กอดรัตติกาล

เพราะเมามากไปหน่อย ตื่นเช้ามาก็เลยจำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ เป็นใคร เจอกันที่ไหน ที่นี่ห้องใคร แต่ไม่เป็นไร เฮียเจตต์คะนึงคนดีที่หนึ่งของฉันเคยสอนเอาไว้ว่า ‘ทุกปัญหาแก้ได้ด้วยเงิน’

“รับไว้เถอะค่ะ เมื่อคืนฉันเมามากไปหน่อย จำไม่ได้ว่าตกลงราคากับคุณไว้เท่าไร เอาเป็นว่าฉันจ่ายให้คุณสามพันห้ารวมค่ารองเท้าด้วยก็แล้วกัน”

ฉันตัดสินใจจ่ายเพื่อให้เรื่องจบ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้คิดจะสานสัมพันธ์กับเขาต่ออยู่แล้ว และที่สำคัญเลยก็คือ ฉันมีแฟนแล้ว แต่ใครจะคิดว่าล่ะว่า ผู้ชายที่ฉันใช้เงินฟาดหัวเขา จะฟาดฉันกลับด้วยความรัก

“คุณกำลังจีบฉันเหรอคะ”

นัยน์ตาของเขามีประกายบางอย่างที่ทำให้ฉันตัดสินใจถามออกไป ซึ่งพอฉันถามจบ ก็ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เหมือนว่าเขาจะรอให้ฉันถามแบบนั้นอยู่พอดี

“เปล่า”

คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกเสียหน้าอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ทำให้เขาดูเป็นคนชัดเจนดี

“ตอนนี้ผมต่อคิวอยู่ คิดว่าใกล้จะถึงคิวเร็วๆ นี้”

และคำอธิบายต่อมาก็เป็นสิ่งที่ฉันคาดคิดไม่ถึง

"ผมไม่รีบ ต่อคิวมาแล้วนั่นหมายความว่าผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมต้องรอ"

ฉันไม่ควรปล่อยให้ตัวเองหวั่นไหวเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ยิ่งในเวลาที่ยังมีแต่ความรู้สึกสับสน ฉันยิ่งต้องถอยออกมาเพื่อมองทุกอย่างให้ชัดเจน

“ฉันว่าคุณอย่ารอดีกว่าค่ะ ฉันยังไม่พร้อมจะเปิดโอกาสให้ใครในตอนนี้”

“ผมหาโอกาสของผมเองได้”