{FanFiction: Assassination classroom} Blood rose melody

ลำดับตอนที่ #1 : First Rose: Karma [RE]

     เรือนร่างเล็กโดดลงมาจากชั้นหลายต่อหลายชั้นของโรงเเรมที่ถูกจัดงานการกุศลบังหน้าเบื้องหลังเป็นงานที่เสี่ยต่างๆจะมาซ่องสุมทำกิจกรรมเรื่องเเบบว่ากับคนที่โดนจับมา  

    “ไซเลนท์…” โค้ดเนมพิเศษถูกเรียกโดยเด็กสาวผู้ครอบครองเรือนผมสีขาวพิสุทธิ์ เขาไม่ได้หันตามเสียงเรียกเเต่เดินอย่างรวดเร็วไปยังลานจอดรถเเทน 

     กริ๊งงงง~~~

    เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาเบาๆ เธอหนิบมันขึ้นมาก่อนจะกดรับ "สวัสดีค่ะ..."

    [เรียบร้อยเเล้วสินะ] 

    "ค่ะ....กรุณาโอนเงินเข้าบัญชีนี้ด้วยค่ะ..." น้ำเสียงที่ถูกเครื่องดัดไว้เเล้วส่งไปตามสาย [ได้ๆ] พูดจบก็ตัดสายไปเเละเสียงเเจ้งเตือนก็ดังขึ้นมา เงินจำนวนหนึ่งถูกโอนเข้ามา หล่อนเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งนอกหน้าต่าง

      เด็กสาวยิ้มก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์ ปล่อยให้สายลมอ่อนๆพัดผ่านใบหน้าสวยไป  "นี่...ยูตะ...จะไปไหนต่อหรอ?" เธอถาม "ไปที่ไหนกันดีอ่ะ!!"

      "...กลับไปญีปุ่น...ดีมั้ย?" ยูตะเสนอก่อนจะขับรถไปเรื่อยๆจนถึงสนามบิน กระเป๋าเดินทางเเละตั๋วที่นั่งถูกซื้อราวกลับเตรียมการไว้เเล้วเรียบร้อย พวกเธอเเค่เดินไปขึ้นเครื่องกลับญี่ปุ่น 

    "อ่า~~คิดถึงจังเลย~~" เด็กสาวโดดลงนอนเเผ่บนเตียงหลังใหญ่ ก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้นมา "ยูยะ...ไปซื้ออะไรกินกัน" พูดจบก็เดินออกไปจากบานประตู ทิ้งให้เด็กสาวนั่งงงกับความมึนๆอึนๆของพี่ชายตัวเอง เเต่เธอก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ทั้งคู่ซื้อของกินมานิดหน่อยเเละก็ชวนกันเดินกลับคอนโด ซึ่งเหมือนจะเป็นกรรมของหล่อนเลยเกือบต้องมาเจอลูกหลงจากคนหัวเเดงๆที่สูงกว่าเธอซึ่ง เอิ่ม…ดูเเววตาเขาสิอย่างกับไปโดนใครสักคนสักให้โมโหเข้างั้นเเหละยังไงซะ ยะจะไม่ยุ่งจะไม่เผือกด้วย เพื่อความปลอดภัยของชีวิตสงบสุข 

     “โรงเรียนนี้อ่ะหยอ?” ยูยะมองโรงเรียนตรงหน้าอย่างงงๆเล็กน้อยเธอก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าพี่ชายของตัวเองจะมาเลือกโรงเรียนนี้ทำไมกัน “โชคดีกับการสอบล่ะยัยยะ…”เขาพูดก่อนจะเดินหนีหายไปโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยแต่ก็ช่างเถอะโดนทิ้งแบบนี้มาหลายรอบแล้วนี่  เจ้าของเรือนผมสีขาวพิสุทธิ์นั่งลงบนเก้าอี้ยังใจเย็นพร้อมกับเปิดข้อสอบที่ตั้งอยู่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะขมวดคิ้ว ข้อสอบมันง่ายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย  เจ้าของใบหน้าสวยเขียนดินสอลงบนกระดาษคำตอบยังไม่ทุกข์ร้อนข้อสอบ 100 ข้อที่ว่ายากนักหนาแต่เขามานั่งลงบนโต๊ะได้แค่ 10 นาทีก็ออกไปท่ามกลางสายตาตื่นตระหนก 

        ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินออกมาเจอกับเด็กสาว “เสร็จแล้วหรอ….” คนถูกถามพยักหน้าตอบ

ในตอนนั้นเองเด็กน้อยทั้งสองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองจะได้พบกับเหตุการณ์เลวร้ายครั้งใหญ่พร้อมกับดวงจันทร์ที่บัดนี้เหลือเพียงเเค่เสี้ยวเดียว

        ขอให้ที่นั่นไม่วุ่นวายทีเถอะ… 

ห้อง E - End 

         ห้องอีที่ต่ำที่สุดในบรรดาห้องเรียนของที่นี่มันถูกตั้งอยู่ในอาคารเรียนเก่าๆที่ห่างจากโรงเรียนมากโข พูดตามตรง ที่นี่โทรมเเถมโคตรกันดารพอตัวเลย เเต่ช่างเหอะ ยะอยู่ได้เพราะยะไม่เเคร์ยังไงล่าาา วะฮ่าฮ่าฮ่า!!! 

ว่าเเต่… บรรยากาศมืดมนจังเลยฟร่ะ….. 

เด็กสาวผมขาวหันไปหันมาสายตาสอดส่องกับบรรยากาศมืดมนที่ช่างสวนทางกับอากาศอันร่มรื่น(แบบเต็มไปด้วยpm2.5)ของอาคารเรียนหลังเก่าบนภูเขา โห… ความสิ้นหวังที่ลอยออกมาจนกลายเป็นเอฟเฟกต์เหมือนในอนิเมะนี่มันคืออะไรกันล่ะเนี่ย… (=_= ) 

และแล้ว…. 

ความชิบหายก็ได้มาเยือน….

“เฮ้พี่ชาย…” ยูยะเอื้อมมือไปสะกิด(ดึง(กระชาก)เสื้อ)พี่ชายของตนอย่างยูตะโดยที่ตนเองยังมองภาพตรงหน้าแบบตาไม่กระพริบ “นี่ฉันเมาชาเขียวเมื่อเช้ารึเปล่าอ่ะ ทำไมฉันถึงเห็นปลาหมึกสีเหลืองสูงสามเมตรเเถมเดินบนดินล่ะ…” ไม่พูดเปล่า มือข้างที่ว่างเอามาขยี้ตาด้วย 

“ฉันว่าไม่… ว่าเเต่ นั่นไม่ใช่ทาโกะยากิเดินได้หรอกหรอ….?” 

ไม่ใช่พูดอย่างเดียว… ปาดน้ำลายประกอบฉากให้สมจริงสะด้วย ยะว่า…. ยูตะลืมกินข้าวเช้าชัวร์ (=_=;; )  

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ผมคือคนร้ายที่ระเบิดดวงจันทร์เองครับ ^^ ” 

ห๊ะ?…..   → ความคิดคนทั้งห้อง 

“แล้วผมก็วางเเผนจะทำลายโลกในปีหน้าด้วย~ ^^ ตอนนี้ผมคืออาจารย์ของพวกเธอ ฝากตัวด้วยนะครับ” 

งั้นขอเเทงไอ้หมอนี่สักห้าหกเเผลทีเถอะ!! → ความคิดคนทั้งห้อง  again 

ห๊ะ….วอทเดอเฮคอีสดีสสสสส  (=[]= ) → ยูยะ 

ตัวใหญ่ขนาดนี้…จับทำทาโกะยากิได้กี่ลูกนะ….(' ' ) ? → ยูตะ

“ส่วนฉันคาราสึมะ จากกระทรวงกะลาโหม ก่อนอื่น ต้องเข้าใจก่อนนะว่าที่ฉันจะพูดต่อไปนี้คือความลับระดับประเทศ ขอพูดตรงๆเลยเเล้วกัน ฉันอยากให้พวกเธอฆ่าไอ้สัตว์ประหลาดนี่ ” 

