[FICEXO] ❧ 3 1 1 3 (chanbaek)

ลำดับตอนที่ #1 : ❧ 3 1 1 3 : INTRO

INTRO

โรงพยาบาลบำบัดผู้ป่วยทางจิตโซล ประเทศเกาหลี


 

สาย ลมของเวลาเย็นๆที่พัดผ่านในช่วงฤดูหนาวไม่ทำให้เด็กหนุ่มตัวเล็กในชุดคนไข้ ระคายซักนิดเดียว ร่างเล็กยังนั่งกอดตัวเองพร้อมกับรับลมหนาวอยู่ข้างสระน้ำ เหม่อมองแสงอาทิตย์ที่เลือนหายไปและถูกแทนที่ด้วยความมืดปกคลุมทั่วท้องฟ้า


 

...ไม่หนาว ไม่เคยหนาวเลยถ้าเทียบกับข้างในใจนี้...


 

“ขอโทษนะ...ขอโทษ..นะ...”


 

ไม่ รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขาพูดแบบนี้ ไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะได้ยินที่เขาพูดหรือเปล่า แต่เขาก็อยากให้ได้ยินคำขอโทษจากเขา...คำขอโทษที่ไม่มีวันส่งไปถึง


 

“ฮึก...ช..ชานยอล....ขอโทษนะ” น้ำสีใสเริ่มเอ่อล้นเต็มขอบตาเรียวเมื่อเอ่ยจบประโยค ชื่อของคนที่คิดถึงมากที่สุดหากแต่ว่านึกถึงเมื่อใดก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากเท่านั้น


 

แบคฮยอนกำลังเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ความเจ็บปวดที่เขาเต็มใจยอมรับมันเพราะเขาเป็นคนเลือกทางนี้ด้วยตัวเอง เลือกที่จะเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนกับคนเห็นแก่ตัว เลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อคนเดียวอย่างอ้างว้าง เขาไม่เหลือใครแล้ว ชีวิตของบยอนแบคฮยอนไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ...นอกจากชีวิตที่แสนไร้ค่าของตัวเอง


 

สายตาที่เริ่มพร่ามัวไปด้วยน้ำสีใสที่เอ่อออกมาจากขอบตาร้อนผ่าวทำให้เหมือนกับตัวเองจะเป็นบ้าจริงๆเสียแล้วเมื่อเขามองเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่อีกฟากฝั่งของสระน้ำร่างสูงที่แสนคุ้นเคยทำให้แบคฮยอนต้องยกมือซีดขาวของตัวเองมาปาดน้ำตาออกไปอย่างลวกๆ


 

หายไปแล้ว...


 

แบคฮยอนแค่นยิ้มกับตัวเองเมื่อมองไปที่เดิมแล้วพบกับความว่างเปล่า


 

...มันไม่มีอยู่จริงหรอกนะเจ้าแบคฮยอนคนโง่...


 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้วแบคฮยอนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง หัวเราะให้กับความโง่เขลาของตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถมาให้เขาเห็นอีกแล้ว ชานยอลไม่สามารถอยู่ข้างๆแบคฮยอนได้อีกแล้ว ใช่..ไม่มีชานยอลที่รักของแบคฮยอนแล้ว


 

“ชานยอล..ไม่มี...ฮึก..ไม่มีชาน..ยอล...ไม่มีแล้ว...ฮือออ” ปากเล็กๆพร่ำอยู่อย่างนั้นก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเสียงดัง


 

แบคฮยอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นซักพักก่อนจะมองไปที่สายน้ำที่นิ่งสงบ ใบไม้แห้งที่ลอยอยู่บนผิวน้ำค่อยๆไหลไปตามแรงลมเอื่อยๆบ่งบอกให้รู้ว่าสายน้ำที่มองเห็นว่าไม่ไหวติงนั้นแท้จริงแล้วมันกำลังไหลเฉื่อยๆตามธรรมชาติของมันต่างหากละ เหมือนกับแบคฮยอนคนโง่...ที่ไม่ยอมรับความจริงเสียที









