[ทำมือ+E-book] Drink On Me | NEED

ลำดับตอนที่ #1 : ไออุ่นของคิว : บทนำ

บทนำ

เวลาสี่ปีมันสั้นนิดเดียว อยากจะทำอะไรก็รีบทำ ทำแล้วก็ทำให้มันสุดไปเลยจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลัง... 

นั่นคือคำพูดของพ่อ แม่ ญาติพี่น้อง รุ่นพี่หรือแม้กระทั่งป้าข้างบ้านที่กรอกหูฉันตั้งแต่เตรียมสอบเข้ามหา’ลัยจนกระทั่งได้เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองแล้วก็ยังพูดอยู่นั่น แต่ก็ต้องขอบคุณคำพูดพวกนี้นะเพราะว่าฉันได้ทำตามแล้วดันชอบสุดๆไปเลยไง 

สองเท้าหยุดกึกพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นไปมองสถานที่ตรงหน้า ป้ายชื่อที่ประดับไปด้วยแสงสีสวยงาม ผู้คนมากมายที่กำลังเดินทยอยเข้าไปภายในพร้อมกับป้ายคำเตือนตัวใหญ่ที่เขียนไว้ว่า ‘ห้ามบุคคลที่มีอายุน้อยกว่า20ปีเข้า’ ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าที่นี่คือ... 

ร้านเหล้า! 

สำหรับคนอื่นอาจจะตระเวนเที่ยว หาของกินหรืออะไรก็แล้วแต่แต่สำหรับฉันไม่จ้า ตลอดสองปีที่ผ่านมาเซอร์เวย์ร้านเหล้าไม่ก็ผับอย่างเดียวเลยสวยๆ ไปมาทุกซอกทุกมุมจนพนักงานจำหน้าได้แล้วมั้ง บริเวณรอบมหา’ลัยฉันก็ไปมาหมดแล้วจ้า เพราะฉะนั้นวันนี้เลยเลือกมายังร้านที่เขาลือนักลือหนาว่าดีถึงแม้จะห่างไกลจากย่านที่ฉันอยู่พอสมควรก็ตามเถอะ 

ความจริงฉันก็มีเดอะแก็งค์สายตี้อยู่เหมือนกันนะแต่วันนี้ไม่ได้ชวนมา ก็แหม่...นี่เป็นร้านใหม่นี่นา ฉันก็ต้องมาตรวจดูก่อนสิว่ามันดีหรือไม่ดี เกิดไม่โอเคขึ้นมาก็เสียเวลาเปล่าน่ะสิ 

หลังจากเข้ามาภายในร้านแล้วเสียงเพลงชวนโยกย้ายส่ายเอวก็ดังเข้ามาในโสตประสาท ในนี้คนเยอะมากแถมยังใหญ่สุดๆตามคำเล่าลือ โต๊ะก็น่านั่ง ฟลอร์ก็น่าเต้น โอ๊ยเลือกไม่ถูกอะ! 

แต่เหนือสิ่งอื่นใด... 

ผู้หล่อมาก! 

ที่นี่เขาคัดหน้าตาเข้ารึไงถึงได้มีผู้ชายเบ้าหน้าลูกรักพระเจ้าอยู่เต็มไปหมด มองไปทางไหนก็เจอถือว่าเป็นอาหารตาชั้นเลิศเลยก็ว่าได้  

ด้วยความที่คนเยอะฉันเลยเลือกที่จะตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์แทน ริมฝีปากเปล่งเสียงสั่งเครื่องดื่มโดยที่ไม่ต้องดูเมนูแต่เลือกที่จะหันหน้าไปชมบรรยากาศของที่นี่แทน 

“ขอโทษนะครับ”  

ระหว่างรอเครื่องดื่มก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา ตอนแรกฉันคิดว่าคนถูกเรียกคงไม่ใช่ฉันแต่หลังจากที่ไม่ได้สนใจไปในประโยคแรกก็มีเสียงเรียกขึ้นมาอีกพร้อมกับแรงสะกิดที่หัวไหล่ส่งผลให้ฉันหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วเล็กน้อย 

“คะ?” เจ้าของเสียงเรียกคือผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งยืนส่งยิ้มมาให้ ให้ใครวะ? ให้ฉันเหรอ? 

