บุปผายอดดวงใจ

"ท่านพี่!"
ซิ่นฮวาตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นถอยหายใจโล่งอกเมื่อพบว่าเป็นสามี หมิงเซียนสีหน้าดุและเคร่งขรึม จับชุดของภรรยาไว้ไม่ยอมปล่อย เพราะเมื่อครู่ เขาคล้ายจะพบความผิดปกติบางอย่าง
"ข้าขอดู"
ซิ่นฮวาหน้าแดงและตกใจ อยากจะปฏิเสธ หากแต่สีหน้าของสามีช่างดูดุกว่าทุกวันจนเอ่ยอะไรไม่ออก
"ปล่อยมือ"
เขาออกคำสั่งให้นางปล่อยมือที่รั้งชุดไว้เพื่อที่เขาจะได้เห็นบางสิ่งที่ต้องการ
"ท่านพี่ หากท่านพี่ต้องการ อาบน้ำก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ คือ...."
"นิ่ง...."
ซิ่นฮวาก้มหน้าสลดเมื่อเจอเสียงดุ จำใจต้องปล่อยมือจากชุดตนเอง จำใจต้องให้สามีได้ยลโฉม และแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เห็นร่องรอยแดงจากที่นางถูกทำร้ายร่างกาย
เมื่อชุดยาวร่อนลงจากลาดไหล่ รอยแดงเป็นทางยาวก็ปรากฏแก่สายตา หมิงเซียนตกใจและนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ จดจ้องภรรยาด้วยสายตาเป็นคำถาม
"เจ้าโดนอะไรมา เหตุใดกายของเจ้าจึงเป็นเช่นนี้!"
เขาหงุดหงิดและเกิดความห่วงขึ้นมา กายของนางเขาถนอมยิ่งกว่าสิ่งใด แม้แต่การร่วมรักเขาไม่เคยทิ้งร่องรอย แต่เหตุใดนางจึงมีตำหนิให้ระคายตาขึ้นมาได้
"บอกข้า ซิ่นฮวา จงอย่าคิดปิดบัง!"
ซิ่นฮวาก้มหน้าก่อนสะอื้นออกมาและตัดสินใจเอ่ยความจริงให้สามีได้รับรู้
"ชิงจู.. นางสาดโจ๊กร้อนใส่ข้าและทำร้ายร่างกายข้า ฮึก"
คำตอบนั้นทำให้หมิงเซียนหัวใจแตกสลาย นี่เขาปล่อยให้นางถูกทำร้ายอย่างนั้นหรือ สองมือรีบพลิกร่างสำรวจกายบางด้วยความปวดใจและพบว่าที่ลำคอของนางมีร่องรอยของเล็บยาวที่จิกเข้าไป และข้อมือก็มีรอยแดงจ้ำคล้ายถูกบีบอย่างรุนแรง
เขาอดคิดไปถึงรอยแดงบนพวงแก้มก่อนหน้านี้ไม่ได้ นั่นคงเป็นอีกหนึ่งบาดแผลเช่นกัน
"ชิงจู!!!"
หมิงเซียนแผดเสียงเดือดดาล ซิ่นฮวาจับแขนสามีไว้ทันควันด้วยความหวั่นใจ
"ท่านพี่อย่าทำสิ่งใดนาง"
"แล้วจะให้นางทำร้ายเจ้าเช่นนี้หรือ ข้ายอมไม่ได้!!!"
หมิงเซียนสะบัดแขนออกอย่างแรง หุนหันพุ่งไปยังประตูเพื่อออกไปสะสางกับผู้ที่ทำร้ายดวงใจของเขา
"ท่านพี่อย่าทำให้ข้ารู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย หากเราตอบโต้นาง ท่านแม่มีแต่จะยิ่งโกรธท่านพี่และยิ่งเกลียดข้ามากขึ้น ฮึก...."