คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชะตาลงทัณฑ์
“ปรา์ไปเที่ยวฝรั่เศสับเราไหม?”
ำถามอเพื่อนสาวทำให้หิสาวถึับหันไปให้วามสนใไม่น้อย
“ไปริเหรอ?”
“ริิ เราะไปเยี่ยมลุอเรา”
ปรา์ปรียาใ้วามิแล้วลอบยิ้มออมา เธอเอ็อยาไปเที่ยวฝรั่เศสนานแล้วแ่ไม่มีโอาสเสียที เพราะเธอไม่มีเินมาพอที่ะไปที่นั้น
“แ่ว่าเราไม่มีเินหรอนะพิน”หิสาวบอเพื่อนเสียเศร้า
“เราออให้ ไม่้อเรใหรอนะปรา์เพราะเราเอ็อยามีเพื่อนไปเที่ยว้วยันอยู่พอีเลย”
“ถ้าอย่านั้นเรา็พร้อมะไปเป็นเพื่อนอยู่แล้วละพิน”
ลุส์พลิหน้าระาษไปมา้วยวามุน เพราะเวลานี้เาำ้อเรียนภาษาไทย บริษัทรถยน์อเาำลัไปเปิลาที่นั้น เาพอเ้าใภาษาพู แ่เียนแล้ว็อ่านนี่สิที่ยา
ร่าสูปิหนัสือลเมื่อบบทเรียนแล้วรีบสาวเท้าไปที่รถ้วยวามหุหิ บอี้าร์นสนิทส่แฟ้มเอสารให้ ้าในมี้อมูลอผู้ที่ทรยศับบริษัท
“ไอ้สาวเลว ล้าหัหลัันเหรอ!”ลุส์สบถแล้วเหวี่ยแฟ้มลพื้น้วยวามเือาล
“ะเอายัไีรับนาย?”มาิถามเ้านาย
“่ามันะ!”
“ะีเหรอรับนาย?”
“ันบอให้ทำอะไรแ็ทำเถอะมาิ หามันอยู่ันยานั็่ามันะ็สิ้นเรื่อ ะไ้ไม่มาแว้ัเราลับหลัอี!”เาบอเสียร้าว
ไมเิลรีบเ็บ้าวอเพื่อะหนีออาประเทศ เพราะเวลานี้เามั่นใว่าลุส์รู้วามริเรื่อที่เาเอาวามลับอบริษัทไปาย และไมเิลเื่อว่ายัไเสียนอย่าลุส์ายาปีศาน้ำแ็ไม่มีวันปล่อยเาไปเ็า
ปรา์ปรียายืนนิ่อยู่้านหน้าหอไอเฟลเธอยิ้มว้าให้เพื่อนสาวถ่ายรูป้วย พิมอาภาหัวเราะร่าเมื่อพบว่าหน้าเพื่อนนเอบูเบี้ยวเพราะฝีมือารถ่ายรูปอหล่อนเอ
“เราไม่ไปที่บ้านลุ่อนเหรอพิน?”ปรา์ปรียาถามเพื่อนเพื่อวามแน่ใ
“โอ้ย! ไม่เป็นไรหรอ เราโทรมาบอลุนานแล้ว”
“แล้วเี๋ยวเราะไปที่ไหน่อีล่ะ”
“ไปหาอะไรินันเถอะหิวแล้ว”พินอาภาบอ่อนะลาเพื่อนสาวไป
หิสาวเปิประูเ้าไปในร้าน สาวเอเียสอนเรียวามสนใาผู้นไม่น้อย พินอาภาเป็นสาวผิวสีน้ำผึ้ ใบหน้าอเธอมน่ามอ ส่วนปรา์ปรียวผิวาวเนียนละเอีย ใบหน้าอหิสาวูหวานละมุนวนหลใหล
สอสาวเลือนั่โ๊ะริมหน้า่าพวเธอสั่อาหารมาทานสอสามอย่า ร่าสูให่เินเ้ามาในร้านอาหาร ึ่อบมาทานประำและัารนั่ลประำมุมที่ัวเออบ ายหนุ่มทอสายามอวิวรอบๆ วาามอูผู้นภายในร้าน แ่เาลับสะุาับสาวเอเียสอนที่ำลัทานอาหารอยู่ไม่ไล นัยน์าสีฟ้าุน้ำทะเล้อมอสาวผิวล้ำหน้าามาย และับ้อสาวเอเียผิวาวหน้าาวนหลใหล ายหนุ่มนิ่ันอยู่นานนระทั่อาหารถูนำมาเสริฟ์ให้
