำานที่่าัหวั เหลือแ่ พิมพ์ และแพรที่นำระูพ่อไปลอยน้ำ
“ไปีนะพ่อไม่้อห่วอะไรแล้ว พิมพ์ับน้อูแลัวเอไ้ พ่อเหนื่อยมามาแล้ว”
“หลับให้สบายนะพ่อ ที่ผ่านมาแพรไม่เยโรธพ่อเลย แพรรัพ่อนะ”เมื่อแพรพูบ็มีลมเย็นๆพัผ่าน มันเป็นสัา ว่าพ่ออเธอรับรู้ และไ้าไปอย่าสบในภพภูมิหน้าแล้ว
หลัาเสร็สิ้นารลอยอัารแล้ว พิมพ์ และแพ ร็แวะราบหลวพ่อที่นับถือ แ่่อนที่ะแยย้ายันลับไปหลวพ่อไ้ล่าวับแพรึ้นมาว่า
“โยมทำวามีมามามายนะ วามีะเป็นเราะุ้มภัยให้โยม…ใล้เวลาะไ้เินทาไลแล้ว มีอะไรที่้อัาร็รีบทำนะโยม หลัานี้ไม่ว่าะเอับอะไร ็้อมีสิั้มั่นในวามีไว้นะโยม”หลวพ่อส่พระอ์เล็ให้แพรพรร
“เ็บิัวไว้นะโยม มันะ่วยุ้มรอโยมไ้” แพรพรรรับพระมาใส่ระเป๋าไว้ ่อนะเอ่ยถามหลวพ่อึ้นอย่าสสัยว่า
“เินทาไล?ิัน้อเินทาไลไปไหนหรือะหลวพ่อ”
“ลิิฟ้าอามาบอไม่ไ้หรอโยม แ่เมื่อถึเวลาโยมะรู้เอ”หลวพ่อล่าว
แพรพรรราบลาหลวพ่อ แล้วเินออมาหาพี่พิมพ์ที่ยืนรออยู่
“หลวพ่อว่ายัไบ้าเหรอแพร”
“แพร็ไม่่อยเ้าใเหมือนันน่ะพี่พิมพ์ หลวพ่อบอว่าอีไม่นานแพระ้อเินทาไล แพรไม่รู้ว่า้อไปที่ไหน พอถามหลวพ่อหลวพ่อ็บอว่า ถึเวลาแพระรู้เอ”แพรอบ
หลัาแยย้ายันลับบ้านแล้ว เ้าวัน่อมาแพรพรร้อับรถไปทำานแ่เ้า เธอหยุานไปหลายวันป่านนี้านท่วมโ๊ะเธอไปหมแล้ว เนื่อาไมมีใร่วยทำานในส่วนอเธอ
“อ้าวน้อแพรมาทำานแ่เ้าเลยนะ เสร็านศพพ่อแล้ว ทำไมไม่พัสัวันล่ะ”พี่ันทร์หัวหน้าแผนบัีนสวยเอ่ยถามแพร้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไรหรอ่ะพี่ันทร์ แพรไหว านเยอะแยะนานี้ แพรทิ้ไปไม่ไ้หรอ"แพรอบ
“้าๆยันนานี้ สสัยำแหน่พนัานีเ่นปีนี้ ็ะเป็นอแพรอีามเย”พี่แพรพูพร้อมหัวเราะเบาๆ
แพรพรรยิ้มให้พี่ันทร์่อนะเินไปที่โ๊ะทำาน เป็นไปามาบนโ๊ะทำานอเธอ มีแฟ้มานที่พนัานนอื่นๆเอามาวาไว้ เธอถอนหายใ ่อนะเริ่มทำานที่้าาไว้ เรื่อิีิเ่นในที่ทำานมีอยู่ทุที่ เธอปลแล้ว
เพราะว่าไ้ำแหน่พนัานีเ่น มาสามปี้อนไม่เย า ลา หรือว่ามาสาย เธออุทิศีวิให้ับาน นแทบไม่มีเวลาให้ัวเอ ทำานนไ้เลื่อนั้น าพนัานธรรมามาเป็น หัวหน้าานภายในเวลาไม่นาน ทำให้มีนไม่พอใเธออยู่หลายนเลยทีเียว
เมื่อถึเวลาเลิานเธอลับเ้ามาที่บ้าน ้วยวามเหนือยล้าเธอเยิเล่นๆว่า เธอ้อทำานหนันานี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อเธอ็ไม่ไ้เือร้อนเรื่อเินเลยสันิ เธอถอนหายใ่อนะเินเอาระเป๋า ไปวาบนโฟาเธอนั่ล พลาเ้าแอฟสีเียว เพื่อสั่อาหารมาทานที่บ้าน………
