เมื่อสวรรค์ไม่ยอมให้ข้าตาย

“ท่านพี่ ชีวิตนี้ข้าไม่เคยคิดทรยศท่าน” เสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้พร้อมกับก้อนสีใสไหลริน เมื่อต้องเอ่ยประโยคนี้ออกมานับครั้งไม่ทวน ทว่าชายผู้เป็นสามีกลับเฉยชามองมาที่นางด้วยสายตาเรียบเฉย แววตาว่างเปล่าไร้ซึ่งความเห็นใจ

ไป๋ซูเหยาบุตรสาวของขุนนางชั้นสูง สตรีที่มีใบหน้างดงาม ผู้ซึ่งถูกกล่าวขานว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเสือเจ้า ทว่าวันนี้ความงดงามที่เคยมี กลับไม่หลงเหลืออยู่แล้ว รูปร่างที่เคยน่าหลงใหล บัดนี้กลับผอมโซ นัยน์ตาเศร้าโศก ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

นางเสียใจ…..เสียใจที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหญิงแพศยา คบชู้สู่ชาย จนทำให้สามีผู้เป็นที่รักเสื่อมเสียเกียรติ 

“เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ”

“ก็ข้า อึก…ไม่ได้ทำ เหตุใดท่านถึงไม่เชื่อข้า” ความรักและความภักดีที่ผ่านมา มันไม่ทำให้ชายตรงหน้าเชื่อใจนางเลยรึ ที่ผ่านมานางแสดงออกไม่ชัดเจนหรือ ว่านางรักและเทิดทูนผู้เป็นสามีมากเพียงใด

“ไป๋ซูเหยา เจ้ามันเป็นนางแพศยา!” ข้าเห็นตำตาว่านางกำลังระเริงรักกับชายชู้อยู่บนเตียง เตียงที่อยู่ในเรือนหอของข้ากับนาง เหตุใดนางถึงกล้าทำ กล้าหักหลังและทรยศข้า

“ทะท่านพี่…” หากว่าข้าบอกออกไปว่าถูกวางยาโดยมารดาของท่าน ท่านก็คงไม่เชื่อข้า เพราะในใจของท่านมันปรักปรำไปแล้วว่าข้าเป็นหญิงไม่ดี

“ไป๋ซูเหยา ต่อจากนี้ชีวิตคู่ของข้าและเจ้าคงต้องจบลงเพียงเท่านี้” สตรีอย่างนาง ข้าไม่อาจเก็บไว้ข้างกายเพื่อเชิดหน้าชูตา

ข้าอาย! อายนักที่ไปคว้าสตรีไร้ยางอายอย่างนางมาแต่งงานด้วย

“ทะท่าน…”

“ข้าจะหย่ากับเจ้าไป๋ซูเหยา” หึ เป็นบุตรสาวของขุนนางแล้วมันยังไง ข้าไม่สนใจ สตรีที่ทำให้ข้าและตระกูลเสียเกียรติอย่างนี้ ข้าไม่ควรไว้หน้าเสียด้วยซ้ำ

“……”

“เพราะสตรีอย่างเจ้า มันไม่คู่ควรกับข้า”

“…….” ไม่คู่ควรอย่างนั้นรึ ช่างน่าขันยิ่งนัก ก่อนหน้านั้นเป็นท่านพี่เองไม่ใช่หรือที่บอกกับข้าว่าท่านไม่คู่ควรกับข้า บุตรชายของลูกพ่อค้าจะคู่ควรกับบุตรสาวของขุนนางได้อย่างไร

คำๆนี้เป็นท่านไม่ใช่หรือที่พูดกับข้า ทว่าเพราะข้ารักท่าน ข้าจึงมองข้ามคำครหาและคำคัดค้านจากบิดาและน้องชายเพื่อแต่งงานกับท่าน

ข้ายอม….นั้นก็เพราะว่าข้ารักท่าน

แต่ท่านดูสิ่งที่ท่านตอบแทนข้าในตอนนี้สิ ท่านไม่เชื่อใจข้า ไม่แม้แต่จะไต่ความหาความจริง เอาแต่โบ้ยว่าข้าทรยศหักหลัง เอาแต่กล่าวว่าข้าเป็นหญิงชั่วหญิงแพศยาหญิงชั้นต่ำ

ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ทำ!ข้าไม่ได้ทรยศท่าน!ไยท่านถึงไม่ฟังข้า!

“ไป๋ซูเหยา สิ่งที่เจ้าทำข้าไม่อาจรับได้ ข้าจำเป็นต้องนำเรื่องชั่วๆของเจ้าไปกล่าวกับบิดาของเจ้า” หากว่าเรื่องนี้ถูกแพร่พายออกไป เกรงว่าชาวบ้านคงรู้กันทั่วเมือง

ดี…นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการ

“มะไม่ อย่า อย่าพูดเรื่องนี้กับพ่อของข้า” ใบหน้านวลส่ายหน้าไปมา เข่าทั้งสองข้างคานเข้าไปหาตงหลี่ด้วยความเชื่องช้า

นางไม่ต้องการให้เรื่องน่าอายเช่นนี้รู้ไปถึงหูบิดา เรื่องฉาวโฉ่และน่าอายเช่นนี้ บิดาของนางไม่ควรได้รับรู้ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ตาม

นางไม่ได้คบชู้ หากแต่นางถูกใส่ร้าย

“หยุดอยู่ตรงนั้น!อย่าเอาตัวสกปรกของเจ้ามาถูกตัวข้า!” ไป๋ซูเหยาแทบหมดแรง เมื่อได้ยินวาจาร้ายๆจากปากชายที่นางรัก

“ทะท่านพี่”

ข้าไม่ใช่ตัวน่ารังเกียจ ข้าไม่ใช่หญิงอย่างนั้น ขอร้องล่ะ...ท่านอย่าทำเหมือนว่าข้าเป็นของเน่าเหม็นของน่ารังเกียจที่ไม่อยากจะอยู่ใกล้ได้หรือไม่

“ไป! ออกไปจากจวนของข้า ไป๋ซูเหยาเจ้าจะไปตายที่ไหนก็ไป!”

“ตงหลี่เหตุใดท่านถึงได้ใจดำกับข้านัก” ข้าอยากจะรู้เหลือเกินว่าในใจของท่านยังรักและเมตตาภรรยาคนนี้หรือไม่ ไยท่านถึงได้ชี้นิ้วเอ่ยปากไล่ข้าเยี่ยงหมูเยี่ยงหมาเช่นนี้

“หึ เจ้ายังมีหน้าเอ่ยวาจาถามข้าอีกหรือ?”

“…..”

“สตรีหลายผัวอย่างเจ้า!ข้าไม่ตีให้ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว”