Challenge Love ท้ารักรับหัวใจของยัยมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    บทนำ

 ณ โรงแรม N ในย่านใจกลางเมืองของกรุงเทพมหานคร

                     ฮ้าวว ~~

    ตอนนี้เป็นเวลา ตี 4 ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าขนาดนี้ด้วย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าความฝันของฉันนะ ฉันไม่ยอมลากสังขารตัวเองออกมาหรอก อ๋อ ลืมแนะนำตัว ฉันมีนามว่า ซันเดย์ เป็นคนทีค่อนข้างที่จะพูดน้อยนะ แต่เพราะฉันเป็นนางเอก ยัยนักเขียนเลยให้ฉันพูดมากหน่อยกับท่านผู้อ่าน ^^ เอาล่ะ ในเมื่อแนะนำตัวเสร็จแล้วฉันขอบ่นต่อเลยก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันนั่งรอพี่ ‘คิม’ พี่ชายของฉันเพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะพี่แกบอกว่าจะมาออดิชั่นด้วยฉันก็เลยตกอยู่ในสภาวะจำยอม (ที่จริงก็แอบๆดีใจนะที่พี่แกมาด้วย จะได้มีเพื่อน) นี่ก็ผ่านไปนานแล้วพี่แกก็ยังไม่ลากสังขารแกมาซักที --* ไม่เข้าใจพี่แกเลยว่าถ้าลุกไม่ได้เนี่ยจะนัดฉันมาตอนตี 4ทำซากง้าวอะไร คิดแล้วก็อารมณ์เสีย ชิ รบกวนเวลาการนอนของฉันหมด ความจริงฉันตอนตี 5 หรือ 6โมงก็ทันนะ แต่พี่แกบอกว่าให้รีบออดิชั่นให้เสร็จตอนเช้าจะได้มีเวลาไปลั้ลลา (ความจริงพี่แกจะเอาเวลาไปหลีสาวละซิ) ตอนนี้เวลาผ่านไปแล้ว 30 นาที พี่แกก็ยังไม่โผล่หัวมา อย่าให้มานะแม่จะบ่นให้ลืมวิธีหลีสาวไปเลย  ฉันเกลียดที่สุดก็คือ พวกที่ไม่ค่อยรักษาเวลานี่แหละ เหมือนมันถ่วงเวลาชาวบ้านชาวเมืองเขายังไงไม่รู้  (เหมือนจะจิกพี่ชายตัวเองแรงไปนิสนึง ย้ำว่า นิสนึง 5555)

เฮ้อ~~

โป๊ก !!

ใครฟะกล้ามาเขกหัวฉัน มันน่านัก เป็นเพื่อนเล่นหรือไง

“ไง รอนานไหม” นึกว่าเป็นใคร ที่แท้ก็ไอ้พี่ชายสุดห่วยของฉันนี่เอง

“ช้า นอนหรือตายกันแน่ -_-” ฉันเหน็บแนมพี่แกไปเบาๆเพื่อให้แกรู้ตัวว่า นี่สายมันสายไปตั้ง 30 นาทีแล้ว !!

“โทษที พอดีพี่ตื่นสาย” ยังกล้ามาพูดนะ

“คราวหน้าถ้ารู้ตัวว่าลากสังขารตัวเองมาไม่ไหม กรุณาอย่านัดคนอื่นมั่วๆเข้าใจไหม -_-” จัดไปอีกดอก

“ขอโทษครับแม่”

“ฉันเป็นน้องไม่ใช่แม่  เดี๋ยวก็โดนกระทืบ -_-; ”

“นี่จะโหดไปไหนครับ คุณน้องสาว พี่ก็แค่แซวนิดๆหน่อยๆก็แค่นั้น อีกอย่างพี่ก็สายแค่ไม่กี่นาทีเอง”กล้าพูดว่า นิดๆหน่อยๆมันน่านัก อยากจะแสดงหน้าตาที่โกรธกว่านี้นะแต่มัน เอิ่ม.... ทำไม่ได้ แต่ยังไงก็เถอะยังจะกล้าพูดออกมาอีกว่าสายแค่ไม่กี่นาที อยากรู้จริงๆว่าพี่แกเคยดูนาฬิกาบ้างไหมว่าสายเกือบชั่วโมงแล้ว !!!

