ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งความตาย
บทนำ
“วันนี้ะินอะไรี” เสียใส ๆ อปลายฝนเอ่ยถามออมาหลัาที่เธอเพิ่้าวเท้าเินออมาาโรเรียน พร้อมับ้นฟ้า พี่สาวฝาแฝที่เหมือนันทุระเบียนิ้วในเรื่ออหน้าา หาแ่นิสัย ปลายฝนนะาทั้วามร่าเริและวามเป็นมิร เพราะนิสัยแบบนั้นึทำให้ปลายฝนมีเพื่อนมามายทั้ายและหิผิับ้นฟ้า ที่เพื่อนน้อยนนับนิ้วไ้ แถมนรอบายที่เ้ามา ยัหวัเพียแ่ผลประโยน์าวามลาอเธอเท่านั้น
“ไม่ล่ะ” หิสาวอบสั้น ๆ แล้วลอบถอนหายใ ทั้ ๆ ที่สี่แยหน้าโรเรียนอเธอมีผู้นมามาย แ่เวลาที่เหลือบสายาับ้อมอไป หิสาวลับรู้สึว่า้าายอนเอว่าเปล่าเสมอ
ไม่มีใรเ้าใเธอเลย...และไม่มีใริะเ้าใเธอ้วย
“เป็นอะไรอีล่ะ้นฟ้า ทำหน้าเหมือนนอยาายอย่านั้นแหละ”
“ันอาะอยาาย็ไ้นะ” ้นฟ้าอบนิ่ ๆ แล้วหยุเท้าที่ำลั้าว้ามทาม้าลายที่ผู้นพลุพล่านนเินระทบหัวไหล่เธอหลายรั้ สายาริัหันไปแสยะยิ้มเย็นาให้ับหิสาวที่อยู่้าัว “บาทีันอาะอยาไ้วามื่นเ้น หรือวามรู้สึแปลใหม่อะไรเ้ามาในีวิบ้า็ไ้”
“...” ปลายฝนหุบยิ้ม รอยยิ้มเย็นาอ้นฟ้าทำให้เธอสยอ หิสาวอแอบใ้สอมือลูบแ้ม อนที่้นฟ้าหันหลัลับไปสนใเส้นทาและ้าวเท้าเิน่อไม่ไ้ หลายรั้ที่แม้แ่ปลายฝนเอยัไม่เ้าใว่า้นฟ้าิอะไร หวัอะไร หรือำลัอยาไ้สิ่ใ เธอเป็นนที่เ้าใยาเินไป เ็บัว และไม่น่าบเลยสันิ
ลึ ๆ ในใปลายฝน็แอบิเสมอ ว่าถ้าเธอไม่้อมีพี่สาวอย่า้นฟ้า ีวิเธอะีว่านี้ไม่น้อย นี่มันอะไรัน ะมีแฟน้นฟ้า็แอบฟ้อแม่ ะออไปเที่ยวอนลาืน ้นฟ้า็รายานพ่อ
“เฮ้ออออ” ปลายฝนถอนหายใยาวลอามอามหลัอ้นฟ้า ที่เอาสอมือล้วระเป๋าระโปรลายสอและ้าวเท้าลิ่ว ๆ แบบไม่สนใเธอเลยสันิ “สัวัน...ันะเี่ยเธอให้พ้นทา ยัยัวน่า...รำ...า”
ปลายฝนเอ่ยเสียแผ่ว แล้วรีบสาวเท้าวิ่ลับมาหา้นฟ้า้วยรอยยิ้มน่ารัสใส แ่เพราะวามเร่รีบเินไป ทำให้เธอถูระแทอย่าแร แม้ะไม่่อยแน่ในัว่าัวเอุ่ม่าม หรืออีฝ่ายเ้ามาน แ่แรระแทเมื่อรู่็ทำให้เธอรู้สึเ็บแปลบและเย็นวาบที่่อท้อนเธอ้อ้มสายาลไปมอ ท่ามล่าผู้นที่ยัเบียเสียันอย่าล้นหลาม
“นะ...นี่มัน...”
“เธอไ้สิ่ที่เธอ้อารแล้วนะปลายฝน” เสียระิบแผ่ว ๆ อ้นฟ้าที่หมุนัวลับมามอ ทำให้ปลายฝนเบิาว้า้วยวามใ ทั้ ๆ ที่อนแรเหมือน้นฟ้าะเินาไปไลแล้ว แ่ทำไมอนนี้หิสาวลับหันมาเผิหน้าับเธอไ้ในระยะที่มือเอื้อมถึ
“้น...ฟ้า”
“อให้เธอสนุับโลที่ไม่มีันามไปรัวานนะน้อสาว” ้นฟ้าระิบ เธอหยุเินและไม่สนใับระแสผู้นที่ไหลผ่าน แววาเย็นานิ่สนิท้อมอไปยัปลายฝนที่ื่นะลึมอมายัเธอ้วยสภาพเบิาว้า
“ถ้าเธอไม่เสนอื่อันให้เมี่เ่านั่น เธอ็ไม่โนผลรรมอมันามมาเล่นานเอแบบนี้หรอ” ้นฟ้าเหยียรอยยิ้มสนุสนานเป็นรั้แรให้ปลายฝนไ้เห็น รอยยิ้มสนุสนานที่ออมาาใริ ๆ ไม่ไ้เสแสร้เหมือนทุรั้
“ันสนุับเมนี้มาเลยปลายฝน ถือเป็นอวัาราลาที่ันพอใมาทีเียว”
้นฟ้าหมุนัวเินาไปแล้ว ในะที่ปลายฝนไ้แ่รีร้ออยู่ในใ วามาที่บาแผลถูแทที่ท้อ่อย ๆ หายไป วามเ็บเ้ามาแทนที่พร้อม้วยวามรู้สึหายใไม่ออและเ็บแปลบ เลือสีแานไหลย้อมเสื้อนัเรียนสีาวนเป็นวเ่นหรานมอเห็นไ้ัเนึ้น ไม่นานนที่เินผ่านไปมา็เริ่มสัเเห็นวามผิปิรหน้า
“รี๊ เ็นัเรียนถูแท”
เสียรีร้อแรัึ้น พร้อม้วยเสียอื้ออึ้ที่ปลายฝนฟัไม่ไ้สรรพอีแล้ว ภาพรหน้าอหิสาว่อย ๆ พร่าเบลอลไปนมืมัว เสียโวยวาย่อย ๆ สบเียบลอย่า้า ๆ พร้อม้วยแรระแทอร่าายที่ล้มหายหลัลระแทพื้นอย่าแร นรู้สึไ้ถึวามร้อนระอุอพื้นปูน
อ่า...ันแพ้สินะ...
ความคิดเห็น