คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Wrong Choices
Chapter 1
Sometimes the wrong choices bring us to the right places.
(บางครั้งการตัดสินใจผิดพลาด ก็พาเราไปอยู่ในจุดที่เป็นของเราอย่างแท้จริง)
รถยนต์สีดำเงาจอดลงตรงหน้าประตูทางเข้าของปราสาท ประตูรถยนต์ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นหญิงสาวหน้าตางดงามกำลังลุกออกมาจากภายในรถ ลมภายนอกพัดค่อนข้างแรงส่งผลให้ผมสีน้ำผึ้งของเธอปลิวปกปิดใบหน้า เธอค่อยๆยกมือปัดมันออก ทัดไว้หลังใบหู กิริยาทุกอย่างของเธอดำเนินไปอย่างนุ่มนวลชวนหลงใหล ไม่เว้นแม้แต่วองโกเล่รุ่นที่สิบคนปัจจุบัน หรือ ซาวาดะ สึนะโยชิ ที่หลงใหลในอิริยาบถนี้ไม่ต่างจากชายคนอื่นๆ
เพียงแต่เขานำหน้าผู้ชายทุกคนไปแล้วหนึ่งก้าว
ใช่แล้ว ‘ซาซางาวะ เคียวโกะ’ คือคู่หมั้นของวองโกเล่รุ่นที่สิบ
ดวงตาสีอำพันของเธอจ้องมองประตูปราสาทตรงหน้าที่สูงกว่าตัวเธอถึงสามเท่าตัว ความกว้างของประตูเพียงพอให้คนถึงยี่สิบคนเดินเรียงแถวออกมาได้พร้อมกัน บานประตูทั้งสองข้างค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นทางเดินหินอ่อนตรงกลางที่ทอดยาวออกไป
“คุณซาซางาวะ เคียวโกะ สินะครับ”
ชายสูงอายุคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากปราสาทกล่าวกับตัวเธออย่างนอบน้อม กิริยามารยาทของเขาราวกับพ่อบ้านที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของเหล่าชนชั้นสูงในยุโรป
จะว่าไปแล้ว ที่นี่คือ อิตาลี ก็ไม่แปลกหรอกถ้าหากจะมีพ่อบ้านแบบนี้อยู่
“ค่ะ”
เคียวโกะเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม ถึงแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มออกมา แต่แววตาของเธอมีความอบอุ่นแฝงอยู่ ทำให้ชายตรงหน้ารู้สึกนับถือเธอขึ้นมา สมแล้วที่เป็นผู้หญิงที่รุ่นที่สิบเลือก ไม่มีที่ติเลย
“เคียวโกะ กระเป๋าเธอมีคนเอาไปไว้ที่ห้องให้แล้วนะ ฉันไปก่อนล่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
เสียงของเบียงกี้ทำให้เคียวโกะนึกขึ้นได้ว่าเหตุผลที่เธอมาที่นี่คืออะไร
รถยนต์สีดำที่เธอเพิ่งลงมาสักครู่ ค่อยๆขับออกไปตามทางออกของปราสาทแห่งนี้ เคียวโกะรู้สึกโหวงเหวงใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าเธอถูกทิ้งไว้ให้ผจญกับโลกตรงหน้าคนเดียว แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะรั้งตัวเบียงกี้เอาไว้ เบียงกี้เองก็มีงานต้องทำ ยังไงซะเดี๋ยวพรุ่งนี้เบียงกี้ก็จะกลับมา เธอเองก็คงจะอุ่นใจขึ้นบ้าง
“ทางนี้เลยครับ”
ชายสูงอายุตรงหน้ากำลังนำทางเธอไปตามห้องโถงใหญ่ ก่อนจะพาเธอเดินขึ้นบันได ในปราสาทแห่งนี้เงียบมาก เงียบจนน่าขนลุก
“ที่นี่ไม่มีคนอยู่หรอคะ?”
เธอถามออกมาอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าที่เธอมาอยู่ที่นี่เพราะมีคนเยอะพอจะป้องกันเธอหรอกหรือ
“ทุกคนถูกรุ่นที่เก้าเรียกตัวไปกะทันหันครับ ตอนนี้คนที่อยู่ในปราสาทก็มีคุณสควอโล่ กับคุณลุซซูเรีย อ๋อ ผมชื่ออันโตนิโอ เป็นพ่อบ้านประจำปราสาทแห่งนี้ครับ”
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบ้านตอบคำถามเธอโดยไม่ได้หันมามอง พร้อมกับพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ผ่านประตูห้องต่างๆ บางห้องที่เธอเดินผ่านส่งกลิ่นคาวเลือดออกมา เคียวโกะรู้สึกขนลุกเมื่อนึกถึงภาพภายในห้องแต่ละห้อง
ทั้งสองคนหยุดเดินลงหน้าประตูห้องแห่งหนึ่ง ประตูห้องถูกแกะสลักจากไม้อย่างดี บ่งบอกว่าข้างในก็คงถูกตกแต่งอย่างพิถีพิถันไม่ต่างกัน ทางด้านขวามีประตูห้องที่เหมือนกับประตูตรงหน้าเธอทุกกระเบียดนิ้ว
“ห้องทางซ้ายเป็นของคุณซาซางาวะ ส่วนห้องทางขวาเป็นของคุณเบียงกี้ ถ้ามีอะไรให้รับใช้ สามารถกดกริ่งภายในห้องได้เลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”
ชายสูงอายุกำลังจะเดินจากไป แต่ถูกเสียงของเคียวโกะขัดเอาไว้ก่อน
“ห้องที่อยู่ตรงข้ามนี้เป็นของใครหรอคะ?”