“หน้าด้านพูด -_-; ”

“โหว แรงง่า ”อยากจะบอกพี่จริงๆว่า ดัดจริตมากกก

“เงียบเถอะ อายเขา -_-” ฉันพูดพร้อมกับเดินนำหน้าพี่ชายฉันมา เพื่อที่จะไปรอรับใบสมัคร

“เฮ้!!! รอพี่ด้วย” แล้วพี่แกก็วิ่งตามฉันมา

                     ขณะนี้เวลา 05.30 น.

ผู้คนมากมายอยู่ในห้องภายในโรงแรม N ทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายเพื่อที่จะตามหาความฝันของตนเอง และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกันแต่ก็นะเพราะปีนี้เขาบอกว่าเป็นปีสุดท้ายมันก็เลยทำให้ฉันต้องรอนานเป็นพิเศษ

‘ทุกคนฟังทางนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากมีผู้ไม่หวังดี ได้ปล่อยข่าวออกมา ปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายแล้วที่ทางรายการของเราจะรับสมัคร ทางเราจึงขอแก้ข่าวว่า ทางรายการของเรายังจะเปิดรับสมัครในทุกๆปีต่อไป และถ้าทางรายการเราจะเลิกจัดรายการในปีไหน ทางเราจะออกมาแถลงเองครับ ขอบคุณทุกคนที่ยอมสละเวลาฟัง’ สิ้นเสียงประกาศจากทีมผู้จัด ก็มีเสียงหือฮามากมายตามมา ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฉันด้วย

“พวกปล่อยข่าวลือเนี่ย มันน่ากระทืบให้ตายเนอะ”ฉันหันไปพูดกับพี่ชายฉันที่ตอนนี้กำลังหลีสาว ที่ยืนอยู่แถวข้างๆเราตอนนี้

“นี่ ช่วยสนใจน้องหน่อย อุตส่าห์เอ่ยปากคุยด้วย -_-;”

“โอ๊ะ โทษที โทษที เมื่อกี้เราว่าไงนะ”เอิ่ม... ฉันเกลียดพวกหน้าหม้อ ที่สุด !!

“ไม่มีอะไรแล้ว เชิญหลีสาวของนายไปต่อเถอะ -_-;”

“ขอร้องช่วยทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหม” สร้างภาพกันเห็นๆ ไม่มีสคริปด้วยนะเนี่ย เอารางวัลตุ๊กตาทองไปเลย -_-;

“หน้าฉันก็เป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้ว -_-;”

“อ้าวหรอ แหมๆ หน้านิ่งแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะครับคุณน้องสาว :)”

“ฉันรู้ว่านายสร้างภาพ”

“แหมๆ น้องสาวคนนี้ทำไมพูดกับพี่ไม่เพราะเลยละครับ”  พี่ชายกัดฟันพูดพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูฉัน

“พอเหอะ ฉันเอียน -_-;” ฉันหันหน้าไปกระซิบพี่ชายฉันตอบ

“ก็ได้”แล้วพี่ฉันก็หยิกแก้มเบาๆ(หรอ) พร้อมกับยิ้มกว้าง เท่าที่คิดว่าตัวเองน่ารักสุดๆ (แต่ฉันว่า ไม่เห็นหล่อตรงไหนเลย -_-;)

ระหว่างที่เข้าคิวรอเปิดรับใบสมัคร จู่ๆ ก็มีเสียงกรี๊ดอันโหยหวนก็ดังขึ้น (เหมือนจะเปรียบเทียบแรงไปนะ)

“ใครไปเหยียบเท้ายัยเจ๊พวกนั้นพี่ว่าเหมือนฉันไหม -_-?” ฉันบ่นอุบอิบแบบรำคาญ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองนะ ทั้งๆที่ฉันก็อยากเป็นนักร้องแท้ๆ แต่ทำไมฉันไม่ยอมชินกับพวกเสียงกรี๊ดแบบนี้ซักที -_-!

“เราก็ว่าไป เขาก็กรี๊ดของเขา จะไปว่าเขาทำไมละ” ฉันว่าบางครั้งพี่ฉันก็เป็นพวกมองโลกในแง่ดีไปนะ เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย ว่าไหม

ไม่นานนัก เหมือนเสียงกรี๊ดอันโหยหวยก็เบาลง(นิดหน่อย) แต่ดูเหมือนว่าแถวฉันนี่แหละจะกรี๊ดกันมาขึ้น

จึกจึก

เหมือนจะมีคนมาสะกิดที่หลังฉันคงจะเป็นพี่คิมละมั้ง สงสัยเจอสาวน่ารักถูกใจเลยจะชี้ให้ดูแน่ๆเลย

