Zarry: They Don't Know About Our Love Stories

ลำดับตอนที่ #1 : Zarry: แย่ง Part 1

เซน มาลิค เป็นแค่แบดบอย เพลย์บอย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ยอมกลับตัวกลับใจ ถอดเขี้ยวเล็บเพื่อผู้หญิงคนเดียวที่ตัวเองรัก

ส่วนแฮร์รี่ สไตล์ส ก็เป็นแค่เด็กดื้อรั้นเอาแต่ใจ และต้องได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองอยากได้

ไม่ว่าอะไร...แฮร์รี่ก็ต้องได้ และนั่น รวมถึงเซน มาลิคด้วย!

.

.

.

หืม...เปิดเทอมวันแรก ก็มีเรื่องให้ประหลาดใจเลยหรอเนี่ย??

ทางเดินยาวในโซนล็อคเกอร์ปรากฎชายร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนไฮสคูลสีกรมท่า ผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีรับกับใบหน้าคมคายและสันจมูกโด่ง สิ่งที่ดูแปลกไปคงจะมีเพียงแค่คิ้วหนาที่ขมวดมุ่น กับดวงตาคมสีเฮเซลที่เบิกกว้างเล็กน้อยอย่างฉงน เมื่อพบบางสิ่งบางอย่างที่ถือเป็นสิ่งแปลกปลอมถูกแปะอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ของตัวเองในเวลาเช้าอย่างนี้ มือหนาดึงกระดาษโพสอิทแผ่นบางออกมาดูใกล้ๆอย่างพินิจพิจารณา ไม่ต้องอาศัยตัวช่วยอย่างอื่นก็บอกได้เลยว่าคนที่เขียนบนกระดาษแผ่นนี้ไม่เหมือนใครที่เคยเขียนให้เขามาก่อนเป็นแน่

จะเรียกว่าแปลกได้ไหมนะ

เพราะอย่างน้อยๆ ตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่นี่มาจนถึงตอนนี้ที่เป็นปีสุดท้าย เซน มาลิค ก็ยังไม่เคยพบเจออะไรที่แปลกประหลาดเท่านี้มาก่อน

ข้อความประหลาดๆ...

ไหนจะนมรสสตรอเบอร์รี่กล่องสีชมพูน่ารักที่ถูกเอามาแขวนไว้อย่างนี้อีก...







ปกติมันต้องเป็นพวกดอกไม้สื่อรัก ไม่ก็ช็อคโกแลตอะไรพวกนั้นไม่ใช่รึไง?

ถึงจะเปลี่ยนตัวเองมาเป็นผู้ชายแสนดีแล้วยังไง มันก็ไม่ใช่ว่าคนอย่างเขาจะต้องยอมมากินของหวานแปลกประหลาดสีหวานแหววอย่างนี้ซะหน่อย

“เฮ้ย ไรวะ”ใบหน้าคมคายเผลอคลายคิ้วที่ขมวดมุ่นอย่างคนใช้ความคิดก่อนจะหันไปหาต้นตอของความวุ่นวายเล็กๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างลูอี ทอมลินสันที่ยืนยิ้มร่า มือหนาโชว์กระดาษเจ้าปัญหาที่เจ้าตัวคงจะโอ้อวดอย่างทุกครั้งว่าต้องใช้ความเร็วแสงแบบที่เจ้าตัวเท่านั้นที่ทำได้ในการขโมยมันมา

“ว้าววว ไอ้เพลย์บอยเขี้ยวกุดโดนสารภาพรักอีกแล้วเว้ยเฮ้ย”เสียงแหลมติดแหบเอ่ยล้อๆ ท่าทางที่ดูโอเวอร์จนน่าถีบทำให้เซนคันไม้คันมืออยากจัดซักเปรี้ยง

“ไม่ต้องเลยไอ้ลู อิจฉารึไง”

“โหย ระดับฉันมีหรอจะต้องอิจฉา ไหนวะ คราวนี้จะหวานเลี่ยนแบบของน้องแม็กกี้ตอนนั้นอีกรึป่าว”ปากก็พูดส่วนตาก็อ่านเนื้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบ ตัวหนังสือเล็กๆน่ารักที่มีใจความกะทัดรัดในแบบที่คาดไม่ถึงทำให้เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าซีดเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง ก่อนระเบิดหัวเราะเสียงดัง