เคียวโกะชี้ไปที่ประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอกับเบียงกี้ ประตูบานนี้สีเข้มกว่าและใหญ่กว่าประตูของห้องเธอและเบียงกี้รวมกันซะอีก บริเวณนี้นอกจากห้องทั้งสามนี้แล้ว ก็ไม่มีห้องอื่นๆอีก แสดงว่าห้องตรงหน้านี้จะต้องเป็นห้องของคนที่สำคัญมากแน่นอน
“ห้องคุณซันซัสน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะครับ”
อันโตนิโอพูดก่อนจะเดินจากไป
------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูปลุกร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น เคียวโกะมองทางนาฬิกาที่ประดับตกแต่งอยู่ภายในห้อง เข็มสั้นชี้ที่เลขสี่บ่งบอกว่าตอนนี้เวลาสี่โมงเย็นแล้ว
“คะ?”
เธอตอบคนที่อยู่นอกห้องด้วยคำพูดที่ไม่เชิงเป็นคำตอบหรือคำถาม เธอเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเสียงเคาะประตูหมายถึงอะไร ขออนุญาตเข้ามา หรือปลุกเธอกันแน่
“อีกสักพักจะถึงเวลาอาหารเย็น ตอนนี้ทุกคนกลับมาแล้วนะครับ”
เสียงของอันโตนิโอกล่าวผ่านประตูเข้ามา
“ขอบคุณค่ะ”
เธอตอบกลับไปอย่างประหม่า เอาจริงๆ เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าการมาอยู่ที่นี่จะเป็นแบบนี้ ตอนแรกเธอคิดว่าที่แห่งนี้ที่ได้ชื่อว่า วาเรีย จะให้ความรู้สึกป่าเถื่อนกว่านี้ แต่นี่ไม่ต่างอะไรกับในหนังยุโรปที่เธอเคยดูเลยแม้แต่น้อย
เธอเปลี่ยนมานั่งบริเวณขอบเตียงแทน เมื่อสักครู่เธอเผลอหลับไป คงเพราะการเดินทางครั้งนี้ทำให้เธออ่อนเพลียไปมาก ไหนจะเวลาที่แตกต่างกัน ถ้าตอนนี้ที่ญี่ปุ่นก็คงจะมืดแล้วสินะ
ซือคุง...
มือของเธอที่วางอยู่บริเวณหน้าตักกุมเข้าหากัน นิ้วเรียวลูบแหวนที่สวมอยู่บริเวณนิ้วนางข้างซ้าย
พันธสัญญาของเธอกับเขา...
ใบหน้าของเธอหมองลง ความเศร้าเข้าจู่โจมหัวใจของเธอทันทีทันใด ไม่รู้ว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเธอตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ครั้งล่าสุดที่เธอได้เจอเขา เขานอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด มีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด บริเวณใบหน้าสวมเครื่องช่วยหายใจอยู่ เธอทำได้เพียงแค่อยู่ข้างๆ รอให้เขาฟื้นขึ้นมา
เธอจำไม่ได้ว่าตอนนั้นใครเป็นคนเสนอความคิดที่ว่าให้เธอมาหลบอยู่ที่นี่ รู้ตัวอีกทีทุกอย่างก็ถูกจัดการเรียบร้อย ทั้งหนังสือเดินทาง ตั๋วเครื่องบิน ยังดีที่กระเป๋าเธอเป็นคนจัดเอง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต่างจากหุ่นเชิดที่คนอื่นคอยบงการว่าต้องทำอะไรบ้าง
เคียวโกะค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง เท้าของเธอก้าวไปที่ประตูก่อนจะเปิดออกไป
------------------------------------------
------------------------------------------
16 ส.ค. 2564
อันนี้แต่งไว้นานมากแล้ว เพิ่งมีโอกาสกลับมาเปิดอ่านอีกทีค่า รู้สึกเลยว่าตอนนั้นตัวเองใช้ภาษาเป็นกว่าตอนนี้มาก ตอนนี้คือคิดคำใช้คำไม่ออกเลย
ชื่อตอนของฟิคนี้ก็จะตัดมาจาก Quotes เปิดแต่ละตอนเนี่ยแหละ ไรท์เซฟ Quotes มาไว้เต็มเครื่องเลย เพื่อแต่งฟิคเรื่องนี้โดยเฉพาะ จริงจังมาก 5555
ใครอ่านแล้วมีความเห็นยังไงติชมได้นะค้า ไรท์จะพยายามเขียนเรื่องนี้ให้จบ เพราะไรท์มีชื่อตอนจบแล้ว (ก็คืออยากแต่งเรื่องนี้ เพราะเจอ Quote ที่ถูกใจไว้สำหรับใช้ตอนจบ 5555)
ฟิค 1886 อีกอันไรท์ไม่ได้ดองนะ สัญญาว่ากลับไปอัพแน่นอนค่า
แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 30 ก.ย. 2564
ความคิดเห็น