◇ S.I.N ◇ หน่วยคนบาปล่าทรชน (จบแล้ว) [มีเล่ม มีE-book ทั้ง 2 ภาค]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ || เริ่มต้นความบาป (ภาค Near dusk)

Z K T

   

บทนำ

เริ่มต้นความบาป

  

         ประเทศไทย พ.ศ.25XX

‘นาย ธาวิน  เมธาวีรังสันต์’

ถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำบาดเจ็บสาหัส

โรคประจำตัว : มีสายตาที่ดีกว่ามนุษย์ทั่วไป 20 เท่า สามารถระบุใบหน้าของคนอื่นๆได้อย่างชัดเจน แม้คนคนนั้นจะอยู่ห่างออกไปถึง 1.6 กิโลเมตรก็ตาม 

‘นาย วชิระ วัชชระไชย’

ถูกจับข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว กระทำการณ์มามากกว่า 20 ครั้ง (ไม่สามารถระบุจำนวนที่แน่นอนได้) 

โรคประจำตัว : มีสภาวะตอบโต้ (Counterattack) ที่รุนแรงและประสาทสัมผัสไวกว่าคนปกติมาก

‘นาย เหนือสมุทร ศิระอนันท์’

ถูกจับข้อหาโจรกรรมข้อมูลทางไซเบอร์ ลักทรัพย์ หลอกลวง และฉ้อโกง

โรคประจำตัว : มีภาวะสลีปลีสอีลีท (Sleepless Elite) ไม่นอนก็สามารถใช้งานร่างกายได้ตามปกติ

‘นาย เตชินท์ ทฤนห์ภูมิ หรือ มาร์ค วู’

ถูกจับข้อหามียาเสพติกในครอบครอง ผลิตและจัดจำหน่าย

โรคประจำตัว : ร่างกายทนต่อกระแสไฟฟ้าแรงสูงได้มากถึงล้านโวลต์

‘นาย อคิน อริยะพิบุตร’

ถูกจับข้อหาหลอกลวง ฉ้อโกง และละเมินลิขสิทธิ์ผลิตสินค้าเลียนแบบ

โรคประจำตัว : เป็นโรคไฮเปอร์ธีมีเซีย (Hyperthymesia) สามารถจดจำทุกอย่างได้เพียงแค่การมองครั้งเดียว

‘นาย ลาภิน ธนะโชตสกุล’

ถูกจับข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว (เป็นบุคคลไร้ความสามารถตามกฎหมายจำเป็นต้องมีผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวชดูแลอย่างใกล้ชิน)

โรคประจำตัว : เป็นโรคหลายบุคลิกหรือ Dissociative Identity Disorder (DID)

ฟึบ!

แฟ้มประวัติหนาๆถูก ‘ลิต้า’ ตำรวจสาวสวยหน้าใหม่แห่งกรมสอบสวนคดีพิเศษโยนทิ้งลงกล่องเอกสารมากมายที่เธอเตรียมไว้ภายในรถยนต์ส่วนตัวอย่างไม่ใยดี เมื่อใกล้ถึงเวลานัดลิต้าก็จัดผมเผ้าให้ดูดีก่อนยกกล่องเอกสารเหล่านั้นไปหยั่งที่ทำงานใหม่ของเธอ เธอเรียนจบหลักสูตรของเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการจาก L.A. มาหมาดๆและใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นมาหลายปีจนไม่รู้ว่าที่ผ่านมาประเทศไทยเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างแต่เธอก็ไม่นึกใส่ใจเพราะเป้าหมายหลักของเธอคือการร่วมงานกับหน่วย S.I.N หรือหน่วยนอกรีดที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญของแผนกสืบสวนสอบสวนคดีอาชญากรรม ณ เวลานี้เท่านั้น

หน่วย S.I.N มีชื่อเต็มๆว่า Special Investigation Nefarious ถูกก่อตั้งมาจากโปรเจคประหลาดของทางกรมสอบสวนคดีพิเศษที่ต้องการเอานักโทษที่มีความสามารถต้องตาเบื้องบนมาใช้งานหรือเรียกได้ว่าเป็นสุนัขรับใช้ของประเทศนั่นเอง

‘ทำดีกรมตำรวจได้หน้า ทำพลาดถูกตัดหางปล่อยวัด’