“คือว่า” เขาพูดพร้อมกับยื่นสมาร์ทโฟนของตัวเองมาตรงหน้า “น่ารักจังครับ ขอเบอร์หน่อยได้มั้ย?”  

อ๋อ...มาจีบ 

ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะ “ขอโทษค่ะพอดีผัวเพิ่งปาโทรศัพท์ทิ้งไปน่ะค่ะ” พูดเสียงหวานส่งไปให้ หลังจากที่ผู้ชายตรงหน้าได้ยินสิ่งที่ฉันพูดหน้าเขาก็เริ่มเจือนพร้อมกับยิ้มแห้งๆแล้วเดินเลี่ยงออกไป ...ฉันยังไม่มีแฟนหรอก ก็แค่พูดเพราะไม่อยากให้เขามายุ่งก็เท่านั้น 

‘ผู้ชายในร้านเหล้าน่ะไม่จริงจังหรอก’ 

ประโยคนี้เปรียบเสมือนไอ้ประโยคที่ว่าสี่ปีมันสั้นนิดเดียวนั่นแหละ เห็นฉันดื่มเก่งดื่มบ่อยขนาดนี้แต่ก็เซฟตัวเองพอตัวนะ ไม่งั้นไม่มีทางรอดมาถึงทุกวันนี้หรอก มาดื่มคือดื่มไม่ใช่ล่าเหยื่อและถึงแม้จะมีคนมาพยายามสานสัมพันธ์ฉันก็ปฏิเสธไปทุกราย ฉันไม่เชื่อในรักของคนที่เจอในร้านเหล้าเพราะฉะนั้นพวกผู้ชายพวกนี้อย่าหวังเลย 

ไม่มีทาง! 

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาจากทางข้างหลัง ถึงแม้ที่นี่จะเปิดเพลงแต่ตรงนี้ก็ไม่ได้ดังขนาดนั้นฉันเลยได้ยินชัดเจนและมั่นใจด้วยว่าหัวเราะฉัน 

“หัวเราะอะไรคะ?” เพราะแบบนั้นจึงสบัดหน้าไปยังต้นเสียงก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นเจ้าของเสียงหัวเราะนั้น 

น่ารักอะ! 

ใบหน้าหวานราวผู้หญิงตรึงฉันเอาไว้ นัยน์คู่สวยเหมือนกวางจ้องมองมาที่ฉัน ริมฝีปากจิ้มลิ่มยกยิ้มกว้างขึ้นส่งผลให้ความน่ารักคูณสิบ 

น่ารักๆๆๆ ในหัวมีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด ไม่สามารถสรรหาคำใดนอกจากน่ารักมาพูดแทนได้ 

จะว่าไปพอสังเกตดีๆผู้ชายหน้าหวานคนนี้เขาอยู่ในชุดบาเทนเดอร์นี่นา ที่นี่เขาคัดหน้าตาจริงๆเหรอ หล่อยันบาเทนเดอร์อะ! ทำไมตอนสั่งเครื่องดื่มเมื่อกี้ถึงไม่สนใจเขาไปได้ล่ะเนี้ยไออุ่น! 

“หัวเราะพี่อะครับ” เขาพูด 

หือ... “พี่?” ถึงเขาจะดูหน้าเด็กแต่รู้ได้ยังว่าฉันอายุเท่าไหร่ 

“เดาน่ะครับ”  

เดี๋ยวนะ คือว่าฉันหน้าแก่เหรอ!? 

