ตั้งแต่เมื่อใดที่ท่านไม่รักข้า...

"ในเรือนั้นมีแต่บุรุษ แทบจะไม่มีสตรี ขึ้นฝั่งทีก็แค่รับส่งสินค้าและต้องรีบเดินทางต่อ การไม่ได้ปลดปล่อยย่อมทรมาน การนอกกายนอกใจจึงเกิดขึ้นเพื่อกำจัดความทรมาน"

"แค่นี้ แค่นี้ที่ข้าต้องการจากท่าน"

นางน้อมรับคำตอบที่เขายึดอกยอมรับว่าตั้งใจและมีสติถี่ถ้วนกับการทรยศต่อความรักความเชื่อใจที่นางมีให้ ก่อนจะหันหลัง ปลดปมชุด คลี่ออกให้เขาเห็นร่องรอยเฆี่ยนตีกลางหลัง

"ท่านเคยถามข้าในคืนเข้าหอว่าข้าโดนอันใดมา แต่ข้าไม่ตอบ เพราะไม่อยากให้ท่านรู้สึกผิดรู้สึกแย่ บาดแผลนี้คือร่องรอยของความรักและภักดีที่ข้ามีต่อท่าน ท่านไปล่องเรือเพียงสามเดือน ท่านพ่อบังคับให้ข้าแต่งงานกับบุตรชายของสหายท่านเพื่อเกื้อกูลเรื่องการค้า แต่ข้าไม่แต่ง ข้าเรียนท่านพ่อว่ามีผู้ที่รักและรอคอยอยู่ ท่านพ่อไม่รับฟังและบังคับเฆี่ยนตีให้ข้าต้องแต่งงานกับบุรุษที่ท่านเลือกให้ ข้ายอมถูกทำร้าย ถูกตัดขาด ถูกขับไล่ลงไปอยู่ท้ายเรือน มีศักดิ์ศรีไม่ต่างจากคนใช้ ข้ายอมเพราะเทิดทูนความรักของเราและเชื่อในคำสัญญาทุกข้อของท่าน แต่ลับหลังข้า ความซื่อสัตย์มั่นคงท่านไม่มีให้ข้าเลย มันไม่ได้ทำให้ข้าเจ็บปวดเพิ่มขึ้นที่รู้เช่นนี้ เพราะสุดท้าย เฟยลู่คือสตรีที่ท่านเลือก ส่วนตัวข้า ข้าก็แค่เด็กน้อยที่โง่เขลาบูชาความรักผู้หนึ่งที่ได้เพียงความสงสารจากท่านเท่านั้น"

นางลอบปาดน้ำตา สวมใส่ชุดกลับเช่นเดิมและเดินออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับความรู้สึกที่สลายย่อยยับครั้งแล้วครั้งเล่า…

มือหนาทั้งสองของเฉิงฉวนกำหมัดเข้าหากันเพื่อยับยั้งความเจ็บปวด ทรุดนั่งบนเตียงอย่างแสนเคร่งเครียด น้ำตาซึมปลายหางตา เรื่องราวบนเรือสำเภาที่เจียหลุนสหายรักพยายามแพร่งพรายเขาไม่มีวันลืม เพราะนับเป็นความอัปยศที่สุดที่ชีวิตเขาพบเจอ และทำให้คำว่าสหายร่วมสาบานไร้ความศักดิ์สิทธิ์ทันที

การกลับเข้าฝั่งจากที่วาดหวังไว้ว่าทุกอย่าจะไปด้วยดี เขากลับต้องสูญเสียมารดา สูญเสียมิตรภาพ และบัดนี้ก็นับวันรอสูญเสียเหอเหมยลี่...