แค่ฟังสโลแกนของหน่วยนี้ก็ไม่มีใครอยากเข้าแล้ว แต่เพราะความกดดันนั้นเองที่ทำให้หน่วยนี้ขึ้นชื่อเรื่องการสืบสวนและจับตัวคนร้ายเข้าตารางได้มากกว่าหน่วยธรรมดาๆของกรมตำรวจถึงสองเท่า ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะพวกเขาคืออาชญากรทำให้รู้ความคิดความอ่านของอาชญากรด้วยกันดี แต่ส่วนใหญ่ซึ่งใครๆต่างก็รู้ นั่นคือการที่พวกเขามีโรคประจำตัวประหลาดที่พิเศษกว่าคนธรรมดาทั่วไป การสืบสวนของหน่วยนี้จึงลื่นไหลและสร้างผลงานมากมายให้กรมตำรวจจนอยู่เป็นตำนานด้านมืดแห่งความยุติธรรมมาได้ถึง 2 ปีเต็ม

และเพราะหมวดมานะถูกหามเข้าโรงพยาบาลจากเหตุการณ์ระเบิดตึกซีซีบีทาวน์เมื่อ 3 วันก่อน สมาชิกของหน่วยนี้จึงขาดไปหนึ่งคน มันช่างประจวบเหมาะกับที่ตำรวจหน้าใหม่อย่างลิต้าสอบบรรจุเข้าที่นี่ได้พอดี หันซ้ายแลขวาดูยังไงก็ไม่มีใครอาสาย้ายจากตำแหน่งงานของตัวเองมาอยู่ในหน่วยนี้สักคน รางวัลล็อตใหญ่งวดนี้จึงตกมาที่ลิต้าเต็มๆ

“เริ่มงานวันแรก ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีทีเถอะ"

ลิต้าพูดพลางหยิบที่คั่นหนังสือซึ่งเป็นแผ่นพลาสติกเคลือบกลีบดอกลิลลี่สีชมพูขึ้นมามองเพื่อขอกำลังใจ จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าเต็มปอดก่อนสาวเท้าเข้าตึกกรมสอบสวนคดีพิเศษเพื่อมุ่งตรงไปหยั่งห้องปฏิบัติการของหน่วย S.I.N. ทันที

ติ๊ง!

ทันทีที่ลิฟท์เปิดออกลิต้าก็เดินออกจากลิฟท์ผ่านห้องโถงโล่งๆไฟสลัวๆมาหยั่งห้องห้องหนึ่งที่ดูคล้ายกับเป็นห้องเก็บของมากกว่าหน่วยสืบสวนพิเศษที่กินงบประมาณของกรมนครบาลที่สุดในตึกนี้

“เฮ้อ..”

ลิต้าสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆอีกครั้งก่อนตัดสินใจไขกุญแจที่เธอได้รับมาจากหัวหน้าแผนกเข้าไปในห้องนั้น

แอ๊ด...

“ขอโทษที่มารบกว...?”

ลิต้ายืนสตั้นไปสองวิฯ เพราะนอกจากห้องนี้จะดูรกจนเหมือนห้องเก็บของจริงๆแล้วคนในหน่วยก็ดันอันตรธานหายไปหมดยกหน่วยอีกตังหาก

“อ้าว.. หายไปไหนกันล่ะเนี่ย?”

ลิต้าบ่นงึมงำแล้วเดินไปวางของไว้บนโต๊ะเตี้ยกลางเหล่าโซฟาที่คล้ายกับจุดชุมนุมขนาดย่อม

“!?”

ขณะนั้นเองเธอก็สังเกตเห็นกระดาษโพสอิทแปะอยู่บนป้ายชื่อตั้งโต๊ะบนโต๊ะทำงานมุมสุด มันเป็นมุมที่ดูสะดุดตามากเพราะในขณะที่ทั้งห้องนี้รกอย่างกับรังหนูมีเพียงมุมโต๊ะทำงานมุมนี้เท่านั้นที่สะอาดไร้ฝุ่นไรเกาะ

“ร้อยตำรวจเอก เหมันต์ เกียรติพิทักษ์...” ลิต้าอ่านชื่อบนป้ายเสร็จก็หยิบโพสอิทน่าสงสัยนั่นขึ้นมาอ่าน “ถึงน้องใหม่ มาเจอเราที่ลานใต้สะพาน XXX เที่ยงตรง ห้ามเลท ไม่งั้นโดนทำโทษ…..!!”

เมื่ออ่านข้อความในโพสอิทจบลิต้าก็หันควับไปมองนาฬิกาข้อมือของเธอทันที

“อีก 15 นาทีเองนี่หน่า!”

ลิต้าขย้ำโพสอิทใส่กระเป๋ากางเกงแล้วรีบวิ่งแจ้นออกไปจากหน่วยอย่างไม่คิดชีวิต แต่อย่างน้อยในเวลาเร่งรีบแบบนี้เธอก็ยังไม่ลืมที่จะล็อคห้องกลับคืนไว้อย่างเก่าแม้ในนี้มันไม่น่าจะมีอะไรหายเลยก็ตาม

ระยะห่างจากตึกกรมสอบสวนคดีพิเศษถึงลานใต้สะพาน XXX ใช้เวลาราว 10 นาที แต่ด้วยความขายาวของลิต้ามันจึงทำให้เธอวิ่งตาลีตาเหลือกมาถึงลานใต้สะพานได้ภายในระยะเวลาเพียง 9 นาที 20 วินาที เร็วกว่าที่ผู้หญิงชาวบ้านปกติจะทำได้ 

กึก! กึก! กึก!                

เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องไปทั่วลานกว้างโล่งๆที่นักสเก็ตมักมารวมตัวกันเพื่อฝึกฝนทักษะ บริเวณนี้จึงเต็มไปด้วยอุปกรณ์กีฬาต่างๆและกลุ่มเด็กที่ชอบความโลดโพนจำนวนหนึ่ง

ลิต้ากวาดสายตามองดูรอบๆจนเห็นเต้นท์ร้านขายข้าวแกงอันโดดเด่นอยู่ร้านนึง มีกลุ่มคนในชุดสูทผูกไทด์ 7 คนกำลังนั่งกินข้าวแกงกันอย่างจริงจังพร้อมกับซดขวดเหล้าที่วางเรียงรายเป็นพินโบว์ลิ่งบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อย

“!?” ลิต้าได้แต่ขมวดคิ้วทำหน้างงแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาพวกเขาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ

“ฮืม? มาแล้วเหรอเด็กใหม่ เข้ามาสิ”

ชายหัวโต๊ะร่างสูงราวกับนายแบบใบหน้าหล่อตี๋ลุคแด๊ดดี้จนทำให้ลิต้าถึงกับรู้สึกเขินกวักมือเรียกเธอ

“ค-...ค่ะ! ดิฉัน ร้อยตำรวจตรี ลลิตา คชาวงศ์ รายงานตัวค่ะ!”

ด้วยความลนลาน ลิต้ารีบตรงเข้าไปแนะนำตัวกับคนที่มีตำแหน่งสูงสุดก่อน จากนั้นเธอก็ฉายตามองเหล่าสมาชิกในหน่วยทุกคนที่กำลังเมามันส์กับการกินตรงหน้า พวกเขาดูไม่ต่างจากภาพในแฟ้มประวัติที่หัวหน้าแผนกส่งมาให้ลิต้าดูก่อนหน้านั้นเลยสักนิด ไม่แปลกที่เหล่าตำรวจหญิงต่างพากันแอบเสียดายในความหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของพวกเขา แต่ละคนดาเมจรุนแรงมากจริงๆ

“ไม่เอาชื่อจริงสิ นี่ไม่ใช่โรงเรียนประถมซะหน่อย” ชายหน้าสวยชายหางตามองลิต้าด้วยท่าทางที่ดูหยอกเย้าสุดๆ

“ฉัน.. ฉันชื่อลิต้าค่ะ”

“ส่วนฉันเลน นี่พี่ธาม พี่เหนือ อคิน สายฟ้า พี่มาร์ค แล้วก็พี่ผู้กองวิน”

ชายคนนั้นแนะนำตัวเองจากนั้นก็ไล่ชื่อเล่นของทุกคนเริ่มตั้งแต่คนที่อยู่ใกล้ตัวเขาสุดไปจนถึงคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ

‘ธาวิน  เมธาวีรังสันต์ หรือ ธาม’ สมาชิกคนล่าสุดที่เข้ามาอยู่ในหน่วยได้แค่ 7 เดือนเนื่องจากเขาทำร้ายร่างกายลูกชายเศรษฐีคนนึงเจียนตาย เขาเป็นถึงทายาทของมหาเศรษฐีที่รวยลำดับต้นๆของประเทศ แต่ที่ญาติๆไม่มาประกันตัวเขากลับเพราะอยากจะสั่งสอนให้เขารู้สำนึก (ได้ยินพี่ๆในแผนกเม้าท์กันว่าที่จริงญาติๆอยากจะตัดเขาออกจากกองมรดกมากกว่า) แต่ภาพลักษณ์ภายนอกที่เห็นคือคุณชายเจ้าสำอางหล่อเนี๊ยบและไม่น่าทําตัวเหลวแหลกเลยสักนิด

