ลมห่วงรัก (E-Book)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

เสียงทุ่มเถียงดังภายในห้องทำงานของรองประธานหนุ่ม โดยคู่กรณีนั้นมีศักดิ์เป็นย่าเป็นหลานกันโดยแท้ แม้ว่าทั้งสองมักจะถกเถียงในเรื่องความเห็นที่ต่างกันบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะรุนแรงที่สุด เพราะชนวนเหตุเป็นเรื่องที่ผู้เป็นหลานไม่อาจยอมความได้เหมือนทุกครั้ง

‘ผมยอมคุณย่าได้ทุกเรื่องแต่เรื่องนี้ผมต้องขอปฏิเสธ!’ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมน้ำเสียงไม่ให้กระด้างเกินควร แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นก็ถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดได้ชัดเจนและเต็มเปี่ยม

‘ไหนแกบอกว่าจะทำทุกอย่างให้ฉันสบายใจยังไง แล้วทำไมแกถึงกลับคำ’ หากแต่สตรีสูงวัยผู้มีศักดิ์และสิทธิ์ของญาติผู้ใหญ่ที่ต้องเคารพยังคงปักหลักในความคิดของตนเช่นกัน

‘คุณย่าครับ’ เขาสูดลมหายใจลึกระงับอารมณ์ไม่ให้พุ่งทะยาน ‘อะไรก็ได้ที่ทำให้คุณย่ามีความสุข ผมยอม แต่ถ้าความสุขของคุณย่ามันทำให้คนอื่นเดือดร้อน ผมทำไม่ได้’

‘มันก็แค่สัญญาชั่วคราว!’ คุณหญิงราณีทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เต็มแรง จ้องอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่แม้จะโรยราตามวัย หากแต่ยังฉายแววความตั้งใจที่จะทำตามความต้องการของตน

‘แต่สัญญาแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกันแค่ชั่วคราว แล้วผมก็กำลังคบหากับปริมอยู่ คุณย่าก็รู้’ 

‘หรือแกจะทำแบบถาวรก็ได้นะ ฉันจะยินดีมาก ยังไงเสียแกกับปริมประภาก็ไปกันไม่ได้หรอก ความเหงาของแกมันเปลี่ยนเป็นความรักไม่ได้’

‘อย่าเอาความสัมพันธ์ของผมกับปริมมาเกี่ยวกับเรื่องนี้!’ 

ในที่สุดเส้นความอดทนก็ขาดผึง แต่แค่แวบเดียวที่เห็นหยาดความชื้นเอ่อที่ขอบตาของคนเป็นย่า ชายหนุ่มก็จำต้องเก็บกลั้นความรู้สึกทั้งมวลกลับคืนเข้าสู่กายด้วยการสูดหายใจลึก กดอารมณ์ที่กำลังรุมร้อนในผ่อนปรนลงก่อนเปล่งคำพูดด้วยสุ้มเสียงของคนที่เป็นยอมจำนน

‘ผม... ผมไม่อยากให้คุณย่าใช้วิธีนี้กับเด็กคนนั้น’

‘ฉันรู้...รู้ดีว่าเรื่องนี้บีบคั้นหัวใจแกเกินไป แต่หากไม่รักษาสิทธิ์การซื้อไว้ก็เกรงว่าที่ดินผืนนั้นจะตกอยู่ในมือคนอื่น แกไม่รู้หรอกว่าที่ดินแห่งนั้นมีความสำคัญกับฉันแค่ไหน จะช่วยฉันหน่อยได้ไหม ถ้าเขาไม่ตกลงฉันก็จะรามือ’

ใช่เขาไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าต้องยึดมั่นแต่จะได้ที่ดินผืนนั้นมาครอบครอง รวมถึงทุกคนในปรเมศศิวะวงศ์ก็คง       ไม่เข้าใจเช่นกัน

‘ไม่มีอะไรในโลกที่ฉันต้องการจากแกอีกแล้วปราณ แค่สี่ปี...แค่สี่ปีเท่านั้น พอครบอายุสัญญาแล้วก็แล้วกัน เมื่อฉันได้เป็นเจ้าของที่ดินนั้นแล้ว ฉันก็จะไม่ยุ่งกับฤทธิ์นาคาอีกเลย’

เสียงพูดนั้น สั่นเครือจนทำให้หลานอย่างเขารู้สึกอกตัญญู

‘สี่ปี...สี่ปีเท่านั้นนะครับ...คุณย่า’

“คุณปราณคะ ดิฉันนัดทนายความไว้เรียบร้อยตามวันที่คุณหญิงต้องการแล้วค่ะ”

เสียงเลขานุการของชายหนุ่มส่งข้อความผ่านเครื่องอินเตอร์คอม ดึงความคิดชายหนุ่มให้กลับเข้าสู่หน้าที่      รองประธานบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ควีนส์คอร์ปอีกครั้งหลังจากจมดิ่งไปกับสัญญาที่ให้ไว้แก่ผู้มีพระคุณ

“ขอบคุณครับ คุณช่วยถ่ายเอกสารสัญญาทั้งสองฉบับให้ผมด้วย อย่างละสองชุด” เขาป้อนคำสั่งต่อ แล้ววางรูปถ่ายเด็กสาวหน้าหวานเจ้าของดวงตากลมสดใสในมือลงบนโต๊ะก่อนทอดสายตาสีน้ำตาลมองผ่านกระจกหน้าบานกว้างใหญ่

แล้วดวงตาคมก็ฉายแววความประหลาดใจ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังตัวใหญ่ เดินไปแหงนหน้ามองท้องฟ้าเหนือยอดตึกสูง 

ดาวประดับพร่างพรายชัดเจนราวกับพวกมันใกล้แค่มือเอื้อม พวกมันอยู่ตรงนั้นนานแล้ว หรือเพียงแค่ปรากฏตัวเพื่อเยาะเย้ยคนที่เอาแต่มองกราฟการเติบโตของเงินกัน กี่คืนผ่านมาแล้วที่เขาไม่ใช้สายตามองมัน ทั้งที่รู้ว่าดวงดาวเหล่านั้นสถิตอยู่บนนั้นไม่เคยหายไป 

คิดถึงตรงนี้เรียวปากหยุกได้รูปก็คลี่ยิ้ม นึกถึงบางสิ่งที่เขาเก็บได้บนเนินเขาราวกับผูกสัญญาไว้กับน่านฟ้าว่าจะอยู่เคียงกันตลอดกาล

นกสีน้ำเงิน