ย้อนกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง(มีอีบุ๊ค)

คำเตือน   นิยายเรื่องนี้เป็นยุค60-80เรื่องแรกของผู้แต่ง เป็นเพียงเรื่องสั้น 21 ตอน มีติดเหรียญล่วงหน้าตั้งแต่ตอนที่  11  แต่จะเปิดให้อ่านฟรีวันละหนึ่งตอนเวลา20.00ของทุกวันไปจนจบ จากนั้นอีก 7 วันจะติดเหรียญถาวร

ย้อนกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง

ผู้แต่ง                หวังเสี่ยวชิง

ภาพปก              by rut

จำนวนตอน        21  ตอน

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ฉบับ พ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง หรือลอกเลียนแบบ หากผู้ใดฝ่าฝืนจะถูกดำเนินการทางกฎหมาย โดยไม่มีข้อยกเว้น

ตัวอย่าง

“อย่าทิ้งฉันไป” สองมืออวบพยายามไขว่คว้าขึ้นกลางอากาศอีกครั้ง “ฉันกลัว มันมืดไปหมด แล้วก็หนาวมากด้วย”

จางเหว่ยเห็นเช่นนั้นก็ไม่อาจทิ้งภรรยาไปได้ เขารีบนั่งลงช้อนศีรษะของภรรยาขึ้นมาวางบนตัก ใช้ผ้าผืนเก่าวางบนมือรองศีรษะเอาไว้ หวังจะห้ามเลือดไม่ให้ไหลออกมาอีก

“ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ชิงเหยียน” มือข้างที่ว่างจับมืออวบอูมเอาไว้

ชิงเหยียนรู้สึกว่ามีหยดน้ำหยดลงกระทบใบหน้าของเธอไม่หยุด จะว่าฝนตกก็ไม่ใช่ เพราะมีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่สัมผัสถึงความเย็นจากหยดน้ำได้

เขาร้องไห้หรือ สามีอัปลักษณ์ฟันเยินของเธอกำลังเสียใจ ทำไมกันล่ะ เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือไง ที่จะไม่มีใครคอยดุด่า คอยชี้แนะสั่งให้ทำนั้นทำนี้อีก ทำไมเขาจะต้องร้องไห้กับผู้หญิงที่วัน ๆ เอาแต่ทุ่มเทเวลาให้กับชายอื่นที่ไม่ใช่สามีตัวเองด้วย

แล้วทำไมที่ผ่านมา เธอถึงได้ดวงตามืดบอด ตัดสินคนที่รูปร่างภายนอกด้วย ทำไมถึงได้มองข้ามสิ่งดี ๆ ที่สามีผู้นี้คอยทำให้

...สวรรค์ ขอโอกาสฉันอีกครั้งเถอะ ฉันจะไม่ดวงตามืดบอดอีกแล้ว...

มือที่ชายหนุ่มกอบกุมเอาไว้หลวม ๆ หล่นลงอย่างไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับดวงตาสองข้างที่เบิกกว้าง แต่ไร้ซึ่งการขยับของลูกนัยน์ตา

“ไม่มมมม” เสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มดังขึ้น

********************

‘ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน’

‘ปวดหัว โดยเฉพาะด้านหลังศีรษะ’

‘แต่ว่าฉันตายไปแล้วนี่ จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดได้อย่างไร’

‘อย่าบอกนะว่า...’

เปลือกตาหนาค่อย ๆ คลายออกอย่างมีความหวัง แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความมืดมิด และกลิ่นอับชื้นที่โชยเข้ามาปะทะกับจมูก

‘อะไรกัน นึกว่าจะเหมือนในนิยายที่อ่าน ที่นางเอกทะลุมิติมาอยู่ในร่างของคนอื่น หรือว่าไอ้ที่มืด ๆ คือขุมนรกหรือ’

‘ไม่สิ...ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงการมีชีวิต ได้กลิ่นเหม็นอับ และรู้สึกอึดอัดเหมือนอยู่ในที่แคบ’

สองมือที่เคยเป็นเพียงความว่างเปล่ามาก่อน ค่อย ๆ ลูบคลำไปรอบ ๆ ตัว สัมผัสได้ถึงพื้นผิวบางอย่างคล้ายผนัง และลักษณะของมันเป็นเหมือนสี่เหลี่ยมที่อยู่รอบล้อมตัวเธอ

‘ฉันรู้สึก ฉันสัมผัสได้ แสดงว่า’

“ฉันกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่งแล้ว แต่ว่าเจ้ากล่องแคบ ๆ ที่ฉันนอนอยู่นี่มันคืออะไรกัน”

เสียงแรกที่บ่งบอกถึงการมีชีวิตดังขึ้น พร้อมกับสองมือสองเท้า ที่พยายามถีบและดันผนังกั้นด้านบนออก

“เสียงอะไรนะ” หลี่หงลี่ที่มาร่วมฝังศพของลูกพี่ลูกน้อง ได้ยินเสียงเหมือนมีใครกำลังเคาะฝาโลงอยู่ แต่ยังไม่แน่ใจนักว่าหูฝาดไปหรือเปล่า จึงได้ร้องทักขึ้นมาก่อน

คำพูดของหญิงสาว ทำให้ชาวบ้านที่มาร่วมพิธีฝังศพ เงียบเสียงแล้วพากันเงี่ยหูฟังสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น

“ไอ้ผนังบ้า ๆ นี่มันอะไรกันนะ ข้างนอกนั้นมีใครอยู่ไหม ช่วยฉันออกไปที”

สิ้นเสียงที่ดังออกมาจากภายในโลง เสียงที่ทุกคนคุ้นเคยเป็นอย่างดี ชาวบ้านที่ขวัญอ่อนต่างพากันวิ่งหนีกลับเข้าหมู่บ้านไปก่อน

แต่ยังมีบางส่วน ที่ทำเพียงขยับเข้าไปรวมกลุ่มเกาะกันแน่น หนึ่งในนั้นก็คือบ้านหลี่

“ส...เสียงนั้นมันเสียงของพี่ชิงเหยียนไม่ใช่หรือ” หงลี่กล่าวเสียงสั่น ตัวเธอนั้นยืนกอดกับมารดาและพี่สะใภ้

“ช...ใช่” ‘ถังเสวี่ยไป๋’ สะใภ้ของบ้านหลี่เป็นฝ่ายตอบคำถามของน้องสามี

“ชิงเหยียนหลานตายไปแล้วก็ไปที่ชอบ ๆ เถอะนะ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย”

เฉินหยุนหลี่ตัวสั่นสะท้าน เส้นขนทุกเส้นตั้งชันขึ้น รู้สึกหวาดกลัววิญญาณเฮี้ยนในโลงมากกว่าผู้ใด เพราะมีชนักติดหลังอยู่ เรื่องที่ปล่อยให้หลานสาวนอนตายอยู่แบบนั้นโดยไม่คิดช่วยเหลือ