ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #1 : [OS] ♡ MarkMin In The Sea ♡ [MarkMin]

O W E N TM.


 

Date - 24/05/2016 –

♡ MarkMin In The Sea ♡

 

เสียงของดอกไม้ไฟที่ดังขึ้นส่องสว่างบนท้องฟ้าท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่บ้านพักริมทะเล พร้อมกับเสียงโห่ร้องและชื่นชมกับภาพอันสวยงามที่ได้เห็นดังไปทั่วทั้งหาด

กลุ่มของเด็กหนุ่มหน้าตาดีและเพียบพร้อมไปด้วยความสามารถโดยเป็นที่รู้จักในฐานะ SM ROOKIES ซึ่งเป็นเด็กเทรนด์ในบริษัทค่ายเพลงชั้นนำกำลังยืนอยู่ที่ริมหาดพร้อมกับมองดูดอกไม้ไฟเหล่านั้น โดยข้างๆกันมีเตาไว้สำหรับย่างเนื้อและเครื่องดื่มอีกเป็นจำนวนมากเพื่อให้พวกเขาได้สังสรรค์ก่อนที่สมาชิกบางส่วนจะได้เดบิวต์อย่างเป็นทางการ ทางบริษัทจึงได้เตรียมการนี้พร้อมกับเตรียมบ้านพักริมทะเลเพื่อพักผ่อนที่นี่เป็นระยะเวลาหนึ่งคืน

เสียงของดอกไม้ไฟลูกสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่ภาพของแสงสว่างวาบนั้นจะจางหายไป…..

“วู้วววววว! สวยสุดๆไปเลย นานๆได้มาพักผ่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ” แทยงพูดออกมาในขณะที่ทุกคนพากันเดินมานั่งที่โต๊ะเพื่อสังสรรค์กันต่อ

“ต่อไปถ้าเดบิวต์แล้วพวกนายก็คงไม่มีเวลามานั่งเล่นนั่งคุยแบบนี้แล้วซินะ” ฮันซลเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

“ถ้าพวกพี่ๆเดบิวต์ไปผมก็คงเหงาเหมือนกันนะ” ทันทีที่จีซองพูดจบ พี่ๆก็เอื้อมมือไปยีผมเจ้าน้องเล็กสุดของวงเล่นด้วยความเอ็นดูทันที

“เออๆ อย่าดราม่าเลย ตอนนี้ไหนๆก็อยู่กันครบแล้วเรามาใช้ช่วงเวลาดีๆแบบนี้ด้วยกันดีกว่า” จอห์นนี่พูดขึ้นอย่างร่าเริงเพื่อหวังจะเปลี่ยนบรรยากาศแสนเศร้าตรงหน้านี้ให้ดีขึ้น

“เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครหายไป…” แจฮยอนมองไปรอบๆจำนวนสมาชิกก่อนจะเริ่มนับจำนวน “หายไปสองคนปะ?”

“นับผิดหรือเปล่าแจฮยอน เวลาแบบนี้ใครจะหายไปกัน” จอห์นนี่แย้งขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อช่วยนับจำนวนคนอีกครั้ง

“แต่ผมว่า…”

“เฮ๊ย! มาร์ค…กับแจมิน? มาร์คกับแจมินหายไปไหนวะ!”

*****

เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถึงยังคงไม่รู้ตัวว่าถูกจับได้แล้วที่หายตัวไป เพราะแม้แต่เสียงของดอกไม้ไฟที่ดังไปทั่วทั้งหาดยังไม่สามารถทำให้มาร์คปล่อยให้แจมินเป็นอิสระได้

            “พี่มาร์ค...อื้อ~ ปล่อยแจมก่อน” ร่างเล็กว่าพลางพยายามดันร่างคนเป็นพี่ให้ถอยห่างออกไป

            “เงียบก่อนได้ไหมแจมิน…” ว่าจบก็ซุกใบหน้าไว้ที่ซอกคอขาวและเลื่อนใบหน้ามาประกบริมฝีปากร่างบางก่อนจะค่อยๆดันลิ้นร้อนเข้ามากวาดความหวานจนพอใจ

            “พ…พี่มาร์ค…แจม…หายใจ…อื้อ! ไม่ทัน…” เสียงของแจมินขาดหายไปเป็นช่วงๆเมื่อถูกมาร์คช่วงชิงความหวานจนร่างบางในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว มาร์คขบริมฝีปากล่างของแจมินเบาๆก่อนจะถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งและทอดสายตามองคนตรงหน้าที่แก้มใสในตอนนี้กลับแดงระเรื่อ แถมตาปรือๆนั่นก็ยั่วเขาซะเหลือเกิน