ถ้าฆ่าเสร็จเเล้ว….เอาไปทำทาโกะยากิได้มั้ยครับ….ผมหิว… (' ' ) ? → ยูตะ 

เด็กสาวเหลือบมองหน้าพี่ชายของตน คือ… ยะว่า ยะรู้ว่าพี่ชายกำลังคิดอะไรอยู่นะ… จ้องสะเขม็งเชียว…อีกสักนิดคงทะลุเเล้วล่ะ สงสัยเที่ยงนี้คงต้องรีบหาข้าวให้สะเเล้ว ก่อนที่จะไปงับหัวใครมากินเข้า (=_=;; ) 

“เอ่อ… เเล้วนั่ันมันอะไร มะนาวต่างนุดหรืออะไรสักอย่างที่จะมาทำลายล้างโลกงั้นหรอ” คนคนนึงที่เธอไม่รู้ชื่อ เอ…หรือเค้าบอกชื่อเธอมาเเล้ววะ… มุมู? อะไรสักอย่างต่อท้าย มะระ? มะระคุงงง ใช่เเล้ววว ชื่อมะระคุงนี่เองงง

ยูตะมองหน้าน้องตัวเองเเบบเอือมๆ นี่น้องใครกันนะ ทำไมความจำถึงน่ารักได้ขนาดนี้….

เด็กสาวมองภาพตรงหน้าอย่างสนใจพร้อมกับเปิดการใช้งาน ‘การระงับเสียงรบกวน’ (คนใช้ดิสคอร์ดจะรู้ดี--) เเถมจนท.คนนั้นยังพยายาม ย่อ ยก ชิด จ้วง เเทง ใส่ปลาหมึกยักษ์นั่นด้วยอ่ะ

โอ้… ยะว่านะ จริงๆปลาหมึกยักษ์นี่ไม่ได้เร็วหรอก เเค่คุณเจ้าหน้าที่จากกระทรงเค้าตามไม่ทันเท่านั้นเอ๊งงง 20 มัค ก้ไม่ค่อยจะเร็วเท่าไหร่เล้ยยย เเค่เอา *ความเร็วของเครื่องบินเจ็ทไปคูณกับ 25 เท่านั้นเอ๊งงงงง ไม่เร็วเท่าไหร่เล้ยยย 

หลังจากนั้นไปทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย ก็เเค่เออ ออ รับปืนรับมีดมาก็เเค่นั้น  เฮ้อออออ กะอีเเค่เด็กม.ต้น 30 คน รัฐบาลลล มึงคิดอารายอยู่ววว อย่ามาโยนขี้ให้เด็กเเล้วอย่าทำตัวเหี้ยเหมือนรัฐบาลประเทศของอิคนเขียนดิ---

ปัง 

“นากามุระซัง ! บอกเเล้วไงครับว่าการลอบฆ่าต้องไม่รบกวนการเรียนการสอนน่ะ!!” อาจารย์ปลาหมึกที่รับกระสุนพลาสติกไว้ได้ด้วยชอล์กหันกลับมาโวยวายใส่เด็กสาวผมบลอนด์ “ ขอโทษค่าา ”

“เชิญไปยืนอยู่หลังห้องเพื่อเป็นการลงโทษด้วยครับ!!”

ยูยะมองภาพตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจ ไม่ใช่คิดหนักเรื่องลอบฆ่านะ เรื่องนั้นน่ะชิลๆ เเต่ตอนนี้….. หนุเบื่อออ

“โอ๊ะ พักเที่ยงเเล้วสินะ ”

“อาจารย์จะไปกินเต้าหูมาโบที่ประเทศจีนสักหน่อย อ้อ ถ้าใครอยากฆ่าอาจารย์ก็โทรตามได้เลยนะครับ ” 

เอิ่ม…คือ ประทานโทษนะ ใครมันจะยอมเสียค่าโทรฟรีกันฟร่ะ--

“….ฮัลโหลครับอาจารย์ มาเป็นทาโกะยากิให้หน่อยสิครับ….” ว่าเเล้วก็ยกหูโทรศัพท์มากดเล่น เดี๋ยว-- ไอ้พี่บ้า เข้าใจว่าหิว เเต่กินเข้าไปเดี๋ยวท้องเสียสิเห้ย!! 

ว่าเเต่ อาจารย์ประหลาดคนนี้ก็น่าชื่นชมพอตัวเเหะ!! สอนเข้าใจง่ายมากๆเลยด้วย อื้มๆ อยากรู้จังเลยว่าจริงๆเเล้วเป็นผู้ใด๋มาจากทีใด จะเกี่ยวกับโครงการลับที่เราเคยได้ยินผ่านผู้ว่าจ้างรึเปล่าหว่า…. 

“ก็ะนะ…”

“พวกเรามันห้อง E นี่นา พยายามไปก็เท่านั้นแหละ” 

ประโยคเเสลงเเสนไม่ถูกใจยัยยะสุดพลันทำสาวเจ้าพลั่งปากออกไปสะได้ 

“งี่เง่าน่า ก็เเค่ห้อง E เเล้วมันทำไม ถ้ายังไม่ตายก็พยายามทำๆไปเถอะ ” เด็กสาวนั่งกอดอกก่อนจะไหล(เลื้อย)ไปกับโต๊ะเรียน พลางโยนขนมปังไส้ปลาหมึกให้พี่ชายของตน  บอกได้เลยว่ากริบคร่ะ-- ทั้งห้องนี่เงียบกริบเลยค่าาา ตรููพูดไรผิดไปรึเปล่าวะ 

“เฮ้ยๆ นี่หล่อนด่าใครอยู่วะ!” เทราซากะ ใช่ ไอ้หมอนี่เธอจำชื่อได้เเม่นเลย เพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันสักเท่าไหร่--- “ไม่ได้ด่าหรือว่าใครทั้งนั้น แค่พูดลอยๆแล้วฝากไว้ให้คิด” ป้องปากหาวเเล้วก็หยิบขนมปังไส้ถั่วเเเดงกับนมมากิน ยะโนสนโนเเคร์ เพราะยะหิววว----

“เฮ้ย นางิสะ มากับพวกเราทีสิ ไปวางแผนลอบฆ่ากัน ” 

เด็กหนุ่มผมฟ้าพยักหน้าตกลงก่อนจะเดินตามออกไป  ยูตะผู้ตะหงิดใจก็ทำเเค่มองตาม เเบบว่า ไอ้พวกเชรี่ยนี่มันไปทำไรกัน-- 

เเต่พอคาบภาษาญี่ปุ่นเท่านั้นเเหละ รู้เรื่อง 

ยูยะผู้นั่งทำหน้าเครียดเพราะเงื่อนไขของกลอนที่ต้องเเต่งเเบบมีคำลงท้ายว่่าหนวดเอย พร้อมมานั่ง งงกับตัวอย่างกลอน ขอบคุณ…ช่วยได้มากโคตรๆเลยจารย์ (-*- ) 

“ถ้าเสร็จเเล้วก็อย่าลืมเอามาส่งนะครับ อาจารย์จะได้ตรวจว่าถูกหลักไวยากรณ์เเละใช้คำได้สละสวยรึเปล่า” 

งั้นส่งกระดาษเปล่าได้มั้ยคะ/ครับ  (-_-;; )   → ยูตะ & ยูยะ 

“ถึงจะฟังดูแปลกๆก็เถอะ เเต่อาจารย์ชื่ออะไรงั้นหรอคะ ” 

“งั้นก็ให้อาจารย์ชื่อทาโกะยา--” 

“หยุดเลยพี่ชาย / นายเลิกหิวสักนาทีนึงได้มั้ยเนี่ย…. ” 