“เวร...แล้ว...ไหมล่ะมึง เพอร์รี่เจอคู่แข่งแล้วโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“อะไรเวร แกต้องทำเวรวันนี้หรอลู”เสียงงึมงำดังมาจากไนออล ฮอแรนผู้มาใหม่ที่เดินสะโหลสะเหลเหมือนคนยังไม่ตื่นดี มืออวบๆจับแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่เข้าปาก ผมสีบลอนด์ทองชี้ฟูไม่เป็นทรงชนิดที่ว่าถ้าสาวๆในสังกัดมาเห็นมันตอนนี้คงรีบเขียนใบลาออกกันแทบไม่ทันแน่

“พอเลยๆ เลิกยุ่งเรื่องฉันได้แล้ว สนใจเรื่องตัวเองเหอะ”มือหนาคว้ากระดาษในมือของลูอีกลับคืนมา

“เฮ้ยยยย นมชมพู”เจ้าของผมบลอนด์พุ่งตรงเข้าหากล่องนมที่เซนไม่คิดจะแตะแล้วเอาไปกินหน้าตาเฉย เซนส่ายหน้าอย่างระอาก่อนที่จะถูกลูอีกระชากไปกระซิบกระซาบ

“น่าสนใจดีนะเว้ยคนนี้ ตรงๆดี ฉันชอบ”

“อย่ามาไอ้ลู แกก็รู้ว่าฉันไม่มีทางทำอย่างที่แกคิด”

“ฉันสืบให้เอาป้ะ รับรองวันนี้รู้เลยว่าเป็นใคร”

“แล้วแกคิดว่าฉันจะอยากรู้ไปทำไมวะ”

“เอ้า กว่าเพอร์รี่จะกลับมาเรียนก็อาทิตย์หน้าโน่น ช่วงนี้ก็หาไรทำแก้เซ็งไง”พูดถึงประโยคนี้ไอ้ตัวแสบประจำกลุ่มก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบไม่ปิดปัง

“ถนัดยุยงให้เพื่อนทำเรื่องชั่วๆว่างั้น?”

“เซน ทำไมแกพูดงี้วะ ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดี”

“หวังดีกับผีน่ะสิ แล้วไม่ต้องมาทำหน้างอน แม่งตุ๊ดชิบหาย”คนที่ทำหน้างอนจนหน้าแทบหักรีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งค้อนวงโตมาให้

“จำไว้เลยไอ้เซน จำไว้นะ ถ้าน้องเค้าน่ารักฉันเอาเลยด้วย”

“เรื่องของแกดิ อยากหาเรื่องก็เอา”

“หาเรื่องไร? แหนะ มีทำหวง ยังไม่ทันรู้จักน้องเค้าเลย”

“โว๊ะ ไอ้นี่กวนตีน”มือหนาเตรียมจะประเคนฝ่ามือให้เพื่อนสุดที่รักอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่า...

“ไหนๆใครจะมีเรื่องกับใครเดี๋ยวฉันช่วย”

แล้วไนออลเจ้าเก่าที่ยังมึนไม่เลิกก็ทำการจบบทสนทนาลงด้วยประการฉะนี้

“ให้ตาย กลับไปแดกต่อไป๊ไอ้ไนล์!”

...ผมคิดว่าผมรักพี่ครับพี่เซน...

...แล้วผมจะแย่งพี่มาให้ได้ครับ...

                        ปล.รักใครให้ดื่มนมนะครับ x  H.

เสียงออดที่บอกเวลาพักเที่ยงเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เด็กๆที่ตั้งใจเรียนบ้าง แอบหลับบ้างต้องกระตือรือร้นเก็บของเพื่อพาตัวเองออกจากสถานที่ที่เรียกว่าห้องเรียนให้เร็วที่สุด

เขาเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น

ใช่...แค่เคย เพราะวันนี้เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น แล้วเมื่อวานมันก็เป็นอดีต จะใช้คำว่าเคยก็ไม่แปลก

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องอีก มือเล็กก็หยิบกระดาษโพสอิทแผ่นน้อยออกมาก่อนจะบรรจงเขียนบางอย่างลงไปในนั้น ใบหน้าขาวดูขะมักเขม้นซะจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมายืนมองอยู่ซักได้พักแล้ว

“พี่เซนครับ ผม...”

