เวย์เยิฟเลิฟเธอได้ปะ

“ประหยัดกับของกินเนี่ยนะ”

“ของกินเนี่ยแหละตัวดีเสียตังหลายบาท”

“เป็นความคิดที่ไม่เข้าท่า ตัวเองกินเยอะจะตายแล้วต้องอดทนไม่ให้กินของอร่อยที่อยากกิน เธอทรมานตัวเองชัด ๆ”

“นายทำฉันไขว้เขวเลย ไม่คุยด้วยแล้ว”

“กินเยอะก็ออกกำลังกายสิ ไม่ใช่ห้ามกินของอร่อย” ผมพูดอย่างนี้เพราะเธอวีนแหลกเรื่องขนม ซึ่งของอร่อยของเพิร์ลล้วนเน้นแป้งไขมัน “ฉันเทรนให้ได้นะ”

“ตีกันตายก่อนพอดี”

“เธอมีฮูลาฮูปนี่เอามาหมุนบ้างหรือยัง”

“ยังไม่ว่าง”

“ข้ออ้างของคนหมุนไม่เป็นแต่โม้ว่าทำเป็น”

“ไม่ต้องเหลี่ยมใส่ค่ะ รู้ทันไม่คล้อยตามแน่นอน พอดีว่าเป็นคนยุไม่ขึ้นมีแค่ความสวยที่ขึ้นอยู่ได้”

“ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเธอคงไม่เชื่อหรอก”

“...”

“ยังไงเธอก็เป็นคนพูดไม่จริงอยู่แล้ว”

“อ้าวโดนด่าเฉย”

“ยืนหน้าขาวให้ด่าทำไมล่ะ”

“หน้านกน่ะอย่ามั่นให้มันมากนัก”

“พูดแรงเพื่อ จี้ใจดำกันเกินไปไหม” ผมเดินประจันหน้ายัยอ้วนปากดีแหงนหน้ายักคิ้ว มาดิ ๆ “อย่าให้รู้นะว่าแอบชอบใครแล้วอกหักจะสมน้ำหน้าถวายหญ้าให้ควายกิน”

“ซอรี่นะเผอิญว่าไม่มี พอดีให้ใจเต็มร้อยกับคนทางไกลที่เซาท์โคเรียยะโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนอยู่แล้ว แค่มองหน้าหล่อ ๆโปรยรอยยิ้มหวานล้วนสุขทางใจ ไม่คิดอยากครอบครองให้เกิดความทุกข์ แม้จะรู้แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้”

ผมยกนิ้วโป้งไม่ได้แสดงถึงเยี่ยม โป้ง! ยัยอ้วนพูดจาร้ายกาจว่ะ เพิร์ลยกนิ้วโป้งแตะนิ้วของผมและพูดเสียงที่ฟังดูไม่ได้รู้สึกถึงการเยาะเย้ยถากถาง

“ขอส่งพลังให้เผื่อช่วยบรรเทาความทุกข์ รับพลังความแกร่งกล้าจากพี่ไปซะน้อง ด้วยคาถาแห่งมนต์ตราขอจงนำพาพ้นหุบเหวหุบเขาเหล่ากอ ห้วงน้ำโคลนตมห้วงลึกทะเลเค็มอย่าจมอย่าอกหักอย่ารักใครมากเท่าตัวเอง”

อ้วนแล้วพลังเยอะ :) ผมขอรับพลังนั้นมาก็แล้วกัน

กว่าจะถึงบทส่งกำลังใจกันนั้นต้องด่ากันมาก่อน 

เธอปากดี ผมปากร้าย เราพูดจาร้ายๆ ใส่กัน

เพราะเธอคือเพื่อนข้างบ้าน เพื่อนร่วมอาคารเรียน เพื่อนร่วมโลก

โลกนี้ที่เดียวพอ