คนในห้องพูดขึ้นมาอย่่างพร้อมเพรียง โธ่.. ไรอ่ะ ก็เค้าหิวง่ะ T w T 

ยังไม่ทันได้ทำอะไรหลังจากนั้น รู้ตัวอีกที ยูตะก็ดึงเธอลงไปใต้โต๊ะ พร้อมกับเสียง ‘ปั่ก’ ที่เดาได้เลยว่าดั้งคงไปกระเเทกกับขอบโต๊ะเข้า เลือดกำเดาไหลจากจมูกเป็นทางเนื่องเพราะเหมือนดั้งหัก---  เเต่ไม่หักหรอก เพราะคนสวยอย่างยะไม่มีวันตายยังไงล่าาา ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า--- * หัวโขกกับโต๊ะอีกรอบ * อิไต๊….. 

“อาจารย์ลืมบอกไป พอดีอาจารย์ลอกคราบเดือนละครั้งน่ะครับ ^^ ” 

เเล้วก็บ่นอะไรสักอย่างที่ยะไม่ได้ฟัง ว่าเเต่ป้ายชื่อบ้านนั่นมาได้ไง---- จนกระทั่งอาจารย์ปลาหมึกเดิน(?)เข้ามาพร้อมยื่นทิชชู่ให้ซับเลือดนั่นล่ะ 

“อายามิซัง อาจารย์ว่าเช็ดเลือดกก่อนดีกว่า ” 

เธอรับมาเเต่โดยดีก่อนที่จะซับเลือดตัวเอง  ไม่นะ… ดั้งตรู หักป่ะวะ 

“ขอบคุณค่ะอาจารย์ แล้วก็เรียกชื่อต้นเเทนก็ได้นะคะ เรียกอายามิเเล้วเหมือนเรียกพวกเเราสองคนพร้อมกันเลย อะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ” เธอหัวเราะเเห้งๆ

“โอ้ ~ ได้เลยครับยูยะซัง ” 

“อาจารย์ที่ฆ่าไม่ได้…ฆ่าไม่ได้…อ๊ะ! อาจารย์โคะโระเป็นไง !!” 

“อาจารย์โคะโระ?”

“หืม?” 

หลังถูกตั้งชื่อเเบบเสร็จสรรพ จารย์แกก็มองด้วยความสงสัย อืม… ยูตะเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเค้าส่งกระดาษเปล่าได้มั้ย เค้าคิดไม่ออก-- 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ในที่สุดก็ได้กลับบ้าน…. ยะจะได้ไปทำกับข้าวให้พี่ตัวเองกินสักที หิวตลอดเวลาเลย--- 

ช่างเถอะ ทำไมสุดท้ายต้องโดนใช้ไปซื้อของด้วยล่ะะะ 

เด็กสาวเอามือไปทึ้งผมตัวเองเเบบไม่รู้ตัว ก่อนที่สุดท้ายจะมัดรวบมันเอาไว้แล้วเดินไปเลือกของในร้านสะดวกซื้อเล็กๆ…. เอ๊ะ หรือไม่เล็กหว่า 

จะว่าไป….เเวร์ อาร์ ยูว ล่ะน้ำส้มมมม ฮัลโหลววววว

โอ้ เจอล่ะ 

เด็กสาวตะเร้กดุ๊กดิ๊ก-- ไม่ใช่ๆ เด็กสาวเดินไปที่ชั้นวางเครื่องดื่มก่อนจะหยิบชาเขียวกับน้ำส้ม เเต่ด้วยความที่มันอยู่สูง เธอเลยต้องเขย่งเท้าสักนิสส 

เงาของบุคคลตัวสูงกว่าทาบทับลงมา พอหันไปสังเกตุก็เป็นเด็กหนุ่มที่ีสูงพอๆกับยูตะ เรือนผมสีเเดงเข้าคู่กันกับดวงตาสีอำพันสะดุดตา 

อุ้ยหล่อ----

แค่กๆ อะเเฮ่มๆ ไม่วอกเเวกๆ โอ๊ะ เขาไปเเล้วเเหะ ไปพร้อมกับนมสตอเบอร์รี่--- เเหม่ ยังอุส่าต์ตาดีอีกตรู ช่างเถอะะะ อาาาา กลับบ้านว้อยไอ้ยะ