“เฮ้ย!”เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเสียงปริศนาอ่านออกเสียงตามอักษรที่เขาเขียน มือเล็กๆตะครุบกระดาษปิดเข้าหากันก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่มารบกวนเป็นใคร

“เลียม ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าอย่ามาเงียบๆ”

“ดูจากที่นายเพ่งสมาธิไปกับการเขียนขนาดนั้น มันคงไม่แปลกถ้าประสาทการรับรู้ด้านอื่นของนายจะแย่ลง แล้วก็...”

“โอ๊ย พอๆ ฉันผิดเองแหละ ไม่ต้องเอาหลักการอะไรมาทั้งนั้น ว่าแต่ นายไม่ไปกินข้าวหรอ”

“ก็ไม่เห็นนายที่โรงอาหารเลยขึ้นมาดู”เจ้าของร่างสูงขยับแว่นที่เลื่อนลงมาตรงปลายจมูกให้กลับเข้าที่ก่อนจะย้ายตัวมานั่งข้างๆคนผมหยิกที่มือยังไม่ปล่อยจากกระดาษสื่อรักนั่น

“ก็ฉันมีเรื่องต้องทำไง”

“ตกลงนายเอาจริงหรอ”

“แล้วมีอะไรบ้างที่ฉันไม่เอาจริง”

“มันก็ใช่ ยกเว้นแต่เรื่องแย่งแฟนคนอื่น ที่ข้อนี้ฉันเองก็คิดไม่ถึง”คำพูดตรงๆแบบขวานผ่าซากเล่นเอาจุกไปถึงอก

ก็ใช่ไง... ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าเหมือนกัน

“ก็กำลังจะทำให้ดูอยู่นี่ไง”

“มันไม่ถูกต้องนะแฮร์รี่ นายควรเว้นไว้ซักเรื่องนึง”เลียมท้วง

“ฉันรักพี่เขา แค่นั้นล่ะที่ฉันสนใจ”ใบหน้าสวยเชิดอย่างไม่ยอมแพ้

“นายรักเขา แต่พี่เซนกับพี่เพอร์รี่เค้ารักกัน นายจะไปแทรกตรงไหน”

“ฉันหาทางเอาจนได้แหละน่า”

“ทั้งหมดที่พูดเนี่ย ฉันเป็นห่วงนายนะแฮร์รี่ นายมันยังอ่อนต่อโลก”

“ตรงไหนกัน?  การที่นายเป็นหนอนหนังสือไม่ได้หมายความว่านายรู้จักโลกดีหรอกนะ”

“เฮ้อ ฉันหมดปัญญาจะพูด”ที่เลียมทำคือการถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายด้วยรู้ว่าคำพูดของเขาคงไม่มีทางแทรกซึมลงไปในสมองของแฮร์รี่ได้ง่ายๆแน่



 

“เอาน่าเลียม ฉันแค่อยากพยายามดูซักตั้ง”แฮร์รี่พูดให้เลียมมั่นใจ เพราะอย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆแล้วไม่ลงมือทำอะไรเลย

“งั้นฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากช่วยอวยพรให้นายไม่ต้องเจ็บตัวกลับมานะแฮร์รี่”

เชื่อมือเถอะน่า... แฮร์รี่ สไตล์สซะอย่าง มากกว่านี้ก็ทำได้!

“เออๆ ได้ เดี๋ยวแกเลิกแล้วโทรหาฉันละกัน เออ แค่นี้แหละ”ร่างสูงโปร่งกดตัดสายก่อนเดินก้มหน้าก้มตาเช็คข้อความในโทรศัพท์ ร่างสูงโปร่งพาตัวเองไปยังลานจอดรถของโรงเรียน ก่อนจะพบว่ามีใครบางคนถือวิสาสะมานั่งบนบิ๊กไบค์คันโปรดของเขาอยู่ก่อนแล้ว

...ใครวะ...

