ดาวพริ้มโอบม่านเมฆ

บทนำ

        เรื่องราวเมื่อหนึ่งปีก่อน

ข้าพเจ้ากำลังร่ำไห้อาลัยถึง นายแพทย์ปริญ เทวกมล ข้ารับใช้ผู้จากไปขณะอายุยังน้อย ขอน้อมเกล้ามอบฝากไว้กับพระองค์ โปรดบันดาลให้เขาดำรงชีวิตเป็นสุขในวัยนี้ตลอดไปในสวรรค์ และสถิตย์กับท่านด้วยเทอญ

พระเจ้าผู้สรรพนุภาพ พระบิดา พระบุตรและพระจิต ประทานพรแก่ท่านด้วยเทอญ อาเมน..

สิ้นเสียงสวดภาวนาและพิธีกรรม  ผู้คนในชุดไว้ทุกข์เริ่มทยอยออกจากสุสาน ฝนที่โปรยปรายตอนเริ่มพิธี กลับเหือดหายเหลือเพียงละอองบางเบาเป็นหมอกมัว ฟ้ายังหม่นเศร้า อากาศเย็นเยียบถึงหัวใจ

ต้นไม้ใหญ่รอบพื้นที่ยืนนิ่ง กิ่งใบไม่พลิ้วไหว  มีเพียงหยดน้ำที่เกาะใบร่วงหล่นลงทีละหยด ทีละหยด  ราวร่วมร้องไห้ด้วยความอาดูร

‘พริ้ม’กำลังเดินตามผู้คนที่มาร่วมงานฝังศพออกมาเป็นคนสุดท้าย หญิงสาวร่างโปร่งดูแบบบางในชุดผ้าชีฟองดำบางเบา ใบหน้าเรียวดูขาวซีดเซียว ผมยาวที่มวยอยู่บนศรีษะได้รูป เผยให้เห็นต้นคอระหงที่พยายามยืนหยัดตั้งตรง เธอก้าวช้าๆผ่านสายตาที่ลอบจับจ้องจากเหล่ามิตรสหายของผู้ล่วงลับ เสียงกระซิบกระซาบผ่านเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะ 

 “นั่นๆ ผู้หญิงคนนั้นไง ที่ทำให้หมอเสียใจจนขับรถชนเสาไฟน่ะ”

 “คนนี้เหรอที่ทิ้งหมอไป สวยเนอะ หมอคงเสียใจน่าดู” ต่างๆนานาที่ผู้คนรู้ไม่จริงพากันพูดถึง

‘หมอปริญ’ ผู้จากไปเปรียบเหมือนพี่ชายที่ดีต่อพริ้มเสมอมา ถึงแม้ความปรารถนาดีของคุณหมอที่มีต่อเธอ ออกจะเกินกว่าคำว่า’พี่ชาย’แต่พริ้มก็ไม่อาจรับความรู้สึกอื่นใดจากพี่หมอได้..

                ในเมื่อหัวใจของเธอมีเงาของใครคนหนึ่งเสมอมา

ความเพียรพยายามของคุณหมอนั้นไร้ผล ถึงแม้จะแน่ใจแล้วว่า พริ้มคงไม่มีวันเปลี่ยนใจ แต่เขายังอยากรักษาความรู้สึกดีๆนี้ไว้  ไม่อาจตัดใจจากเพื่อนของญาติผู้น้องได้สักที

วันเวลาผ่านไป...คุณหมอทุ่มเทเวลาให้กับงาน จนเกินขีดความสามารถที่ร่างกายจะรับไหว  แล้วฝันร้ายของใครหลายๆคนก็เกิดขึ้น

หมอปริญประสบอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิต   แมัจะไม่เกี่ยวกับพริ้ม  แต่ก็เหมือนกับสังคมรอบด้านพิพากษาเธอไปเสียแล้ว พริ้มเองก็อยากร้องบอกใครต่อใคร ว่าเธอเองก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยเลย

‘ทำไมคนที่เธอรักต่างจากเธอไป ไม่จากเป็นก็จากตาย ราวกับต้องคำสาป นั่นไม่ใช่เธอหรอกหรือที่เป็นผู้สูญเสียมากกว่าใคร’

เธอเองก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เลย!

‘ทำไมพริ้มถึงได้ปักใจกับคนที่ทิ้งพริ้มไป แล้วไม่ใยดีพี่ พี่คนนี้ที่อยู่ข้างๆพริ้มมาตลอด’

เสียงรำพึงตัดพ้อของพี่หมอยังก้องในความทรงจำ

 ‘พี่หมอขา พริ้มขอโทษ ขอโทษที่รักพี่หมอไม่ได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นพริ้มเองที่ไม่อยู่อีกแล้ว ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้’

หญิงสาวได้แต่ร่ำร้องบอกอยู่ในใจ หวังว่าพี่หมอจะรับรู้

 “พริ้มจะระลึกถึงความหวังดีของพี่หมอ ที่มีให้น้องคนนี้มาตลอดนะคะ”  เธอพึมพำบอกลาคุณหมอเป็นครั้งสุดท้าย

ประตูเหล็กหน้าสุสานเคลื่อนตัวอย่างลำบากเสียงล้อเหล็กของประตูบดกับผิวถนนส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดบรรยากาศหลังจากนั้นดูวังเวง ท้องฟ้ายังอึมครึมเพิ่มความเหงาจับใจ ประตูสุสานถูกปิดสนิทลง เหมือนเป็นสัญญาณการบอกลา

                 พริ้มหันกลับไปมองแล้วน้ำตาก็ไหลริน

                 โลกของคนเป็นกับคนตายถูกขีดคั่นให้แยกจากกันนับแต่นี้..

