อ๋องจำนนรัก

          ไม่รู้ว่าในห้วงความคิดของสาวน้อยคนนี้ เขากลายเป็นบุคคลที่เสเพลเพียงไหนไปแล้วถึงทำให้นางไม่มีสมาธิและเขินเช่นนี้ได้

          เขาลอบหัวเราะ ก้มลงข้างหูนางกระซิบถามเสียงเบาว่า “เรื่องนั้น ข้าว่านะ...”

          ความรู้สึกชาวูบระลอกหนึ่งแผ่ซ่านจากใบพลันลุกลามไปทั่วทั้งร่าง

          ชิ! นางรับมือเวลาเขาใช้น้ำเสียงอย่างนี้กับนางไม่ได้เป็นที่สุด เขาไม่รู้หรือว่าทำอย่างนี้มัน...คลุมเครือมีเลศนัยเหลือเกิน

          “เจ้าคิดว่ารูปร่างข้าเป็นอย่างไร”

          “หา?”

          “ก็ข้าถูกเจ้ามองสำรวจไปเสียขนาดนี้ ซ้ำยังโดนทั้งจับทั้งกอด...” เสียงแผ่วต่ำฟังคล้ายถ้อยคำกระซิบรัก “ข้าอยากรู้ว่าเจ้าเห็นข้าเป็นอย่างไรจริง ๆ นะ ลองบอกมาเถอะ”

          เด็กสาวลนลานขึ้นมาทันใด “ทะ...ทะ...ท่านทำไมต้องพูดเรื่องนี้ด้วย! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาหัดเขียนหนังสือหรอกหรือ”

          ร่างสูงเอียงคอ กล่าวสีหน้าท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ “เอ๋? ก็ตอนนี้เจ้าไม่มีสมาธิหัดเขียนหนังสือเลยสักนิด เจ้ากำลังคิดถึงแต่เรื่องของร่างกายข้าอยู่ไม่ใช่หรือ”