กว่าจะรักก็เกือบสายเกินไป

นิยายขนาดสั้นมีจำนวน 27 ตอน เป็นนิยายยุค80-90เรื่องที่สองที่ลองแต่ง อาจจะมีอะไรไม่ถูกใจนักอ่านไปบ้าง ต้องขออภัยล่วงหน้า มีการติดเหรียญอ่านล่วงหน้า ตั้งแต่ตอนที่  11 แต่จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงเวลา20.00ของทุกวันไปจนจบ

กว่าจะรู้ว่ารักก็เกือบจะสาย

ผู้แต่ง หวังเสี่ยวชิง

พิสูจน์อักษร หวังเสี่ยวชิง

ภาพปก by rut

จำนวนตอน

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ฉบับพ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามไม่ให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง หรือลอกเลียนแบบ ไม่ว่าจะเป็นภาพปกหรือเนื้อหา หากผู้ใดละเมิดสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

ตัวอย่าง...

“ฉันก็บอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” คนตัวเล็กยังคงพยายามดิ้นให้หลุด

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อพี่เป็นสามีของเธอ”

คราวนี้คนที่กำลังดิ้นรนแทบเป็นแทบตาย หยุดดิ้นรนทันที ยืนนิ่งแหงนใบหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายหล่อเหลาไม่แพ้นายแบบ พร้อมกับหัวเราะขึ้นมาแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

“ฮ่า ๆ”

“เธอดื่มเหล้าจนเสียสติไปแล้วหรือ” ชายหนุ่มได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวของภรรยาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ฉันไม่ได้บ้า พี่ต่างหากที่บ้า ลืมไปแล้วหรือ ว่าอีกสองอาทิตย์ พวกเราก็จะหย่ากันแล้ว เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีสิทธิ์มาซักถามทำเหมือนฉันทำเรื่องไม่ดีแบบนี้” เสียงเล็กตะโกนใส่หน้าคนตัวโตกว่าจนสุดเสียง ทำเอาอีกฝ่ายนิ่งงันไปเหมือนกัน

‘หวังไป๋หาน’ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะเป็นเรื่องจริง ที่พวกเขาตกลงเรื่องแยกทางกันในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า แต่เรื่องหย่านี้เขาไม่ได้เห็นดีด้วยเสียหน่อย แล้วยังไม่ใช่เหตุผล ที่เขาจะปล่อยให้ลูกสาวของผู้มีพระคุณทำตัวเหลวแหลก ออกไปเที่ยวกลางคืน ไปพบปะผู้คนที่อาจจะไม่หวังดีได้ ในเมื่อเขารับปากท่านนายพลไว้แล้ว ว่าจะปกป้องและดูแลผู้หญิงตรงหน้าไปชั่วชีวิต พอดึงสติกลับมาได้ จึงรีบสรรหาคำมาตอบโต้หญิงสาวทันควัน

“พี่ยังมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกกระเบียดนิ้ว เพราะเรายังไม่ได้เซ็นหนังสือหย่า ดังนั้นระหว่างนี้พี่ไม่อยากเห็นภรรยาของตัวเองไปไหนมาไหนกับชายอื่นแบบนี้ ถ้าไม่อยากขึ้นชื่อว่าสวมเขาให้สามี ก็ช่วยอยู่ติดบ้านหน่อยเถอะ นอกเสียจากว่า เธออยากได้หมอนั่นจนทนไม่ไหว”

เพียะ!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือนุ่ม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้เขามากนัก แต่ก็สามารถทิ้งรอยนิ้วมือทั้งห้าเอาไว้บนแก้มซีกซ้ายของเขาได้

********************

“อดทนไว้นะหลิงหลาน พวกเราปลอดภัยแล้ว พี่จะพาน้องไปหาหมอ เดี๋ยวน้องก็หาย”

ดวงตาของหลิงหลานในยามนี้ พร่าเลือนไปหมด ความหนาวเย็นคืบคลานเข้ากอบกุมจิตใจจนสั่นสะท้านไปหมด เปลือกตาหนักอึ้งจวนเจียนจะปิดลง

“ฉ...ฉันคงไม่ไหวแล้วล่ะพี่ มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกพี่ ก่อนจะไม่มีโอกาส...ฉ...ฉันรักพี่นะ”

จากนั้นแพขนตางอนก็ปิดสนิทลง พร้อมกับความรู้สึกที่เลือนหายไป

“ไม่...หลิงหลานอย่าทิ้งพี่ไป ลืมตาขึ้นมามองพี่ก่อน”