 

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตายืนมองร่างเล็กที่มีผิวซีดขาวจากการไม่ ออกจากห้องพักผู้ป่วยเป็นเวลานานเนื่องจากคนตัวเล็กเลือกเวลาเย็นๆก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าอย่างเช่นเวลานี้ออกมาเจอภายนอกซึ่งมีแต่ความเย็นยะเยือกของอากาศในช่วงฤดูหนาว


 

เขายืนมองเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ปริ่มจะขาดใจก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วร้องไห้อีกทีสลับกันอย่างนี้ไปมาเรื่อยๆ ร่างสูงถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าคนไข้ในการดูแลของเขายังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น


 

เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ถูกเขาสั่งย้ายมาอยู่ในความดูแลตัวเองนั้นมีอาการป่วยทางจิตที่น่าเป็นห่วง หากจะนับเวลาที่เขาคอยรักษาด้วยการบำบัดทุกวิถีทางมันก็ล่วงเลยมาสองปีกว่า แล้วเขาก็ไม่เห็นทางสว่างสำหรับการรักษาซักทีทำเอาจิตแพทย์อันดับหนึ่งของโรงพยาบาลแห่งนี้อย่างเขาอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย


 

จากเรื่องราวที่ได้อ่านจากแฟ้มประวัติเหมือนกับว่าเด็กหนุ่มจะมีเรื่องกระทบจิต ฃใจอย่างรุนแรงทำให้ตัดขาดกับการรับรู้ภายนอก อยู่แต่ในโลกส่วนตัวที่สร้างขึ้นมาเหมือนเป็นเกราะป้องกันให้กับตัวเอง


 

เขารู้ดีว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีรอยแผลในใจเหวอะหวะมากแค่ไหน...เขารู้


 

มือหนาของเขายกขึ้นมาลูบที่แผ่นอกของตัวเองข้างซ้ายใกล้ๆกับจุดที่เรียกว่า..หัวใจ เสื้อเชิ้ตที่ถูกคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์ไม่เป็นปัญหาที่จะทำให้มือหนารับรู้ถึงรอยแผลเป็นของตัวเอง รอยแผลเป็นที่ได้รับจากน้ำมือของคนรักเมื่อ7ปีก่อน เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วมันทำให้จิตแพทย์ผู้ที่มีหน้ากากเป็นรอยยิ้มกว้างอย่างเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังมีน้ำสีใสที่ไม่ได้เห็นมาหลายปีไหลออกมาจากดว ตาอย่างช้าๆก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว


 

“ฉันเสียใจไม่แพ้นายเลย...ตัวเล็ก”


 

เขา มองร่างของคนตัวเล็กผ่านม่านน้ำตาของตัวเองนานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของอีกคน ร่างสูงถอนหายใจออกมาอีกรอบเมื่อคิดได้ว่าเอาแต่นึกถึงอดีตของตัวเองมากไปก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานประจำตำแหน่งที่มีป้ายชื่อเขียนไว้อยู่บนโต๊ะว่า









 

นายแพทย์ ปาร์ค ชานยอล

- TALK
มีอะไรสงสัยถามได้ตลอดนะฮ้ะ จุบุ -3-
ใครบังอาจงงกับอินโทรเรา5555555555
คิดซะว่ามันเป็นปมเกร๋ๆให้คนอ่านอย่างพวกแกรทั้งหลายมาไขคดีนะ หึๆ
เรื่องนี้ปมไม่แน่นเท่าไหร่ แก้ไม่ยากหรอก ลองเดาดูๆ อิ้อิ้
สุดท้ายแล้ว...ขอเม้นเป็นกำลังเห้อะนะครัช พี่แพงตั้งใจแต่ง จุบุ -3-




 

CRY .q