            “ไหนบอกว่าให้แจมเข้ามาเอามือถือที่ลืมไว้ในบ้านเป็นเพื่อนไง ทำไมมาทำอะไรแบบนี้ล่ะ?” ใบหน้าหวานยู่ปากขึ้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

            “ก็พี่คิดถึงน้องแจมนี่ครับ TT รู้ไหมว่าพี่ต้องซ้อมหนักฝึกเยอะแค่ไหน เวลาก็แทบไม่มีจะมาเจอ ตอนนี้จะได้เดบิวต์แล้วคงไม่ได้มากอดกันแบบนี้แล้วอ่ะ” ว่าจบก็สวมกอดคนตัวเล็กเบาๆอีกครั้ง

            “แจมก็รู้…แต่ว่าที่นี่มันค่อนข้าง…ถ้าพี่ๆเข้ามาเห็นล่ะ แจมจะเอาหน้าไปไว้ไหน T//T”

            “ไม่มีใครเข้ามาเวลานี้หรอก ที่สำคัญพี่เอากุญแจมาด้วย นี่ไง~” ว่าแล้วก็ชูกุญแจบ้านพักขึ้น “แล้วพี่ก็ล็อคทั้งประตูบ้านพักทั้งห้องนี้แล้วเรียบร้อย ที่สำคัญงานนี้เมเนเจอร์ก็ปล่อยฟรีๆ ไม่มีใครเข้ามาหรอกน่า”

            “แล้วถ้าพวกพี่เขารู้ว่าเราสองคนหายไปอ่ะ”

            “นั่นยิ่งไม่ต้องห่วงเพราะเวลานี้คงกำลังสนุกเลยแหละ”

            “แต่…”

            “โธ่ที่รักครับ นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามาทำอะไรแบบนี้สักหน่อย”

            “พี่มาร์ค!!! T//T”

            “โอ๋ๆ พี่ล้อเล่น ก็อยู่ใกล้คนที่พี่รักขนาดนี้จะไม่ให้พี่อยาก…แสดงความรักได้ยังไงล่ะ?”

            “มันก็…”

            “น้องแจมมมม TT อย่าทรมานพี่เลย ตอนนี้พี่จะไม่ไหวแล้วเนี่ย”

            “……….”

            “หรือน้องแจมไม่รักพี่แล้ว?”

            “ไม่ใช่ๆ แต่คือ…”

            “น้องแจมไม่รักพี่มาร์คเหรอออออ?” ว่าแล้วก็อ้อนคนตัวเล็กเมื่อเห็นท่าทีใจอ่อนนั้นแล้ว มาร์คประคองใบหน้าหวานของแจมินก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบลงไปเบาๆโดยไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ  มีเพียงแต่ความรู้สึกที่ถ่ายทอดส่งผ่านไปเท่านั้น

            “ถ้าพี่เดบิวต์ไปขอให้แจมจำไว้เสมอนะว่าไม่ว่าเราจะมีเวลาเจอกันน้อยลงแค่ไหนแต่พี่ไม่เคยรักเราน้อยลง”

            “พี่มาร์ค…” แจมินซุกใบหน้าลงที่ไหล่ของคนที่ประคองกอดเขาอยู่ ก่อนที่มาร์คจะค่อยๆจูบลำคอขาวนั้นอีกครั้ง

            “พี่มาร์คต้องอย่าลืมคิดถึงแจมทุกวันนะ” อ้อนคนเป็นพี่ก่อนจะเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปกอดไว้ ในขณะมือแกร่งเริ่มซุกซนที่ร่างกายของแจมิน จนผ่านไปไม่กี่นาทีร่างทั้งสองก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆในการปกปิดร่างกาย

♡ Twitter : Kanliew_K ♡

คนเป็นพี่ทิ้งตัวลงบนที่นอนก่อนจะคว้าร่างบางมากอดไว้แนบอกอย่างหวงแหนและฝังจูบลงไปที่หน้าผาก

“บอกว่าเจ็บก็ไม่ยอมลดจังหวะเลย…พี่มาร์คบ้า TT/” ว่าจบก็เบะปากก่อนจะขยับตัวช้าๆด้วยความปวดแปลบที่สะโพก

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ เวลาใกล้แจมินทีไรพี่ไม่เคยหยุดตัวเองได้เลยอ่ะ ใครใช้ให้น่ารักขนาดนี้ล่ะ?”

