เชลยรัก ดวงใจท่านแม่ทัพ

เว่ยหลิวหยาง: “นับจากนี้ เจ้าคือฮูหยินของข้า คือคนของแคว้นหยวน”

จ้าวซือซือ: “ท่านพี่ บัดนี้ข้าคือคนของท่าน ท่านคือแม่ทัพแห่งแคว้นหยวน ข้าย่อมต้องเป็นคนของแคว้นหยวน ขอท่านพี่โปรดวางใจ”

เว่ยหลิวหยาง: “เจ้าลืมแผ่นดินเกิดของเจ้าได้ง่ายถึงเพียงนั้นเชียว” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย แม้จะฟังดูเย็นชาหรือโหดร้ายต่อนาง แต่เขาก็คิดว่า กล่าวออกไปตรง ๆ เช่นนี้ ยังดีกว่าอ้อมค้อมไปมา

“บุญคุณที่มีถือว่าข้าได้ชดใช้ให้พวกเขาจนสิ้นแล้ว ไม่มีสิ่งใดติดค้าง” นางกล่าวโดยไร้ความรู้สึกอาลัยต่อสิ่งที่ผ่านพ้นมา

เว่ยหลิวหยางไม่เอ่ยถามสิ่งใดต่อ เพราะเขาได้รับรู้ถึงเรื่องราวเบื้องหลังที่เกิดขึ้นในค่ำคืนเข้าหอระหว่างเขาและนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากค่ำคืนนั้น ไม่เป็นเพราะว่านางถูกวางยาในปริมาณที่มากจนเกินไป มีหรือที่เขาจะต้องเคี่ยวกรำนางตลอดทั้งคืน

จ้าวซือซือ อดีตท่านหญิงจากแคว้นหนาน ได้ถูกส่งมาเป็นเชลยที่แคว้นหยวน นางได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพ เพื่อเป็นฮูหยินเอกของเขา แต่ช่างน่าเสียดาย ที่นางได้สิ้นใจในคืนเข้าหอ เนื่องด้วยนางถูกวางยาโดยสาวใช้ข้างกายของนางเอง

สาวใช้ผู้นี้ ได้รับคำสั่งให้จุดชนวนสงครามที่เพิ่งมอดดับขึ้นมาอีกครั้ง โดยวางแผนที่จะใช้ชีวิตของจ้าวซือซือเป็นเครื่องมือ

สำหรับชะตาชีวิตของจ้าวซือซือนั้น เพียงแค่ถูกส่งตัวมาเป็นเชลยก็นับว่าน่าเศร้าใจมากพอแล้ว แต่สุดท้าย นางกลับต้องพานพบกับจุดจบที่น่าสงสารถึงเพียงนี้

เมื่อจ้าวซือซือหวนคืนจากความตายพร้อมด้วยความทรงจำอีกหนึ่งชาติภพ นางก็ไม่คิดที่จะจงรักภักดีต่อแคว้นหนานอีกต่อไป ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ นางจะขอมีไว้เพื่อทำให้สามีรักและลุ่มหลงในตัวนางก็พอ เพื่อที่นางจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้อย่างมีความสุข

สายสมร นักเขียนอิลุ๊กจุ๊กจิ๊กกับนิยายปมน้อย ๆ พร้อมด้วย NC 18+ กรุบ ๆ มาแล้วค่ะ โปรดปั่นจักรยานด้วยความเร็ว 60กิโลเมตรต่อชั่วโมง เพื่อสุขภาพต้นขาที่แข็งแรง

ด้วยรักและขอบคุณ

สายสมร / Mint Lint️