พอเดินออกมาจากนอกร้านสะดวกซื้อก็มี….เอิ่ม คนหรือปลาบู่ชนเขื่อนวะ (= = ) “เฮ้ย น้องสาว สวยดีนี่เรา มากับพี่ป่ะจ๊ะ” ตัวปลากรอบ

จ๊ะ *่อง--- 

“มึง อย่าไปเเซวน้องเขาดิน้องเค้าเขินนะเว่ย” ตัวปลากรอบ(ทอดอร่อย) 

“…หนูมีพี่ชายคนเดียว…เเถมไม่ได้หน้าเหมือนสันขวานด้วย….”

“อ่าวๆ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเค้าไม่ชอบ :) ”

อุ้ย…พ่อเทพบุตรคนนั้น----- 

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นพ่อหนุ่มหัวเเดงก็สาวหมัดใส่ตัวปลากรอบ โอ้โห…ดูท่าจะหมัดหนักใช้ได้ (*^* )  “…อ่า…ว่าไงตัวเล็กไม่กลับบ้านหรอ?” ห๊ะ…คือเค้าด่าหนูว่าเตี้ยหรือจะชมว่าตัวเล็กน่ารักกันคะ หื้มมมม  แล้วรอยยิ้มอันน่าไม่ไว้ใจนี่อะไรคะ-- ไม่น่าใช่ล่ะเทพบุตร-- ปีศาจชัดๆ--- 

“ฉันมีชื่อไม่ได้ชื่อตัวเล็กสะหน่อยนะ….” 

“อ้อหรอ งั้นชื่ออะไรล่ะ” รอยยิ้มอันไม่น่าไว้ใจถูกส่งมาเพิ่มอีกโอเค-- รีบไปจากตรงนี้เถอะเนอะ “พอดีพ่อกับเเม่สอนมาว่าอย่าคุยกับคนเเปลกหน้า^^” หรือหน้าเเปลก-- นุว่าเค้าแปก… “แปลกอะไรกันล่ะ ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอเลยนะ ตอบแทนด้วยการเเนะนำตัวสักหน่อยสิ” 

“ไว้ถ้าคราวหน้าไม่เจอกันจะบอกนะคะ ลาก่อนค่าาา ” ไม่ทันจบคำพูด สาวเจ้าก็วิ่งฉิวออกไปสะเเล้ว “อ่าว…” เขามองตาปริบๆก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับนามบัตรสีขาวเขียนด้วยตัวหนังสือสีเเดงเหมือนกับสีผมกับสีตาของคนที่วิ่งออกไปเมื่อกี้ 

 ‘ i  W A T C H  Y O U ’ b.R

‘ B l A C K  r o s e ’ 

นามบัตรเเปลกจังวะ…. ดูท่าเค้าจะคิดดังไปหน่อย เเต่ถึงเเบบนั้นเค้าก็เก็บมันไว้ เอาไว้เจ้าของมันกลับมาเอามันคืนเมื่อไหร่น่ะนะ สงสัยต้องคิดวิธีเอาคืนเด็ดๆสะเเล้วสิ ;)

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

Talk with ไรท์เด๋อ

[ไรท์ยู]

อันนี้ไรท์รีตอนเก่าๆให้ยาวกว่าเดิม เเล้วก็เขียน 1 ตอนให้เท่ากับในอนิเมะเลยนะะ เเต่อาจจะมียาวไปบ้างเเหละ-- สวัสดีผู้อ่านจ้าา ว่าเเต่คำพูดของยะในนามบัตรคืออะไรนะะ

[ไรท์นัท]

55555555 อุ้ยหล่อว่ะ  เเล้วทำไมลูกชายฉันไปเปลี่ยนสปีชีส์ให้อาจารย์เป็นทาโกะยากิล่ะ 5555555 คิวปิดอีสน้ำส้ม