“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ” เมื่อเห็นฉันทำตาขวางใส่อีกฝ่ายก็หัวเราะร่า โอ้โห้เจอรอยยิ้มพิฆาตนี้เข้าไปจะโกรธก็โกรธไม่ลงแฮะ…ขี้โกง 

“แล้วทำไมถึงคิดว่าเป็นพี่ล่ะ?” ฉันถาม บาเทนเดอร์หล่อตรงหน้าผสมเครื่องดื่มในขณะที่ปากก็ตอบฉันว่า 

“ก็ปกติคนที่จะเข้ามาที่นี่ได้อายุก็ต้องมากกว่าผมอยู่แล้วหนิครับ” 

“หือ น้องอยู่ม.ปลายเหรอ?” 

“ปีหนึ่งเถอะครับ” น้องเขาเบนหน้ามายู่จมูกใส่ฉันอย่างน่ารัก ก็แหม่ หน้าเขามันดูละอ่อนจริงๆนี่นา นั่งอยู่ด้วยกันนี่นึกว่าแม่กับลูก 

ฉันพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเท้าคางลงกับโต๊ะพร้อมกับชายตามองทวงท่าในการผสมเครื่องดื่มอย่างช่ำชองของเขา “ว่าแต่ก่อนหน้านี้น้องหัวเราะพี่ทำไมเหรอ?”  

“อ๋อ” อีกฝ่ายครางในลำคอ “ผมขำกับประโยคปฏิเสธของพี่น่ะครับ” 

“?” 

“ไม่ให้หรือไม่ชอบก็บอกไปตรงๆสิครับไม่เห็นต้องโกหกเลย” 

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่โกหก?” รู้มากไปละ ตั้งแต่รู้ว่าฉันเป็นพี่เนี้ย! “แล้วไอ้ที่ว่าโกหกเนี้ยหมายถึงเรื่องโทรศัพท์หรือเรื่องที่พี่มีแฟน?” 

“ก็ต้องทั้งคู่สิ” เขารินเครื่องดื่มใส่แก้วพลางตอบฉันพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “เมื่อกี้พี่ยังเล่นโทรศัพท์อยู่เลย อีกอย่างน่ะพี่คงยังไม่มีแฟนหรอก” 

“…” เจ้าของประโยคเมื่อครู่อมยิ้มก่อนหันเบนเสี้ยวหน้ามามองฉันแล้วยิ้มจนตาหยีพร้อมกับพูดว่า... 

“เพราะถ้ามีจริง สวยๆอย่างพี่เขาก็ต้องมาคุมแล้วแหละครับ” 

กึก... 

มือที่เท้าคางอยู่อ่อนแรงจนหน้าฉันกระตุกไปข้างหน้า บ้าจริงอย่ามาพูดประโยคแบบนี้ด้วยรอยยิ้มอย่างนั้นสิ 

“นี่ของพี่ครับ” ไม่รอให้ฉันพูดอะไรน้องบาเทนเดอร์หน้าหวานก็ดันแก้วบรรจุเครื่องดื่มมาให้ฉันพร้อมกับหมุนตัวกลับไปโดยไม่ลืมทิ้งท้ายไว้ว่า “ผมไปทำงานก่อนนะครับ หวังว่าจะได้เจอพี่อีกนะ” 

ใจฉัน... 

มองตามแผ่นหลังกว้างจนลับตาก่อนจะก้มลงมองแก้วของตัวเองแล้วเงยหน้ามองรอบๆร้าน มุมปากก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย 

 โอเค...ผ่าน ฉันชอบร้านนี้ ฉันจะมาอีกแน่นอนแต่ฉันไม่บอกพวกเดอะแก็งค์หรอกนะ 

...หวงน้องบาเทนเดอร์! 

เอาบทนำมาเสริฟแล้วค่าาา ฝากเรื่องนี้ด้วยน๊าาา

น้องบาเทนเดอร์เราก็จะน่ารักประมาณนี้แหละ เป็นใครใครจะไม่หวงล่ะะะ

1 เมนต์ = 1กำลังใจน๊า

พูดคุยกันได้ที่

 Facebook : Black Paradises คลิก

Twitter : @black_paradises #ไออุ่นของคิว

[ Drink on me SET ]