‘เตชินท์ ทฤนห์ภูมิ หรือ มาร์ค วู’ อดีตมาเฟียค้ายาเสพติดชนิดรุนแรง ภาพลักษณ์หนุ่มตี๋ขาวๆใสๆของเขาดูเปลี่ยนไปทันตาเพราะรอยแผลเป็นที่ยาวทับคิ้วลงมาถึงโหนกแก้มบริเวณตาข้างซ้าย

‘เหนือสมุทร ศิระอนันท์ หรือ เหนือ’ แฮ็กเกอร์สายฮาที่กินไปหัวเราะมุกคนในหน่วยไปอย่างสนุกสนานแลดูเป็นคนสร้างความสดใสให้คนรอบข้าง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นตัวการที่ทำให้กรมตำรวจสั่นคลอนเพราะฝีมือการแฮ็กข้อมูลระดับเทพของเขา ขอเพียงแค่มีเงินจ้างเหนือก็พร้อมพลีกายทำงานทุกอย่างให้ตามสั่งและที่เขาทำไปก็เพื่อสนองความโลภของตัวเองไม่ได้จะทำตัวเป็นโรบินฮู้ดสายพ่อพระที่ปล้นคนรวยมาช่วยเหลือคนจนแต่อย่างใด

‘อคิน อริยะพิบุตร’ นักต้มตุ๋นสายยั่ว ชํ่าชองเรื่องก็อปปี้ของทุกสิ่งอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ด้วยความสามารถพิเศษของเขามันอำนวยด้วย ทั้งท่าทางและคำพูดของเขามันดูดึงดูดให้ชวนเชื่อไปหมด ลิต้าไม่สงสัยเลยว่าเหยื่อของเขาทุกคนทำไมถึงติดกับเขาได้ง่ายดายนัก

‘ลาภิน ธนะโชตสกุล หรือ เลน หรือ ฆาตกรโรคจิต แอล ’ หมอนี่เอาแต่เท้าคางแล้วจ้องมองลิต้าอย่างเจ้าเล่ห์ไม่ยอมวางตา โรคหลายบุคลิกของเขาได้ยินมาว่ามีทั้งหมด 3 ร่าง ร่างลาภิน คือชายหนุ่มในอุดมคติ น่ารัก ใจดี เป็นมิตรกับทุกคน ร่างเลน คือชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ ชอบหว่านเสน่ห์และฉลาดเป็นกรด ร่างแอล ว่ากันว่าคือร่างของปีศาจร้ายที่กระหายเลือด เมื่อไหร่ที่แอลปรากฎตัวออกมาให้วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเพราะนั่นคือคำสั่งไม่ใช่คำเตือน

‘วชิระ วัชชระไชย หรือ สายฟ้า’ นักฆ่าฉายาไวท์แรบบิทที่ 3 ที่ได้ฉายานี้มาเพราะเขาคือทายาทรุ่นที่ 3 ของนักฆ่าฝีมือฉกาจที่มักพกนาฬิกาพกติดตัวไว้ตลอดเวลา ‘ฉันจะสายแล้ว’ คือคำพูดติดปากของไวท์แรบบิทและยังเป็นที่มาของฉายานี้อีกด้วย สายฟ้าเป็นน้องเล็กของหน่วยที่ศักยภาพไม่ได้เล็กตามอายุ เขาถูกฝึกให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่ 7 ขวบ แววตาของเขาดูน่ากลัวราวกับสัตว์ร้ายแต่โดยรวมกลับดูหวานละมัยเพราะใบหน้าของเขาดันน่ารักราวกับกระต่ายน้อยซะอย่างงั้น

‘เหมันต์ เกียรติพิทักษ์ หรือ วิน’ ผู้กองหมาบ้าแห่งหน่วย S.I.N ผู้ไม่เคยมีคดีไหนถูกปล่อยลอยโคมเมื่อตกมาอยู่ในความดูแลของเขา ผู้กองเหมันต์มีความเป็นผู้นำสูงอีกทั้งแพสชั่นในการทำงานของเขาก็มีอยู่เต็มร้อยตลอด 24 ชั่วโมง ถึงขนาดควบคุมเหล่าอาชญากรทั้ง 6 คนนี้ได้ก็นับว่าสุดยอดแล้ว

