เกล็ดแก้ววชิรกาล {มี E-book}

เพชร เป็นใหญ่ในหมู่ดาวสกาวแสง

โกเมน กลั่นคั้นโลหิตสถิตแดง

เพทาย แฝงแรงสีชาดจนบาดตา

มรกต เขียวสดใสไม่หม่นหมอง

บุษราคัม ว่าทองผ่องหนักหนา

ไพฑูรย์ ดั่งสังวาลคาดพาดผ่านมา

ทับทิม แพงด้วยแดงกว่าราคาดี

มุกดาหาร ซ่านแซมขาวราวเมฆหมอก

นิลกาฬ งานครามออกดอกไม้สี

แม้นหาครบมาบรรจบประสบมี

อานุภาพตามมณีทวีคูณ

 .......

"ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยทะลวงฟันแห่งเมืองสองแควแม้ไม่ใหญ่โตนัก แต่ผู้เป็นเจ้าเหนือหัวมิสมควรเลือกที่รักมักที่ชังให้ต้องเสียการใหญ่นะพระเจ้าค่ะ"

"เจ้าพูดจาดังว่ามิเคยรู้ ว่าความเป็นที่รักข้าหามีให้เจ้าไม่ แต่ที่ชังข้ากลับมีอยู่มากมายจนเจ้าคาดไม่ถึง"

....... 

"อย่างเจ้าหากไม่มีเพชรก็เป็นได้แค่เพียงคนธรรมดา"

"แต่หากเพชรเม็ดใดมีข้าพระองค์ไว้ข้างกาย มักจะเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นอีกหลายเท่าเลยหนาพระเจ้าค่ะ"

.......

"เจ้าพี่โปรดวางใจ ถึงข้าจะเที่ยวเล่นไปวันๆ แต่ยอมรับปากเป็นมั่นเหมาะ ว่าจักฝึกฝนจนเก่งกาจให้เพียงพอสามารถใช้ปกป้องท่านได้"

"ปกป้องข้า?"

"ปกป้องท่าน"

"เขี้ยวหนุมานอย่างเจ้า?"

"จักคอยปกป้องเพชรอย่างท่าน"

.......

หมายเห็ด

ผลงานเรื่องนี้เป็นนวนิยายที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นเพื่อความบันเทิง ชื่อสถานที่และบุคคลรวมถึงเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นภายในเรื่อง จึงเพียงถูกสมมุติขึ้นโดยอ้างอิงกับยุคสมัยและโลกความจริงเป็นพื้นฐาน มิได้มีเจตนาที่จะบิดเบือนหรือสร้างความเข้าใจผิดให้เกิดขึ้นแต่ประการใด โปรดใช้วิจารณญาณและหัวใจในการอ่าน

.......

*ทักทาย*

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เปิดเหมืองพลอยอย่างเป็นทางการ

กับผลงานลำดับที่สี่ของผู้เขียนในฐานะนักเขียนนิยาย และยังเป็นผลงานลำดับแรกในจักรวาล นพเก้า อีกด้วย

โดยจะเป็นเรื่องราวอันสุ่มเสี่ยงต่อขนบธรรมเนียมและการล่มสลายของบ้านเกิดเมืองนอน รวมถึงตำนานการกอบกู้เมืองสองแคว ซึ่งเป็นเมืองหน้าด่านสำคัญของกรุงศรีอโยธยามาแต่ครั้งบรรพกาล

หนึ่งคือรัชทายาทคนพี่ผู้มีชาติกำเนิดสูงส่งสมบูรณ์พร้อม

อีกหนึ่งคือรัชทายาทคนน้องผู้มากด้วยตำหนิข้อบกพร่อง

เรื่องเล่าเกี่ยวกับความรักต้องห้ามและหน้าที่อันสลักสำคัญเหนืออื่นใด ก่อเกิดเป็นความเกลียดชังจนยากจะหวนคืนมาบรรจบกันได้อีก ดังนี้แล้วระหว่างความรักและความรับผิดชอบ สิ่งใดเล่าจะมีอำนาจเหนือใจตนมากกว่ากัน

อัญมณีเม็ดแรกในจำนวนทั้งหมดเก้าเม็ดได้ปรากฏต่อสายตาทุกท่านแล้ว

และแน่นอนว่าเราจะช่วยกันฟันฝ่าไปจนกระทั่งถึงอัญมณีเม็ดสุดท้ายในชุดนพเก้า ตามลำดับของบทกลอนที่ผู้เขียนได้รังสรรค์ไว้แล้วนั้น จึงปรารถนาให้ผู้อ่านติดตามขุดค้นไปด้วยกัน ว่านพเก้าเม็ดแรกนี้ จะเปล่งประกายอันสมแก่ฐานะของความเป็นเพชรน้ำเอกได้มากน้อยเพียงใด

“ด้วยความกล่าวเปิดเหมืองอย่างร้ายกาจ”

แจ็คเดอะริบบิ้น

*******