วาสนานี้มิอาจเลี่ยง

โหยวฮุ่ยน่า คุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพแดนเหนือ ซึ่งเกิดจากแม่ทัพโหยวจิ้งซิ่นและฮูหยินเอกไป๋หลานเฟิน มีพี่ชายร่วมมารดาคือรองแม่ทัพโหยวฮุ่ยหมิ่น

บิดาของนางนั้นยังมีฮูหยินอีกคนคือ ซูหลิงเจินและมีบุตรสาวด้วยกันคือ โหยวหลิงเฟิ่ง ซึ่งเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพแดนเหนือ

“แม่ทัพโหยวรับราชโองการ เนื่องด้วยท่านแม่ทัพโหยวทำหน้าที่ปกป้องแคว้นอันฉีได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด เราขอมอบสมรสพระราชทานให้แก่บุตรสาวของท่านแม่ทัพโหยวและหลินอ๋อง จบราชโองการ” กงกงผู้ที่ทำหน้าที่มาประกาศราชโองการของโอรสสวรรค์

จิ้งซิ่นมีบุตรสาวสองคน คนหนึ่งเกิดจากฮูหยินเอกแต่มีฐานะเป็นคุณหนูรอง อีกคนมีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่แต่กำเนิดจากฮูหยินรอง เขาเลือกไม่ได้ว่าจะให้ผู้ใดเป็นผู้แต่งไปยังจวนของหลินอ๋อง

ฮุ่ยน่าไม่รู้ว่าบิดามีเหตุผลเช่นไรจึงได้เลือกให้นางที่ต้องแต่งไปยังจวนของหลินอ๋อง นางไม่อาจปฏิเสธการแต่งงานได้ และก็ไม่มีผู้ใดคัดค้านกับเรื่องนี้

แต่ใครเล่าจะรู้ว่าหลังจากแต่งเข้าจวนของหลินอ๋อง มันทำให้นางต้องอยู่อย่างกล้ำกลืนฝืนทน ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีทิ้งนางให้อยู่เพียงลำพังในคืนที่เข้าหอ และที่ทำให้นางรู้สึกแย่ยิ่งกว่าก็คือ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีทิ้งนางเพื่อไปอยู่กับพี่สาวของนางตลอดทั้งคืน

‘หากพวกท่านรักกัน เหตุใดไม่บอกท่านพ่อไปเล่าว่าพวกท่านมีใจต่อกัน แล้วก็แต่งเข้าจวนหลินอ๋องตามสมรสพระราชทานที่ฝ่าบาททรงประทานให้ จะได้ไม่ต้องดึงข้าคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้องกับความรักของพวกท่าน’ ฮุ่ยน่านึกในใจอย่างโกรธแค้น

เท่านั้นยังไม่พอหลินอ๋องผู้เป็นสามีของนางยังรับพี่สาวของนางเข้าจวนในฐานะพระชายารอง หลังจากที่แต่งนางมาเป็นพระชายาเอกได้เพียงเจ็ดวัน นางทำสิ่งใดผิดต่อพวกเขากัน พวกเขาจึงหยามเกียรติของนางถึงเพียงนี้

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะช่วงชิงทุกอย่างมาจากเจ้า ทุกอย่างจะไม่เป็นเช่นนี้ หากท่านแม่ของข้าเป็นฮูหยินเอกแทนท่านแม่ของเจ้า ข้าและหลินอ๋องมีใจต่อกัน มีเพียงสิ่งเดียวที่เป็นอุปสรรคนั่นคือข้ามิได้เกิดจากฮูหยินเอกเท่านั้น” หลิงเฟิ่งบอกกับฮุ่ยน่า ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“เพียงเพราะเหตุนี้หรือ พวกท่านจึงทำให้ข้าต้องอยู่อย่างกล้ำกลืนเช่นนี้” ฮุ่ยน่าถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุผลเพียงเท่านี้หรือ ถึงกับทำลายชีวิตของนางได้ลง

“ใช่ ท่านแม่ของข้าเจ็บช้ำน้ำใจเพียงใด เจ้าก็ต้องเจ็บช้ำยิ่งกว่า หากเจ้าตายไปเส้นทางความรักของข้าและท่านอ๋องก็จะราบรื่น และข้าก็จะเป็นพระชายาเอกแทนเจ้า ขอเพียงเจ้าตายไปเท่านั้น” หลิงเฟิ่งเอ่ยแล้วเดินออกไปจากเรือนของฮุ่ยน่า

เพียงไม่กี่ลมหายใจเปลวเพลิงก็ได้ลุกโชนที่เรือนของฮุ่ยน่า นางร้องขอความช่วยเหลือจากทุกคนในจวน แต่ไม่มีผู้ใดยื่นมือเข้ามาช่วยนางเลยสักคน นางพยายามที่จะเปิดประตูห้อง แต่ประตูไม่อาจเปิดออกไปได้ หน้าต่างทุกบานถูกปิดตายเพื่อกักขังนางให้อยู่แต่ในห้องนี้ และแล้วร่างของนางก็ล้มลงไปกับพื้น เพราะนางรู้สึกว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะตะโกนขอความช่วยเหลือ

‘นี่ถึงกับใช้พิษที่จะสังหารข้าเลยหรือ หากชาติหน้ามีอยู่จริงความแค้นที่พวกท่านสังหารข้าในชาตินี้ ข้าจะไม่ขอทวงคืน ขอเพียงพวกเราอย่าได้มาพบเจอกันอีกเลย หากไม่เป็นเช่นนั้นข้าก็คงต้องลงมือสังหารท่านทั้งสองด้วยมือของข้าเอง’ นางพอจะรู้ว่าตนเองนั้นได้รับพิษมา

สิ้นคำภาวนาร่างของฮุ่ยน่าก็ดิ้นอย่างทุรนทุราย เพราะนางหายใจเอาควันไฟเข้าไป ด้วยเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำจึงทำให้คานไม้หล่นลงมาทับร่างของนาง ทำให้นางไม่อาจขยับหนีไปที่ใดได้ และไฟที่ติดมากับคานไม้ก็ลุกไหม้ท่วมร่างของนางจนทำให้นางสิ้นใจตายไปในกองเพลิงนั้น

ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ>>>>>

นักฝึกเขียนคนนี้ขอเปิดให้อ่านฟรี 2 วันหลังจากลงเนื้อหาจนจบ จากนั้นจะขอติดเหรียญ

ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านที่ให้โอกาสเข้ามาชมผลงาน เข้ามาให้กำลังใจ และเข้ามาให้คำแนะนำนักฝึกเขียนคนนี้

หากมีสิ่งใดที่ผิดพลาด นักฝึกเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

>>> เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้ฝึกเขียน ไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์แต่อย่างใด ขอให้สนุกกับงานเขียนชิ้นนี้ อาจจะมีเนื้อหาที่ไม่สมเหตุสมผลและขัดใจนักอ่านที่น่ารักอยู่บ้าง แต่งานชิ้นนี้เขียนขึ้นมาเพื่อความสนุกในการอ่านเท่านั้นนะคะ<<<

หากชอบผลงานชิ้นนี้ อย่าลืมกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้นักฝึกเขียนคนนี้ด้วยนะคะ

ด้วยรักและขอบคุณ

Cora ZóN