“ทีนี้คุณก็รู้จักพวกเราแล้ว ถือว่าเราเลี้ยงข้าวต้อนรับคุณก็แล้วกัน” ผู้กองเหมันต์เอียงหน้าไปทางเก้าอี้ด้านข้างเพื่อส่งสัญญาณให้ลิต้าเดินมานั่งระหว่างเขากับธาม

“!..ค่ะ”

“เฮียกวง ขอต้มปลาแล้วก็ยำเพิ่มอีกชุดนะครับ” อคินตะโกนสั่งอาหารให้ลิต้า

“โอเค!ๆ” ชายร่างท้วมท่าทางใจดีตอบรับเขาอย่างเป็นมิตรเหมือนไม่รู้เลยว่าคนที่นั่งอยู่โต๊ะนี้เป็นอาชญากรตัวเป้งของไทยยกชุด

“ทำไมพวกคุณถึงเรียกฉันมาที่นี่ล่ะคะ? เราไม่มีงานต้องทำกันเหรอ? หรือตอนนี้พวกคุณกำลังพักเที่ยงกันอยู่?” ลิต้าเอ่ยปากถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ก็เพราะพี่มาร์คไประเบิดตึกซีซีบีทาวน์น่ะสิ วันนี้เราเลยต้องแต่งหล่อไปขึ้นศาลฯ” เหนืออธิบายพลางหันหน้าไปแหย่มาร์ค

“วุ่นวายชะมัด” มาร์คส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“แต่ที่เธอพูดมันก็จริงนะ หน่วยเราไม่ค่อยมีงานทำกันหรอก ส่วนใหญ่เราจะได้คดีที่ทุกหน่วยบอกปัดมาหมดแล้ว” ธามตอบ

“หรือก็คือคดีที่ไม่มีใครแก้ได้ไง” เลนพูดเสริม

“ช่วงนี้ก็มีแต่รายงานตัวร้ายกับควาย 7 ตัว” อคินยิ้มเยาะให้ตัวเอง

“ผมยอมทรมานในคุกซะยังจะดีกว่าต้องมานั่งเขียนรายงานน่าเบื่อนั่น ขนาดเผลอยิงพวกลูกน้องต๊อกต๋อยแบบไม่ได้ตั้งใจยังต้องเขียนเหตุผลด้วยว่ายิงไปเพราะอะไร พวกเขาไม่รู้จักคำว่า ‘เผลอ’ รึไงนะ” สายฟ้าเคี้ยวไปบ่นไป

“กินให้หมดก่อนแล้วค่อยพูดสิ” อคินเอ็นน้อง

ลิต้ารู้สึกแปลกใจที่หน่วยนี้เขาคุยกันแบบคนปกติกว่าที่เธอคิด และทุกคนก็ดูเป็นมิตรกับเธอมาก ต่างจากจินตนาการที่เธอวาดภาพไว้ราวฟ้ากับเหว

กึก! กึก! กึก!

ทว่าจู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นมาแต่ไกลพร้อมกับชายร่างสมส่วนในชุดเครื่องแบบตำรวจที่วิ่งตรงมาหาพวกเขาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบไม่แพ้ลิต้าในตอนแรก

“โอ๊ะ? นั่นจ่านพไม่ใช่เหรอ?” เหนือมองเขาด้วยความแปลกใจ

ลิต้าที่ไม่เคยได้สัมผัสกับแผนกสืบสวนมาก่อนก็ได้แต่นั่งงงเพราะเธอไม่รู้จักกับตำรวจคนนี้เลยแม้จะอยู่ในที่ทำงานเดียวกันแล้วก็ตาม

“มะ.มีคดีเร่งด่วนเข้ามา! สารวัตรวิทูรเรียกพบพวกนายด่วนเลย!”

นายตำรวจคนนั้นยืนถอนหายใจหอบแรงข้างๆผู้กองเหมันต์

“คดีเร่งด่วนเหรอ? คดีอะไร คนบ้าจี้ร้านทอง ตึกถล่ม หรือมีนักโทษแหกคุก” ผู้กองเหมันต์ถามด้วยความชิล

“คดีเด็กหายน่ะ”

“หา? แค่เด็กหายธรรมดาทีมอื่นทำเองไม่ได้รึไง นอนกินเงินเดือนกันสบายใจเฉิบเลยสิคนหน่วยนี้” อคินโวยวาย

“เด็กที่บอกว่าหายน่ะ.. คือหายทั้งหมู่บ้าน”

“!!!!”