สอสาวทานอาหารนอิ่ม พินอาภารีบูมือเพื่อนสาวออนอร้านแล้วพาันไปเินในแหล่็อปปิ้ถนนนเินในเมือ ลุส์มอแผ่นหลัอสาวเอเียผิวาวเนียนละเอียนลับสายาไป แล้วหันลับมาสนใอาหารรหน้าเาแทน แม้ะรู้สึถูใผู้หินนั้นไม่น้อยเลยแ่น่าเสียายที่เาไม่มีเวลามาพอะไปทำวามรู้ัหรืออื้อเธอมานอน้วยเพราะเวลานี้เา้อัารเรื่อวุ่นวายในบริษัทให้เสร็สิ้นเสีย่อน
พินอาภาพาเพื่อนสาวท่อเที่ยวนเือบพลบ่ำถึพาันมาหาลุที่บ้าน แ่ทันทีที่เห็นบ้านอลุสอสาวอ้าปา้า ระทุบานและเอียเมื่อเินสำรวเ้าไป้านในพบว่า้าวอถูรื้อ้นระัระายไปหม
“เิอะไรึ้นพิน?”ปรา์ปรียาถามเพื่อนสาวเสียสั่น
“เรา็ไม่รู้เหมือนันปรา์...”
มาิเินออมาาบ้านอไมเิล บอี้าร์หนุ่มรีบมารายานวามืบหน้าให้ับเ้านายนเอทราบ ลุส์ะัมือาเอสารรามถูบสันนูน เาแทบอยาะ่าไอ้นทรยศเสียริมันล้าียัไ เอาแบบรถรุ่นใหม่ไปายให้ับู่แ่
“ไอ้บับไมเิล แล้าียัไหัหลััน!”ายหนุ่มสบถ
มาิไมอูโทรศัพท์ที่วาสายาเ้านาย เาถอนหายใหนัออมา ไมเิลไ้ายสมใแน่ เพราะเ้านายไม่ยอมบเรื่อนี้่ายๆ
สอสาวรีบเินเ้าไปสำรว้านในแ่ละห้อ้วยวามุน เิอะไรึ้นับลุไมเิลทำไมบ้านถึถูรื้อ้นนเละไปหมแบบนี้ แล้วอนนี้ลุอยู่ที่ไหนัน พินอาภาเริ่มเป็นห่ว
ลูน้ออมาิลับเ้ามารว้นบ้านอีรอบเพื่อหาหลัานอีรั้ แ่พวเาลับะัเมื่อพบสอสาวเินอยู่ในบ้าน
“พวุเป็นใร?”
สอสาวหน้าีเผือเมื่อเห็นายใสุ่สูทสีำ เินอยู่ในบ้านแถมยัถามเธอเสียอีว่าเป็นใร
“พวุละเป็นใรมาเินอยู่ในบ้านลุันไ้ยัไ!”พินอาภาเริ่มัวล
“ุเป็นหลานสาวไมเิลใ่ไหม!”
“ใ่!”
สอสาวถูพวเาับัวไว้ทันที ปราปรียารีบมอไปที่เพื่อนสาวอนเอ้วยวามใ
“พวุเป็นใระทำอะไร!”
“พวเาะทำอะไรพวเราพิน!”ปรา์ปรียาถามเพื่อนสาว
“ปล่อยนะ ปล่อยพวันเี๋ยวนี้!”พินอาภาร้อพยายามิ้นรน
ทั้สอถูลาไปพบับมาิ บอี้าร์หนุ่มมอ้วยสายาไม่เ้าใ
“สอนนี้บอว่าเป็นหลานอไอ้ไมเิลรับ”ลูน้อรายาน
มาิมอสอสาวเาหยิบโทรศัพท์ออมาแล้วโทรไปรายานเ้านายนเอ ลุส์บรามแน่นสั่ให้มาิพาสอสาวไปที่บ้านอเา
ความคิดเห็น