ร่มสีดำกับเรื่องราวอาถรรพ์ (Rewrite)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำที่เริ่มต้น

ร่มสีดำ : ตอนที่1 บทนำที่เริ่มต้น

“บ่ายแก่ๆของคาบวันพุธนี่มันน่าเบื่อจริงๆนะ”

ผมบ่นพึมพำอยู่ในใจว่าเมื่อไหร่จะหมดคาบวิชาภาษาไทยที่แสนน่านอนนี้จริงๆเลย อ๊ะ!ผมลืมแนะนำตัวไป สวัสดีครับตัวผมชื่อชาติชายอยู่ชั่นม. 5 เป็นพระเอกของเรื่องครับ ดูๆแล้วชื่อมันก็โบราณเอามากๆเลยล่ะครับ ก็ไม่รู้ทำไม่พ่อกับแม่ผมถึงตั้งอยู่อย่างนี้......            

หลังจากที่ผมนั่งฟังครูสมรผู้สินภาษาไทยอันน่ารักยิ่งพูดบ่นเกี่ยวกับการเขียนบทความสักพัก ด้วยความที่เบื่อเอามากๆ ผมจึงนั่งหันออกไปทางหน้าต่าง  เมฆสีเทาเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกลๆส่งสัญญาณว่าฝนใกล้ตกแล้ว

”ฟู่”

ผมนั่งถอนหายใจด้วยความเซ็ง แต่แล้วก็ไปสะดุดกลับเสียงบางอย่างที่ดังออกมาจากประตูหน้าห้อง

 “แอ๊ดด...”

 หืม?ว่าแล้วประตูก็ได้เปิดอ้าออกอย่างช้าๆพลันปรากฏเงาคนหนึ่งโผล่ออกมา  ภาพที่เห็นเป็นลุงแก่ๆสภาพใส่หมวกเก่าๆ เนื้อตัวมอมแมมรุงรังหนวดเครายาวจนถึงอก แต่แปลกคือลุงแกกางร่มมาในตึกด้วย! ร่มเป็นสีดำสนิท ปลายร่มแหลมเอามากๆโดยดูจากสายตา แต่ที่แปลกกว่าก็คือ ทำไมครูสมรถึงไม่มีอาการตกใจหรือทำหยั่งกะคนเข้ามาเลย

“นักเรียนที่นั่งข้างประตูน่ะ  ไปปิดประตูซิ ไม่รู้ว่ามีใครแกล้งเปิด  เสียสมาธิสอนหมดเลย”

ครูสมรพูดขึ้นมาพร้อมทำท่าทางหงุดหงิดมาก แล้วจึงเริ่มสอนต่อ อะไรกันฟระ!!! ไม่มีใครสังเกตเห็นลุงเลยหรอ?? ผมเริ่มนึกกลัวในใจเสียแล้ว  ไม่พูดพร่ำทำเพลงครับ ลุงแกกวาดสายตาไปรอบๆห้องอยู่พักหนึ่งแล้วก็มาสะดุดสายตาที่ตัวผม ฉิบอยู่ไหนไม่รู้แล้วครับ ลุงแกเล่นจ้องที่ผมเอาพักใหญ่ๆ  ผมถึงกับต้องหันไปมองสิ่งที่ครูสอนอยู่บนกระดาน  ในตอนนี้ผมไม่มีสมาธิฟังในสิ่งที่ครูสมรสอนเลยครับ ผมจึงหันไปมองทางหน้าต่าง ผมถึงกับสะดุ้งโหยง!! ลุงแกมาอยู่ต่อหน้าผมเลย!!

 “ชั้นเห็นสิ่งหนึ่งที่ตัวแกมี คนอื่นไม่มี”

ลุงพูดกับผม ด้วยสีหน้าที่น่ากลัวมากๆ ยังกะจะฆ่าผมอะไรอย่างนั้น

 “อ..อะไรที่ผมมีครับO[]o”

ผมถึงกับนิ่งแล้วสังเกตเพื่อนๆในห้องดูไม่มีปฏิกิริยาอะไรระหว่างผมเลย ช่วยตูด้วย!!!

 “เอาเป็นว่าวันนี้แกจะได้เจอฉันอีกรอบแน่นอน  อย่าไปไหนล่ะ ฮึๆๆฮ่าๆๆ”

ลุงครับ...มันมีอะไรน่าขำครับลุง..ไอ้ที่ลุงเข้ามาก็แปลกอยู่แล้ว  แล้วยังไม่มีใครเห็นลุงอีก มันอะไรกันครับ!! พอลุงพูเสร็จก็กระโดดขึ้นหน้าต่างแล้วกระโดดออกนอกระเบียงไป ลุงไปได้ก็ดีละกลัวจนฉี่จะราด แต่..เดี๋ยวนี่มันชั้น4นี่หว่า!!!

“เฮ้ยยยยยย..ลุง!!!!”

ผมตะโกนพลางวิ่งไปดูที่หน้าต่างแล้วชะโงกดูเบื้องล่าง ในสิ่งที่ผมทำนั้น ทำเอาทุกคนในห้องแตกตื่นกับการกระทำของผมไปเลย

 “นายชาติชาย!!!!!”

ครูสมรตะโกนแล้วทำหน้าตาโมโหใส่ ฉิบอยู่ไหนไม่เจอแล้ว

“ขอโทษครับครู พอดีตกใจอะไรนิดหน่อยอ่าครับ=_=”

 ผมรีบกลับเข้าที่นั่งแล้วรีบหาข้ออ้างที่ดีที่สุดเท่าที่ผมนึกได้ในตอนนี้

 “เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ยแล้วนี่ยังไม่ตั้งใจเรียนอีก! ไหนลองบอกครูซิว่าการเขียนบทความเขาเขียนแนวในกันบ้าง?”

 “เอ่อ....แนวตั้งไงครับครู”

ผมพูดจบเท่านั้นแหละครับ เพื่อนๆในห้องหัวเราะลั่น! นี่ตูพูดอะไรผิดฟระ!มันก็เขียนแนวตั้งสิ จะเขียนแนวนอนทำมะขามป้อมอะไร!!

 “นี่เธอกล้าเยอะเย้ยครูรึ! นายชาติชายหัก10คะแนนจิตพิสัย”

อะไรวะ!!!!

 “งั้นวันนี้ครูพอแค่นี้ก่อน อารมณ์ไม่ดี หัวหน้าบอกชั้น!!”

ไม่พูดพร่ำหัวหน้าห้องนามว่าจรินทร์ ก็สั่งทันที่

”นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”

ว่าแล้วทุกคนในห้องก็สวัสดีครับ/ค่ะตามคำสั่งของหัวหน้าไป     ในตอนนี้ครูสมรได้ออกจากห้องไปแล้ว เพื่อนๆที่เคยนั่งเรียบร้อยกันก็แตกกรูกัน ออกไปห้องน้ำบ้าง จับกลุ่มคุยกันบ้าง เดินไปนอนหลังห้องบ้างเพื่อรอเรียนวิชาสุดท้าย “นี่เอ็งทำอะไรของเอ็งวะไอ้ชาย” เสียงหล่อๆดังมาจากทางด้านหลังของผม ต้นเสียงคือ ไอ้แจ๊คเพื่อนรักของผมนั่นเอง

 ”ไม่มีอะไรมากมายหรอกก็แค่ตาฝาด(หรือไม่ฝาดวะ เห็นเต็มๆ=_=”)แต่นั้นเอง “

 “สงสัยเมาการสอนของครูสมรมั้ง? ฮ่าๆๆ โดนหักคะแนนเลย”

 แจ๊คพูดเยาะเย้ยพลางมาตบไหล่ผมเบาๆ

 “แหงแซะเลย ละเมอะไรของนายล่ะเนี่ย”

เสียงเล็กหงุมหงิมคนนี้คือติ๋มเพื่อนหญิงของผมนั่นเอง

 “ทำอะไรของนาย เขาให้ตอบดีๆ มากวนเท้าครูว่าแนวตั้ง บ้ารึเปล่า??”