รอเพียไม่นานอาหารที่เธอสั่ ็มาส่หลัาทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอ็เรียมัวอาบน้ำ ะไ้มาูีรีย์สัอน่อนเ้านอน ในะทีู่ีรีย์ไปเธอ็หวานิถึำที่หลวพ่อไ้พูับเธอไว้ เธอะ้อไปไหน แล้วะ้อไปทำอะไรเธอิยัไ็ิไม่ออ นเธอผลอยหลับไป
“พี่๋าๆๆื่นๆๆน้อนิลหิวแล้ว พี่๋าื่นเถอะนะ”เ็น้อยเย่าปลุพี่สาว พลาส่เสียเรียให้พี่สาวื่น โยที่ไม่รู้เลยว่าพี่สาวไ้าเธอไปแล้ว
“เฮือ!!!!นี่มันอะไรันฝันนี่มันืออะไรัน”แพรพรรสะุัื่น เธอฝันเห็นเ็สอน นพี่ที่นอนแน่นิ่ เธอิว่าเ็นนั้นไม่มีีวิอยู่แล้ว
แ่เ็อีนนี่สิ ะอยู่ยัไเมื่อไม่มีพี่สาวแล้ว เธอสสารเ็สอนนั้นับใ แ่เธอ็ิว่ามัน เป็นแ่วามฝันแหล่ะ เธอถอนหายใ ่อนะยมือมาเสยผมัวเอ แ่่อนที่มืออเธอะยึ้นผ่านสายาไปนั้น เธอสัเุเห็น รอยแปลประหลา บนปลายนิ้วี้อเธอ มันมีรูปล้ายพระันทร์เสี้ยว รอยนี้เธอไม่เยมีมันมา่อน แล้วมันเิึ้นมาไ้ยัไเธอลอลูบไปมาบนรอยประหลา นั้น็ปราเป็นแถบเวลานับถอยหลัึ้นมา
“ื๊ๆๆๆๆนับเวลาถอยหลัย้อนไปยุ90ในอี4วัน3ั่วโม45วินาที ื๊ๆๆ”
แพรพรรใ หรือนี่เธอะ้อย้อนไปอีั้นหรือ นี่มันะเี่ยวับที่เธอฝันเมื่อืนหรือเปล่า เธอิพลามอที่รอยพระันทร์เสี้ยวที่ปลายนิ้ว หรือนี่ือมิิที่นาเอนิยายมีัน ใ่หรือไม่
เธอิไ้ ่อนะหยิบหมอน ที่เธอใ้นอนมาถือไว้ เธอลัเลไม่รู้ะใ่สิ่ที่เธอิหรือไม่ เธอเลยลอพูำว่า “เ็บ” ปราว่า อในมือเธอมันหายไปริๆ เธอใมา ่อนะหัวเราะออมาเหมือนนบ้า นี่ือเรื่อริ
เธอมีมิิริๆ ั้นแสว่าสอพี่น้อในฝันอเธอ ็ือเรื่อริที่ที่เธอะ้อไป่อน้าันาร เธอิไม่เลยว่าเมื่อไปถึเธอะ้อทำอะไร ไปแบบทั้ัวหรือว่าไปแบบวิา ถ้าที่ที่สอพี่น้อนั่นอยู่่ือที่ ที่เธอ้อไปเธอะ่วยให้สอพี่น้อนั้นมีีวิที่ีไ้อย่าไร เวลา็เหลือน้อยลเ็มที ในเมื่อมีมิิอยู่ับัวแล้ว เธอะ้อนอเ้าไปเ็บไว้ให้มาที่สุ เพราะเมื่อย้อนเวลาไปแล้ว เธอะไ้ไม่ลำบา
ิไ้ันั้นเธอึอาบน้ำแ่ัวแล้วรไปธนาารทันที
*****มาแล้วๆๆๆๆอนแรว่าะเ้นสมอออมาไ้ใ้เวลาไปนานเลยทีเียว
หวัว่าะอบันนะะเียนแบบ้นสเลยอาะมีำผิบ้าเพราะว่ายัไม่ไ้รอ
อีอนมาึๆนะะมาูันว่ายัยแพรอเราะนอะไรย้อนยุไปบ้า*****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น