แรกเริ่มครีษมายัน ยืนยาวจนนิจนิรันดร์

“กฎเหล็กของการทะลุมิติเข้ามาในนิยาย แค่ไม่ยุ่งกับพวกตัวเอก ไม่ทำอะไรสะดุดตา เลี่ยงได้เลี่ยง เจอคนเจ็บไม่ต้องช่วย ใครตายช่างมัน แค่นี้ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบได้แล้ว”

“แม่นางได้โปรดช่วยข้าด้วย”

“คุณอดทนอีกแป๊บนะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้วแหล่ะ”

“แม่นาง ได้โปร-”

เสียงแหบพร่าจางหายไป

ช่างหัวกฎของการทะลุมิติ ช่างหัวอนาคตที่สดใส เห็นคนจะตายอยู่ตรงหน้าจะไม่ช่วยได้เหรอ ถ้าขืนมัวแต่รอนางเอกมาช่วย ผู้ชายตรงหน้าเธอเห็นทีได้เดินทางไปโลกหน้าก่อนแล้ว

************************************ 

***ติดเหรียญทันทีที่ลงจบ***

ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ

=^-^=