“อะ.. O[]O” ขออึ่งแปป ผู้ชายอะไรเนี่ย(เกือบ)หน้าตาดี ดวงตาของหมอนั่นเป็นสีน้ำตาล ใบหน้าดู หล่อ(มั้ง) ผิวขาว (กว่าฉัน) ริมปากบางอย่างกับผู้หญิง หน้าก็เนี๊ยน เนียน นี่ถ้าท้าผู้หญิงล้างหน้านะ ฉันว่าผู้หญิงแพ้ 1000 % นี่ฉันไม่ได้โม้นะ พูดจริงล้วนๆ แล้วไหนจะทรงผมของเขาที่ไม่สั้นไม่ยาวไป กำลังดีมันยิ่งเสริมให้เขาดูดียิ่งกว่าเดิม แต่มันติดอยู่อย่างเดียวคือ หมอนี่ปากห้อยไปนิด(มั้ง)

“อะแฮ่ม!!” เสียงของใครบางคนปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์

“-_-”<<หน้าฉัน

“:)”<<หน้าเขา

“อะแฮ่มแค่กแค่ก ...” ไอ้คนทักนี่ก็.. สมน้ำหน้าไหมล่ะนำลายติดคอ  ว่าแต่น้ำลายมันติดคอได้ด้วยหรอ(ไปแล้วสมองฉัน)

“เอ่อ....” เอายังไงดี เริ่มยังไงดีละเรา

“อะแฮ่มๆๆๆๆ !!!”เริ่มรำคาญแล้วนะเนี่ย พี่ชายฉันมาฟิวไหนเนี่ย

“เอ่อ นาย.....”

“นายขยับไปเลย หน้านายนะห่างกับน้องฉันแค่ไม่กี่คืบแล้ว ไปๆ ไปต่อหลังแถวเลยไป” แล้วพี่ฉันก็พูดแทรกพร้อมกับทำหน้าโหดๆใส่หมอนั่น พี่เรามาแปลกแฮะ

“แกก็เหมือนกันยัยซัน ยืนให้หมอนั่นจ้องทำไม”อ้าว โดนพาลซะงั้น

“ฉันก็แค่ยืนเฉยๆ -_-;”

“เชอะ:(” อ้าวซะงั้น-_-

“หยุดทำหน้าแบบนั้นซะที รำคาญ -_-;”

“แหมๆ ที่เมื่อกี้ไม่เห็นพูดแบบนี้เลย ชอบหมอนั่นหรือไง”ถึงว่าละเห็นเขาหล่อกว่าแล้วพาลละซิ

“เปล่า แค่มองว่าเขาดูดีแค่นั้น”

“พี่หล่อกว่า” กะแล้วว่ามันต้องเป็นประเด็นนี้

“ปัญญาอ่อน เข้าแถวต่อไปเลยไป --* ”

“-*-”

“อะไร งอนหรอ -_-?”

“เปล๊า!!” นี่ไม่ได้งอนนะ แต่เสียงพี่แกสูงมากเลย

“โกหกขอให้เป็นหมัน -_-”

“ก็ได้ๆ เอองอน ง้อด้วย” ว่าแล้วเชียว พี่ฉันแมนไหมเนี่ยขี้งอนเป็นผู้หญิงไปได้

“ง้อ จบนะ -_-;”

“อะอ้าว ง่ายอย่างนี้เลยหรอ” พี่ฉันอ้าปากพะงาบๆจะพูดอะไรต่อ แต่ฉันไม่ยอมฟัง เอาหูฟังขึ้นมาครอบหูแล้วก็เริ่มเปิดเพลงฟัง

                     08.30 น.

     ฉันว่าบางทีคนมันก็เยอะไปนะ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ใบสมัครเลยเนี่ย อุตส่าห์มารอแต่เช้า แต่มันก็มีพวกที่มาเช้ากว่าอีก สงสัยพวกนี้มาตั้งรกรากแถวนี้ชัวร์ !!!