 “พริ้ม ทางนี้”

       หญิงสาวเดินเหม่อลอยตามคนในงานออกมา  จากสุสานถึงบริเวณที่จอดรถ  ร่างกายเพียงทำหน้าที่ แต่จิตวิญญาณดูเลื่อนลอย  เธอได้ยินเสียงปุยฝ้ายเรียกจึงหันไปทางต้นเสียง

           ‘ปุยฝ้าย’เพื่อนสนิทของพริ้มเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหมอปริญ  เธอรับหน้าที่ดูแลงานศพแทนพ่อแม่ของคุณหมอ ที่ยังคงเสียใจจากการจากไปของลูกชายอย่างกระทันหัน

            พริ้มเห็นปุยฝ้ายยืนถือรูปหมอปริญอยู่ในอ้อมแขน เรียกเธอให้เข้าไปหาแล้วยื่นรูปนั้นให้เธอถือ

“เอ้า..ใยพริ้มเธอเอารูปนี้ขึ้นรถแม่ฉันไปนะ รถฉันต้องใส่ของอีกเพียบ อีพี่แมคก็ไม่รู้หายไปไหน..เฮ้อ!”

           ปุยฝ้ายก้มหน้าก้มตาร่ายยาวเหยียด ไม่ได้มองดูเพื่อนที่ยังอ่อนล้า

            คุณหมอปริญ เทวกมล หมอหนุ่มรูปหล่ออนาคตไกล หน้าตาทรงภูมิ ตาชั้นเดียวเล็กๆดูสดใสภายใต้กรอบแว่นสายตา จมูกโด่งรับกับริมฝีปากที่แย้มยิ้ม  พริ้มก้มมองดูรูปหมอปริญแล้วน้ำตาก็ไหลลงอีกครั้ง

“ฝ้าย พี่หมอตายเพราะฉัน” พริ้มมองรูปพี่หมอแล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น 

“ฝ้าย ฉันทำให้พี่หมอต้องตาย เป็นความผิดของฉัน..ใช่มั้ย” ปลายเสียงของเธอขาดช่วงแผ่วเบา

            พริ้มระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจ คำพูดของคนในงานยังหมุนวนในความคิด สิ่งที่ได้ยินเสมือนคำตัดสินให้ความผิดนั้นเป็นของเธอ

“พริ้ม อย่าคิดอย่างนั้น”  ปุยฝ้ายโอบกอดเพื่อนเพื่อปลอบโยน

”มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครโทษแก คุณลุงคุณป้าก็รู้ดี แกไม่ต้องฟังใคร” 

            เพื่อนสาวของพริ้มกระหวัดเสียงไม่พอใจในเสียงนินทาที่ลอยลม จนกระทบจิตใจเพื่อนสนิท  ร่างแบบบางในอ้อมกอดสะอื้นจนตัวโยน คำปลอบใจอีกยืดยาวของเพื่อนรักก็เริ่มสั่นเครือ 

           ปุยฝ้ายกลั้นน้ำตาไม่อยากอ่อนไหวในเวลาเช่นนี้  เธอเองก็รู้สึกสงสารพริ้ม พี่หมอ รวมไปถึงพ่อแม่ของพี่หมอ แต่เมื่อมีงานที่ต้องรับผิดชอบเต็มไปหมด ทำให้เธอเองก็ต้องทำเป็นเข้มแข็งไว้แม้ในใจจะอ่อนแอมากเหมือนกัน 

  ‘ปุยฝ้าย’เด็กมนุษย์ฯ เป็นเพื่อนรักของ‘พริ้ม’เด็กถาปัดฯ ทั้งคู่รู้จักและสนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง

ความสวยและนิสัยที่น่ารักของพริ้มโดนใจหมอปริญเข้าอย่างจัง  ตั้งแต่ที่ปุยฝ้ายแนะนำให้รู้จักกับเธอ ในตอนที่ทั้งคู่มาร่วมแสดงความยินดีกับเขาในวันที่รับปริญญาบัตรในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ 

                คนที่ไม่ใช่ต่อให้เนิ่นนานเพียงใดก็ยังไม่ใช่

               ..จนเมื่อมีใครคนหนึ่งเข้ามา..ทำให้พริ้มรู้ว่า..เธอจะมีเขาที่คอยปกป้อง และอยู่ดูแลกันด้วยความรักตลอดไป..

แต่ตลอดไปคงไม่มีอยู่จริง จู่ๆเขาก็หายไปจากเธอราวไม่เคยมีตัวตน การรอคอยที่ไม่มีคำตอบทำให้พริ้มสิ้นหวัง

วันเวลาผ่านไปนานเท่าใด..ก็ไม่มีใครเข้ามาแทนที่ตำแหน่งนี้ได้ แม้แต่พี่หมอที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอมาตลอด..ก็ไม่ได้สิทธินี้เช่นกัน