The magician Devil Twins รัตติกาลแห่งกรุงลอนดอน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - twilight

Twilight.


 

     ร่างกายอันสละสลวยงดงาม ใบหน้าเนียนขาว ดวงตากลมโตสีฟ้า ช่างงดงามเสียจริง ริมฝีปากแดงฉานเหมือนหยดเลือดสีแดงเข้ม ผมบลอนเงาสีทอง น้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าตัวสั่นเทาเหมือนเจ้าเข้า หญิงวัยกลางเบิกตาโพลงขาสั่นพงาบๆ สวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า เธอหันซ้ายหันขวา ดวงตาลุกลี่ลุกลน

 

     “หึหึหึ สวัสดีครับ” เสียงหนักเข้มวนเวียนอยู่รอบกายเธอ

 

     “ก..กะ..แกเป็นใคร!!” หญิงสาวอ้าปากค้าง ใบหน้าเค้าโครงดี ยิ้มสักหน่อยสิ....

 

     การทักทายไม่ดูดีเอาซะเลย มันแฝงด้วยถ้อยคำที่เธอก็รู้ว่าผู้พูดคนนี้ประสงค์อะไรกับเธอ แน่นอนว่าถ้าคืนนี้เธอรอด ก็จะกลายเป็นบ้าเอาแน่ๆ

 

     “สวยดีจังนะครับ”

 

     “อะ...ฮือ...อ๊ากกก” หญิงสาวเริ่มคลั้งกัดลิ้นตัวเองจนเลือดไหลออกมา หลังจากได้มั่วสมุกับผู้ชาย มาลองมามั่วสุมกับฆาตกรโรคจิตที่ขึ้นชื่อไหมละ? น้ำตาของเธอไหลพรากอาบใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติของเธอ น้ำมูกย้อยไหลเป็นทางผสมกับน้ำตาจนน่าสกปรก คราบเครื่องสำอางเละเทะเปรอะเปื้อนใบหน้าขาวเนียน

 

     “ผมเกลียดพวกโสโครกมากเลยครับ จุ๊ๆ เดี๋ยวผมจะล้างมลทินให้คุณเอง”

 

     ใบมีดสั้นแหลมคมส่องแสงระยิบอยู่ในความมืด ชายนิรนามไม่ยั้งมือ ส่งแรงทั้งหมดไปที่มือแล้วกรีดไปที่ลำคอของเธออีกครั้งคราวนี้ลึกเข้าไปอีก หญิงสาวกระอักเลือด พยายามหายใจให้ทั่วถึง ไม่ว่าใครๆก็ไม่อยากตายกันทั้งนั้นแหละ เธอพยายามตะเกียดตะกายออกจากมุมมืดที่เธอไม่รู้จักคราบเลือดย้อยเป็นทางจนในที่สุด

 

     “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เธอกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาณหวังว่าคนแถวนั้นจะมาช่วยเหลือ แต่ร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยังไม่มีใครมา

 

     “เสียงคุณยังไม่พอหรือเปล่าครับ? เดี๋ยวผมจะช่วยให้คุณร้องออกมาจนหลอดเสียงแตกไปเลยไหมครับ?” ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาในความมืดเขาดึงผมของหญิงสาวแล้วลากเธอ ใบหน้าเธอครูดกับพื้นไปตามทาง ใบหน้าถลอกเปรอะเปราะน่าเกลียด

 

     “หืม...หน้าไปโดนอะไรมาครับ? ผมช่วยไหม?”

 

     “ฮือ...ขอร้องละ...ฉันไม่ไหวแล้ววว” เธอยังดิ้นรนอยากจะมีชีวิตอยู่บิดลำตัวคลานไปกับพื้นอย่างต้อยต้ำเหมือนสัตว์ในสายตาของฆาตกรโรคจิต

 

     “น่าขยะแขยง”

 

     “ปล่อยฉันเถอะ ขอร้อง ขอร้อง ข้อร้องละ ฮือ” น้ำตาเปื้อนปนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง

 

     ตุบ!!

 

     ชายหนุ่มต่อยที่ท้องของหญิงสาวอย่างรุนแรงทำให้เธอจุกหายใจไม่เป็นจังหวะพร้อมกับรอยที่คอ บาดแผลเริ่มเปิดออก เธอเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วเนื่องจากความทรมาณที่เธอได้รับมันแสนสาหัดเกิดกว่าจะรับได้ ตาของเธอค่อยๆปิดลมพอๆกับหัวใจที่เต้นอ่อนลง

 

     “เดี๋ยวสิครับ จะไปไหน?” ทันใดนั้นเองยังไม่ทันที่เด็กสาวจะปิดตาลงเธอได้รับรู้ความรู้สึกถึงการถูกกรีดที่ลำคออีกครั้ง หลังจากนั้น คมมีดถูกปักเข้าที่ท้องและชำแหละลากเอาไส้ของเธอออกมา ความทรมาณทำให้เธอร้องออกมาอย่างคร่ำครวญในตรอกซอยที่มืด

 

     ปี๊ดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดร้องแสบแก้วหู ชายหนุ่มแสยะยิ้มมองผลงานไว้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วหายไปในความมืด ไม่นานมากตำรวจชุดสีน้ำเงินเข้มหน้าตายังหนุ่มสองคนเดินเข้ามา พวกเขาแทบหยุดหายใจเขาอ่อนลงทันใดเมื่อตรงหน้ามีศพหญิงสาวนอนล้มลง พวกเขารู้สึกถึงความทรมาณที่ผู้หญิงคนนี้ได้รับมา ช่างน่าสงสารเวทนายิ่งนัก เขาสูดหายใจเข้าปอด ขยับเข้าไปใกล้ๆศพ พยายามมองรูปร่างที่เละเทะเปื้อนด้วยเลือดที่มีกลิ่นคาวคลุ้งชวนอ้วก

 

     “JACK THE RIPPER!!!!!”

     ฆาตกรโหดหายลับไปในความมืดเหลือเพียงศพให้ตำรวจดูต่างหน้า

 

     “เป็นชื่อที่ดี...ฮึๆ” มีเพียงเสียงกรีดร้องรำไรในตรอกซอยอันมืดมิด ทรมาณ โหดร้ายทารุณ

 

     โสเภณี วัยสี่สิบสองปี แอนนี่ แชปแมน ถูกทารุณกรรมอย่างโหดเหี่ยมโดยมีแผลลึกยาวไปถึงสันหลัง หน้าท้องถูกควักออกมาอย่างน่าทรมาณชวนอ้วก สิ่งที่หายไปในนั้นคือ มดลูกที่หายไป... กรุงลอนดอน เขต ไวท์แชเปล อาวุธที่ใช้ในการฆ่ามีความคมแหลมคาดว่าคือมีดผ่าตัดของแพทย์...

     “แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ เป็นคดีที่น่าสนใจ ฉันจะทำให้แกได้สำนึก”







 

© themy  butter