‘เชิญคนต่อไปค่ะ’

และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันรอคอย

ฟรึบ~~

ใครฟะ กล้าแซงฉัน ไม่ยอมหรอกฉันอุตสาห์ตื่นมาแต่เช้าเพื่อที่จะมาสมัคร จะมีชวดเพราะมีคนมาแซงเนี่ยนะฉันไม่ยอมหรอก

                     หมับ ~~

“นี่คุณ นี่มันคิวฉันนะขอร้องอย่ามะ...”O[]O มะ หมอนั่นหรอเนี่ย ถ้าเป็นหมอนั่นแซงฉันก็ยอม เอ้ย!!! ไม่ได้นะ เราจะให้เขาแซงไม่ได้

“นี่เธอ อ๋อ ยัยเด็กแว่นน่ารัก น่ารักที่เจอกันเมื่อตอนต่อคิวตอนนั้นนี่เอง :)”ยัยเด็กแว่น งั้นหรอ

“นายกำลังจะแซงคิวฉัน -_-”

“แหมๆ ให้ฉันก่อนเถอะฉันรีบ” รู้สึกว่าฉันก็รีบเหมือนกันนะ

“ฉันก็รีบ ยังไม่เห็นไปแซงคิวใครเลย เสียมารยาท -_-” ด่าแบบเหน็บๆนิดๆ ทำเอาคนฟังถึงกับเหวอเลยทีเดียว

“เธอว่าใคร”ยังมีหน้ามาพูดเนาะมีอยู่คนเดียวที่กำลังแซงคิวฉันยังจะมาถามฉันอีก !!

“แล้วนายเห็นใครไหมล่ะ นอกจากฉันกับนายตอนนี้ อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่หน่อยเลย -_-!” คนเราเนอะ หล่อแต่ไม่ฉลาดเอาซะเลย

“นี่เธอ!!!” หมอนี่จะเรียกฉันอะไรหนักหนาเนี่ย

“อะไรอีก ฉันไปละ เดี๋ยวพี่เขารอนาน บาย (-_- ) / ” พูดจบฉันก็เดินดุ่ยๆออกมาโดยไม่สนใจเสียงตะโกนไล่หลังของหมอนั่น

เฮ้อ !! ในที่สุด ฉันก็จะได้เริ่มออดิชั่นสักทีฉันได้รหัส TH2483 อีกไม่นานก็คงจะได้เข้าห้องดิชั่นแล้ว ตื่นเต้นจัง

จึกจึก ใครวะมาสะกิด พี่คิมหรือเปล่า

“อะ...O[]O” ไอ้ห้อยเมื่อกี้นี่นา

“ไง เจอกันอีกแล้วนะ :)” นายถามฉันไหมเนี่ยว่าฉันอยากเจอนายไหม -_-!

“ฉันไม่ได้ดีใจซักหน่อยที่เจอนาย -_-+”

“แต่ฉันดีใจ” หมอนี่ปัญญาอ่อนเนอะ มีใครว่าเหมือนฉันไหม

“ปัญญาอ่อน -_-”ฉันด่าหมอยั่ยพร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาครอบหู

                     ฟรึ่บ~~

“เสียมารยาท”ฉันว่านายมากกว่านะที่เสียมารยาท

“เอามาฉันจะฟังต่อ”

“ไม่ :(” หมอนี่รู้สึกว่าจะทำตัวได้น่าหมั้นไส้กว่าพี่ชายฉันแล้วนะเนี่ย เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือพี่ชายฉันยังมีหมอนี่หรอเนี่ย-_-!

“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย เอามาถ้าไม่อยากโดนกระทืบตรงนี้ -_-!” นี่หน้าโหดของฉันใช่ไหมเนี่ย

“ก็ได้”แล้วหมอนั่นก็ยื่นกหูฟังให้กับฉันแล้วฉันก็เอาขึ้นมาครอบหูตามเดิม

“เฮ้!! เธอน่าจะ เอิ่ม พูดกับฉันหน่อยนะ”คนไม่รู้จักกันจะพูดทำสากกะเบืออะไรละ

“ฉันไม่รู้จักนาย จบไหม -_-” หมอนั่นทำปากพะงาบๆหลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นไปแต่เหมือนหมอนั่นจะไม่ลดละความพยายามที่จะพูดกับฉัน ฉันก็เลยดึงหูฟังที่ครอบออกจากหูออกแล้วก็บอกหมอนั่นไปตามตรงเลยว่า

“หุบปากซะ ฉันอายคน -_-” แล้วฉันก็หันไปสนใจด้านหน้าต่อ

‘เชิญหมาย เลขTH2483 เข้าห้องออดิชั่นค่ะ’ แล้วเสียงที่ฉันรอคอยก็มาถึง

“ฉันไปละ โชคดี :)”นี่คงเป็นครั้งแรก(มั้ง)ที่ฉันยอมยิ้มออกมา ฉันไม่รู้หรอกนะว่ารอยยิ้มตอนนั้นมันเป็นยังไง

 อาจมีผิดพลาดนิดหน่อย แต่ก็ช่วยติชม ติดตามกันด้วยนะค่ะ ^^