ศิษย์พี่สอนคัมภีร์บำเพ็ญคู่

[[ซื่อจื่อไม่เอาไหนVSบุตรอนุขี้แย]]

"ฮือๆ "

"ไม่ได้"

"แงๆ "

"ย่วนย่วน เจ้าร้องเป็นเด็กเช่นนี้แล้วมันจะกลั่นน้ำตาได้อย่างไร"

"แง๊!"

"โอ๊ย! เจ้าแหกปากเช่นนั้นเดี๋ยวพวกเฝ้าหน้าประตูก็รู้พอดี"

"ก็ตอนนี้ข้าดีใจที่เจ้าและเสี่ยวไป๋มา จู่ๆ ให้ข้าร้องไห้ เจ้ายังมีความเป็นคนอยู่ไหมเว่ยอิน"

"เจ้าดูที่ข้าสิ ใช่คนหรือไม่เล่า?"

เห็นเจ้าตัวนั่งหางตกขนสีขาวเต็มไปด้วยดินโคลนสีเข้ม จึงได้ถอนหายใจ "ข้าหมดหนทางจริงๆ"

"แล้วไม่กลัวว่าจะถูกสงลู่อิ่นผู้นั้นรังแกเจ้าจนตายหรือไง"

"ข้าตายก็ไม่โดดเดี่ยว ตอนนี้มีพวกเจ้า"

"เจ้าเป็นบ้าไปแล้ว แม่ของเจ้าเล่า นางรอเจ้าประสบความสำเร็จเอาไปเชิดชูนางเพื่อจะได้ไม่ถูกฮูหยินใหญ่รังแก แต่ตอนนี้เจ้า เจ้า!"

กระต่ายขนเปื้อนนั่งแหมะลงไปจนเห็นพุงนุ่มๆ นางยื่นมือลูบเบาๆ "เอาน่า พวกเขาไม่ทำข้าตายหรอก"

"แต่เจ้าไม่เป็นอันใดแน่หรือ อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องให้หมอสักคนตรวจ หน้าเจ้าซีดยิ่งกว่างูตายแล้ว"

เสี่ยวไป๋ที่นอนขดอยู่ไม่ไกลถึงกับปรายตามอง

เจ้าสิตาย กระต่ายอย่างเจ้าสิตาย..

++++++++++++++++++++++

เรื่องเกิดจากมีคนลงชื่อหลิวย่วนย่วนเข้าประลองทั้งที่นางเป็นเพียงตัวไร้ค่าของสำนัก เจตนาเพื่อทำให้ถูกฆ่าตายหรือทำให้พิการ แต่ด้วยอาการประหลาดของเฉิงย่าหนาน เขาไม่อยากขายหน้าเพราะถูกบังคับให้เข้าร่วมงานประลองในนามของอาจารย์ จึงต้องยื่นมือช่วยเหลือเพื่อให้นางเอาตัวรอดได้โดยมีเงื่อนไขว่า นางจะต้องไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้อื่นอีก

เฉิงย่าหนาน ผู้มีดวงหน้าเกลี้ยงเกลาริมปากบางกระจับ นัยน์ตาชั้นเดียวหางคิ้วชี้ขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ามองเพียงผิวเผินเขาเป็นคุณชายที่ดูเย่อหยิ่ง แต่ไม่มีใครไม่รู้ ชื่อเสียงในตงไห่เขาคือบุรุษที่สตรีไม่อยากแต่งงานด้วยมากที่สุด

นักเลงใหญ่ ผีพนันตัวยง ความรู้น้อยนิดโง่เขลา ความสามารถด้านวิชายุทธต่ำต้อย ชอบตีคลีบนหลังม้า ราวกับว่าเป็นเพียงฟืนผุท่อนหนึ่งที่รอวันตาย

[[ชี้แจง:นิยายเรื่องนี้มากกว่า50ตอนจบ]]

คำเตือน 

มีฉากบรรยายทางเพศ และการกระทำในนิยายเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น ต้องใช้่วิจารณญาณในการอ่าน