“มาโทษอะไรแจมเนี่ย =^=”

“ใส่เสื้อผ้าไหวไหม เดี๋ยวแจมนอนพักที่นี่ไปเลยก็ได้นะ พี่จะไปบอกพวกพี่ๆให้เองว่าแจมไม่สบาย”

“เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย ต่อไปไม่ให้ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ”

“เอ้าแจมมมมม TT”

“ออกไปๆ จะอาบน้ำนอนแล้ว”

“แต่…”

“ออกไปได้แล้วน่า ป่านนี้พวกพี่ๆคงรู้ตัวแล้วแหละว่าพวกเราหายไป” แจมินว่าพลางค่อยๆลุกและเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างช้าๆ ขาเรียวเดินสะดุดเล็กน้อยจนมาร์คต้องเดินเข้าไปหา

“เฮ้อ~ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงเนี่ย?!” มาร์คเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปอุ้มแจมินเข้าไปอาบน้ำให้ ใจจริงพออยู่ในห้องน้ำด้วยกันแบบนี้ก็อยากจะ….

แต่สภาพร่างกายของแจมินในตอนนี้คงจะไม่เอื้อเท่าไหร่ คนเป็นพี่จัดการอาบน้ำให้ร่างบางอย่างเบามือก่อนจะแต่งตัวให้และเตรียมส่งเข้านอน

“พอพี่ออกไปก็รีบพักผ่อนเลยนะ” ว่าจบก็ก้มลงไปหอมหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ สังเกตที่คอก็พบรอยคิสมาร์กแสดงความเป็นเจ้าของจากเขาจนเผลอยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

“อื้อ~ ง่วงแล้วเนี่ย จะนอนแล้ว พี่มาร์คไปสังสรรค์ต่อเถอะ พรุ่งนี้เจอกันฮะ”

“กู๊ดไนท์ คิสนะ….” จูบที่ริมฝีปากของคนรักเบาๆอีกครั้ง

“ฝันดีฮะ… ^^” มาร์คยิ้มให้กับรอยยิ้มสดใสนั้นอีกครั้ง เด็กอะไรทำไมถึงได้ยิ้มแล้วโลกสดใสขนาดนี้นะ

*****

มาร์คจัดการแต่งตัวก่อนจะเดินออกมาที่ประตูหน้าบ้านเพื่อคลายล็อค และทันทีที่ประตูถูกเปิดออกมา จำนวนสมาชิกที่เหลือก็กรูกันเข้ามาพร้อมกับคำด่าทอที่ดังออกมาจากปากของรุ่นพี่จนแทบไม่เหลือช่องว่างให้มาร์คได้เอ่ยคำใดออกไป

“ไอเวรมาร์คเอ๊ยยยยย! นี่หายมาอยู่ในบ้านเรอะ?!”

“หายหัวไปไหนมา ตามหากันให้วุ่น!”

“แล้วแจมินไปไหน พาน้องไปไว้ไหน?!”

“มึงนี่มันจริงๆเล้ยยย จะไปไหนก็บอกกันบ้างซิวะ ปล่อยให้พวกกูเป็นห่วงแทบตาย!”

“แล้วสรุปน้องไปไหนเนี่ย มีใครเห็นน้องบ้าง?!”

“อ…เอ่อ…แจมินไม่ค่อยสบายอ่ะพี่ นอนหลับไปแล้ว” มาร์คตอบออกมาเสียงเบา

“ไม่สบาย? น้องไม่สบายเพราะน้องไม่สบายจริงๆ หรือมึงไปทำอะไรให้น้องไม่สบายหรือเปล่า?” จอห์นนี่ถามออกมาพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงจับผิด

“ทุกคนนนน~ แจมินนอนหลับสลบเหมือดอยู่ในห้องเลย” ดงฮยอกวิ่งออกมาบอกหลังจากแอบไปดูว่าแจมินอยู่ในบ้านจริงหรือไม่

“ก็บอกว่าน้องไม่สบายไงพี่ ผมไม่ได้ทำอะไรน้อง…สักหน่อย…” งึมงำตอบ

“อย่าคิดว่าพวกกูไม่รู้นะว่าความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับแจมินเป็นยังไงน่ะ…” จอห์นนี่เอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

“ไอมาร์คคคคคคคคคคมึงงงงงงงงงงง! แจฮยอน

“น้องแจมินของพี่ TOT” ยูตะ

 “อ…โอ๊ย! ผมเจ็บนะพี่!!!” มาร์ค ลี :P

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : จบแล้ววววว 55555 แต่งฟิคไปก็แบบคุกไปอีกโอ๊ยยยย  /ร้องไห้\ 55555 ติดแท็กฟิคได้ที่ #MarkMinInTheSea นะคะ มาติดคุกด้วยกันนะ T//T จะพยายามแต่งช็อตฟิคออกมาเป็นระยะ ถ้ามีเวลาและแรงบันดาลใจนะคะ 55555 อันนี้เป็นเรื่องแรกของมาร์คมินยังไงก็ติชมกันได้ค่า ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊า เลิฟฟฟฟฟ ♡

#LoveStoryMM0213