 ”สงสัยเราจะบ้าจริงๆล่ะ เอ้อนี่ถามพวกนายสองคนหน่อยสิ  พวกนายเห็นลุงแก่ๆเข้ามาในห้องรึเปล่า??”

ผมถามทั้งสองคน แต่ก็เห็นหน้าก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

 “สงสัยนายจะหลับจริงๆ หลับจนฝันเลยแหละ  ไม่มีใครเข้ามาในห้องเลย มีแต่ใครไม่รู้มาเปิดประตูห้องเรา สงสัยจะบ้า นี่เราเรียนคาบครูสมรอยู่นะเฟ้ย!”

แจ๊คบอกกับผมแล้วทำท่างทางเมื่อยจึงเดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวข้างตัวผม

 “เออ..เอาเถอะนะสงสัยเราจะหลับจริงๆล่ะ แล้ววิชาต่อไปเรียนอะไรล่ะ??”

 ผมหันหน้าไปถามติ๋ม

”อ่อ ต่อไปเราจะเรียนวิชาแนะแนวอ่ะนะ”

 พอติ๋มพูดประโยคเสร็จเท่านั้นแหละครับ ครูวรรัตน์ ผู้สอนแนะแนวก็เดินเข้ามา

“เอ้า!!!นักเรียนทุกคนคะ นั่งที่โลด มารีบๆเรียน จะได้รีบๆกลับบ้าน กันนะ “

 ทุกคนก็ทยอยกันเข้ามาในห้องและนั่งที่

“แล้ววันนี้เราจะมาพูดเรื่องเกี่ยวกับการค้นหาตัวตนในการทำอาชีพต่างๆนะคะนักเรียน  เอ้า!หัวหน้าห้องเอาใบนี้ไปแจกแล้วรอทำตามครูนะคะ “

สิ้นเสียงหัวหน้านามว่าจรินทร์ก็รับกองแผ่นไปแจกจ่ายให้นักเรียนทั่วห้อง ในตอนนั้นผมคิดในใจว่า ถ้าหากผมได้เจอลุงแก่คนนั้นอีก ผมควรจะทำอย่างไรดีนะ?? หรือนี่จะเป็นจุดริ่มต้นของเรื่องราวต่อจากนี้กันนะ?  

 “ชาย...ชาย ไอ้ชาย! กระดาษอยู่นี่นะแล้วทำด้วยล่ะ อย่าหลับละกันล่ะ”

หัวหน้าห้องบอกผม เอิ่ม.....

”ไม่หลับแล้วน่า”

ผมพูดพลางทำงานที่ได้รับมา....

ห่างออกไปนอกหน้าต่างบนเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง ลุงแก่คนนั้นยังคนยืนเฝ้ามองพระเอกของเราไปยังหน้าต่างของอาคารเรียนอย่างใจจดใจจ่อ

  “นี่สินะที่เรียกว่าโชคชะตา ไม่เสียแรงจริงๆเลยที่ใช้พลังเฮือกสุดท้ายออกตามหาตัวเจ้าน่ะ......เจ้าชาติชาย”

ลุงแก่บ่นพึมพำพลางลอยตัวไปยังเมฆมืดที่กำลังจะมาถึง

”แล้วเจอกันนะ ฮึๆๆๆฮ่าๆๆๆ”

 เสียงหัวเราะดังก้องกังวาน ทำให้เกิดเสียงฟ้าร้อง ชาติชายของเราเมื่อได้ยินเสียงแล้วก็เกิดอาการเย็นหลังวาบๆขึ้นมา

” ฝนดูท่าจะตกแบบนี้ สงสัยคงไปเรียนพิเศษลำบากแล้วสิเรา....”

จบตอนที่ 1