ร่างสูงโปร่งขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเห็นนักเรียนคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังทำอะไรซักอย่างกับโทรศัพท์ในมือ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากสีแดงสดขมุบขมิบบ่นบางอย่างกับตัวเอง ดูแล้วเจ้าตัวคงไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไหร่นัก

“เอ่อ โทษนะครับ พอดีรถคันนี้ของพี่ แล้วพี่ก็จะกลับแล้ว น้องช่วย...”เซนจงใจละประโยคไว้ให้คนฟังคิดเอง เสียงของเขาเรียกให้คนตรงหน้าหันมา เจ้าตัวทำหน้างงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกได้

“อ้อ ขอโทษทีครับ”เจ้าของผมหยิกเป็นลอนสวยกระโดดลงจากรถของเขา แต่ดูท่าทางจะไม่ได้สำนึกผิดเท่าไหร่กับการมานั่งบนรถคนอื่นแบบนี้

เซนไม่ได้สนใจอะไรมาก ร่างสูงเดินผ่านคนที่สูงกว่าไหล่เขานิดหน่อยไปยังรถของตัวเอง มือหนากำลังจะหยิบหมวกกันน็อคมาสวมเมื่อเสียงหวานของคนข้างๆหันมาเรียกเค้าไว้

“เอ่อคือ พี่ครับ พอดีโทรศัพท์ผมมีปัญหานิดหน่อย ขอยืมของพี่ก่อนได้ไหมครับ”เซนหันมามองด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อประกอบกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ทำให้เชื่อได้ไม่ยากว่าโทรศัพท์ของคนตรงหน้าดูจะมีปัญหาจริงๆ

“ได้สิ แต่อย่านานล่ะ พอดีพี่รีบ”มือหนาส่งโทรศัพท์เครื่องหรูของตนให้แต่ไม่วายกำชับทิ้งท้าย คนผมหยิกตรงหน้าไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่คว้าโทรศัพท์ไปจากมือเขาก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออก

 

Everybody wanna steal my girl…

เสียงริงโทนปริศนาดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะเงียบลง มือบางยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา ใบหน้าใสที่ก่อนหน้านี้ดูไม่สบอารมณ์กลับมีรอยยิ้มระบายเต็มหน้า ร่างโปร่งชะงักไปชั่วครู่ ใบหน้าคมคายฉายแววสับสนก่อนจะรับโทรศัพท์คืนแบบงงๆ

“อ้าว ไม่โทรแล้วหรอ”

“ก็โทรแล้วนี่ไงครับ”ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโชว์มิสคอลที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ เห็นคนโตกว่ายังมีเครื่องหมายคำถามกระจายอยู่เต็มหน้าก็หัวเราะคิกคักก่อนจะหมุนตัวพลางออกวิ่งแต่ไม่วายหันกลับมาตะโกนด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“ผมแฮร์รี่นะครับ แล้วจะโทรไปหานะพี่เซน”เจ้าเด็กประหลาดยิ้มเต็มแก้ม แถมยังโบกมือให้หยอยๆ

แฮร์รี่???

แล้วจะโทรไปหา???

คิดได้เท่านี้ก็แทบจะเพ่นกบาลตัวเอง คุยนักคุยหนาว่าเป็นแบดบอยกลับใจ นี่คงกลับใจมานานไปหน่อยเลยมาพลาดท่าเสียรู้เด็กอย่างนี้

ไอ้เด็กนี่ก็ประหลาดซะจริง

พูดถึงประหลาด...

เซนย้อนคิดไปถึงเรื่องกระดาษปริศนาเมื่อเช้า ความรู้สึกบางอย่างบอกกับเขาว่าต้องเป็นไอ้เด็กคนนี้ไม่ผิดแน่  คิดได้อย่างนั้นก็ส่ายหัวเบาๆ มือหนายกหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมหัวก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป

ชินแล้วนะกับการมีคนมาชอบ

เจอมาเกือบทุกรูปแบบของการถูกสารภาพรัก

แต่ไอ้ที่มาประกาศโต้งๆว่าจะแย่งเขามาให้ได้เนี่ย

เด็กคนนี้ คงต้องยกให้เป็นคนแรก!


.



.



.

แต่เอาเข้าจริงๆ แฮร์รี่กลับไม่กล้าทำอะไรเลย...

ดวงตาสีมรกตใสแจ๋วจับจ้องไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรู... เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้วที่มือบางกดโทรออกแล้วตัดสาย แล้วกดโทรออกแล้วก็ตัดสายอยู่อย่างนั้น

ถ้าเขาโทรไป พี่เซนจะรับสายไหม?

ถ้าเขาโทรไป พี่เซนจะรำคาญไหม?

ถ้าพี่เซนเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วล่ะ?

ถ้า... ถ้า... ถ้า...

“โอ๊ยยยยย ตะคริวจะกินแขนกินสมองหมดแล้วเนี่ย เอาวะ โทรก็โทร กล้าๆหน่อยแฮร์รี่”เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก

เสียงรอสายฟังดูยาวนานในความรู้สึก เข้าใจอารมณ์พวกเพื่อนผู้หญิงเวลาโทรหาคนที่ชอบก็ตอนนี้แหละ หัวใจมันเต้นตึกตัก ลุ้นว่าเค้าจะรับไม่รับอยู่นั่น...

คำว่า ‘ถ้า’ เริ่มกลับเข้ามาวนเวียนในหัว ความตื่นเต้นทำให้คนตัวบางเผลอกัดเล็บตัวเอง

ถ้าพี่เซนรับสายแล้วจะพูดอะไรดีนะ?

ถ้าพี่เซนไม่พอใจที่เค้าโทรไปล่ะ?

ถ้าพี่เซนนอนแล้วล่ะ?

แล้ว... เสียงพี่เซนเวลาโทรศัพท์จะเป็นยังไงนะ?

ก่อนที่จะคิดอะไรได้มากกว่านี้ เสียงกดรับสายก็ดังขึ้นเรียกสติของแฮร์รี่ให้กลับคืนมา

“..........ฮัลโหลครับ...”เสียงงัวเงียของเซนส่งผลให้หัวใจของแฮร์รี่เต้นระรัว เลือดสูบฉีดจนใบหน้าแดงก่ำ ทำไมนะทำไม ตอนที่ใจกล้าหน้าด้านไปเอาเบอร์กับพี่เขายังไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย

“พะ...พี่เซนหรอครับ”ถามคำถามที่รู้อยู่แล้วด้วยสมองยังไม่ค่อยสั่งงาน คนอับจนคำพูดทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆรอคนอายุมากกว่าตอบกลับมาเท่านั้น

“.....ครับ...นั่นใครครับ”เงียบไปซักพักก่อนที่เสียงง่วงๆจะตอบกลับมาอีกครั้ง

“แฮร์รี่ครับ... พี่เซนจำได้ไหม”

“........อืมม... ว่าไงครับ”เสียง อืม เบาๆทำให้แฮร์รี่ใจชื้น แม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าคนตัวสูงจำเขาได้จริงๆ

“ผมแค่จะโทรมาบอกว่า... ฝันดีนะครับพี่”พูดเองก็เขินเอง สาบานต่อหน้าหมอนสกรีนลายพี่เซนเลยเอ้า ว่าตั้งแต่เกิดมาแฮร์รี่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้!

“........ครับ... ฝันดีครับ...”เสียงทุ้มเงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหายใจสม่ำเสมอ เซนหลับไปโดยที่ยังไม่ได้กดตัดสายด้วยซ้ำ ใบหน้าใสจ้องมองโทรศัพท์อึ้งๆ

เมื่อกี้พี่เซนพูดว่า ฝันดีครับ...








ถึงจะพูดแบบไม่มีสติเท่าไหร่ก็เถอะ

รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นเต็มใบหน้า มือบางยกโทรศัพท์แนบหูก่อนจะเอนตัวลงนอนฟังเสียงลมหายใจของใครบางคนที่คงเป็นยาชั้นดีที่ช่วยขับกล่อมให้แฮร์รี่นอนหลับฝันดีได้ในคืนนี้...









To be continue...








สวัสดีค่าาา จบไปแล้วหนึ่งตอนกับฟิคสั้นๆกากๆเรื่องนี้ 555555 บอกเลย พยายามที่สุดแล้วก็ได้แค่นี้จริงๆค่ะ  >< ยังไงก็ติชมกันได้เต็มที่เลยนะคะ เราไม่ค่อยได้แต่งฟิคด้วย เราจะได้เอาคอมเม้นมาปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ^^

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามฟิคเรื่องนี้มากๆเลยนะคะ สนใจตามไปคุยกันได้เลยในทวิต @ammjanice ^^ เราชื่อแอ้มค่ะ

ถ้าจะเม้นเรื่องนี้ในทวิตรบกวนติด #แย่งZarry นะคะ ขอบคุณค่าาาา